ေခြး

အခန္း (၁)

ေဆာင္းတြင္းနံနက္ဦးမွာ ျမဴခိုးေတြ လူးလိမ့္တက္ေနသည္။ အေၾကာ္ဆိုင္ကေလးကေတာ့ ဖြင့္ဖို႕ျပင္ပါၿပီ။ အဘြားအိုက ဘူးသီးမ်ားကို ခြဲစိတ္ေန၏။ အဖိုးအိုက မီးဖိုတည္ေနသည္။

သုိ႕ရာတြင္ သူ႕အလုပ္ကို သူ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ လုပ္ရျခင္းမဟုတ္ပါ။ ေခြးတစ္ေကာင္က သူဆြဲေသာ ထင္းတံုးမ်ားဆိုလွ်င္ လာေရာက္ လု လု ေနသည္ျဖစ္သည္။

“ ေဟ့ေကာင္ႀကီး...ငါ့ဘာသာ လုပ္ပါ့မယ္ကြာ ” 

ေခြးႀကီးက ေျပာမရေခ်။ အတင္းဆြဲရမ္းေနသည္။ သူ႕အားကို မႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အဘိုးအို ခ်ေပးလိုက္ရ သည္။ ေခြးႀကီးက  ထင္းတံုးကို မီးဖိုထဲ သြားဆိုက္၏။ ထင္းတံုးက မီးဖိုထဲမွာ အထာမက်။ အဘိုးအိုက ထင္းတံုးကို အေနအထားျပင္ေပးရ၏။ 

အဘြားအို ထံမွ စကားသံထြက္လာသည္။ 

“ ဒီသားအဖ အလုပ္လုပ္ေနတာ ၿပီးၾကေတာ့မွာလား ” 

“ ဟ.....မင္း သားႀကီးက ကူညီတာထက္ ရႈပ္တာမ်ားေနတာကိုး.....”

“ ရွင္ ဘာမွ ေျပာမေနနဲ႕၊ က်ဳပ္သားႀကီး ကူညီေနတာကို က်ဳပ္ေတြ႕တယ္..”

အဘိုးအိုကား အဟဲဟဲႏွင့္၊ ေခြးႀကီးကလည္း ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ လွ်ာႀကီး တန္းလန္းႏွင့္၊ မနက္ ေစာေစာ မွာပဲ ထိုဘူးသီးေၾကာ္ဆိုင္သို႕ လူစိမ္းတစ္ေယာက္ လာေရာက္ စားေသာက္ပါသည္။ အသက္ ေလးဆယ္၀န္းက်င္ခန္႕ မ်က္ႏွာမွာ အမာရြတ္ႏွင့္ အေတာ္ၾကမ္းတမ္းသည့္ အသြင္ေပၚသည္။ ထိုသူသည္ ဘူးသီးေၾကာ္ ၀ယ္စားၿပီးခဏၾကာ ဆက္ထိုင္ေနေသး၏။ ေဆာင္းတြင္း နံနက္ခင္း၏ အေအးဒဏ္ကို မႈပံုမေပၚ အဘိုးအိုႏွင့္ အဘြားအို ကို မသိမသာ အကဲခတ္ရင္း......

“ အိုး......သူတို႕ရွိေနၾက ေသးတာကို ”

ထို႕ေနာက္ ဘူးသီးေၾကာ္ တခ်ိဳ႕ကို ပါဆယ္ယူကာ သူ႕တည္းခိုခန္းသို႕ ျပန္လာခဲ့ပါသည္။

အခန္း (၂)

ေနာက္ရက္မ်ားတြင္လည္း သူသည္ ဘူးသီးေၾကာ္ လာ၀ယ္စားေန၏။ သူ႕ကို ျမင္သည္ႏွင့္ အဖိုးၾကီးက ေခြးကို လွမ္းေျပာသည္။

“ ေဟ့ေကာင္.... ညိဳလံုး ေဖာက္သည္ေတြလာရင္ ဘယ္လိုႀကိဳရမယ္လို႕ မင္းကို မွာထားသလဲ.......”

ညိဳလံုးဆိုေသာ ေခြးႀကီးက သူ႕ကုိ ပဒပ္ရပ္ကာ ႀကိဳဆိုသည္။ လက္ေပးသည္။ ဘူးသီးေၾကာ္ ၀င္စားရင္း သူစကားေျပာျဖစ္၏။

“ ေခြးႀကီးက အေတာ္လိမၼာတာပဲေနာ္...”

အဘိုးအိုကား အဟဲဟဲ ရယ္လ်က္.....

“ ေခြးတိုင္းေတာ့ ဘယ္လိမၼာမလဲ ၊ ဒီေကာင္က သင္ေပးထားတဲ့ ေခြးမို႕လို႕.....”

သူ႕မ်က္ႏွာ တစ္ခ်က္ပ်က္သြား၏။ ၾကာၾကာဆက္မထိုင္ဘဲ တည္းခိုခန္းသို႕ ျပန္လာခဲ့၏။

အမွန္စင္စစ္.....

ထိုအဘိုးအိုႏွင့္ အဘြားအိုသည္ သူ႕အေဖႏွင့္ အေမ ျဖစ္ၾကသည္။ သူကား.........တစ္ဦးတည္းေသာသား၊ ငယ္စဥ္ ကတည္းက သူသည္ သြန္သင္ ဆံုးမ၍ မရေလာက္ေအာင္ မိုက္ရိုင္းရမ္းကား လြန္းလွသည္။ အရပ္ထဲတြင္လည္း ေအာ့ေၾကာလန္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူ ေဆးစြဲစျပဳခ်ိန္တြင္ အေဖ့အက်ႌအိတ္ထဲမွ ေငြကို အတင္းလုယူ၍ 

“ ေဟ့ေကာင္ .... ငါ  မေပးႏိုင္ဘူး...”

“ ဟာ..... ဒီအဘိုးႀကီးဟာ......”

ထို႕ေနာက္ အက်ႌအိတ္ထဲမွ ပိုက္ဆံအကုန္ သိမ္းက်ံဳးယူကာ လမ္းေဘးမွ အေပါင္းအသင္းမ်ားထံ သြားေရာက္ ေအာင္ပြဲခံၾက၏။

ေနာက္ဆံုးအေခါက္ေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူႏွင့္........

“ ေသတၱာထဲမွာ ရွိတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပးပါ .....”

“ ဘာလုပ္ဖို႕လဲ.....”

“ ဘာလုပ္ဖို႕ ျဖစ္ျဖစ္ ေပးပါ....”

“ ဘာလုပ္ဖို႕ ျဖစ္ျဖစ္ မေပးႏိုင္ဘူး........”

“ဟာ...... ဒီ အဘြားႀကီးက ကြာ.....”

ထုိသို႕ေျပာၿပီး မိခင္ျဖစ္သူကို ေဆာင့္တြန္းလိုက္သည္။ မိခင္ျဖစ္သူက နံရံႏွင့္ ေခါင္းႏွင့္ေဆာင့္ကာ သတိလစ္သြားေလသည္။ ထိုအခါက်မွ ေသတၱာထဲက ေငြမ်ားကို အလြယ္တကူ သူ ထုတ္ယူလိုက္သည္။

ထိုေငြကား အိမ္တြင္ရွိသမွ်ေငြ အကုန္လံုးပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ သူလည္း တစ္ခါတည္း အိမ္မွ ဆင္းခဲ့ေလသည္။ ေတြးစစ္ၾကည့္ေတာ့ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္တိုင္ခဲ့ၿပီ။

ထိုအေတာအတြင္း သူသည္ ေထာင္အႀကိမ္ႀကိမ္က်ခဲ့သည္။ ေနရာစံုေအာင္ ေရာက္ခဲ့သည္။ ထိုသို႕ျဖင့္ ေဆးကေတာ့ ျပတ္သြားၿပီး မိုက္ရည္မိုက္ေသြးကေတာ့ မေပ်ာက္။ ထိုသုိ႕ျဖင့္ ေၾကးစားလူမိုက္ တစ္ေယာက္ျဖစ္လာသည္။ ယခုလည္း လက္ခံထားေသာ အလုပ္တာ၀န္တစ္ခုအရ မထင္မွတ္ဘဲ သူ႕အေဖႏွင့္ အေမကို ျပန္႕ေတြ႕ရျခင္းျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးမ်ိဳးခက္ထန္ ေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ သူ႕ရုပ္ရည္ တို႕ကိုကား၊ သူ႕အသံတို႕ကုိကား အေဖေရာ  အေမေရာ မမွတ္မိၾကေတာ့။ လူစိမ္းပမာ ဆက္ဆံေနသည္။ သူ႕ကေတာ့ အေတြ႕အၾကံဳ စံုခဲ့ၿပီျဖစ္၍ ဆက္ဆံၿပီး မၾကာမီမွာပင္ သူ႕အေဖအေမမွန္း မွတ္မိလိုက္ပါသည္။ 

သုိ႕ေသာ္ သားတစ္ေယာက္အျဖစ္ ေခြးႀကီးတစ္ေကာင္ကို ေမြးထားသည္ကား ရယ္စရာအျဖစ္ သူျမင္သည္။

အခန္း(၃) 

ဒီမနက္ သူသြားေသာအခါ အဘိုးႀကီး၊ အဘြားႀကီးက ပစၥည္း ပစၥယေတြ သိမ္းေန၏။ သူတို႕ကား ဘူးသီးေၾကာ္ ဆိုင္ကပင္ အိမ္ျဖစ္သည္။ သူေရာက္ေတာ့ အံ့ၾသသံျဖင့္ ေမးလိုက္၏။

“ ဘယ္သြားၾကမလို႕လဲ....”

“ တစ္ေနရာကိုေပါ့ကြယ္....ညိဳလံုးႀကီးကုိ ညက ဘယ္သူသတ္သြားလဲ မသိဘူး.... နားအံုပြင့္ၿပီး ေသေနတယ္ ”

သူက ႀကိတ္ၿပံဳးလိုက္သည္။ “ အဲဒါ နားထင္ကို ဆိုက္လင္ဆာ တပ္ထားတဲ့ ေသနတ္နဲ႕ ပစ္သြားတာေပါ့ အဘိုးႀကီးရဲ႕ ” ဟု စိတ္ထဲမွ ေျပာလိုက္သည္။ အဘြားႀကီးက သူတို႕ကို မၾကည့္၊ မ်က္ရည္ေတြက်လ်က္ ပစၥည္းမ်ားကိုသာ သိမ္းေနသည္။ သူက......

“ ေနပါဦး အဘိုးႀကီးရဲ႕..... ဒီေခြးကိုပဲ သားအျဖစ္ သတ္မွတ္ေနရေအာင္ အဘိုးႀကီးတို႕မွာ အျခားသား မရွိေတာ့ဘူးလား......”

အဘိုးအိုကား အေ၀းသို႕ ေငးကာ ေလ်ာ့ရဲရဲေျဖ၏။

“ အင္း..... ဟိုတုန္းကေတာ့ ေခြးဆိုးတစ္ေကာင္ ေမြးထားခဲ့ ဖူးေလရဲ႕.....”

တာယာမင္းေ၀

(“ေက်ာခိုင္းထားတဲ့ ေနမင္း” စာအုပ္မွ)