ေဗာဓိေရႊေက်ာင္း

ေဗာဓိေရႊေက်ာင္း

အသက္အရြယ္ သီသီႀကီးစြန္းလာေတာ့ ငယ္ဘ၀ေတြကို ပိုေအာင္းေမ့တတ္တာ လူ႕သဘာ၀မ်ားလား မသိပါ။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ စိတ္က ငယ္ဘ၀ေတြဆီေရာက္သြား တတ္သည္။ ကၽြန္မငယ္စဥ္က အဘ၊အေမႀကီးတို႕ႏွင့္အတူ ေတာေက်းလက္မွာ ေနခဲ့ရေသာ ငယ္ရိပ္ေတြကို ျပန္ေတြးရင္း လြမ္းရသည္လည္း ရွိပါ၏။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ အ၀တ္ေတြ ထိုးသိပ္ထည့္ရင္း ရြာအေရာက္ျပန္ရသည့္ အေပ်ာ္မ်ိဳးကို ဘယ္အေပ်ာ္ကမွ မမွီ။ ရြာေရာက္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ အဘက ကၽြန္မ အစ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္ကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေခၚသြားကာ သကၤန္းဆီးေပးေနက်။ ကုိရင္ဘ၀ျဖင့္ ဘုန္းႀကီးေက်င္းမွာပဲ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား ပို႕ထားသည္ ဆိုေသာ္လည္း အိမ္ႏွင့္ေက်ာင္းက သိပ္မေ၀းလွပါ။ ရြာမွာက ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေရာက္သည္ဆိုလွ်င္ ကေလးေတြကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တြင္တြင္ပို႕ကာ ေလာကုတၱရာ စာေပမ်ား သင္အံေလ့က်က္ေစျခင္း သည္ပင္ ရြာဓေလ့ထံုးစံလို ျဖစ္ေနၿပီ။ ရြာကေတာ့ ေလာကုတၱရာစာကို မေျပာၾကပဲ ဘုန္းႀကီးစာဟု ေခၚၾက၏။ ကၽြန္မသည္လည္း ရြာကေလးမ်ား ထံုးစံ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို မေရာက္မျဖစ္ေရာက္ရကာ ဘုန္းႀကီးစာႏွင့္ မလြတ္ခဲ့။

“ညည္းတို႕ အတန္းေက်ာင္းဆိုသာက ေလာကဓတ္စာပဲတတ္တာ ငါေျမးရဲ႕၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကမွ ဘုရားစာ၊ တရားစာသင္သာ။ ဘုန္းႀကီးစာက ဘုရားရွိခိုးတတ္သယ္၊ လိမၼာေရးျခားရွိသယ္၊ဆိုပီ နားၾကားရွိသယ္၊ ကိုယ့္ဘာသာ တရားနဲ႕ နီးစပ္ေတာ့ အကုသုိလ္လည္း ကင္းသယ္ ”

အေမႀကီးေျပာခဲ့ဖူးသည့္ စကားေတြကို ကၽြန္မ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ဘုရားရိပ္ ေက်ာင္းရိပ္ကရသည့္ အသိသည္လည္း ဘ၀မွာ အေရးပါေၾကာင္း ဆိုလိုဟန္တူပါသည္။ ရြာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ စာသင္ စာအံခဲ့ရစဥ္က စာသင္ခန္းကေလးကို ကၽြန္မ မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ေနဆဲပဲ ျဖစ္သည္။ သရက္သား ပ်ဥ္ခ်ပ္ႀကီးေတြကို ၾတိဂံပုံစပ္၍ ထမင္းရည္ႏွင့္ အိုးမည္းကို ျပစ္ျပစ္ေဖ်ာ္သုတ္ထားေသာ သင္ပုန္းႀကီးကို ေရွ႕မွာေထာင္ထားသည္။ ဆရာေတာ္ သို႕မဟုတ္ ခန္းေနဦးပဥၥင္း တစ္ပါးပါးက ေဘးမွာ ကုလားထိုင္ကေလးျဖင့္ ထိုင္ကာ စာခ်ေပးသည္။ ကၽြန္မတို႕ ကေလးမ်ားကေတာ့ ေက်ာင္းေအာက္ထပ္ စိမ့္ေပါက္ေနသည့္ ေျမႀကီးေပၚမွာ သစ္သားကြပ္ပ်စ္ႀကီးေတြ ခင္း၍ စုထိုင္ရင္း စာလိုက္ၾကရသည္။ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ႀကီးက ႀကိမ္လံုးတစ္လံုးအျမဲတမ္း ကိုင္ထားတတ္သည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ အၿပိဳင္အဆိုင္ အသံကုန္ဟစ္၍ ေအာ္ၾကတာဆိုေတာ့ တစ္ေက်ာင္းလံုး ကၽြန္မတို႕ စာအံသံမ်ားျဖင့္ ေက်ာင္းႀကီးသိမ့္သိမ့္ တုန္ေနတတ္ပါသည္။ ကိုရင္ႀကီးေတြက ကၽြန္မတို႕ ေက်ာက္သင္ပုန္ုးေတြေပၚမွာ သံခၽြန္ျဖင့္ ေလးေၾကာင္းမ်ဥ္းဆြဲေပးၿပီး လက္ေရး လွလွေရးပံု၊ အရစ္အပင့္ဆဲြပံုေတြ သင္ျပသည္။ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းမွာ စာတက္ခဲ့ၾကသူေတြ ဆိုေသာ္လည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလိုက်င့္ရသည္။

ကၽြန္မတို႕ရြာမွာ ေရွးကတည္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေလးေက်ာင္း ရွိသည္။ ရြာႏွင့္ ကပ္လ်က္မွာ ႏွစ္ေက်ာင္းရွိကာ ရြာအျပင္ တစ္ေခၚစာေလာက္ေ၀းေသာ စိုက္ခင္းစပ္မွာေတာ့ ေတာရေက်ာင္းႏွစ္ေက်ာင္း ရွိသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေလးေက်ာင္းစလံုး ကၽြန္မတို႕ ဘိုးဘြားမ်ား လက္ထက္ကတည္းက ေရွးေက်ာင္းႀကီးေတြ ျဖစ္သည္။ ပ်ဥ္ေထာင္ ပ်ဥ္ခင္းႏွင့္ ေက်ာင္းတိုင္ႀကီးေတြကလည္း လူႏွစ္ေယာက္ ဖက္စာေလာက္ ရွိသည္။ ေက်ာင္းအဆင္း ေလွကားႏွစ္စင္းကလည္း ေလွကားခံု ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြႏွင့္ တစ္ကယ့္ ေရွးပံုမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ အညာေက်းလက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားပီပီ ေဟာင္းျမင္းပံုေပါက္ေနေသာ္လည္း ရြာတကၠသိုလ္ႀကီးေတြ ျဖစ္သည္။ ေက်းရြာလူထု၏ အထြတ္အျမတ္ထားရာ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ရာ အေဆာက္အအံုႀကီးေတြပဲ ျဖစ္၏ ။ အဘိုးအဘြားမ်ား ေျပာျပသေလာက္ ေရွးကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာပဲ ပညာသင္ယူခဲ့ၾကရသည္။ စာ၀ါလိုက္သည့္ ကိုရင္၊ ဦးပဥၥင္းအပါး ႏွစ္ရာ သံုးရာေလာက္ရွိသည္ဆို၏ ။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားတြင္ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ဆူႀကံဳနိမ့္ျမင့္မရွိ။ မည္သူမဆို အခါမေရြး အခမဲ့ပညာသင္ၾကားေပးေတာ္မူၾကရံုမက ေယာက္်ားကေလးမ်ား ဆိုလွ်င္ ရွင္သာမေဏ သြတ္သြင္းေပးရာ သာသနာ့ အေဆာက္အအံုႀကီးေတြ ျဖစ္သည္။ ရြာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားကို ၾကည့္ကာ ရြာစီးပြားေရးကို ခန္႕မွန္းႏိုင္သည္။ ကၽြန္မတို႕ရြာမွာေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေလးေက်ာင္းစလံုး ကၽြန္းတိုင္လံုးႀကီးမ်ား၊ ကၽြန္းသား အခင္းအကာမ်ားကို ေရနံေခ်း၀ေအာင္ သုတ္ထားေသာ ကၽြန္းသားေက်ာင္းႀကီး ေတြခ်ည္းျဖစ္၏။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အစဥ္အဆက္ လက္ဆင့္ကမ္းကာ ေခတ္အဆက္ဆက္ ထိန္းသိမ္းျပဳျပင္ ေစာင့္ေရွာက္လာၾကျခင္းေၾကာင့္ ေရွးေဟာင္း သာသနိက အေဆာက္အဦးႀကီးေတြ အျဖစ္ရြာက သေဘာထားၾကသည္။ သည္ရြာက သည္ဆရာႏွင့္ သည္ဒကာ ဘယ္တံုးကမွ ေ၀းၾကသည္ မရွိ။ျမန္မာအိုေတာ့ ေက်ာင္းႀကိဳ ေက်ာင္းၾကားဆိုသည့္ စကားအတိုင္း အသက္ကေလး အိုခ်င္လာသည္ႏွင့္ ေက်ာင္းရိပ္ခိုခ်င္လာၾကၿပီ။

မ်ားေသာအားျဖင့္ ေက်းလက္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္း ႀကီးေတြက က်ယ္က်ယ္လြန္႕လြန္႕ ရွိၾကသည္ဆိုေတာ့ သစ္ပင္ပန္းပင္ေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာ စိုက္ပ်ိဳးတတ္ၾကသည္။ ဥယ်ာဥ္ပင္မ်ားျဖစ္သည့္ သရက္၊ ပိႏၷဲ၊ မရမ္း၊ ဆီးျဖဴ စသည့္ သီးပင္ႀကီးေတြရွိသလုိ ပုဏၭရိက္၊ ေသာ္က၊ ပန္းအိ၊ ဇလပ္၊ ဇီဇ၀ါ၊ ညေမႊးပန္း၊ တတိုင္းေမႊးလို ပန္းပင္မ်ားလည္း ရွိတတ္သည္။ ေက်ာင္း၀င္းေတြထဲမွာ ရွိတတ္ေသာ လက္ငင္ေရခ်ိဳတြင္းကေလးအနားမွာေတာ့ ငွက္ေပ်ာပင္ အုပ္အုပ္ႀကီးေတြလည္း ရွိတတ္ပါေသးသည္။ ရြာထဲမွာ ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႕သေဘာက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ အရိပ္အာ၀ါသ ေကာင္းတတ္သည့္အတြက္ အလုပ္ကေလး လက္က ခ်သည္ႏွင့္ ေက်ာင္းကို လွဴဖြယ္ကေလး ရြက္ကာသြားၾကၿမဲ ျဖစ္ပါ၏။

ေရွးတံုးကေတာ့ ပညာေရးအတြက္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းေတြကပဲ တာ၀န္ယူေတာ္ မူခဲ့ၾကသည္။ ဆရာဘုန္းႀကီးမ်ားက သင္ပုန္းႀကီး၊ မဂၤလသုတ္၊ အျပင္ေအာင္ျခင္း ၊ အတြင္းေအာင္ျခင္း၊ ရတနာေရႊခ်ိဳင့္၊ သဒၵါ ၊ သၿဂိဳၤဳဟ္ စသည့္ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ တပ္အပ္ သိအပ္သမွ် သင္ေပးေတာ္မူၾကသည္။ သင္ရိုးညႊန္းတမ္း သေဘာရွိေသာ္လည္း တစ္ဦးခ်င္း၏ ဥာဏ္အရည္အေသြးေပၚ မူတည္ၿပီး စာတက္ေပးေလ့ရွိၾကပါသည္။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ သည္ေက်ာင္းမွာ သာမေဏျပဳ၊ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ရဟန္းခံကာ သာသနာ့ေဘာင္မွာ သက္ထက္ဆံုး ေပ်ာ္ေမြ႕ေတာ္မူၾကသည္။ သာသနာေဘာင္ မေပ်ာ္ေမြ႕ႏိုင္ၾကသူေတြ ကိုေတာ့ ရပ္ေရး ၊ရြာေရး၊ လူမႈေရးေတြက အစ အိမ္ေထာင္မႈ မွာပါ အသံုးတည့္ႏိုင္သည့္ အိိမ္ေဆာက္၊ မဏၭပ္ေဆာက္၊ ဇရပ္ေဆာက္၊ ႏြားတင္းကုပ္၊ ထန္းလက္တဲထိုး၊ ေရအိုးစင္တည္နည္းကအစ ႏွီးျဖာ၊ ဖ်ာယက္၊ ႀကိဳးက်စ္နည္းေတြပါ မက်န္ သင္ၾကားေပးသည္မ်ားလည္းရွိ၏ ။ ကၽြန္မတို႕ရြာေက်ာင္းမွာ ေသွ်ာင္ႀကီးကို တေစာင္းဖြဖြ ထံုးလ်က္ေက်ာင္းမွာပဲ ကပၸိယႀကီး လုပ္ေနေသာ ဘဖိုး (ဦးစိန္ဖိုး) ကို ကၽြန္မ မီလိုက္ပါေသးသည္။ ဘဖိုးက ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား စာသင္နားခ်ိန္မွာ ကိုရင္ေတြ ေက်ာင္းသားေတြကို သူတတ္ထားသမွ် လူမႈနယ္ပယ္မွ ပညာေတြ သင္ေပးသည္။

စာေပပို႕ခ်သင္ၾကားေပးေသာ ဆရာေတာ္၏ ၀သီေတာ္ အေလ်ာက္ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ေဗဒင္က်မ္း၊နကၡတ္က်မ္း၊ ရာဇသတ္ဓမၼသတ္က်မ္း၊ ေဆးက်မ္းမ်ားကိုပါ သင္းၾကားေပးသည္လည္း ရွိ၏ ။ ေရွးက ပြဲေက်ာင္းဟု ေခၚၾကေသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားမွာေတာ့ ျမင္းစီး၊ လွံထိုး၊ ဓားေရး၊ ေလးျမား အတတ္ကအစ လက္ေ၀ွ႕ လက္သိုင္းပညာမ်ားကို သင္ၾကားေပးၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ဆိုင္းပညာ၊ ပန္းခ်ီပန္းပုပညာ၊ မီးရွဴးမီးပန္း ပညာလို သုခမအႏုပညာမ်ားကို သင္ၾကားေပးၾကသည္ဆို၏ ။ ကၽြန္မတို႕ ရြာေက်ာင္းမ်ားကေတာ့ မီးပံုးပ်ံလုပ္သည့္ အတတ္ပညာ၊ ကၽြဲခ်ိဳကို အရုပ္ထြင္းသည့္ ပညာ၊ စကၠဴကို အရုပ္မ်ိဳးစံုခ်ိဳးသည့္ပညာ၊ ေလွာ္ေလွ ၿပိဳင္ေလွ မ်ားခုတ္သည့္ လက္သမားပညာမ်ားကိုသင္ၾကားေပးေတာ္မူၾကသည္။ ကၽြန္မတို႕ရြာက ေရ၀င္ရြာမို႕ ေရႀကီးခါဆိုလွ်င္ ေရျပင္က်ယ္ႀကီးထဲမွာ လက္ေလွာ္ေလွကေလးမ်ားျဖင့္ ကူးၾကသန္းၾကရသည္။ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတိုင္းမွာ ဆြမ္းခံေလွကေလးေတြ ေမွာက္ထား တတ္တာကလည္း ျမစ္နားေက်းလက္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားတြင္ ျမင္ရတတ္သည့္ ျမင္ကြင္းပဲ ျဖစ္သည္။

မနက္အရုဏ္တက္ခ်ိန္တိုင္လွ်င္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းဆီက အုန္းေမာင္းေခါက္သံ တတံုတံုသည္ ရြာက်က္သေရျဖစ္သလို တစ္ေန႕တာ၏ လုပ္ငန္းစရန္ႏႈိးေဆာ္သည့္ နရီသံလည္းျဖစ္သည္။ မနက္ေလးနာရီ ဆိုလွ်င္ အုန္းေမာင္းေခါက္သံႏွင့္ အတူ ရြာကေလးသည္ ႏိုးရၿပီ။ မီးခြက္ကေလးေတြ ျပန္လင္းၾကၿပီ။ ဘုရားရွိခိုးသံ၊ ေမတၱာပို႕ အမွ်ေ၀သံ၊ ေၾကးစည္ ရိုက္သံေတြ ဆက္ကာဆက္ကာ ေပၚထြက္လာၾကၿပီ။ သည္အသံေတြကို ၾကားရသူတိုုင္းက သာဓုေခၚၾကျမဲျဖစ္၏။

“ နာကိုး၊ ေတာင္းရွစ္၊ သာဓု တစ္၊ ေဟာလစ္ အသေခ်ၤတဲ့၊ တရားနာရင္ ကိုးကမၻာ အပါယ္မလားဘူး။ တရားေတာင္းသဲ့ သူမ်ားက် ရွစ္ကမၻာ အပါယ္မလားဘူး။ အမွ်ေ၀သံၾကားလို႕ သာဓုေခၚတဲ့ သူမ်ားၾကေတာ့ တစ္ကမၻာအပါယ္မလားဘူးသဲ့။ တရားေဟာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား အသေခ်ၤ အပါယ္မလားဘူးသဲ့ ငါ့ေျမးရဲ႕ အမွ်ေ၀သံၾကားရင္ သာဓု သာဓု သာဓုလို႕ သံုးႀကိမ္သံုးခါ ေခၚရသယ္ ”

ငယ္ငယ္ကတည္းက အေမႀကီးသင္ၾကားခဲ့သျဖင့္ အမွ်ေ၀သံၾကားလွ်င္ သာဓုေခၚတတ္ခဲ့ရၿပီ။

ရြာေက်ာင္းက ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားသည္ ရြာသူရြာသားတို႕အေပၚ ၾသဇာေညာင္းေတာ္မူၾကသည္။ ရြာေရးရပ္ေရး ရွိလာသည့္အခါ ရြာက အဦးထားကာ တိုင္ပင္ေမးေလွ်ာက္ၾကရသည္။ ေျမးေတြပင္ရေနၾကၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဆရာေတာ္က အေခၚေတာ္ရွိလွ်င္ ေရာက္ရာအရပ္က သုတ္ကနဲ ထသြားၾကရသည္။ အရက္ေသစာ ေသာက္စားမူးရစ္ ရမ္းကားသူမ်ားဆိုလွ်င္ အဆံုးအမ၊ အရိုက္အႏွက္မ်ားပင္ ခံၾကရ၏ ။ ဖိန္႕ဖိန္႕တုန္ေအာင္ ေၾကာက္ရြံ႕ရိုေသၾကရပါသည္။ ကၽြန္မတို႕ရြာအ၀င္တြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ႏွစ္ေက်ာင္း ယွဥ္လ်က္ရွိသည္။ ရြာကေတာ့ ေက်ာင္းဘြဲ႕ကိုမေခၚၾကဘဲ အေရွ႕ေက်ာင္း အေနာက္ေက်ာင္းလို႕သာ လြယ္လြယ္ေခၚၾကသည္။ ေက်ာင္းႏွစ္ေက်ာင္းၾကား ေရာက္ၾကၿပီဆိုလွ်င္ ေျပာလက္စ စကားကိုပင္ က်ယ္က်ယ္မေျပာ၀့ံ။ ဘုရား၀င္းေက်ာင္း၀င္း မဟုတ္ေသာ ရြာလမ္းဆိုေသာ္လည္း ေက်ာင္းရိပ္ကို နင္းရသည္ဆိုကာ ဖိနပ္ခၽြတ္သြားၾကရသည္။ သည္လမ္းကေလးကေတာ့ ရြာအ၀င္လွည္းလမ္းလည္း ျဖစ္သည္။

ဟိုတုန္းကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားခ်င္း တစ္ေက်ာင္းႏွင့္တစ္ေက်ာင္း စာျပိဳင္တတ္ၾကသည့္ ဓေလ့လည္းရွိ၏ ။ တစ္ေက်ာင္းႏွင့္ တစ္ေက်ာင္း ေက်ာင္းသားခ်င္း စာေျပာင္စာခ်ိဳးေတြႏွင့္ ေလွာင္ၾက ေျပာင္ၾကတာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိသည္။

“ ညေန ငပိဖုတ္ လွေဖမိခ်ဳပ္ ”

“ တံုးေပၚၾကြက္ေလွ်ာက္ အံုးေက်ာ္လက္ေကာက္ ”

“ ၾကက္ဥကုလားဆြဲ နက္ပုအသားမည္း”

စသျဖင့္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး စာခ်ိဳးျဖင့္ စၾကေနာက္ၾကသည္။ သည္လိုစာခ်ိဳး စာစပ္ေတြ သံုးကာ ေအာ္ၾက ဟစ္ၾကသံၾကားလွ်င္ ဆရာေတာ္မ်ားကလည္း ၿပံဳးေတာ္မူတတ္ၾက၏ ။ စာအံၾကခ်ိန္ အာဂႏၱဳ ရဟန္းဧည့္သည္၊ လူဧည့္သည္ ေရာက္လာလို႕ ဆရာေတာ္ ေက်ာင္းေပၚၾကြသြားၿပီဆိုလွ်င္ ေက်ာင္းေအာက္မွာ ကၽြန္မတို႕ ကေလးေတြ ေသာင္းက်န္းခ်င္တိုင္း ေသာင္းက်န္းၾကေတာ့သည္။ စိမ္ေျပးတမ္း၊ ဂံုညွင္းဒိုးပစ္တမ္း၊ ၾကက္ခြပ္တမ္း၊ ကစားၾကရံုုျဖင့္ အားမရႏိုင္ၾကေသးဘဲ သစ္ပင္တက္တမ္းပင္ ကစားလိုက္ၾကေသး၏ ။

“ ကေလးတကာ့ ကေလးထဲတြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ကေလးေတြေလာက္ ေဆာ့သာ ၾကံဳဖူးေပါင္ေတာ္ ကတည္း လက္ပံပင္ ဇရက္က်လို႕ ”

လမ္းေပၚမွာ ျဖတ္သြားၾကသူတို႕ပင္ ကေလးမ်ား၏ ေအာ္ဟစ္သံကို မခံႏိုင္ၾက။ ဆရာဘုန္းႀကီးမ်ားကေတာ့ သည္အသံ သည္ဗလံေတြကို သည္းညည္းခံေတာ္ မူႏိုင္ရွာၾကသည္။ သိပ္လြန္လာလွ်င္ေတာ့ ေက်ာင္းၾကမ္းျပင္ကို ႀကိိမ္ျဖင့္ ဖ်န္းဖ်န္းျမည္ေအာင္ ရိုက္ကာ ဟန္႕တားေတာ္ မူၾက၏။

ေက်းလက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားတြင္ ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား လက္ထက္ကတည္းက စုေဆာင္းခဲ့ၾကေသာေရွးေဟာင္းပစၥည္းေတြလည္း ရွိတတ္ပါသည္။ ကၽြန္မတို႕ ဘႀကီးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာဆိုလွ်င္ ပန္းခ်ီေတာ္ ဦးခ်စ္ျမဲ ေရးဆြဲထားေသာ ဗုဒၶ၀င္ဇတ္ေတာ္ ပန္းခ်ီကားႀကီးမ်ားရွိသည္။ ေရွးေဟာင္းေပ၊ ပုရပိုက္မ်ားထည့္ေသာကၽြန္းစာတိုက္ေသတၱာႀကီးေတြကိုေရႊထီးေဟာင္းႀကီးမ်ား မိုးလ်က္သား ျမင္ေတြ႕ႏိုင္သည္။ ေၾကးကမၼ၀ါမ်ား၊ဘုရားဆင္းတုေတာ္မ်ား၊ ေမာင္းမ်ား၊ ေရွးေခတ္ အသံုးအေဆာင္မ်ားႏွင့္ အတူ ေက်ာင္းေအာက္မွာ ေရွးၿပိဳင္ေလွႀကီးမ်ားကို ဂုဏ္တစ္ရပ္အေနျဖင့္ တံုးဆင့္ကာ လွလွပပ ထားတတ္ၾက၏။ အညာေက်းလက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ ေတြ႕ရတတ္ေသာ အလွဴရွင္ေလာင္းလွည့္ရတြင္ နားထြင္း မိန္းကေလးမ်ားစီးသည့္ လက္ရာေျမာက္နားရံ လွည္းယဥ္ေၾကာ့ကေလးလည္း ရွိတတ္ပါသည္။ ဆရာေတာ္ ဟိုရြာသည္ရြာ ၾကြေတာ့လည္း သည္လွည္းယဥ္ကေလးကိုပဲ သံုးေတာ္မူသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြအေၾကာင္း အေမ့ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ အေမက သူမွတ္မိတာကို ေျပာျပသည္။ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ ေတာ္လွန္ေရးကာလ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားျဖစ္သည္။

“ သည္တံုးက တိုင္းေရးျပည္ေရး အေျခအေနကို သိေအာင္လို႕ ဆိုၿပီးေတာ့ တို႕ဘေလး ဦးပဥၥင္းက ျမင္းျခံကို ေျခက်င္ၾကြၾကြၿပီး စနည္းနာရသာအေမာ။ ဦးဇင္းက ၾကားလာသဲ့သတင္း ရဲေဘာ္ေတြကို ညဘက္ေက်ာင္းအေမွာင္ခ်ၿပီး ျပန္ေျပာရသာေပါ့။ ရြာကေတာ့ ဂ်ပန္နဲ႕တိုးမွာ ေၾကာက္လို႕ ရြာခရိုးေတာင္မေက်ာ္၀ံ့ၾကဘူး ။ ဦးဇင္းကေတာ့ ေၾကာက္ေပါင္ သူတစ္ပါးတည္း ၾကြသာပဲ ”

ကၽြန္မ ရြာျပန္တိုင္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေလးေက်ာင္းစလံုး ေရာက္ေအာင္သြားကန္ေတာ့သည့္ ဒါန၀တ္ကိုေတာ့ မပ်က္ေစရ။ အရိယာ သူေတာ္စင္တို႕၏ ရိပ္သာပတ္၀န္းက်င္ဆိုေတာ့ ေအးျမလွပါသည္။ ဘ၀အေမာမ်ားပင္ တဒဂၤေျပေပ်ာက္ရပါ၏။ ေက်ာင္း၀ိုင္းထဲက တန္ေဆာင္းမွာ အဘိုး အဘြား၊ အေဖ အေမတို႕၏ ကုသိုလ္စာတန္းကို ဖတ္ရေတာ့ ၀မ္းနည္းျခင္းႏွင့္ ၾကည္ႏူးျခင္းကို ေရာေထြး ခံစားရပါသည္။ အဘိုး အဘြားတို႕၏ ေရွးကုသိုလ္ကိုသာ ေအာင္းေမ့ရင္း ကုသိုလ္ယူရျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ပါလား။

ခင္ခင္ထူး

(မေဟသီ မဂၢဇင္း၊ ဇြန္ ၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္)