Saturday, July 9, 2011

စာေရးပ်င္း အႏုပညာ (သို႕) ကၽြန္ေတာ္ စာမေရးရျခင္း အေၾကာင္း

စာဖတ္ႏိုင္ၾကသူမ်ားထဲတြင္ စာေရးသူမ်ားအနည္းငယ္ေတြ႕ရသည္။ သူတို႕ ဘာေၾကာင့္ စာေရးျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္ မသိရေပမယ့္ စာေရးသူအနည္းငယ္မွ်သာ စာဖတ္ႏိုင္ၾကသူမ်ားထဲမွ ေပၚထြက္လာျခင္းကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ စာေရးရန္ အတြက္ လံုေလာက္ေသာ အားထုတ္မႈ လုိအပ္သည္ကို သိရွိႏိုင္သည္ျဖစ္သည္။ေရးခ်င္၍ေရးသူ ရွိသလို၊ေရးရန္လိုအပ္၍ ေရးသူမ်ားလည္း ရွိမည္ ျဖစ္သည္။သူတို႕ ေရးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္က ဖတ္မည္သာ ျဖစ္သည္။ စာေရးသူသည္ စာမ်ားမ်ားဖတ္ရန္ လိုသည္ဟု ဆိုၾကသျဖင့္ စားမ်ားမ်ားဖတ္ထားသူမ်ား စာေရးသင့္သည္ဟု ဆိုလွ်င္ ညီမွ်ျခင္းခ်ၾကည့္၍ မွန္မည္ မဟုတ္ေပ။

စာေရးရန္ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ား မရွိေသာ္လည္း ေရးခ်င္သူအဖို႕မွာ ေျခေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ အားထုတ္ရွာသည္။ မ်က္စိမျမင္ ေသာ္လည္း ေဖာင္းၾကြ သေကၤတျဖင့္ ေရးၾကျပန္သည္။ စာေရးလိုစိတ္ ျပင္းျပျခင္းကို အံ့ၾသမိသည္။

မိမိစာကို ဖတ္သည္ျဖစ္ေစ ၊ မဖတ္သည္ ျဖစ္ေစ ေန႕စဥ္ေရးသားေနၾကသူမ်ား ရွိၾကေသးသည္။ မေနႏိုင္၍ ပဲ ေရးေရး ၊ ေရးခ်င္၍ပဲ ေရးေရး စာေရးဖို႕ အခ်ိန္ေပးရျခင္း၊ လက္ေခ်ာင္းမ်ားေညာင္းေအာင္ ႏွိပ္စက္ရျခင္းျဖင့္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနၾကသည္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕က ဖတ္ရႈေပးျခင္းျဖင့္ ခ်ီးမြမ္းဂုဏ္ျပဳၾကေသးသည္ ဟု ယူဆသည္။

စာေရးရာတြင္လည္း မိမိတို႕ သန္သလို ကဗ်ာ၊ ၀တၱဳ၊ အလကၤာ၊ ရသ၊ ဟာသ၊ အခ်စ္၊စြန္႕စား၊ထူးျခား၊ သိပၸံ စသည္ျဖင့္ ေရးၾကသလို ေဆာင္းပါ၊ အတၳဳပတၱိ၊ ဓမၼ၊ ေၾကာ္ၿငာ မ်ိဳးစံုေသာ ပံုစံျဖင့္ေရးသည္ ကို ေတြ႕ရသည့္အျပင္ ႏို႕တစ္စာ ၊ၿခိမ္းေျခာက္စာ၊ ဆင့္ေခၚစာ၊ ရည္းစားစာကဲ့သုိ႕ေသာ စာမ်ားအျပင္ အေပါ့ အေလသြားရင္း လက္ကိုေနရာမထားတတ္ေသာေၾကာင့္ နံရံတြင္ ဟိုျခစ္ သည္ျခစ္ျဖင့္ အယားေျဖတတ္ေသာ စာေရးသူမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။

အေၾကာင္းအရာကို ျဖစ္ေစ၊ အေတြးအေခၚကို ျဖစ္ေစ၊ သတင္းအခ်က္အလက္ကို ျဖစ္ေစ၊ တင္ျပလိုသည့္ အေၾကာင္းအရာကို ပံုစံမ်ိဳးစံုျဖင့္လည္း ေရးသားတင္ျပတတ္ၾကေသးသည္။ ထိုကဲ့သို႕ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု စာေပါင္းစံုမ်ားကို ေရးဖြဲ႕ပံု ပံုစံမ်ိဳးစံုျဖင့္ ေရးသားေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရေသာ္လည္း ထိုအလုပ္အေပၚ အားက်ေသာ စိတ္ မိမိထံတြင္ ရိုးတိုးရိတ္တိတ္မွ်ပင္ မျဖစ္ခဲ့ေပ။

အေပါင္းအသင္းမ်ားကလည္း စာေရးရန္ တိုက္တြန္းျခင္း မရွိေပ၊ ရွိပါကလည္း အေပါင္းအသင္းကို အားနာ၍ ေရးျဖစ္မည္ မထင္ပါ။ ေရးစရာ အေၾကာင္းအရာမရွိ၍လည္း မဟုတ္ပါ။ ေရးစရာ အဆင္သင့္မရွိ၍ လည္းမဟုတ္ပါ။ အထင္မႀကီး၍လည္း မဟုတ္၊ ၀ါသနာ မပါ၍လည္းမဟုတ္ပါ။ ဘာမွမဟုတ္ရင္လည္း မေရးနဲ႕ေပါ့ဟု ဆိုလွ်င္လည္း မေရးဘဲ ေနမည္သာျဖစ္သည္။ စာေရးရမည္ထက္စာလွ်င္ ပါးစပ္ျဖင့္ေျပာလိုက္ ျခင္းက လိုခ်င္ေသာ အေၾကာင္းအရာႏွင့္ အခ်က္အလက္ကို အားပါးတရ တင္ျပႏိုင္သည္ဟု ယူဆသည္ကလည္း တစ္ေၾကာင္း၊ စာေရးထားျခင္းသည္ ကာလတစ္ခုအထိ တည္ရွိေနႏိုင္ေသာ သဲလြန္စ အေထာက္အထားကဲ့သို႕ ေျခရာလက္ရာမ်ိဳး မက်န္ခဲ့ေစခ်င္သည္က တစ္ေၾကာင္း။ (မယံုလွ်င္ မိမိတို႕ ရည္းစားစာမ်ားကို ျပန္ဖတ္ၾကည့္လွ်င္ ေတြ႕ၾကရလိမ့္မည္။) ( မိမိကိုယ္တိုင္ ထိုေျခရာလက္ရာမ်ားကို ယခုထိ မ်က္ႏွာ ပူရဆဲျဖစ္သည္)

အဓိက အခ်က္မွာ စာေရးရမွာကို ပ်င္းလြန္းျခင္းေၾကာင့္ မေရးျခင္းျဖစ္သည္။ အနည္းဆံုး အကၡရာတစ္လံုးကိုပင္ ေလထဲတြင္ “ ၀ ” ျဖစ္ေအာင္ မ၀ိုင္းဘူးေပ။ ငယ္စဥ္ကတည္းက စာေရးလွ်င္ “ သည္ ” တစ္လံုးကို အဆံုးတြင္ ရေအာင္ ကပ္ေရးၿပီး ေနာက္တစ္ေၾကာင္းဆံုးတိုင္း ထိုသည္ ေအာက္မွပင္ တူညီအမွတ္ေလး အျဖစ္ တုတ္ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းသာ ဆြဲခဲ့သည္ကို အမွတ္ရမိေသးသည္။ တူေနေသာ ၀ါက်ပါလွ်င္လည္း ထိုအတိုင္းပင္ ၾကက္ေျချပခဲ့ရာ စာေမးပြဲေျဖခ်ိန္တြင္ ဘာသာရပ္တိုင္းလိုလိုကို ျပန္ကူး ခဲ့ရေပါင္းမ်ားလွေပသည္။

မေရးမျဖစ္ ေရးရလွ်င္ေတာင္ သံုးေၾကာင္းထက္ပိုလွ်င္ ပုဒ္မေတာင္ မခ်ခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ပ်င္းခဲ့သည္။ မိဘ ႏွစ္ပါးက ေၾကးနန္းဌာနတြင္ အလုပ္သြင္းေပးမည္ တကဲကဲျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အက်င့္ကို ေထာပနာ ျပဳခဲ့ဖူးသည္။ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ေျပာဖူးသည္။ မင္း သူမ်ားကို ဆဲခ်င္ရင္ ပါးစပ္နဲ႕ပဲဆဲတဲ့၊ စာေရးၿပီးဆဲၾကည့္ပါလား တစ္သက္လံုးမင္းကို အယုတၱအနတၱေကာင္ဆိုၿပီး လူတိုင္းသိေအာင္ ေလွ်ာက္ျပမွာေပါ့တဲ့။ နမူနာေကာင္းကို မွတ္တတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အက်င့္က ထိုအေတြး အေခၚကို မွတ္ယူထားလိုက္သျဖင့္ စာေရးရမွာလည္း ေၾကာက္လာပါသည္။

ခၽြင္းခ်က္အေနျဖင့္ တစ္ခါေတာ့ စာေရးခ်င္စိတ္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္ဟု ၀န္ခံပါသည္။ မည္သည္အေၾကာင္းဟု ဆိုရေသာ္.....................

ကၽြန္ေတာ့္ရည္းစား လင္ေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါသြားခ်ိန္ကျဖစ္သည္။ သစ္စိမ္းခ်ိဳးဆိုေတာ့ ထိုအခ်ိန္က ေဒါသ ေတာ္ေတာ္ျဖစ္မိသည္။ ဒင္းစာေတြကို ျပန္ဖတ္ၿပီး သူ႕အစားေရာ ကိုယ့္အစားပါ ရွက္ၿပီး မီးရႈိ႕ရန္ ၾကံစည္ၿပီးမွ ဒင္းစာေတြ စာမ်က္ႏွာေပၚတင္ၿပီး အရွက္ခြဲလွ်င္ အင္မတန္မွ သင့္ေလ်ာ္မည္ဟု ေတြးမိၿပီး မဂၢဇင္းမ်ားကို ပို႕ေသးသည္။ သို႕ရာတြင္ သူမ်ားရည္းစားစာေပၚတြင္ ညႊန္းစာေလး တစ္ေၾကာင္း ႏွစ္ေၾကာင္းျဖည့္ၿပီး ပို႕ျခင္းျဖစ္ရာ အယ္ဒီတာတိုင္း ေဒါသထြက္ဖူးခဲသျဖင့္ မည္သည့္ မဂၢဇင္းကိုမွ် မည္သည့္ အေၾကာင္းျဖင့္ပင္ ျဖစ္ေစ ယေန႕တိုင္ ေျခဦးမလွည့္ရဲေတာ့ပါ။

ထိုအခ်ိန္ေလာက္ကပင္ စာတို တစ္ေၾကာင္း ႏွစ္ေၾကာင္း ေရးခဲ့ဖူးပါသည္။ ေနာင္တြင္လည္း ေရးမည္မဟုတ္ပါ။ စာေရးရမွာ ပ်င္းေသာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မည္သည့္အေၾကာင္းအရာျဖစ္ေစ စာလံုးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲေစမည္ မဟုတ္ပါ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေျပာခဲ့သလို ပါးစပ္ျဖင့္သာ ဆဲပါမည္။ မၾကားႏိုင္သူမ်ား အဖုိ႕ ကၽြန္ေတာ္သည္ လူေကာင္းျဖစ္ေနမည္သာ ျဖစ္သည္။ စာတစ္ေၾကာင္း ႏွစ္ေၾကာင္း ေၾကာင့္ တစ္သက္လံုးေခၚမေဖာ္ ႏိုင္ေသာ ဘ၀ထက္စာလွ်င္ လံုး၀ စာေရးပ်င္းေသာ၊ လံုး၀ စာမေရးဘူးေသာ ဘ၀က ပို၍ အဆင္ေျပေစ မည္ဟု ထင္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ စာလံုး၀မေရးရျခင္းျဖစ္သည္ဟု အသိေပးလိုက္ရပါသည္

မွတ္ခ်က္ ။ ။ စာမေရးရျခင္း အေၾကာင္းထဲမွာ လက္ေညာင္းတာလည္းပါတယ္။

ၿဂိဳလ္ေကာ္


ဟားခလုတ္ (3) မွ

Thursday, July 7, 2011

ေဗာဓိေရႊေက်ာင္း

ေဗာဓိေရႊေက်ာင္း


အသက္အရြယ္ သီသီႀကီးစြန္းလာေတာ့ ငယ္ဘ၀ေတြကို ပိုေအာင္းေမ့တတ္တာ လူ႕သဘာ၀မ်ားလား မသိပါ။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ စိတ္က ငယ္ဘ၀ေတြဆီေရာက္သြား တတ္သည္။ ကၽြန္မငယ္စဥ္က အဘ၊အေမႀကီးတို႕ႏွင့္အတူ ေတာေက်းလက္မွာ ေနခဲ့ရေသာ ငယ္ရိပ္ေတြကို ျပန္ေတြးရင္း လြမ္းရသည္လည္း ရွိပါ၏။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ အ၀တ္ေတြ ထိုးသိပ္ထည့္ရင္း ရြာအေရာက္ျပန္ရသည့္ အေပ်ာ္မ်ိဳးကို ဘယ္အေပ်ာ္ကမွ မမွီ။ ရြာေရာက္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ အဘက ကၽြန္မ အစ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္ကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေခၚသြားကာ သကၤန္းဆီးေပးေနက်။ ကုိရင္ဘ၀ျဖင့္ ဘုန္းႀကီးေက်င္းမွာပဲ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား ပို႕ထားသည္ ဆိုေသာ္လည္း အိမ္ႏွင့္ေက်ာင္းက သိပ္မေ၀းလွပါ။ ရြာမွာက ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေရာက္သည္ဆိုလွ်င္ ကေလးေတြကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တြင္တြင္ပို႕ကာ ေလာကုတၱရာ စာေပမ်ား သင္အံေလ့က်က္ေစျခင္း သည္ပင္ ရြာဓေလ့ထံုးစံလို ျဖစ္ေနၿပီ။ ရြာကေတာ့ ေလာကုတၱရာစာကို မေျပာၾကပဲ ဘုန္းႀကီးစာဟု ေခၚၾက၏။ ကၽြန္မသည္လည္း ရြာကေလးမ်ား ထံုးစံ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို မေရာက္မျဖစ္ေရာက္ရကာ ဘုန္းႀကီးစာႏွင့္ မလြတ္ခဲ့။

“ညည္းတို႕ အတန္းေက်ာင္းဆိုသာက ေလာကဓတ္စာပဲတတ္တာ ငါေျမးရဲ႕၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကမွ ဘုရားစာ၊ တရားစာသင္သာ။ ဘုန္းႀကီးစာက ဘုရားရွိခိုးတတ္သယ္၊ လိမၼာေရးျခားရွိသယ္၊ဆိုပီ နားၾကားရွိသယ္၊ ကိုယ့္ဘာသာ တရားနဲ႕ နီးစပ္ေတာ့ အကုသုိလ္လည္း ကင္းသယ္ ”

အေမႀကီးေျပာခဲ့ဖူးသည့္ စကားေတြကို ကၽြန္မ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ဘုရားရိပ္ ေက်ာင္းရိပ္ကရသည့္ အသိသည္လည္း ဘ၀မွာ အေရးပါေၾကာင္း ဆိုလိုဟန္တူပါသည္။ ရြာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ စာသင္ စာအံခဲ့ရစဥ္က စာသင္ခန္းကေလးကို ကၽြန္မ မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ေနဆဲပဲ ျဖစ္သည္။ သရက္သား ပ်ဥ္ခ်ပ္ႀကီးေတြကို ၾတိဂံပုံစပ္၍ ထမင္းရည္ႏွင့္ အိုးမည္းကို ျပစ္ျပစ္ေဖ်ာ္သုတ္ထားေသာ သင္ပုန္းႀကီးကို ေရွ႕မွာေထာင္ထားသည္။ ဆရာေတာ္ သို႕မဟုတ္ ခန္းေနဦးပဥၥင္း တစ္ပါးပါးက ေဘးမွာ ကုလားထိုင္ကေလးျဖင့္ ထိုင္ကာ စာခ်ေပးသည္။ ကၽြန္မတို႕ ကေလးမ်ားကေတာ့ ေက်ာင္းေအာက္ထပ္ စိမ့္ေပါက္ေနသည့္ ေျမႀကီးေပၚမွာ သစ္သားကြပ္ပ်စ္ႀကီးေတြ ခင္း၍ စုထိုင္ရင္း စာလိုက္ၾကရသည္။ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ႀကီးက ႀကိမ္လံုးတစ္လံုးအျမဲတမ္း ကိုင္ထားတတ္သည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ အၿပိဳင္အဆိုင္ အသံကုန္ဟစ္၍ ေအာ္ၾကတာဆိုေတာ့ တစ္ေက်ာင္းလံုး ကၽြန္မတို႕ စာအံသံမ်ားျဖင့္ ေက်ာင္းႀကီးသိမ့္သိမ့္ တုန္ေနတတ္ပါသည္။ ကိုရင္ႀကီးေတြက ကၽြန္မတို႕ ေက်ာက္သင္ပုန္ုးေတြေပၚမွာ သံခၽြန္ျဖင့္ ေလးေၾကာင္းမ်ဥ္းဆြဲေပးၿပီး လက္ေရး လွလွေရးပံု၊ အရစ္အပင့္ဆဲြပံုေတြ သင္ျပသည္။ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းမွာ စာတက္ခဲ့ၾကသူေတြ ဆိုေသာ္လည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလိုက်င့္ရသည္။

ကၽြန္မတို႕ရြာမွာ ေရွးကတည္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေလးေက်ာင္း ရွိသည္။ ရြာႏွင့္ ကပ္လ်က္မွာ ႏွစ္ေက်ာင္းရွိကာ ရြာအျပင္ တစ္ေခၚစာေလာက္ေ၀းေသာ စိုက္ခင္းစပ္မွာေတာ့ ေတာရေက်ာင္းႏွစ္ေက်ာင္း ရွိသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေလးေက်ာင္းစလံုး ကၽြန္မတို႕ ဘိုးဘြားမ်ား လက္ထက္ကတည္းက ေရွးေက်ာင္းႀကီးေတြ ျဖစ္သည္။ ပ်ဥ္ေထာင္ ပ်ဥ္ခင္းႏွင့္ ေက်ာင္းတိုင္ႀကီးေတြကလည္း လူႏွစ္ေယာက္ ဖက္စာေလာက္ ရွိသည္။ ေက်ာင္းအဆင္း ေလွကားႏွစ္စင္းကလည္း ေလွကားခံု ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြႏွင့္ တစ္ကယ့္ ေရွးပံုမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ အညာေက်းလက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားပီပီ ေဟာင္းျမင္းပံုေပါက္ေနေသာ္လည္း ရြာတကၠသိုလ္ႀကီးေတြ ျဖစ္သည္။ ေက်းရြာလူထု၏ အထြတ္အျမတ္ထားရာ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ရာ အေဆာက္အအံုႀကီးေတြပဲ ျဖစ္၏ ။ အဘိုးအဘြားမ်ား ေျပာျပသေလာက္ ေရွးကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာပဲ ပညာသင္ယူခဲ့ၾကရသည္။ စာ၀ါလိုက္သည့္ ကိုရင္၊ ဦးပဥၥင္းအပါး ႏွစ္ရာ သံုးရာေလာက္ရွိသည္ဆို၏ ။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားတြင္ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ဆူႀကံဳနိမ့္ျမင့္မရွိ။ မည္သူမဆို အခါမေရြး အခမဲ့ပညာသင္ၾကားေပးေတာ္မူၾကရံုမက ေယာက္်ားကေလးမ်ား ဆိုလွ်င္ ရွင္သာမေဏ သြတ္သြင္းေပးရာ သာသနာ့ အေဆာက္အအံုႀကီးေတြ ျဖစ္သည္။ ရြာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားကို ၾကည့္ကာ ရြာစီးပြားေရးကို ခန္႕မွန္းႏိုင္သည္။ ကၽြန္မတို႕ရြာမွာေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေလးေက်ာင္းစလံုး ကၽြန္းတိုင္လံုးႀကီးမ်ား၊ ကၽြန္းသား အခင္းအကာမ်ားကို ေရနံေခ်း၀ေအာင္ သုတ္ထားေသာ ကၽြန္းသားေက်ာင္းႀကီး ေတြခ်ည္းျဖစ္၏။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အစဥ္အဆက္ လက္ဆင့္ကမ္းကာ ေခတ္အဆက္ဆက္ ထိန္းသိမ္းျပဳျပင္ ေစာင့္ေရွာက္လာၾကျခင္းေၾကာင့္ ေရွးေဟာင္း သာသနိက အေဆာက္အဦးႀကီးေတြ အျဖစ္ရြာက သေဘာထားၾကသည္။ သည္ရြာက သည္ဆရာႏွင့္ သည္ဒကာ ဘယ္တံုးကမွ ေ၀းၾကသည္ မရွိ။ျမန္မာအိုေတာ့ ေက်ာင္းႀကိဳ ေက်ာင္းၾကားဆိုသည့္ စကားအတိုင္း အသက္ကေလး အိုခ်င္လာသည္ႏွင့္ ေက်ာင္းရိပ္ခိုခ်င္လာၾကၿပီ။

မ်ားေသာအားျဖင့္ ေက်းလက္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္း ႀကီးေတြက က်ယ္က်ယ္လြန္႕လြန္႕ ရွိၾကသည္ဆိုေတာ့ သစ္ပင္ပန္းပင္ေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာ စိုက္ပ်ိဳးတတ္ၾကသည္။ ဥယ်ာဥ္ပင္မ်ားျဖစ္သည့္ သရက္၊ ပိႏၷဲ၊ မရမ္း၊ ဆီးျဖဴ စသည့္ သီးပင္ႀကီးေတြရွိသလုိ ပုဏၭရိက္၊ ေသာ္က၊ ပန္းအိ၊ ဇလပ္၊ ဇီဇ၀ါ၊ ညေမႊးပန္း၊ တတိုင္းေမႊးလို ပန္းပင္မ်ားလည္း ရွိတတ္သည္။ ေက်ာင္း၀င္းေတြထဲမွာ ရွိတတ္ေသာ လက္ငင္ေရခ်ိဳတြင္းကေလးအနားမွာေတာ့ ငွက္ေပ်ာပင္ အုပ္အုပ္ႀကီးေတြလည္း ရွိတတ္ပါေသးသည္။ ရြာထဲမွာ ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႕သေဘာက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ အရိပ္အာ၀ါသ ေကာင္းတတ္သည့္အတြက္ အလုပ္ကေလး လက္က ခ်သည္ႏွင့္ ေက်ာင္းကို လွဴဖြယ္ကေလး ရြက္ကာသြားၾကၿမဲ ျဖစ္ပါ၏။

ေရွးတံုးကေတာ့ ပညာေရးအတြက္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းေတြကပဲ တာ၀န္ယူေတာ္ မူခဲ့ၾကသည္။ ဆရာဘုန္းႀကီးမ်ားက သင္ပုန္းႀကီး၊ မဂၤလသုတ္၊ အျပင္ေအာင္ျခင္း ၊ အတြင္းေအာင္ျခင္း၊ ရတနာေရႊခ်ိဳင့္၊ သဒၵါ ၊ သၿဂိဳၤဳဟ္ စသည့္ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ တပ္အပ္ သိအပ္သမွ် သင္ေပးေတာ္မူၾကသည္။ သင္ရိုးညႊန္းတမ္း သေဘာရွိေသာ္လည္း တစ္ဦးခ်င္း၏ ဥာဏ္အရည္အေသြးေပၚ မူတည္ၿပီး စာတက္ေပးေလ့ရွိၾကပါသည္။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ သည္ေက်ာင္းမွာ သာမေဏျပဳ၊ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ရဟန္းခံကာ သာသနာ့ေဘာင္မွာ သက္ထက္ဆံုး ေပ်ာ္ေမြ႕ေတာ္မူၾကသည္။ သာသနာေဘာင္ မေပ်ာ္ေမြ႕ႏိုင္ၾကသူေတြ ကိုေတာ့ ရပ္ေရး ၊ရြာေရး၊ လူမႈေရးေတြက အစ အိမ္ေထာင္မႈ မွာပါ အသံုးတည့္ႏိုင္သည့္ အိိမ္ေဆာက္၊ မဏၭပ္ေဆာက္၊ ဇရပ္ေဆာက္၊ ႏြားတင္းကုပ္၊ ထန္းလက္တဲထိုး၊ ေရအိုးစင္တည္နည္းကအစ ႏွီးျဖာ၊ ဖ်ာယက္၊ ႀကိဳးက်စ္နည္းေတြပါ မက်န္ သင္ၾကားေပးသည္မ်ားလည္းရွိ၏ ။ ကၽြန္မတို႕ရြာေက်ာင္းမွာ ေသွ်ာင္ႀကီးကို တေစာင္းဖြဖြ ထံုးလ်က္ေက်ာင္းမွာပဲ ကပၸိယႀကီး လုပ္ေနေသာ ဘဖိုး (ဦးစိန္ဖိုး) ကို ကၽြန္မ မီလိုက္ပါေသးသည္။ ဘဖိုးက ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား စာသင္နားခ်ိန္မွာ ကိုရင္ေတြ ေက်ာင္းသားေတြကို သူတတ္ထားသမွ် လူမႈနယ္ပယ္မွ ပညာေတြ သင္ေပးသည္။

စာေပပို႕ခ်သင္ၾကားေပးေသာ ဆရာေတာ္၏ ၀သီေတာ္ အေလ်ာက္ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ေဗဒင္က်မ္း၊နကၡတ္က်မ္း၊ ရာဇသတ္ဓမၼသတ္က်မ္း၊ ေဆးက်မ္းမ်ားကိုပါ သင္းၾကားေပးသည္လည္း ရွိ၏ ။ ေရွးက ပြဲေက်ာင္းဟု ေခၚၾကေသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားမွာေတာ့ ျမင္းစီး၊ လွံထိုး၊ ဓားေရး၊ ေလးျမား အတတ္ကအစ လက္ေ၀ွ႕ လက္သိုင္းပညာမ်ားကို သင္ၾကားေပးၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ဆိုင္းပညာ၊ ပန္းခ်ီပန္းပုပညာ၊ မီးရွဴးမီးပန္း ပညာလို သုခမအႏုပညာမ်ားကို သင္ၾကားေပးၾကသည္ဆို၏ ။ ကၽြန္မတို႕ ရြာေက်ာင္းမ်ားကေတာ့ မီးပံုးပ်ံလုပ္သည့္ အတတ္ပညာ၊ ကၽြဲခ်ိဳကို အရုပ္ထြင္းသည့္ ပညာ၊ စကၠဴကို အရုပ္မ်ိဳးစံုခ်ိဳးသည့္ပညာ၊ ေလွာ္ေလွ ၿပိဳင္ေလွ မ်ားခုတ္သည့္ လက္သမားပညာမ်ားကိုသင္ၾကားေပးေတာ္မူၾကသည္။ ကၽြန္မတို႕ရြာက ေရ၀င္ရြာမို႕ ေရႀကီးခါဆိုလွ်င္ ေရျပင္က်ယ္ႀကီးထဲမွာ လက္ေလွာ္ေလွကေလးမ်ားျဖင့္ ကူးၾကသန္းၾကရသည္။ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတိုင္းမွာ ဆြမ္းခံေလွကေလးေတြ ေမွာက္ထား တတ္တာကလည္း ျမစ္နားေက်းလက္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားတြင္ ျမင္ရတတ္သည့္ ျမင္ကြင္းပဲ ျဖစ္သည္။

နက္အရုဏ္တက္ခ်ိန္တိုင္လွ်င္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းဆီက အုန္းေမာင္းေခါက္သံ တတံုတံုသည္ ရြာက်က္သေရျဖစ္သလို တစ္ေန႕တာ၏ လုပ္ငန္းစရန္ႏႈိးေဆာ္သည့္ နရီသံလည္းျဖစ္သည္။ မနက္ေလးနာရီ ဆိုလွ်င္ အုန္းေမာင္းေခါက္သံႏွင့္ အတူ ရြာကေလးသည္ ႏိုးရၿပီ။ မီးခြက္ကေလးေတြ ျပန္လင္းၾကၿပီ။ ဘုရားရွိခိုးသံ၊ ေမတၱာပို႕ အမွ်ေ၀သံ၊ ေၾကးစည္ ရိုက္သံေတြ ဆက္ကာဆက္ကာ ေပၚထြက္လာၾကၿပီ။ သည္အသံေတြကို ၾကားရသူတိုုင္းက သာဓုေခၚၾကျမဲျဖစ္၏။

“ နာကိုး၊ ေတာင္းရွစ္၊ သာဓု တစ္၊ ေဟာလစ္ အသေခ်ၤတဲ့၊ တရားနာရင္ ကိုးကမၻာ အပါယ္မလားဘူး။ တရားေတာင္းသဲ့ သူမ်ားက် ရွစ္ကမၻာ အပါယ္မလားဘူး။ အမွ်ေ၀သံၾကားလို႕ သာဓုေခၚတဲ့ သူမ်ားၾကေတာ့ တစ္ကမၻာအပါယ္မလားဘူးသဲ့။ တရားေဟာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား အသေခ်ၤ အပါယ္မလားဘူးသဲ့ ငါ့ေျမးရဲ႕ အမွ်ေ၀သံၾကားရင္ သာဓု သာဓု သာဓုလို႕ သံုးႀကိမ္သံုးခါ ေခၚရသယ္ ”

ငယ္ငယ္ကတည္းက အေမႀကီးသင္ၾကားခဲ့သျဖင့္ အမွ်ေ၀သံၾကားလွ်င္ သာဓုေခၚတတ္ခဲ့ရၿပီ။

ရြာေက်ာင္းက ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားသည္ ရြာသူရြာသားတို႕အေပၚ ၾသဇာေညာင္းေတာ္မူၾကသည္။ ရြာေရးရပ္ေရး ရွိလာသည့္အခါ ရြာက အဦးထားကာ တိုင္ပင္ေမးေလွ်ာက္ၾကရသည္။ ေျမးေတြပင္ရေနၾကၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဆရာေတာ္က အေခၚေတာ္ရွိလွ်င္ ေရာက္ရာအရပ္က သုတ္ကနဲ ထသြားၾကရသည္။ အရက္ေသစာ ေသာက္စားမူးရစ္ ရမ္းကားသူမ်ားဆိုလွ်င္ အဆံုးအမ၊ အရိုက္အႏွက္မ်ားပင္ ခံၾကရ၏ ။ ဖိန္႕ဖိန္႕တုန္ေအာင္ ေၾကာက္ရြံ႕ရိုေသၾကရပါသည္။ ကၽြန္မတို႕ရြာအ၀င္တြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ႏွစ္ေက်ာင္း ယွဥ္လ်က္ရွိသည္။ ရြာကေတာ့ ေက်ာင္းဘြဲ႕ကိုမေခၚၾကဘဲ အေရွ႕ေက်ာင္း အေနာက္ေက်ာင္းလို႕သာ လြယ္လြယ္ေခၚၾကသည္။ ေက်ာင္းႏွစ္ေက်ာင္းၾကား ေရာက္ၾကၿပီဆိုလွ်င္ ေျပာလက္စ စကားကိုပင္ က်ယ္က်ယ္မေျပာ၀့ံ။ ဘုရား၀င္းေက်ာင္း၀င္း မဟုတ္ေသာ ရြာလမ္းဆိုေသာ္လည္း ေက်ာင္းရိပ္ကို နင္းရသည္ဆိုကာ ဖိနပ္ခၽြတ္သြားၾကရသည္။ သည္လမ္းကေလးကေတာ့ ရြာအ၀င္လွည္းလမ္းလည္း ျဖစ္သည္။

ဟိုတုန္းကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားခ်င္း တစ္ေက်ာင္းႏွင့္တစ္ေက်ာင္း စာျပိဳင္တတ္ၾကသည့္ ဓေလ့လည္းရွိ၏ ။ တစ္ေက်ာင္းႏွင့္ တစ္ေက်ာင္း ေက်ာင္းသားခ်င္း စာေျပာင္စာခ်ိဳးေတြႏွင့္ ေလွာင္ၾက ေျပာင္ၾကတာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိသည္။

“ ညေန ငပိဖုတ္ လွေဖမိခ်ဳပ္ ”
“ တံုးေပၚၾကြက္ေလွ်ာက္ အံုးေက်ာ္လက္ေကာက္ ”
“ ၾကက္ဥကုလားဆြဲ နက္ပုအသားမည္း”

စသျဖင့္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး စာခ်ိဳးျဖင့္ စၾကေနာက္ၾကသည္။ သည္လိုစာခ်ိဳး စာစပ္ေတြ သံုးကာ ေအာ္ၾက ဟစ္ၾကသံၾကားလွ်င္ ဆရာေတာ္မ်ားကလည္း ၿပံဳးေတာ္မူတတ္ၾက၏ ။ စာအံၾကခ်ိန္ အာဂႏၱဳ ရဟန္းဧည့္သည္၊ လူဧည့္သည္ ေရာက္လာလို႕ ဆရာေတာ္ ေက်ာင္းေပၚၾကြသြားၿပီဆိုလွ်င္ ေက်ာင္းေအာက္မွာ ကၽြန္မတို႕ ကေလးေတြ ေသာင္းက်န္းခ်င္တိုင္း ေသာင္းက်န္းၾကေတာ့သည္။ စိမ္ေျပးတမ္း၊ ဂံုညွင္းဒိုးပစ္တမ္း၊ ၾကက္ခြပ္တမ္း၊ ကစားၾကရံုုျဖင့္ အားမရႏိုင္ၾကေသးဘဲ သစ္ပင္တက္တမ္းပင္ ကစားလိုက္ၾကေသး၏ ။

“ ကေလးတကာ့ ကေလးထဲတြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ကေလးေတြေလာက္ ေဆာ့သာ ၾကံဳဖူးေပါင္ေတာ္ ကတည္း လက္ပံပင္ ဇရက္က်လို႕ ”

လမ္းေပၚမွာ ျဖတ္သြားၾကသူတို႕ပင္ ကေလးမ်ား၏ ေအာ္ဟစ္သံကို မခံႏိုင္ၾက။ ဆရာဘုန္းႀကီးမ်ားကေတာ့ သည္အသံ သည္ဗလံေတြကို သည္းညည္းခံေတာ္ မူႏိုင္ရွာၾကသည္။ သိပ္လြန္လာလွ်င္ေတာ့ ေက်ာင္းၾကမ္းျပင္ကို ႀကိိမ္ျဖင့္ ဖ်န္းဖ်န္းျမည္ေအာင္ ရိုက္ကာ ဟန္႕တားေတာ္ မူၾက၏။

ေက်းလက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားတြင္ ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား လက္ထက္ကတည္းက စုေဆာင္းခဲ့ၾကေသာေရွးေဟာင္းပစၥည္းေတြလည္း ရွိတတ္ပါသည္။ ကၽြန္မတို႕ ဘႀကီးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာဆိုလွ်င္ ပန္းခ်ီေတာ္ ဦးခ်စ္ျမဲ ေရးဆြဲထားေသာ ဗုဒၶ၀င္ဇတ္ေတာ္ ပန္းခ်ီကားႀကီးမ်ားရွိသည္။ ေရွးေဟာင္းေပ၊ ပုရပိုက္မ်ားထည့္ေသာကၽြန္းစာတိုက္ေသတၱာႀကီးေတြကိုေရႊထီးေဟာင္းႀကီးမ်ား မိုးလ်က္သား ျမင္ေတြ႕ႏိုင္သည္။ ေၾကးကမၼ၀ါမ်ား၊ဘုရားဆင္းတုေတာ္မ်ား၊ ေမာင္းမ်ား၊ ေရွးေခတ္ အသံုးအေဆာင္မ်ားႏွင့္ အတူ ေက်ာင္းေအာက္မွာ ေရွးၿပိဳင္ေလွႀကီးမ်ားကို ဂုဏ္တစ္ရပ္အေနျဖင့္ တံုးဆင့္ကာ လွလွပပ ထားတတ္ၾက၏။ အညာေက်းလက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ ေတြ႕ရတတ္ေသာ အလွဴရွင္ေလာင္းလွည့္ရတြင္ နားထြင္း မိန္းကေလးမ်ားစီးသည့္ လက္ရာေျမာက္နားရံ လွည္းယဥ္ေၾကာ့ကေလးလည္း ရွိတတ္ပါသည္။ ဆရာေတာ္ ဟိုရြာသည္ရြာ ၾကြေတာ့လည္း သည္လွည္းယဥ္ကေလးကိုပဲ သံုးေတာ္မူသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြအေၾကာင္း အေမ့ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ အေမက သူမွတ္မိတာကို ေျပာျပသည္။ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ ေတာ္လွန္ေရးကာလ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားျဖစ္သည္။

“ သည္တံုးက တိုင္းေရးျပည္ေရး အေျခအေနကို သိေအာင္လို႕ ဆိုၿပီးေတာ့ တို႕ဘေလး ဦးပဥၥင္းက ျမင္းျခံကို ေျခက်င္ၾကြၾကြၿပီး စနည္းနာရသာအေမာ။ ဦးဇင္းက ၾကားလာသဲ့သတင္း ရဲေဘာ္ေတြကို ညဘက္ေက်ာင္းအေမွာင္ခ်ၿပီး ျပန္ေျပာရသာေပါ့။ ရြာကေတာ့ ဂ်ပန္နဲ႕တိုးမွာ ေၾကာက္လို႕ ရြာခရိုးေတာင္မေက်ာ္၀ံ့ၾကဘူး ။ ဦးဇင္းကေတာ့ ေၾကာက္ေပါင္ သူတစ္ပါးတည္း ၾကြသာပဲ ”

ကၽြန္မ ရြာျပန္တိုင္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေလးေက်ာင္းစလံုး ေရာက္ေအာင္သြားကန္ေတာ့သည့္ ဒါန၀တ္ကိုေတာ့ မပ်က္ေစရ။ အရိယာ သူေတာ္စင္တို႕၏ ရိပ္သာပတ္၀န္းက်င္ဆိုေတာ့ ေအးျမလွပါသည္။ ဘ၀အေမာမ်ားပင္ တဒဂၤေျပေပ်ာက္ရပါ၏။ ေက်ာင္း၀ိုင္းထဲက တန္ေဆာင္းမွာ အဘိုး အဘြား၊ အေဖ အေမတို႕၏ ကုသိုလ္စာတန္းကို ဖတ္ရေတာ့ ၀မ္းနည္းျခင္းႏွင့္ ၾကည္ႏူးျခင္းကို ေရာေထြး ခံစားရပါသည္။ အဘိုး အဘြားတို႕၏ ေရွးကုသိုလ္ကိုသာ ေအာင္းေမ့ရင္း ကုသိုလ္ယူရျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ပါလား။


ခင္ခင္ထူး
(မေဟသီ မဂၢဇင္း၊ ဇြန္ ၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္)

Saturday, July 2, 2011

ေခြး

အခန္း (၁)

ေဆာင္းတြင္းနံနက္ဦးမွာ ျမဴခိုးေတြ လူးလိမ့္တက္ေနသည္။ အေၾကာ္ဆိုင္ကေလးကေတာ့ ဖြင့္ဖို႕ျပင္ပါၿပီ။ အဘြားအိုက ဘူးသီးမ်ားကို ခြဲစိတ္ေန၏။ အဖိုးအိုက မီးဖိုတည္ေနသည္။

သုိ႕ရာတြင္ သူ႕အလုပ္ကို သူ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ လုပ္ရျခင္းမဟုတ္ပါ။ ေခြးတစ္ေကာင္က သူဆြဲေသာ ထင္းတံုးမ်ားဆိုလွ်င္ လာေရာက္ လု လု ေနသည္ျဖစ္သည္။

“ ေဟ့ေကာင္ႀကီး...ငါ့ဘာသာ လုပ္ပါ့မယ္ကြာ ” 

ေခြးႀကီးက ေျပာမရေခ်။ အတင္းဆြဲရမ္းေနသည္။ သူ႕အားကို မႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အဘိုးအို ခ်ေပးလိုက္ရ သည္။ ေခြးႀကီးက  ထင္းတံုးကို မီးဖိုထဲ သြားဆိုက္၏။ ထင္းတံုးက မီးဖိုထဲမွာ အထာမက်။ အဘိုးအိုက ထင္းတံုးကို အေနအထားျပင္ေပးရ၏။ 

အဘြားအို ထံမွ စကားသံထြက္လာသည္။ 

“ ဒီသားအဖ အလုပ္လုပ္ေနတာ ၿပီးၾကေတာ့မွာလား ” 

“ ဟ.....မင္း သားႀကီးက ကူညီတာထက္ ရႈပ္တာမ်ားေနတာကိုး.....”

“ ရွင္ ဘာမွ ေျပာမေနနဲ႕၊ က်ဳပ္သားႀကီး ကူညီေနတာကို က်ဳပ္ေတြ႕တယ္..”

အဘိုးအိုကား အဟဲဟဲႏွင့္၊ ေခြးႀကီးကလည္း ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ လွ်ာႀကီး တန္းလန္းႏွင့္၊ မနက္ ေစာေစာ မွာပဲ ထိုဘူးသီးေၾကာ္ဆိုင္သို႕ လူစိမ္းတစ္ေယာက္ လာေရာက္ စားေသာက္ပါသည္။ အသက္ ေလးဆယ္၀န္းက်င္ခန္႕ မ်က္ႏွာမွာ အမာရြတ္ႏွင့္ အေတာ္ၾကမ္းတမ္းသည့္ အသြင္ေပၚသည္။ ထိုသူသည္ ဘူးသီးေၾကာ္ ၀ယ္စားၿပီးခဏၾကာ ဆက္ထိုင္ေနေသး၏။ ေဆာင္းတြင္း နံနက္ခင္း၏ အေအးဒဏ္ကို မႈပံုမေပၚ အဘိုးအိုႏွင့္ အဘြားအို ကို မသိမသာ အကဲခတ္ရင္း......

“ အိုး......သူတို႕ရွိေနၾက ေသးတာကို ”

ထို႕ေနာက္ ဘူးသီးေၾကာ္ တခ်ိဳ႕ကို ပါဆယ္ယူကာ သူ႕တည္းခိုခန္းသို႕ ျပန္လာခဲ့ပါသည္။


အခန္း (၂)

ေနာက္ရက္မ်ားတြင္လည္း သူသည္ ဘူးသီးေၾကာ္ လာ၀ယ္စားေန၏။ သူ႕ကို ျမင္သည္ႏွင့္ အဖိုးၾကီးက ေခြးကို လွမ္းေျပာသည္။

“ ေဟ့ေကာင္.... ညိဳလံုး ေဖာက္သည္ေတြလာရင္ ဘယ္လိုႀကိဳရမယ္လို႕ မင္းကို မွာထားသလဲ.......”

ညိဳလံုးဆိုေသာ ေခြးႀကီးက သူ႕ကုိ ပဒပ္ရပ္ကာ ႀကိဳဆိုသည္။ လက္ေပးသည္။ ဘူးသီးေၾကာ္ ၀င္စားရင္း သူစကားေျပာျဖစ္၏။

“ ေခြးႀကီးက အေတာ္လိမၼာတာပဲေနာ္...”

အဘိုးအိုကား အဟဲဟဲ ရယ္လ်က္.....

“ ေခြးတိုင္းေတာ့ ဘယ္လိမၼာမလဲ ၊ ဒီေကာင္က သင္ေပးထားတဲ့ ေခြးမို႕လို႕.....”

သူ႕မ်က္ႏွာ တစ္ခ်က္ပ်က္သြား၏။ ၾကာၾကာဆက္မထိုင္ဘဲ တည္းခိုခန္းသို႕ ျပန္လာခဲ့၏။

အမွန္စင္စစ္.....

ထိုအဘိုးအိုႏွင့္ အဘြားအိုသည္ သူ႕အေဖႏွင့္ အေမ ျဖစ္ၾကသည္။ သူကား.........တစ္ဦးတည္းေသာသား၊ ငယ္စဥ္ ကတည္းက သူသည္ သြန္သင္ ဆံုးမ၍ မရေလာက္ေအာင္ မိုက္ရိုင္းရမ္းကား လြန္းလွသည္။ အရပ္ထဲတြင္လည္း ေအာ့ေၾကာလန္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူ ေဆးစြဲစျပဳခ်ိန္တြင္ အေဖ့အက်ႌအိတ္ထဲမွ ေငြကို အတင္းလုယူ၍ 

“ ေဟ့ေကာင္ .... ငါ  မေပးႏိုင္ဘူး...”

“ ဟာ..... ဒီအဘိုးႀကီးဟာ......”

ထို႕ေနာက္ အက်ႌအိတ္ထဲမွ ပိုက္ဆံအကုန္ သိမ္းက်ံဳးယူကာ လမ္းေဘးမွ အေပါင္းအသင္းမ်ားထံ သြားေရာက္ ေအာင္ပြဲခံၾက၏။

ေနာက္ဆံုးအေခါက္ေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူႏွင့္........

“ ေသတၱာထဲမွာ ရွိတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပးပါ .....”

“ ဘာလုပ္ဖို႕လဲ.....”

“ ဘာလုပ္ဖို႕ ျဖစ္ျဖစ္ ေပးပါ....”

“ ဘာလုပ္ဖို႕ ျဖစ္ျဖစ္ မေပးႏိုင္ဘူး........”

“ဟာ...... ဒီ အဘြားႀကီးက ကြာ.....”

ထုိသို႕ေျပာၿပီး မိခင္ျဖစ္သူကို ေဆာင့္တြန္းလိုက္သည္။ မိခင္ျဖစ္သူက နံရံႏွင့္ ေခါင္းႏွင့္ေဆာင့္ကာ သတိလစ္သြားေလသည္။ ထိုအခါက်မွ ေသတၱာထဲက ေငြမ်ားကို အလြယ္တကူ သူ ထုတ္ယူလိုက္သည္။
ထိုေငြကား အိမ္တြင္ရွိသမွ်ေငြ အကုန္လံုးပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ သူလည္း တစ္ခါတည္း အိမ္မွ ဆင္းခဲ့ေလသည္။ ေတြးစစ္ၾကည့္ေတာ့ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္တိုင္ခဲ့ၿပီ။
ထိုအေတာအတြင္း သူသည္ ေထာင္အႀကိမ္ႀကိမ္က်ခဲ့သည္။ ေနရာစံုေအာင္ ေရာက္ခဲ့သည္။ ထိုသို႕ျဖင့္ ေဆးကေတာ့ ျပတ္သြားၿပီး မိုက္ရည္မိုက္ေသြးကေတာ့ မေပ်ာက္။ ထိုသုိ႕ျဖင့္ ေၾကးစားလူမိုက္ တစ္ေယာက္ျဖစ္လာသည္။ ယခုလည္း လက္ခံထားေသာ အလုပ္တာ၀န္တစ္ခုအရ မထင္မွတ္ဘဲ သူ႕အေဖႏွင့္ အေမကို ျပန္႕ေတြ႕ရျခင္းျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးမ်ိဳးခက္ထန္ ေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ သူ႕ရုပ္ရည္ တို႕ကိုကား၊ သူ႕အသံတို႕ကုိကား အေဖေရာ  အေမေရာ မမွတ္မိၾကေတာ့။ လူစိမ္းပမာ ဆက္ဆံေနသည္။ သူ႕ကေတာ့ အေတြ႕အၾကံဳ စံုခဲ့ၿပီျဖစ္၍ ဆက္ဆံၿပီး မၾကာမီမွာပင္ သူ႕အေဖအေမမွန္း မွတ္မိလိုက္ပါသည္။ 

သုိ႕ေသာ္ သားတစ္ေယာက္အျဖစ္ ေခြးႀကီးတစ္ေကာင္ကို ေမြးထားသည္ကား ရယ္စရာအျဖစ္ သူျမင္သည္။


အခန္း(၃) 

ဒီမနက္ သူသြားေသာအခါ အဘိုးႀကီး၊ အဘြားႀကီးက ပစၥည္း ပစၥယေတြ သိမ္းေန၏။ သူတို႕ကား ဘူးသီးေၾကာ္ ဆိုင္ကပင္ အိမ္ျဖစ္သည္။ သူေရာက္ေတာ့ အံ့ၾသသံျဖင့္ ေမးလိုက္၏။

“ ဘယ္သြားၾကမလို႕လဲ....”

“ တစ္ေနရာကိုေပါ့ကြယ္....ညိဳလံုးႀကီးကုိ ညက ဘယ္သူသတ္သြားလဲ မသိဘူး.... နားအံုပြင့္ၿပီး ေသေနတယ္ ”

သူက ႀကိတ္ၿပံဳးလိုက္သည္။ “ အဲဒါ နားထင္ကို ဆိုက္လင္ဆာ တပ္ထားတဲ့ ေသနတ္နဲ႕ ပစ္သြားတာေပါ့ အဘိုးႀကီးရဲ႕ ” ဟု စိတ္ထဲမွ ေျပာလိုက္သည္။ အဘြားႀကီးက သူတို႕ကို မၾကည့္၊ မ်က္ရည္ေတြက်လ်က္ ပစၥည္းမ်ားကိုသာ သိမ္းေနသည္။ သူက......

“ ေနပါဦး အဘိုးႀကီးရဲ႕..... ဒီေခြးကိုပဲ သားအျဖစ္ သတ္မွတ္ေနရေအာင္ အဘိုးႀကီးတို႕မွာ အျခားသား မရွိေတာ့ဘူးလား......”

အဘိုးအိုကား အေ၀းသို႕ ေငးကာ ေလ်ာ့ရဲရဲေျဖ၏။

“ အင္း..... ဟိုတုန္းကေတာ့ ေခြးဆိုးတစ္ေကာင္ ေမြးထားခဲ့ ဖူးေလရဲ႕.....”



တာယာမင္းေ၀
(“ေက်ာခိုင္းထားတဲ့ ေနမင္း” စာအုပ္မွ)

စာခ်စ္သူ ေဘာ္ေဘာ္ေတြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဆက္သြယ္မႈ ဧရိယာ ငယ္ေလးပါ။

တည္ေဆာက္တဲ့ ႏွစ္ ၂၀၀၈။ အသက္သြင္းတယ္ ၂၀၁၀

free counters

ထိပ္ဆံုးသို႕

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More