ေဒ၀တာၿမိဳ႕ေတာ္

ေဒ၀တာၿမိဳ႕ေတာ္

(ၿပီးခဲ့ေသာ ဇတ္လမ္းအက်ဥ္း)

စာေပႏွင့္ရုပ္ရွင္နယ္တြင္ ေျခရႈပ္ေနေသာ ေမ်ာက္ညီေနာင္ ေလးေဖာ္မွ အငယ္ဆံုးေကာင္ ေမ်ာက္လူသည္ စာေပေလာကသားမ်ားကို ဇတ္ေကာင္လုပ္၍ “စာေပေၾကာ္ၿငာ စတိတ္ရႈိးပြဲေတာ္” ဆိုေသာ ၀တၱဳတစ္ပုဒ္ကို ေရးလိုက္ရာ ဇတ္လမ္းထဲတြင္ ပါ၀င္ေသာ စာေရးဆရာအခ်ိဳ႕က မေက်နပ္သျဖင့္ ေလထန္ဖံုးတရားရံုးတြင္ တရားစြဲဆိုၾက၏။

သုခမိန္ႀကီးေပါင္စိန္က အျပစ္ထင္ရွားသည္ဆိုၿပီး ေမ်ာက္လူကို လိပ္ေခါင္းဓါးစက္ျဖင့္ လက္ျဖတ္ပစ္ရန္ အမိန္႕ခ်မွတ္သည္။ ဦးရီးေတာ္ ပ၀မ္ေကြးႏွင့္ ပညာရွိအမတ္ႀကီး ဘုိးဘိုးၾကပ္တို႕က ေမတၱာရပ္ခံသျဖင့္ အူမတက္မခ်င္း ကလိထိုးၾကရန္ ေျပာင္းလဲအမိန္႕ခ်သည္။ စာေရးဆရာမ်ားလည္း ေမ်ာက္လူကို ၀ိုင္း၍ ကလိထိုးၾကရာ ရယ္ရလြန္းသျဖင့္ အူတက္ၿပီး သတိလစ္ သြားေလ၏။      ( ယခင္ အေဟာင္း ေလထန္ဖံုး ။ )

မၿပီးေသးေသာ ဇတ္လမ္းအက်ယ္

သူျပန္ သတိရလာ၏။

မေရာက္ဖူးေသာေနရာတစ္ခု။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ပင္လံုးကၽြတ္ပြင့္ေနေသာ ကသစ္ပင္မ်ားမွ လြဲ၍ ဘာမွမရွိ။ လူသူလည္းတစ္ေယာက္မွ မေတြ႕ရ။ ေျမျပင္တစ္ခုလံုး မီးခိုးေငြ႕လိုလို ၊ ျမဴႏွင္းေတြလိုလို ေ၀့၀ဲပိတ္ဖံုးေန၏။

ဒါဘယ္ေနရာလဲဟု စဥ္းစားၾကည့္သည္။ မီးခိုးေငြ႕ေတြရွိပံုေထာက္ေတာ့ စတိတ္ရႈိးစင္ျမင့္ ျဖစ္မွာပဲ ေတြးမိေသးသည္။ စတိတ္ရိႈးစင္ျမင့္ဆိုလည္း ဒီေလာက္ေတာ့ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႕စရာ အေၾကာင္းမရွိ။ စည္ပင္သာယာကမ်ား အထူးသန္႕ရွင္းေရးအတြက္ ျခင္ေဆးေငြ႕ေတြမႈတ္ထားတာလား၊ ဒါလည္းမျဖစ္ႏိုင္။ မီးခိုးေငြ႕ေတြ အေပၚကို ပ်ံ႕လြင့္တက္မလာပဲ ေျမျပင္မွ တစ္ေပေလာက္မွာသာ ၀ပ္ဆင္းေ၀့၀ဲေနေလ၏။ သူ အစဥ္းစားရၾကပ္လာသည္။ ထို႕ေၾကာင့္

“ဘယ္မွာလဲ မသိေတာ့ဘူး။ ေျပာပါေတာ့ ေျပာပါေတာ့” ဟု သံကုန္ေအာ္လိုက္၏။

ထိုအခါ ေရွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းဆီတြင္ မီးခိုးေငြ႕အနည္းငယ္ ျပယ္သြားၿပီး တံတားေလးတစ္စင္းကို လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။ သူ ထရပ္ၿပီး တံတားေလးဆီ ေလွ်ာက္သြားသည္။

တံတားေအာက္တြင္ ေရမရွိပဲ ေရႊမႈန္ေငြမႈန္ကေလးေတြသာ တလြင့္လြင့္ေမ်ာေနသည္။ တံတား၏ တစ္ဖက္ကမ္းမွာေတာ့ ကႏုတ္ပန္းပြင့္ေတြႏွင့္ ေဘာင္ကြပ္ထားေသာ ဆုိင္းဘုတ္တစ္ခုရွိ၏။ 

“ ေဒ၀တာ ၿမိဳ႕ေတာ္ ”

ထိုအခါက်မွ နတ္ျပည္၏ အ၀င္၀ကို ေရာက္ေနေၾကာင္း သိလိုက္ရ၏။ ဒါဆို ငါက ေသခဲ့ၿပီေပါ့ဟု ေတြးလိုက္၏။ ဒီလိုလည္း မဟုတ္ေသး။ သူ႕ခႏၶာကိုယ္က အေကာင္းပကတိအတိုင္းႀကီး ရွိေနေသးသည္။ အရွင္လတ္လတ္ နတ္ျပည္ေရာက္လာတာမ်ိဳးလားဟု သူ႕ကိုယ္သူ အထင္ႀကီးမိလုိက္၏။ သို႕ရာတြင္ သူ႕ပံုစံက အရပ္၀တ္အရပ္စားႏွင့္ပဲ ရွိေန၏။ နတ္၀တ္တန္ဆာေတြ၊ မကိုဋ္ေတြႏွင့္ မဟုတ္။

နတ္ဆိုလွ်င္ တန္ခိုးရွိသည္။ လိုတရသည္ဟု ၾကားဖူးသည္။ စမ္းၾကည့္မွပဲ ဆိုၿပီး................

“လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ လာထား” 

ဟုေခၚၿပီး လက္၀ါးျဖန္႕လိုက္၏။ ဘာမွမလာ။ ဒါဆိုလွ်င္ေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။ ဒါေတြ ေနာက္မွ စဥ္းစား၊ ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ၀င္ေလ့လာသြားဦးမွပဲ။ ဒါမွ လူ႕ျပည္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ဂ်ာနယ္မွာ ေဆာင္းပါးေရးလို႕ ရမည္။ ဒါမွ မဟုတ္ ဆရာေအာင္ေမာင္းတို႕၊ ဆရာေက်ာ္ရင္ျမင့္တို႕ ၊ ဆရာ ကိုရိုးကြန္႕တို႕လို ခရီးသြားအေတြ႕အၾကံဳ ေဆာင္းပါးေတြ ေရးႏိုင္မည္။ ဓန၊ျမန္မာ့ဓန၊ေၾကာ္ၿငာႏွင့္ ေစ်း၀ယ္လမ္းညႊန္ မဂၢဇင္းေတြက စာမူခေကာင္းေကာင္း ေပးသည္ဟု ၾကားဖူး၏။

သူသည္တံတားေလးေပၚ ျဖတ္ေလွ်ာက္လိုက္၏။ အလယ္ေလာက္ အေရာက္မွာပင္ တစ္ဘက္ကမ္း တံတားထိပ္တြင္ ၀ုန္းခနဲ ၀ုန္းခနဲ မီးလံုးႀကီးမ်ား ထြက္လာၿပီးေနာက္ လူႏွစ္ေယာက္ ေပၚလာသည္။

သူတို႕သည္ အရပ္ေျခာက္ေပေက်ာ္ ခုႏွစ္ေပနီးပါးရွိေသာ လူထြားႀကီးမ်ားျဖစ္ၾက၏။  အလြန္ေတာင့္တင္း သန္မာၾကပံုရသည္။ ပုဆိုး ခါးေထာင္းက်ိဳက္ထားၿပီး အေပၚပိုင္းမွာဘာမွ ၀တ္ဆင္မထားၾက တစ္ေယာက္က ခက္ရင္းခြလံွတံႀကီး ကိုင္ထားသည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေပါက္ဆိန္ႀကီးကို ထမ္းထား၏။

တစ္ေယာက္က လက္လွမ္းတားၿပီး 

“ရပ္ေလာ့..၊ ရပ္ေလာ့”

ဟုေျပာ၏။ ေမ်ာက္လူက 

“ခင္ဗ်ားတို႕ ဘာလုပ္ၾကတာလဲ ၊ ဂိတ္ေၾကးေတြ မေကာက္ရေတာ့ဘူးလို႕ ညႊန္ၾကားထားတယ္ မဟုတ္လား” 

ဟု ခပ္တည္တည္ ျပန္ေျပာသည္။ အေစာင့္က 

“ဘာေတြ လာေျပာေနတာလဲ၊ နားမလည္ဘူး၊မင္းနာမည္ ဘယ္သူလဲ ”

“ေမ်ာက္လူ”

“ရွာၾကည့္စမ္းေဟ့”

ေဘးကတစ္ေယာက္ကို လွမ္းေျပာလိုက္သည္။ အေစာင့္တစ္ေယာက္က သားေရစာအုပ္ႀကီးကို လွန္ၾကည့္ၿပီး 

“မေတြ႕ဘူး”

“ကဲ...ဒီကိုလာရမယ့္ စာရင္းထဲမွာ မင္းနာမည္မပါဘူး၊ ဒီကပဲ လွည့္ျပန္ေပေတာ့”

“ဒီလိုပါ၊ ကၽြန္ေတာ္က ခဏအလည္လာတာပါ၊ ၾကံဳတုန္း၀င္ၿပီး ေလ့လာခ်င္လို႕”

“ဒါဆို ဖိတ္စာပါလား”

ဟိုက္၊ဒီမွာလည္း ဖိတ္စာျပႆနာ ရွိတာပါလား၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဂ်ာနယ္သမားေတြနဲ႕ ေပါင္းေနတာပဲ၊ ဒီေလာ္ကေတာ့ ရပါတယ္ဟု ေတြးၿပီး ခပ္တည္တည္ျဖင့္

“က်ဳပ္က စာေရးဆရာဗ်၊ ဖိတ္စာ မလိုဘူး”

“ဒါ စူပါမားကက္ မဟုတ္ဘူး၊ ၀င္ခ်င္တိုင္း၀င္လို႕ ရတယ္မွတ္ေနလား”

အင္း.....ဒီလူေတြၾကည့္ရတာ လူ႕ျပည္မွာတုန္းက ေဆးရံုအေပါက္ေစာင့္ လုပ္ဖူးတယ္ထင္တယ္ဟု ေတြးၿပီး အက်ႌအိတ္ထဲ လက္ႏိႈက္မည္ ျပဳစဥ္...

“အံမယ္ ၾကည့္စမ္း၊ လူ႔ျပည္ကအေပါက္မ်ိဳး လာခ်ိဳးေနကိုး၊ ေဟ့ သြားမလား ၊ မသြားဘူးလား ”

ဆိုၿပီး ေပါက္စိန္ႀကီးကို ေျမွာက္၍ ရြယ္လိုက္၏။ ကိုင္း...ဒီလိုမွ မရရင္ေတာ့ ရတဲ့နည္းကို သံုးရေတာ့မွာေပါ့။ ထုိ႕ေၾကာင့္ လြယ္အိတ္ထဲတြင္ ပါလာေသာ ပတၱျမားေက်ာက္စီပုလင္းကို ထုတ္၍ ေျမွာက္ျပလိုက္ရေလသည္။

ထုိအခါက်မွ အေစာင့္ႏွစ္ေယာက္လည္း ပ်ာပ်ာသလဲ ဒူးေထာက္ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး.....

“၀မ္းပက္၊ ၀မ္းပက္၊ ၀မ္း၀မ္းပက္”

ဟု ၿပိဳင္တူေအာ္၍ အရိုအေသေပးၾကေလ၏။

သူတို႕ကို ပတၱျမားေက်ာက္စီ ပုလင္းထဲမွ ႏွစ္တစ္ေထာင္ ရွဥ့္မတက္ဥ စိမ္ထားေသာ ဘီအီးတစ္ပက္စီ တိုက္လုိက္ေသာ အခါ အေစာင့္မ်ားလည္း အငမ္းမရ ေမာ့ေသာက္ၾကၿပီးေနာက္.....

“ဆရာ ဘယ္ကိုသြားခ်င္လို႕ပါလဲ အမိန္႕ရွိပါ”

“က်ဳပ္ စာေရးဆရာေတြရွိတဲ့ေနရာ သြားခ်င္တယ္၊ ကက တစ္စင္းေလာက္ ေခၚေပးစမ္းပါ”

“ ဒီမွာ ကက ေတာ့မရွိဘူး ၊ နနပဲ ရွိပါတယ္”

သူတို႕က “ နနတစ္စင္း လာထား” ဟု ေအာ္လိုက္ေသာ အခါ ေစာေစာကလို ၀ုန္းခနဲ မီးခိုးလံုးႀကီး တက္လာၿပီးေနာက္ ဇတ္သဘင္ေတြထဲမွာ ေတြ႕ဖူးေသာ ပန္းရထားလို ယာဥ္တစ္စင္းေပၚလာသည္။ တစ္ခုရွိတာက ဇတ္ထဲက ပန္းရထားေတြလို ခ်ဳပ္ဘီးမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ သတၱဳစပ္အလြိဳင္းဘီး တပ္ထားျခင္း ပင္ ျဖစ္၏။ ပန္းရထားေမာင္သူက

“ဘယ္သြားမလဲ အၾကည္ေတာ္၊ အဲ... သူငယ္ခ်င္းက ဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ၊ လာခ်ိန္လည္း မတန္ေသးပဲနဲ႕” ကဗ်ာဆရာ ေဇာင္းထက္က ေမးသျဖင့္ “ ကၽြန္ေတာ္ခဏလာလည္တာ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ေလ့လာခ်င္လို႕၊ အဲ ေနစမ္းပါဦး၊ ခင္းဗ်ားက ဒီမွာ တကၠစီေမာင္းေနတာလား”

“ဘယ္ကလာ တကၠစီရမွာလဲ၊ ဒါ ကိုယ္ပိုင္ပါ၊ ကဗ်ာေရးေနရင္းက ေခါင္းၾကည္လင္သြားေအာင္ အျပင္တစ္ပတ္ ထြက္ေမာင္းရင္း မုခ္၀က အကူအညီေတာင္းသံၾကားလို႕ လာခဲ့တာ၊ ဒီမွာေတာ့ ဒီလိုပဲ ၾကံဳတဲ့ရထား က ၾကံဳသလို ေခၚတင္သြားၾကတာပဲ”

“ ေၾသာ္ မသိပါဘူး၊ ဟိုပုဂၢိဳလ္ေတြက နနလို႕ေျပာတာနဲ႕ လူ႕ျပည္က ကက လိုမ်ားလားလို႕ ”

“ ဒီမွာေတာ့ ဒီလိုပဲ ေခၚၾကတာပဲ”

ေဇာင္းထက္ကို အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ နတ္၀တ္နတ္စားႏွင့္ မဟုတ္ပဲ စတစ္ေကာ္လာ ရွပ္အက်ႌ အျဖဴႏွင့္ မာစရိုက္ ခ်ည္ေခ်ာလံုခ်ည္သာ ၀တ္ထားတာ ေတြ႕သျဖင့္....

“ခင္ဗ်ား အ၀တ္အစားက”

“ ေၾသာ္...ခင္ဗ်ားက ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ ခၽြန္ခၽြန္တက္တက္ေတြ ၀တ္ထားမယ္ထင္လို႕လား၊ အဲဒါက ဇတ္ထဲမွာ ၀တ္ၾကတာပါ၊ ဒီမွာေတာ့ ကိုယ္၀တ္ေနက် အတိုင္းပဲ ၀တ္ၾကတာပါပဲ”

“သူငယ္ခ်င္း ခုနက ေျပာတဲ့အထဲမွာ ကဗ်ာေရးေနတယ္ဆိုတာ ပါတယ္ေနာ္၊ ကဗ်ာေရးၿပီး ဘာသြားလုပ္မွာလဲ ”

“မဂၢဇင္းထဲ ထည့္မွာေပါ့”

“ဒီမွာ မဂၢဇင္းရွိတယ္”

“ရွိတာေပါ့ ။ စာေရးဆရာေတြ ကြယ္လြန္ၿပီး နတ္ျပည္ေရာက္သလိုပဲ၊ မဂၢဇင္းေတြ ကြယ္လြန္တဲ့ အခါ နတ္ျပည္ေရာက္လာတာပဲေလ”

“ဘယ္လိုဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ဘူး”

“ဒီလိုေလ၊ လူ႕ျပည္မွာထုတ္တဲ့ မဂၢဇင္းေတြထဲက ဆက္မထုတ္ႏိုင္ဘဲ ရပ္သြားတဲ့ မဂၢဇင္းေတြဟာ ကြယ္လြန္ကုန္ၾကတဲ့ သေဘာပဲမဟုတ္လား၊ အဲဒီ မဂၢဇင္းကို နတ္ျပည္မွာ ဆက္ထုတ္ၾကတာေပါ့”

“တယ္ဟုတ္ပါလားဗ်”

“ဒီလိုပါပဲ..၊ တစ္ခ်ိဳ႕ မဂၢဇင္းေတြကေတာ့ အဆင္ေျပၾကပါတယ္၊ အမ်ားစုကေတာ့ မျပဳတ္ေအာင္ အေတာ္ႀကိဳးစားရပ္တည္ေနၾကတာ ခင္ဗ်ားတို႕ဆီမွာ မဂၢဇင္းေတြ တိုးေကာင္းတိုးလာႏိုင္တယ္ဗ်ိဳ႕၊ ဂ်ာနယ္ေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္၊ ဂ်ာနယ္တစ္ေခတ္လို႕ေတာင္ ဆိုႏိုင္တယ္”

“ေရးစရာ ေနရာမ်ားလာေတာ့ စာေရးဆရာေတြအတြက္ ေကာင္းတာေပါ့ဗ်ာ၊ ကဗ်ာေတြ အေျခအေနေကာ ဘယ္လိုရွိလဲ”

“ကဗ်ာကေတာ့ အေျခအေနေကာင္းတယ္ေျပာရမွာပဲ၊ ပံုသဏၭာန္ေရာ အေၾကာင္းအရာပါ ပိုၿပီးဆန္းသစ္တဲ့ ကဗ်ာေတြ ေရးလာၾကတယ္။ လူငယ္ကဗ်ာ ဆရာေတြလည္း အမ်ားႀကီးထြက္လာတယ္၊ ေတာ္ၾကပါတယ္”

“ဒါဆိုရင္ေတာ့ ၀မ္းသာစရာပဲ၊ အဲဒါနဲ႕ ခင္ဗ်ား ဘယ္သြားခ်င္သလဲ ေျပာဦးေလ”

“ကၽြန္ေတာ့္အေဖဆီ သြားခ်င္တယ္”

“ဆရာ သာဓုက ဆရာႀကီးေတြခ်ည္းပဲ စုၿပီး ေနတဲ့ ေနရာမွာဗ်၊ လူႀကီးေတြ စိတ္ေအးခ်မ္းသာ ေနလို႕ရေအာင္ဆိုၿပီး ဆိတ္ၿငိမ္းရပ္ကြက္မွာ ေနရာ ေပးထားတာ၊ ၿပီးမွ ေအးေအးေဆးေဆး သြားတာေပါ့”

“ခင္ဗ်ားတို႕က်ေတာ့ ဘယ္မွာေနၾကလဲ”

“ေျခာက္ထပ္ ဗိမာန္ေတြမွာ ကိုယ့္အခန္းနဲ႕ ကိုယ္ေနၾကတာပဲ”

“ခင္ဗ်ားတို႕က်ေတာ့ သီးျခား ဗိမာန္မရဘူးလား”

“လိုခ်င္တာေတာ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဖြဲ႕ဆီေလွ်ာက္လို႕ ရပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘာလုပ္မွာလဲ ၊ ခုလို လူငယ္ေတြ စုၿပီးေနရတာက ပုိၿပီး ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတာေပါ့။ ဆရာေဒါင္းႏြယ္ေဆြေတာင္ သူရတဲ့ ဗိမာန္ႀကီးက ခမ္းနားလြန္းလို႕ မေနတတ္ဘူးဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီမွာ မၾကာခဏ လာေနတတ္တယ္”

“ဆရာေဒါင္းက ေဒါသႀကီးတုန္းပဲလား”

“ထံုးစံအတိုင္းပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ဆရာ့ေဒါသက အတၱနဲ႕ယွဥ္တဲ့ ေဒါသမွ မဟုတ္ပဲ၊ ကဗ်ာ ေဒါသကိုး၊ အားလံုးက ေက်နပ္ၾကပါတယ္”

“ ခင္ဗ်ားတို႕ စုၿပီးေနၾကတာ ဘယ္သူေတြရွိလဲဗ်”

“ဆရာေမာင္ေလးေအာင္ က အႀကီးဆံုးေပါ့၊ ဆရာေမာင္လူမွိန္လဲ ရွိတယ္၊ ခင္းဗ်ားတို႕ အုပ္စု ထဲက တိုးမိုးလည္း ရွိတယ္”

“ေအးဗ်ာ၊ တိုးမိုးနဲ႕လည္းေတြ႕ခ်င္ေသးတယ္၊ ဒီေကာင္က ခုထိအပ်င္းထူတုန္းပဲလား”

“အက်င့္ဆိုတာကေတာ့ ေဖ်ာက္ႏိုင္ခဲသားပဲ၊ သူ႕အခန္းထဲမွာ တကုပ္ကုပ္နဲ႕ ေရးေနတာေတာ့ ေတြ႕ေတြ႕ ေနတာပဲ၊ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ လွမ့္အိပ္ေနတာပဲ”

“တျခားေကာ ဘယ္သူေတြရွိေသးလဲ”

“ပန္းခ်ီ တဂိုးမ်ိဳးလဲ ရွိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူက ဆရာဗဂ်ီေအာင္စိုးဆီ သြားေနတာမ်ားတယ္”

“ဦးေလးေအာင္စိုးနဲ႕ေတြ႕ရင္ သူ႕ပန္းခ်ီကားေတြကို ႏိုင္ငံျခားက အရမ္းေစ်းႀကီးေပးၿပီး ၀ယ္ေနၾကတယ္ ဆိုတာ ေျပာျပလိုက္ပါဦး”

“ဟုတ္လား ဆရာႀကီးေတာ့ ၀မ္းသာမွာပဲ”

“ဒါနဲ႕ စကားမစပ္၊ ခုန ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့အထဲမွာ ၿမိဳ႕ေတာ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕ဆိုတာ ၾကာလိုက္ပါတယ္၊ ဘယ္သူေတြနဲ႕ ဖြဲ႕ထားတာလဲ”

ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းက နာယက၊ ဆရာႀကီး ဂ်ိမ္းစ္လွေက်ာ္က ဥကၠဌ၊ ဆရာ သိပၸံေမာင္၀က အတြင္းေရးမွႈး၊ ဆရာပီမိုးနင္း၊ဆရာႀကီး ဒဂုန္ေရႊမွ်ား၊ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၊ ဆရာႀကီး ရန္ေအာင္၊ ဆရာဦးခင္ေမာင္လတ္တို႕က အဖြဲ႕၀င္ေတြ ”

“ဟိုတစ္ေလာက ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ လိုက္လာေတာ့ ဆရာလတ္ၾကီး ေပ်ာ္မသြားဘူးလားဗ်”

“ေပ်ာ္တာေပါ့၊ ဘာျဖစ္လို႕ ခုမွ လိုက္လာရတာလဲေတာင္ အျပစ္တင္ေသးတယ္။ ဆရာမႀကီးက က်ဳပ္ကရွင္ သြား ၿပီးကတည္းက လိုက္လာခ်င္တာ ၊ ဟိုက စာေရးဆရာေတြက အတင္းေဆးကုၿပီး ၀ိုင္းဆြဲထားလို႕ဆိုၿပီး ေခ်ာ့လိုက္မွ ေက်နပ္သြားတာ”

ပန္းရထားသည္ လွစ္ခနဲ လွစ္ခနဲ ေျပးေန၏။ လမ္းေတြက စက်င္ေက်ာက္လို  ျဖဴေဖြးၿပီး ညီညာေခ်ာေမြ႕လွသည္။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တိမ္ေတာင္တိမ္လိပ္ေတြက မိုးေပၚမွာမဟုတ္ဘဲ ေျမေပၚမွာပင္။ ေဇာင္းထက္ ေစာေစာက ေျပာခဲ့ေသာ လူငယ္ေတြ စုေပါင္းေနၾကသည့္ ေျခာက္ထပ္ ဗိမာန္မ်ား ၊ လံုးခ်င္းဗိမာန္မ်ားကို ျမင္ရသည္။

“ခင္ဗ်ား ဘယ္ကို အရင္သြားခ်င္တယ္ဆိုတာ ေျပာဦးေလ” ဟု ေဇာင္းထက္က သတိေပးသည္။ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေျပာမနာ ဆိုမနာ ရွိႏိုင္မည့္သူ တစ္ေယာက္ကို စဥ္းစားမိသည္။

“ အစ္ကိုႀကီး ၿငိမ္းေက်ာ္ဆီကို ပို႕ေပးပါ”

“အေတာ္ပဲ ဒီဘက္လမ္း ခ်ိဳးသြားရံုပဲ”

သူကေျပာၿပီး ရထားကို ဘယ္ဘက္ ေကြ႕လိုက္၏။ ေကြ႕တယ္ဆိုရာမွာ ကားေတြလို စတီယာရင္ကိုလွည့္ၿပီး ေကြ႕ျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္။ ဘယ္လက္ကို ဆန္႕ထုတ္ၿပီး ညႊန္လိုက္ရုံျဖင့္ အလိုလိုေကြ႕သြားျခင္းျဖစ္၏။

“ခင္ဗ်ား ယာဥ္က တယ္ဟုတ္ပါလား၊ ဒါနဲ႕ ဒီပန္းရထားက ေရွ႕ပတ္လား ေနာက္ပတ္လား”

“အေရးထဲ ေနာက္ေနျပန္ပါၿပီ”

ထိုစဥ္ ေရွ႕မွ ပန္းရထားတစ္စင္း အရွိန္ျပင္းစြာ ႏွင္လာသည္။ ေမာင္းလာသူက ဆရာ အေထာက္ေတာ္လွေအာင္။ ေမ်ာက္လူက လွမ္းႏႈတ္ဆက္သည္။ ဆရာသည္ ေရးႀကီးသုတ္ပ်ာ ႏိုင္လွ၏။ ေကာင္းေကာင္းေတာင္ စကားမေျပာလိုက္ရ။

“ေအာင္ျပည့္ တစ္ေယာက္ေနေကာင္းရဲ႕လား၊ ၀င္းၿငိမ္းေရာ၊ ျမတ္ခိုင္ေရာ” ဟု သတိရသမွ် လွမ္းေအာ္ေမးရင္း တစ္စတစ္စ ေ၀းသြားသည္။ ေဇာင္းထက္၏ ပန္းရထားသည္ လမ္းခ်ိဳးကေလး တစ္ခုထဲ ေကြ႕၀င္သည္ ။ ဂရင္းႏိုက္လို ေက်ာက္သားမ်ိဳးျဖင့္ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ ဗိမာန္တစ္ခု ေရွ႕မွာရပ္သည္။

“ ဒါ ဆရာ ၿငိမ္းေက်ာ္ရဲ႕ ေဂဟာပဲ၊ ခင္ဗ်ား ျပန္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္က်ရင္ လာထားလို႕သာ သံုးခါေအာ္လိုက္” ဟု ေျပာၿပီး ထြက္သြားသည္။

အေဆာက္အဦးထဲသို႕ ၀င္လိုက္၏။ ဆရာၿငိမ္းေက်ာ္သည္ ၾကမ္းေပၚမွာ ဖ်ာကေလးခင္း ၀မ္းလ်ားေမွာက္ၿပီး ရင္ဘတ္ေအာက္မွာ ေခါင္းအံုးကေလး ခုလ်က္ စာေရးေနသည္။

“အစ္ကိုႀကီး”

ေမာ့ၾကည့္ၿပီး အံ့ၾသသြား၏။

ၿပီးမွ “ ဟာ ....ေဟ့ေကာင္ မင္းလာလည္တာ မဟုတ္လား”

ထထိုင္ရင္း ေမးသည္။

“အံမယ္ ကၽြန္ေတာ္ လာလည္ရံုသက္သက္ပဲဆိုတာ ဘယ္လိုသိလဲ”

“ သိတာေပါ့ကြ၊ မင္းကိုယ္က လူေစာ္နံေနေသးတာကိုး။ တို႕ဆီက ပုဂၢိဳလ္ေတြမွာ ကိုယ္နံ႕ လံုး၀မရွိဘူးကြ ”

“အစ္ကိုႀကီး ဘာေတြေရးေနတာလဲ”

“ဟိုမွာတုန္းက မၿပီးျပတ္ေသးတာေလး ဆက္လုပ္ေနတာပါကြာ၊ ပ်ဴေခတ္ဂီတအေၾကာင္း သုေတသနစာတမ္းေလ၊ ဒါနဲ႕ မင္း အတူးဆီေရာ ေရာက္ေသးရဲ႕လား” သူ႕ဇနီးကို သတိတရ ေမးသည္။

“အရင္ကေတာ့ ဆြမ္းေကၽြးရွိတိုင္း ေရာက္ပါတယ္၊ ခုေနာက္ပိုင္း မေရာက္ျဖစ္တာ နည္းနည္းၾကာသြားၿပီ”

“ဒီေရာက္ေတာ့ မင္းအေဖဆီ သြားၿပီးၿပီလား ”

“မသြားရေသးဘူး၊ အစ္ကိုႀကီးဆီ အရင္ဆံုး၀င္လာတာ”

“ဒီအခ်ိန္သြားလဲ  မင္းအေဖ ႏိုးမွာ မဟုတ္ေသးဘူး”

“အေဖဒီမွာေနရတာ အဆင္ေျပရဲ႕လား”

“ေျပပါ့ဗ်ာ၊ မင္းအေဖက သူ႕ရဲ႕ ေရးေဖာ္ေရးဖက္ေတြနဲ႕ ျပန္ေတြ႕ေနလို႕ ဟန္က်ေနတယ္၊ ဆရာတင့္တယ္၊ ဆရာသန္းေဆြ၊ ဆရာေအာင္လင္း၊ ဆရာေသာ္တာေဆြ၊ ဆရာစိန္ခင္ေမာင္ရီတို႕ေလ၊ ပေဒသာမဂၢဇင္း ျပန္ထုတ္ဖို႕ေတာင္ က်ိတ္ၿပီး တိုင္ပင္ေနတယ္ ၾကားတယ္။ ခုေလာေလာဆယ္ ရွႈမ၀ မွာ ေရးေနၾကတယ္ကြ”

“ေၾသာ္ ရွႈမ၀ကလဲ ျပန္ထြက္ေနတာကိုး၊ ဦးေလးေဆြနဲ႕ ဦးေလးေက်ာ္ ျပန္ဆံုၾကၿပီေပါ့”

“အစစ္ပဲ၊ ရႈမ၀ ဦးေက်ာ္က ဆရာေသာ္တာေဆြကို ကိုရင့္စက္ကြင္းက လြတ္ၿပီဆိုၿပီး ၀မ္းသာေနတာ၊ အခုေတာ့ ကိုရင္ဟာ ဒီအထိလိုက္လာၿပီး က်ဳပ္ကို ဒုကၡေပးဦးမလားဆိုၿပီး ခဏခဏ ေျပာတယ္တဲ့ ”

“ဦးေလးေဆြက ဦးေလးေက်ာ္ကို စိတ္တိုေအာင္ အၿမဲ စ ေန ေနာက္ေနက်ကိုး”

ေမ်ာက္လူက ရယ္ရင္းေျပသည္ ။ ဆက္၍    “ ဒါနဲ႕ ဦးေလးကိုတင္ေအာင္ေကာ ”

“ဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္လား၊ သူကေတာ့ ဒီမွာ ေဖးဗရိတ္ပဲေလ၊ အားလံုးက ခ်စ္ၾကခင္ၾက၊ ေလးစားၾကတယ္ မဟုတ္လား၊ မင္းအေဖဆိုရင္ သူ႕ကို ခဏခဏဖိတ္ၿပီး စကားေတြ ထိုင္ေျပာလိုက္ၾကတာ တစ္ခါတစ္ခါ သံုးေလးရက္ေတာင္ ၾကာတတ္တယ္”

“ဆရာျမေရာ၊ ဒီကို ေရာက္လာၿပီ မဟုတ္လား”

“ေအးေလ၊ ေရာက္လာလို႕ ႀကိဳဆိုပြဲေတာင္ အႀကီးအက်ယ္လုပ္ၾကေသးတယ္ ”

“ဆရာျမသန္းတင့္နဲ႕လဲ ေတြ႕ခ်င္ေသးတယ္”

“သူမရွိဘူး၊ ခရီးသြားေနတယ္”

“ဟင္...ေရာက္တာမွ မၾကာေသးဘူး”

“ဆရာျမ အေၾကာင္းမင္းသိသားပဲ၊ ခရီးသြားရတာကို သိပ္ ၀ါသနာပါတာ မဟုတ္လား၊ ဒီၾကားထဲ အလုပ္မရွိရင္ မေနတတ္တဲ့ ဆရာမင္းေက်ာ္ရယ္၊ ၿငိမ္ေနရင္ မအီမသာျဖစ္တတ္တဲ့ ဆရာေမာင္ေန၀င္းရယ္နဲ႕ ေပါင္းမိေတာ့ နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္တစ္ခြင္ ျပဲျပဲစင္ေအာင္ ေလ့လာေရးခရီး ထြက္ေနၾကေလရဲ႕ကြာ”

“နင္ေရာက္တယ္လို႕ ေဇာင္းထက္ေျပာလို႕ လာခဲ့တာ” ဟု ေျပာသည္။ ရုတ္တရက္မမွတ္မိ။ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေတာ့မွ

“ဟင္ အစ္မ၊ ၾကည့္စမ္း ရုတ္တရက္ မမွတ္မိဘူး၊ အသားေတြျဖဴၿပီး ပိုေခ်ာလာတယ္ ”

“သူကား ဆရာမ မိုးမုိး(အင္းလ်ား) ပင္တည္း။

“နင္ အဲလို ေျမွာက္ပင့္ေျပာရင္ ငါလန္႕တယ္၊ ဆရာေကာက္လိႈင္းေျပာလို႕ ငါသိၿပီးၿပီ၊ နင္က စာေရးဆရာေတြကို ဇတ္ေကာင္လုပ္ၿပီး ေပါက္ကရ ေရးေနတယ္ဆို”

“စာေပးသမားေတြကို ေပ်ာ္ေစခ်င္လို႕ပါဗ်ာ”

“ငါ့ကိုေတာ့ ခ်မ္းသာေပးပါဟယ္ ၊ နင္ေရးခ်င္ရင္ မစႏၵာအေၾကာင္း မ်ားမ်ားေရး”

“ဒါေတာ့ စိတ္ခ်ပါ”

“ဟဲ့၊ သူက စာ သိပ္မေရးေတာ့ဘူးဆို”

“ဟုတ္တယ္၊ ေဆာက္လုပ္ေရးဘက္မွာ အလုပ္မ်ားေနလို႕ မအားဘူး”

“ဟယ္...တိုက္ေတြေဆာက္တာ ဘယ္သူေဆာက္ေဆာက္ ရပါတယ္။ စာက လူတိုင္းေရးႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး”

“ဟာ..ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္၊ အစ္မႀကီး စႏၵာနဲ႕ ေတြ႕ရင္ အဲဒါေျပာျပရမယ္”

“ကဲ..ငါလဲ သြားဦးမွ ၊ ေတြ႕ခ်င္လို႕သာ ၀င္လာတာ၊ သြားစရာရွိေသးတယ္ ၊ ဒီေန႕ ေဆြးေႏြးပြဲရွိတယ္၊ သတင္းစာပညာ အေၾကာင္းကို ဆရာသိန္းေဖျမင့္ရယ္၊ ဆရာဦးညိဳျမရယ္၊ ဆရာလူထု ဦးလွရယ္က ဦးေဆာင္ ေဆြးေႏြးၾကမွာ”

“ကၽြန္ေတာ္လဲ နားေထာင္ခ်င္လိုက္တာ”

“ မရဘူးဟ၊ ႀကိဳတင္ စာရင္းေပးထားတဲ့လူမွ၊ တက္ခြင့္ရတာ၊ ကိုၿငိမ္းေက်ာ္ေရာ မတက္ဘူးလား၊”

“လာခဲ့မယ္၊ ဒီေကာင့္ကို သူ႕အေဖဆီ လိုက္ပို႕ေပးလိုက္ဦးမယ္”

ဆရာမ မိုးမိုးအင္းလ်ားထြက္သြားၿပီးေနာက္ ဆရာၿငိမ္းေက်ာ္က သူ၏ပန္းရထားျဖင့္ ဆရာႀကီးမ်ားေနထိုင္ရာ အရပ္သို႕ လိုက္ပို႕ေပးသည္။ သြားရင္းက ဗိမာန္ႀကီးမ်ားကို ညႊန္ျပၿပီး  “ ဒါက ဆရာႀကီး မဟာေဆြရဲ႕ ဗိမာန္၊ ဟိုဘက္က ဆရာႀကီး ရန္ေအာင္ေနတာေပါ့” စသည္ျ့ဖင့္ ညႊန္ျပသြား၏။

ဆရာႀကီးမ်ားေနေသာ ေနရာမွာ ၿမိဳ႕ေတာ္၏ ဆိတ္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေသာ ေနရာျဖစ္သည္။ သစ္ပင္အုပ္မ်ားၾကားတြင္ လွ်ိဳေျမာင္ စိမ့္စမ္းမ်ားျဖင့္ အလြန္သာယာသည္။ ေက်ာက္စိမ္းေတာင္ ေတာင္ကုန္းမ်ားေပၚတြင္မွ ေရႊမႈန္၊ေငြမႈန္မ်ား က ေရတံခြန္လို စီးက်ေနသည္။ သစ္ပင္မ်ားေပၚတြင္ တစ္ခါမွမျမင္ဖူးေသာ ပံုသဏၭာန္မ်ိဳးစံုရွိသည္။ ေရာင္စံုပန္းမ်ား ဖူးပြင့္ေနသည္။

“ကဲ.. ေရာက္ၿပီ၊ ေဟာဒါက ဆရာသာဓု ရဲ႕ ဗိမာန္ပဲ”

အေဖ့ဗိမာန္ကို သူ႕အႀကိဳက္မီးခိုေရာင္ သုတ္ထားသည္။ ပံုသဏၭာန္က သူ၏စာသဘင္ စာအုပ္တိုက္ တံဆိပ္လို စာအုပ္ပံုပါ၀င္ေသာ ေက်ာက္တိုင္ႀကီးေထာင္ထားသည့္ အတိုင္းျဖစ္၏။

“တံခါး ပိတ္ထားတယ္ကြ၊ မႏိုးေသးဘူး ထင္တယ္”

ထုိစဥ္ တစ္ဖက္မွ လွမ္းေအာ္သံ ၾကားရသည္။

“ေဟ့ ဘယ္သူေတြလဲကြ၊ ဒီအခ်ိန္ သာဓု မႏိုးေသးဘူးဆိုတာ မသိဘူးလား”

အသံၾကားရာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆရာ ေသာ္တာေဆြ

“ဟာ ... ဦးေလးေဆြ”

“ဟယ္...ေခြးပစ္တဲ့ တုတ္ပါလား၊ ဘယ္က ဘယ္လို ေရာက္လာတာလဲ”

ေခၚေနက်အတိုင္း ႏႈတ္ဆက္သည္။

“ကၽြန္ေတာ္ ခဏလာလည္ရင္း အေဖ့ဆီလာတာ”

“ဟ..ကိုယ့္အေဖအေၾကာင္း ကိုယ္မသိဘူးလား၊ ဒီေကာင္က ဇီးကြက္လိုပဲ၊ လူေတြအိပ္တဲ့အခ်ိန္ အလုပ္လုပ္ၿပီး သူမ်ားေတြ ႏိုးရင္ သူက အိပ္ေရာ၊ ကဲ..လာလာ ငါနဲ႕ စကားေလး ဘာေလးေျပာရင္း ေစာင့္ေပါ့ကြာ”

ဆရာေသာ္တာေဆြဘက္ ကူးလာခဲ့သည္။ သူ၏ ဗိမာန္ကေတာ့ ပံုဆန္းဆန္းျဖစ္၏။ ပုလင္းတစ္လံုး ေထာင္ထားသည့္ပံုျဖစ္ၿပီး ထိပ္မွာ ၾကက္ႏွစ္ေကာင္ ခြပ္ေနပံု ရုပ္ထုကို တပ္ထားသည္။

“ ဟို လူပိန္သေလာက္ အသံျပဲတဲ့ေကာင္ ၊ မင္းလည္း လာေလကြာ”

ဆရာၿငိမ္းေက်ာ္ကို လွမ္းေခၚသည္။

“ကၽြန္ေတာ္ သတင္းစာ ပညာေဆြးေႏြးပြဲ သြားမလို႕ဆရာ၊ မ၀င္ေတာ့ဘူး၊ ဒီေကာင္ကို လိုက္ပို႕တာ”ဟု ေျပာၿပီး ဆရာၿငိမ္းေက်ာ္ ထြက္သြားသည္။

“ လာကြာ ၊ ဒီမွာပဲ ထုိင္ေတာ့”

အျပင္ဘက္ရွိ ေက်ာက္သားထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ခိုင္းသည္။ ေက်ာက္စားပြဲ ၀ိုင္းႀကီးေဘးမွာ ထိုင္ခံုကေလးေတြ ခင္းထားျခင္းျဖစ္၏။ ေက်ာက္သားဆိုေသာ္လည္း ထိုင္ခ်လိုက္ေသာ အခါ အိအိစက္စက္  ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ရွိေလသည္။

“ကဲ ၊ မင္းက ဧည့္သည္ဆိုေတာ့ ငါကပဲ ဧည့္ခံရမွာေပါ့ကြာ”

ဆိုၿပီး ဆရာေသာ္တာေဆြက ေက်ာက္စားပြဲေအာက္မွ ပုလင္းတစ္လံုးကို ထုတ္ၿပီး စားပြဲေပၚတင္သည္။

“ ဟာ ..ဦးေလး ကၽြန္ေတာ္ မေသာက္ဘူး”

“လုပ္မေနစမ္းပါနဲ႕ကြာ၊ မင္း ခြက္ပုန္းဆိုတာ ငါသိပါတယ္၊ ငါနဲ႕ ေညာင္တုန္းေဟာေျပာပြဲ လိုက္လာတုန္းကေတာင္ တစ္ခြက္တစ္ဖလား ၀င္ႏွိပ္ေသးတာပဲ မဟုတ္လား”

“ ကၽြန္ေတာ္ အခုမေသာက္ေတာ့....”

“ဘာလဲ၊ မင္းအေဖသိမွာ ေၾကာက္လို႕လား၊ ကိစၥမရွိပါဘူးကြ၊ ဒီဟာက လံုး၀အနံ႕မထြက္ဘူး၊ မင္းတို႕ဆီက ဟာေတြလို မွတ္ေနလို႕လား၊ ဒါ စပါယ္ရွယ္ကြ၊ ဟိုမွာ ဒါမ်ိဳးမရဘူး၊ ၾကံဳတုန္းၾကံဳခိုက္ ခ်သြားစမ္းပါ၊ လူ႕ျပည္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ကိုပိုက္တို႕ ၾကြားလို႕ ရတာေပါ့။”

ဒါမ်ိဳးက ၾကံဳရခဲသည္။ အခြင့္အေရး ရတုန္း ျမည္းစမ္းၾကည့္သင့္သည္။ ဟိုျပန္ေရာက္တဲ့အခါ မင္းခိုင္ဦးတို႕၊ ေနာင္၀င္းထြန္းတို႕ကို ျပန္ေျပာလွ်င္ ဘယ္ေလာက္မနာလိုျဖစ္လိုက္ၾကမလဲလို႕။ ကာတြန္း၀င္းေအာင္တို႕၊ ေစာမင္းေ၀တို႕၊ ေဆြမင္း (ဓႏုျဖဴ)တို႕ ဆိုလွ်င္ေတာ့ သူတို႕အတြက္ မယူလာရ ေကာင္းလားဆိုၿပီး စိတ္ေကာက္ခ်င္ေကာက္ၾကလိမ့္မည္။

ဆရာေသာ္တာေဆြက ေက်ာက္စိမ္းႏွင့္ ျပဳလုပ္ထားသည္ဟု ယူဆရေသာ ခြက္ႏွစ္ခြက္ထဲသို႕ ငွဲ႕ထည့္လိုက္သည္။

“ကဲ..ခ်ကြာ”

သူက ခြက္ကို ယူၾကည့္လိုက္၏။ ခြက္ထဲမွာ အရည္မ်ား မဟုတ္ပဲ အခိုးအေငြ႕မ်ား ျဖစ္ေန၏။

“ဒါက ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ဦးေလးရဲ႕”

“တို႕ ေဒ၀တာေတြဟာ အေငြ႕ကိုပဲ စားသံုးၾကတယ္ေလကြာ”

“ဒါျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္လို”

“လြယ္ပါတယ္၊ အဲဒီ အေငြ႕ေတြကို ေဆးလိပ္ေသာက္သလို ရိႈက္သြင္းလိုက္ေပါ့.၊ ဒီမွာၾကည့္”

ဆရာေသာ္တာေဆြက လုပ္ျပသည္။သူလည္း လိုက္လုပ္၏။ ခြက္ထဲက အခိုးအေငြ႕မ်ားကို ပါးစပ္ႏွင့္ စုပ္ယူၿပီး ေဆးလိပ္မီးခိုးကို ရိႈက္သြြင္းသလို ရိႈက္လိုက္သည္။

အနံ႕က အလြန္ေမႊးႀကိဳင္သည္။ ရွိန္းခနဲ ဖိန္းကနဲ ျဖစ္သြားၿပီး ခဏအၾကာမွာ အလြန္ထူးျခားေသာ ခံစားမႈကို ရလိုက္၏။

“ဘယ္လုိလဲကြ”

“ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတာပဲ ဦးေလး၊ ဒါနဲ႕ ဦးေလးကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုေမးရဦးမယ္၊ စာေရးဆရာေတြ ကြယ္လြန္ရင္ ေကာင္းရာ သုဂတိကို ေရာက္ၾကတာပဲလား”

“ဒါေပါ့ကြ၊ စာေရးဆရာဆိုတာ ကိုယ္က လူပင္ပန္း စိတ္ပင္ပန္းဆင္းရဲခံၿပီး အမ်ားအတြက္ ေဆာင္ရြက္ၾကတာကိုး၊ ပရဟိတ စိတ္ရွိတဲ့ လူေတြပဲေလကြာ”

ထိုအခိုက္ လမ္းမႀကီးေပၚမွ  ျမင္းျဖဴႀကီးတစ္ေကာင္ကို အသားက်စီးလာေသာ လူႀကီးတစ္ေယာက္ကို လွမ္းျမင္လိုက္ရ၏။ သူသည္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ၾကံ႕ခိုင္ေသာ ေမးရိုးရွိၿပီး မ်က္ႏွာထားက ဣေၿႏၵႀကီးလွသည္။ ေဆးတံခဲထားသည္ကို ျမင္ေတာ့မွ

“ဟာ...ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္း မဟုတ္လား”

“ေအး ဟုတ္တယ္ကြ၊ ၀ွက္ထား ၊ ၀ွက္ထား”

ဆိုၿပီး ပုလင္းႏွင့္ ခြက္ကို စားပြဲေအာက္ ၀ွက္ထားသည္။ ဆရာႀကီး လြန္သြားမွ ျပန္တင္ၿပီး

“ဦးႀကီးက ဆရာႀကီး ျမမ်ိဳးလြင္ဆီ သြားတာကြ၊ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ ေန႕တိုင္း ဒိေဌဒိဌမတၱံက်င့္စဥ္ အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးၾကတယ္၊ လက္ေတြ႕လည္း က်င့္ၾကတယ္”

ဆရာႀကီး သြားရာဘက္သို႕ လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။ ဆရာႀကီး၏ ျမင္းေနာက္မွ ေခြးေလးတစ္ေကာင္ ေျပးလိုက္သြားတာ ေတြ႕လိုက္၏။

“ဦးေလး အဲဒီ ေခြးေလးက”

“ဆရာႀကီးရဲ႕ အခ်စ္ေတာ္ ေဘာ္ဘီေလကြာ”

“ကဲကဲ ခ်လိုက္ဦးကြ ဆိုၿပီး တစ္ခြက္ ထပ္ငွဲ႕ေပးသည္။ အေငြ႕မ်ားကို တစ္ရိႈက္ ရိႈက္လိုက္ၿပီးေနာက္ အေဖ့ဗိမာန္ဘက္ လွမ္းၾကည့္၏။ တံခါး ပိတ္ထားတုန္း။

“ေဖေဖနဲ႕ ဦးေလးေကာ ရန္ျဖစ္ၾကတုန္းပဲလား”

ဦးေလးေဆြက ရယ္လိုက္ၿပီး

“ဘာေျပာေကာင္းမလဲကြာ၊ တက်က္က်က္ေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ မင္းသိတဲ့အတိုင္း ငါတို႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က ဒီေန႕ရန္ျဖစ္လိုက္၊ ေနာက္ေန႕က်ေတာ့လည္း လည္ပင္းဖက္ၿပီး ရယ္လိုက္ေမာလိုက္နဲ႕ ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္ ရွိလို႕ စိုစိုျပည္ျပည္ ျဖစ္ေနတာလို႕ တင့္တယ္တို႕ သန္းေဆြတို႕ကေတာင္ ေျပာေသးတယ္”

“အေဖကေတာ့ ဘုဂလန္႕ က်တုန္းပဲလား”

“ထံုးစံအတိုင္းေပါ့၊ နတ္သဘင္ အစည္းအေ၀းက်ရင္ သိၾကားမင္းကို ခြက်က် ေမးခြန္းေတြ ထထ ေမးတတ္တယ္ကြ၊ ဟိုက ျပန္ရွင္းတာက်ေတာ့ သူက မၾကားလို႕ ငါက ေအာ္ေအာ္ၿပီး ျပန္ေျပာရတယ္”

“ဟင္ ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးတာက နတ္ေတြဟာ ဒိဗၺစကၡဳတယ္ဆို ၊ ဒါဆို ဒိဗၺေသာတ မရႏိုင္ဘူးလား ”

“မင္းလဲ မင္းအေဖလိုပဲ၊ ေတာ္ေတာ္ ကပ္သီးကတ္သပ္ ေျပာတတ္တယ္...ဟား....ဟား.....”

ၿပိဳင္တူ ရယ္လိုက္ၾကၿပီးေနာက္ ခြက္မ်ားကို ေျမွာက္၍ တစ္ရိႈက္ရိႈက္မည္ျပဳစဥ္ ေနာက္ဘက္က တစ္စံုတစ္ေယာက္က ဆတ္ခနဲ လုယူသြား၏။ လန္႕ၿပီး လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ....

“ ဟင္...ေဖေဖ”

အေဖသည္ အလြန္ေဒါသထြက္ေနေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။

“မင္း...မင္း ဘာလုပ္တာလဲ၊ ဒါ....”

ခြက္ကိုနမ္းၾကည့္ ၊ ႏွာေခါင္းရံႈ႕ၿပီး လႊင့္ပစ္လိုက္၏။ ထို႕ေနာက္ လက္သီးက်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ၿပီး ရြယ္လိုက္စဥ္.....

“ဟာ...ဦးေလးေဆြ ကယ္ပါဦး”

ဆရာေသာ္တာေဆြ ေနာက္သို႕ ေျပး၀င္လာၿပီး အကာအကြယ္ယူလိုက္သည္။

“ေဟ့..ေဟ့...သိပ္ေဒါသ မႀကီးနဲ႕ေလ၊ ငါ...ေျပာပါရေစဦး”

ဆရာေသာ္တာေဆြက ဟန္႕တားလိုက္ရာ အေဖက လက္ညိွဳးေငါက္ေငါက္ထိုးၿပီး......

“ဟဲ့...ငေသာ္တာ၊ နင္က ဘာေကာင္လဲ၊ ငါ့သားေတြကို လူ႕ျပည္မွာ တုန္းက အရက္တိုက္တာ အားမရေသးလို႕ ဒီအထိေခၚၿပီး တိုက္တာလား ဟဲ့၊ ၾကက္သမားရဲ႕.....”

“ေအာင္မာ၊ ဒီမွာ သာဓု နားထိုင္းရဲ႕၊ နင့္သားေတြက သူတို႕ဘာသာ တျခားမွာ ေသာက္တတ္လာၿပီးမွ ငါနဲ႕ လာတြဲတာဟဲ့၊ ရမ္းမေျပာနဲ႕၊ အခု လဲ နင္ ေသာက္အိပ္ႀကီးေနလို႕ ငါက အေကာင္းဧည့္ခံထားရတာ”

“ဘာမွ စကားရွည္မေနနဲ႕ ဖယ္ေပး၊ ေဟ့ေကာင္ ....ထြက္္ခဲ့”

အေဖက ေရွ႕တိုးလာသည္။ ဆရာေသာ္တာေဆြက ဆီးကာထားၿပီး

“ေဟ့ေကာင္ေလး ေျပးေတာ့....ေျပးေတာ့ေလ”

သူ လွစ္ခနဲ လည့္ၿပီးေျပးသည္။ ၿပီးမွ သတိရသည္။  အေဖႏွင့္ေတြ႕ခြင့္ရဖို႕ဆိုတာ ရွားရွားပါးပါးအခြင့္အေရး။ ရိုက္ခ်င္ရိုက္ ၊ ထုိးခ်င္ထိုးေစေတာ့ ဆိုၿပီး ျပန္လွည့္လုိက္၏။

ဆရာေသာ္တာေဆြက အေဖ့ကို ရွင္းျပေန၏။

“ ဒီမွာ သာဓုရဲ႕၊ ဒါ အရက္မဟုတ္ ပါဘူးဟ၊ မဥၨဴသက အသက္ရွည္ေဆးပါ၊ ဒီကို ေရာက္ကတည္းက ငါမေသာက္ေတာ့ဘူးဆိုတာ နင္ သိသားပဲ မဟုတ္လား၊ အခုဟာက နင္ေဒါသျဖစ္တာ ျမင္ခ်င္လို႕ တမင္တကာ အရက္ေသာက္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ၿပီး နင့္ကို စတာပါ ..ဟား.....ဟား....”

ဆရာေသာ္တာေဆြက ရယ္သည္။ အေဖက ဘုၾကည့္ၾကည့္၏။ ထုိ႕ေနာက္ သူ႕ဘက္လွည့္ၾကည့္သည္။္ သူသည္ အေဖ့ေရွ႕မွာ ဒူးတုပ္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ကန္ေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာေသာ္တာေဆြကိုပါ ကန္ေတာ့သည္။ ျပန္ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့....

အေဖသည္ လက္သီးဆုပ္ထားရာမွ ေျဖေလ်ာ့လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာေပၚမွ တင္းမာမႈေတြလည္း ေပ်ာက္သြား၏။ ဆရာေသာ္တာေဆြက ၿပံဳးၾကည့္ေနသည္။ အေဖက ေမးသည္။

“မင္းအေမ ေနေကာင္းလား”

“ဟုတ္ကဲ့ ေကာင္းပါတယ္”

“ဟိုေကာင္ေတြေရာ....”

“ေကာင္းပါတယ္”

“မင္းတို႕ မိန္းမနဲ႕ ကေလးေတြေရာ..”

“ေကာင္းပါတယ္”

“ဒါဆို ၿပီးေရာ”

ဆိုၿပီး လွည့္ထြက္သြား၏။ ခမ္းလွမ္းလွမ္းေရာက္မွ တစ္ခ်က္ငဲ့ၾကည့္ၿပီး...”

“မင္း ျပန္ေတာ့၊ မင္းအေနနဲ႕ ဒီကိုရာက္ဖို႕ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး လိုေသးတယ္၊ ေအး...တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ဒီလိုျမင့္ျမတ္တဲ့ ေနရာမ်ိဳးကို ေရာက္ခ်င္ရင္ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ကို ငါ့ကိုယ္စား ရိုရိုေသေသ ေလးေလးစားစား ေစတနာထားတတ္ရမယ္...ဒါပဲ”

“ဟုတ္ကဲ့ပါ ေဖေဖ”

ထုိစဥ္ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုး အခိုးေငြ႕မ်ား ဖံုးလႊမ္းသြား၏။ဘာကိုမွ မျမင္ရေတာ့၊ “ ျပန္ခ်င္ရင္ လာထားလို႕ ေအာလိုက္” ဆိုေသာ ေဇာင္းထက္၏စကားကို သတိရ၏။

“လာထား ၊ လာထား ၊ လာထား”

ဟု ေအာ္လိုက္သည္။

“ေဟာ သတိရၿပီထင္တယ္”

မီးခိုးေငြ႕မ်ား ျပယ္စ ျပဳလာသည္။ ျမင္ကြင္းသည္ တစ္စတစ္စ ၾကည္လင္လာ၏။ တစ္စံုတစ္ေယာက္က လက္ကို လာကိုင္သည္။ မ်က္စိ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္၏။ သူ႕မိန္းမ မ်က္ႏွာကို ျမင္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ နားၾကပ္ကိုလည္ပင္းမွာ ဆိုင္းထားေသာ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္။ သူ ေဆးရံုေပၚေရာက္ေနျခင္း ျဖစ္၏။

“ကၽြန္ေတာ္ ဘာျဖစ္သြားတာလဲ”

သူကေမးသည္၊ ဆရာ၀န္က.....

“ခင္ဗ်ားကို စာေရးဆရာေတြ ၀ိုင္းၿပီး ကလိထိုးၾကလို႕..အူအတြက္လြန္ၿပီး အာရံုေၾကာ ထိခိုက္သြားတာပါ”

“ထူးထူးဆန္းဆန္း ဆရာရယ္၊ အူအတက္ေပါက္တယ္ပဲ ၾကားဖူးတယ္၊ အူအတက္လြန္တယ္လို႕မ်ား....”

“အခု ေကာင္းသြားပါၿပီဗ်”

သူ႕မိန္းမက ၀င္ေျပာျပန္သည္။

“သူ သတိလစ္ေနတုန္းက သူ႕ကို ကလိ၀ိုင္းထိုးၾကတဲ့ စာေရးဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြ လာၾကေသးတယ္၊ စားစရာ ေသာက္စရာေတြ ေပးသြားၾကတာ အမ်ားႀကီးပဲ”

“ေၾသာ္...ဟုတ္လား ၊ ငါက အေဖတို႕ဆီ သြားလည္ေနတာ”

မိန္းမမ်က္လံုး အနည္းငယ္ ျပဳးသြား၏။ ဆရာ၀န္ကို အဓိပၸါယ္ပါပါ ေမာ့ၾကည့္သည္။ ဆရာ၀န္က...

“ခင္ဗ်ား ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူလိုက္ပါဦး၊ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးတစ္လံုးထိုးေပးမယ္” ဟု ေျပာသည္။ သူက

“ကၽြန္ေတာ္ အခုေရာက္ေနတာ ဘာေဆးရံုလဲဟင္”

“ဦးေႏွာက္နဲ႕ အာရံုေၾကာ အထူးကုေဆးရံုေလ”

ဆရာ၀န္က ေဆးတစ္လံုးထုိးေပးသည္။ ခဏအၾကာတြင္ သူျပန္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလ၏။ အိမ္မက္ ထပ္မက္မလား မမက္ဘူးလားဆိုတာေတာ့ တပ္အပ္ မေျပာႏိုင္။

(ကြယ္လြန္ေလၿပီးေသာ စာေရးဆရာႀကီးမ်ားကို အမွတ္တရရွိၾကေစရန္ အလြမ္းေျပ ေရးလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။)

(ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ ရယ္စရာမဂၢဇင္း၊ ၾသဂုတ္လ ၁၉၉၉)

မင္းလူ။