ၾကက္ဖ

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၿပိဳင္ပြဲအေၾကာင္းကို မေရးမီ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရွစ္တန္းႏွစ္တြင္ ရရွိခဲ့ၾကေသာ အတန္းပိုင္ဆရာ ဦးထြန္းေဇာ္ အေၾကာင္းကို အရင္ေရးမွ ရမည္ျဖစ္သည္။

ဆရာသည္ တရုတ္နည္းနည္းစပ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ အသားျဖဴျဖဴ၊ အရပ္ ငါးေပ ကိုး လက္မခန္႕၊ ကိုယ္လံုးက်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္ ေတာင့္တင္း၍ ေျဖာင့္စင္းေသာႏွာတံ၊ အတန္ငယ္ ထူေသာ ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ မ်စ္ရစ္မပါပဲ စူးရွသြယ္လ်သည့္ မ်က္၀န္းမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္သည္။ ဆရာ့တစ္ကိုယ္လံုးမွာ အထူးျခားဆံုးမွာ စူးရွသြယ္လ်ေသာ မ်က္၀န္းမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ဆရာသည္ စကားနည္းသည္။ Text Book မကိုင္၊ ေျမျဖဴခဲ တစ္ေခ်ာင္းကို တိုက္ပံုအက်ႌထဲ ထည့္ထားသည္။ ဒတ္(စ္)တာ ရွာမေတြ႕လွ်င္ တျခားဆရာေတြလို မတ္တပ္ရပ္ခိုင္းတာတို႕၊ ဆူတာပူတာတုိ႕ မလုပ္ဘဲ သူ႕တိုက္ပံု အက်ႌလက္ႏွင့္ပင္ ပြတ္ဖ်က္ပစ္ေလ့ရွိသည္။ ဒါကို ဆရာမတစ္ေယာက္က “တပည့္ေတြေရွ႕မွာ လုပ္တာဆိုေတာ့ တပည့္ေတြကို နည္းေကာင္းေတြ သင္ေပးေနတာေပါ့ ” ဟု ခနဲ႕သည္ကို ဆရာက.....

“  အေရးမႀကီးတာကို အျပစ္မရွာဖို႕ရယ္၊ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ပဲရတဲ့ အခ်ိန္ထဲမွာ Duster ကို အခ်ိန္မေပး ႏိုင္တာေၾကာင့္ပါ၊ ၀တၳဳဖတ္ၿပီး ဆီးထုပ္ စားျပတာေလာက္ေတာ့ မဆိုးဘူးထင္တာလည္း ပါတာေပါ့၊ ေကာင္းေတာ့ မေကာင္းဘူး ေပါ့ေလ ” ဟု ျပန္ေျဖခဲ့သည္ ဟုဆိုသည္။ ဆရာသည္ စကားနည္းၿပီး အေနအထိုင္ ခြက်သည့္အျပင္ မည္သည့္ဆရာႏွင့္မွ်လည္း မတည့္ဟု က်န္ဆရာမမ်ားက ဆိုၾကသည္။ ဆရာက ဒီႏွစ္မွ ေက်ာင္းေျပာင္းလာျခင္းျဖစ္ၿပီး ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ရွစ္တန္းတစ္ေဆာင္လံုးမွာ အညံ့ဆံုး ျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတန္းကို အတန္းပိုင္အျဖစ္ ရျခင္းျဖစ္သည္။

ဆရာသည္ စကားေျပာတာတို႕၊ အစားအေသာက္ စားတာတို႕ကို ဆူေလ့မရွိပါ။ ေက်ာင္းစိမ္းမ၀တ္တာ ကိုလည္း ဆူေလ့မရွိပါ။ “ ေက်ာင္းစိမ္း၀တ္ထားရင္ မင္းတို႕ကို ေက်ာင္းသားမွန္းသိမယ္၊ တစ္ခုခု ျဖစ္ရင္ အကူအညီေပးမယ္၊ ေနရာေပးမယ္၊ ဦးစားေပးမယ္၊ ကိုယ့္အတြက္ အတိအက် အက်ိဳးေပးမယ့္ ကိစၥႀကီးကို မလုပ္ခ်င္တာေတာ့ မင္းေတာ့သေဘာပဲ ” ဟု သာ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အတန္းသည္ ေက်ာင္းစိမ္းမ၀တ္လွ်င္ အေပၚတစ္မတ္ ေအာက္တစ္မတ္ေပးရေသာ A ခန္းေလာက္ ေက်ာင္းစိမ္းပ်က္ကြက္ မရွိျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဆရာသည္ ဆရာမေတြႏွင့္ မတည့္တာဟု ေျပာသူက ေျပာၾကသည္။

ဆရာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို သိပ္မရိုက္တတ္ေသာ္လည္း ဆရာ၏ ေသးငယ္က်ဥ္းေျမာင္း စူးရွလွေသာ မ်က္၀န္းဒဏ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ မခံႏိုင္ပါ။ ထို႕ေၾကာင့္ဆရာ့ကို ေၾကာက္ၾကပါသည္။ ဆရာကေတာ့ သူ႕ကိုေၾကာက္ဖို႕ တစ္ခါမွ်မေျပာဖူးပါ။

အခုကၽြန္ေတာ္တို႕ဆရာက ေက်ာင္းတက္ၿပီး သံုးလခန္႕သာ ရွိေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အတန္းကို သူ႕သေဘာႏွင့္ သူ စာေမးပြဲစစ္ခ် လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေလာက္ တစ္ေယာက္မွ် မေအာင္ပါ။သို႕ေသာ္ ဆရာသည္ စိတ္လည္းမဆိုး၊ ရိုက္လည္းမရိုက္ပါ။ 

“ ဒီလို အေျဖမွန္ကို သိရတာ ၀မ္းသာတယ္ေဟ့၊ ငါက ဒါမ်ိဳးမွ ႀကိဳက္တာ၊ ကဲ....အဂၤလိပ္စာ တစ္ဘာသာတည္းကို အမွတ္အမ်ားဆံုး ၁၂ မွတ္ရၿပီး က်တဲ့ ပထမရေက်ာင္းသား ထစမ္းေဟ့ ”

ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္ဦးက စပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ႕ ထပါတယ္။ ဆရာက ေက်နပ္သလို ၿပံဳး၍ ေခါင္းညိတ္သည္။ 

“ ကဲ....ၿပီးေတာ့ ဘာသာစံုက်တဲ့ အထဲမွာ ဘဲဥ ႏွစ္လံုးရတဲ့ စႏၵာလင္းလက္ဆိုတာ ထစမ္းေဟ့ ျမင္ဖူးထားခ်င္လို႕ ”

ကၽြန္ေတာ္တို႕အတန္းထဲမွာ ရုပ္အေခ်ာဆံုးဟု သိထားေသာ စႏၵာက ထရပ္သည္။ သူလည္း ရယ္လ်က္ရွိ၏။ 

“ ကဲ...စႏၵာလင္းလက္၊ ေက်ာ္ဦးေဘးမွာ သြားထိုင္၊ ေက်ာ္ဦးက အတန္းထဲမွာ အေတာ္ဆံုးဆိုေတာ့ အညံ့ဆံုး ျဖစ္တဲ့ စႏၵာ့ကို ဆရာလုပ္ေတာ့၊ စႏၵာ စာမရရင္ စာမွားရင္ စႏၵာလင္းလက္ကို မရိုက္ဘူး၊ သူ႕ဆရာ မင္းကိုရိုက္မယ္ ေက်ာ္ဦး၊ ငါေျပာတာ နားလည္လား၊ ကဲ...မၾကည္မာ ဒုတိယရတယ္၊ ထစမ္း ”

အဲဒီလိုနဲ႕ ဆရာက အဆင့္(၁) နဲ႕(၅၉) ၊ (၂) နဲ႕ (၅၈) စသည္ျဖင့္ တြဲေပးသည့္ အတြက္ကၽြန္ေတာ္တို႕ အတန္းထဲမွာ ဆရာတပည့္ စံုတြဲ အစိတ္တိတိ ရွိပါသည္။ ဆရာမ်ားက တပည့္မ်ားကို အနားတြင္ ထားၾကရသည္။ 

ဆရာ့စည္းကမ္းက ဆရာမွားလွ်င္တစ္ခ်က္၊ တပည့္မွားလွ်င္ ငါးခ်က္ ရိုက္ေလ့ရွိသည္။ တပည့္မွားလွ်င္  ဆရာက ၀င္ဆို ၀င္တြက္ေပးၿပီး ဆည္ခြင့္မရွိ။ အရိုက္ခံရဖို႕သာ ရွိသည္။ ဆရာမွားလွ်င္ တပည့္က ၀င္ေျဖေပး၊ ၀င္ဆို၊ ၀င္တြက္ ေပးၿပီး ကယ္၍ ရသည္။ ထိုအခါတြင္ တပည့္က ဆရာျဖစ္ၿပီး ဆရာက တပည့္ ျပန္ျဖစ္ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ဆရာ့ကို မႀကိဳက္ေသာ တပည့္မ်ားမွာ ဆရာစာမရတာႏွင့္ ၾကံဳေသာ အခြင့္အေရးကို လက္မလႊတ္ပဲ ဆရာျပန္ျဖစ္ေရးကို မျပတ္ေခ်ာင္းေနၾကတတ္သလို ဆရာမွ စာမရ၍ တပည့္ျပန္ျဖစ္ေနေသာ တပည့္ကလည္း ဆရာျပန္ျဖစ္ေအာင္ စာက်က္ရေလသည္။

ထိုစနစ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘိတ္ေခ်း (အီး) အခန္းမွာ ပထမေျခာက္လပတ္တြင္ က်၀ံ့သူမရွိ၊ စံခ်ိန္ကို တင္ႏိုင္ခဲ့ေလသည္။ ထိုေျခာက္လပတ္ စာေမးပြဲတြင္လည္း ဆရာက ထံုးစံအတိုင္း အဆင့္မ်ားကို ေခါက္ခ်ိဳးခ်ိဳးၿပီး တြဲေပးခဲ့ၿပီး ဆရာတပည့္ စံုတြဲ (၂၅) တြဲ စာသင္ေစျပန္ပါသည္။ ထိုအတြဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ တပည့္လုပ္ရသူက ရင္ရင္အိဆိုေသာ ေကာင္မေလးျဖစ္သည္။

ထိုရင္ရင္အိမွာ ၀တုတ္မကေလးျဖစ္ၿပီး ဥာဏ္ကလည္း ထိုင္းေလသည္။ ရယ္လိုက္လွ်င္ ကေလးေလးႏွင့္ ေတာ္ေတာ္တူၿပီး ငိုလွ်င္ေတာ့ ဘီလူးေပါက္စ ကေလးနဲ႕ တူ၏။ထုိ႕ေၾကာင့္ ရင္ရင္အိသည္ အၿမဲတမ္း ဘီလူးမကေလး ျဖစ္သည္။ မိန္းကေလးမို႕ က်က္စာမ်ားတြင္ က်က္အားေကာင္းေသာေၾကာင့္ မသိသာေသာ္လည္း တြက္သည့္ခ်က္သည့္ ေနရာတြင္မေတာ့ အေတာ္ေလးကို ဒံုးေ၀းပါသည္။ သင္ေလမွားေလ မသင္ပဲထားေတာ့ ဘာမွမသိေလ ဆိုသည့္အထဲတြင္ ရင္ရင္အိသည္ ထိပ္ဆံုးမွရွိေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဒီအခါ ေက်ာင္းဆရာေတြထက္ ပို၍ ႀကိဳးစားရေလသည္။

ဆရာလုပ္ေပးထားေသာ system က တပည့္မွားလွ်င္ ဆရာကို အားရပါးရတြယ္ေသာ system ျဖစ္သျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ထက္ သူ႕ကို ပို၍ အားထုတ္ရပါသည္။ ထိုအခါတြင္ စာတစ္ပုဒ္ကို ကိုယ့္အတြက္ အရက်က္ ဖို႕အျပင္ သူနားလည္ေအာင္ ေျပာဆိုသင္ျပရသည့္အတြက္ ပံုမွန္ စာက်က္ျခင္းထက္ ငါးဆေလာက္ အားထုတ္ရေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဥပမာ ဥပေမယ် မ်ိဳးစံုျဖင့္ သူ႕ကို သင္ရသည့္အတြက္ ထိုစာတစ္ပုဒ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္တင္မက ဒြတ္ဒြတ္ဒက္ဒက္ပါ ေၾကေလသည္။

“ နင္ကလည္းဟာ လကၡဏာ တူတာေတြကို ေျမွာက္ရင္ အေပါင္းဟာ ၊ မတူတာကို ေျမွာက္ရင္အႏုတ္ ၊ ဒါေလးကို နင္သိထားရင္ ဘယ္လိုလုပ္ မွားေတာ့မွာလဲ၊ ဒီမွာ +3 နဲ႕ +9 ကို ေပါင္းရင္....”

“ + 12 ” 

“ ကဲ...ဟုတ္ေနၿပီပဲဟာ၊ +7 နဲ႕ +4 ကို ေျမွာက္ရင္ ....”

“ အင္း...ဟို....+1 +21 ”

“ OK..OK... - 6 နဲ႕ - 8 ကို ေပါင္းရင္ ”

ရင္ရင္အိ ပံုစံက ေတြေ၀သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္။

“ဟို...(-) ”

“ ဘာ...”

“ မဟုတ္ဘူး..(+) ”

ကၽြန္ေတာ္စိတ္ဓါတ္က်သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က (-) ကို ဘာ...ေအာ္လိုက္ေတာ့မွ (+) ျဖစ္သြားျခင္း ျဖစ္သည္ မဟုတ္လား။ လကၡဏာ ႏွစ္မ်ိဳးတည္း ရွိတာမို႕ ဒါ ရမ္းေသာ အေျဖမွန္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ 

“ နင့္ကို ငါေျပာထားတယ္ဟာ၊ လကၡဏာ တူရင္ (+) ၊ မတူရင္ (-) ဆိုတာ ၊ ဒီမွာ အႏုတ္ အႏုတ္ခ်င္း တူေနေတာ့....”

“ အႏုတ္ ”

ကၽြန္ေတာ္လဲေသခ်င္စိတ္သာ ေပါက္သြား၏။ စာသင္လွ်င္ ေဒါသႏွင့္ သင္၍ မရေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္သိသျဖင့္ ဒီေန႕ ထူပူအူၿပီး ရူးရူးေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ ရင္ရင္အိကို လမ္းေၾကာင္း ေျပာင္း၍ သင္ရ သည္။ (+) ႏွင့္ (-) ကိစၥကို မသင္ေတာ့။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ (+) ႏွင့္ (-) ကို သူသိေအာင္ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ ဆိုသည့္စိတ္က ႀကီးစိုးေနခဲ့သည္။

ဆရာက ေဘာမွာ တြက္ခ်က္ေပးသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္ကမွန္ၿပီး သူက ခဏေလးမွားတာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ငါးခ်က္ အတီးခံရေတာ့မည္။ ေနာက္ဆံုးမွာ (+) ႏွင့္ အႏုတ္အတြက္ အေကာင္းဆံုး ဥပမာကို ရရွိသြား၏။ ကၽြန္တာ္ အရမ္းေပ်ာ္သြားသည္။

“ ကဲ...နင့္ကို ငါ ဥပမာ တစ္ခုေပးမယ္၊ သူငယ္ခ်င္းကို (+) ဆရာေတြေရာ အိမ္က အေဖ အေမေတြေရာက ခြင့္မျပဳတဲ့ သမီးရည္းစားဆိုရင္ (-)ဟုတ္ၿပီးလား၊ရည္းစားထားရင္ အကုန္ ဒုကၡေရာက္တာပဲေပါ့၊ ဟုတ္လား ”

“ ေအးပါ သိတယ္၊ ဘာေတြ ေျပာမွန္းလဲ မသိဘူး ”

“ ခဏေလးပါဟာ၊ ကဲ ...ေယာက္်ားေလးေတြကို (+) လို႕ သေဘာထားၿပီး မိန္းကေလးေတြကို (-) လို႕ သေဘာထားရမယ္၊ ဟုတ္ၿပီလား ”

“ ေအး...ငါသိၿပီ ”

“ ဒီေတာ့ က်ားက်ားခ်င္း (+) ရင္”

“(+) ပဲရမယ္ သူငယ္ခ်င္း ”

“ မ, မ ခ်င္း ေပါင္းရင္ ”

“ (+) ေပါ့ဟ ၊ သူငယ္ခ်င္းပဲေလ ”

“ က်ား (+) နဲ႕ မ (-) ေတြ႕ၿပီး ေပါင္းၾကရင္ ”

“ (-) ေပါ့ ၊ သမီးရည္းစား၊ ဒုကၡေရာက္ၾကၿပီ ”

ကၽြန္ေတာ္ ရင္ရင္အိလက္ကို အားရပါးရကိုင္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား အားရပါးရ ရယ္ၾက၏။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀မွာ စာသင္ရတဲ့ အရသာကို ပထမဦးဆံုး အရွိန္အဟုန္ ႀကီးႀကီးနဲ႕ ခံစားလိုက္ရတာပဲ ျဖစ္သည္။ တပည့္ေကာင္း ရွိတဲ့ဆရာဟာ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာပဲလို႕လည္း ေတြးလိုက္မိသည္။ ဆရာ၊ဆရာမေတြ ကို တျခားအသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းေတြနဲ႕ကန္ေတာ့တာကတစ္မ်ိဳး၊ အဲဒီ ဆရာ ၊ ဆရာမ ကိုယ္တိုင္ တီထြင္ထားတဲ့ နည္းစနစ္ေတြနဲ႕ သင္ခန္းစာကို အခက္အခဲမရွိ ရယူၿပီးေတာ့ ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္တာက တစ္မ်ိဳးဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္လံုး၀ သေဘာေပါက္သြားခဲ့ၿပီး အဲဒီေန႕ကစလို႕ ဘယ္ဆရာမဆို စာသင္တဲ့ အခါ ကိုယ္ပိုင္ ဟန္ကေလးနဲ႕ ဘယ္လိုသင္သလဲဆိုတာကို သတိထားၿပီး အဲဒီဟန္ကို အရယူ၊ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစား ခဲ့ပါသည္။ ထိုနည္းႏွင့္ တပည့္တာ၀န္ေက်ရန္ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရင္ရင္အိတို႕ (+) (-) ကိစၥေတြ ၿပီးသြားတဲ့ေနာက္ရက္ေတြမွာ က်န္တဲ့ ဘာသာရပ္ေတြပါ သင္လို႕ ေကာင္းလာသည္ကိုသတိ ထားမိလာ၏။ ရင္ရင္အိ ကလည္း တပည့္ေကာင္း၏ အရသာကို ခံစားတတ္လာဟန္တူသည္။ တစ္ေန႕ေတာ့ ရင္ရင္အိက ကၽြန္ေတာ့္ကိုစကား တစ္ခြန္းေျပာသည္။

“ ရဲ၀င္း...သီရိရဲ႕ ပါတနာ ယမင္းက ငါ့ကို စိန္ေခၚေနတယ္၊ သူနဲ႕ ငါနဲ႕ၿပိဳင္မယ္တဲ့ ”

“ ဟင္....ဘယ္လိုျဖစ္လို႕ ၿပိဳင္ရမွာလဲ ”

“ ယမင္းနဲ႕ငါနဲ႕ ပုစၦာၿပိဳင္တြက္ေတာ့ ငါကျမန္လည္းျမန္တယ္ မွန္လည္းမွန္ေနေတာ့ သူက မေက်နပ္တာက စတာ၊ သူ႕က သူ႕ Guide ကို သြားေခၚၿပီး ငါ့ကိုခၽြတ္ေတာ့ ငါကေျမပံုဆြဲၿပီး စက္ရံု(၂၈) ရံုကို နင့္ကဗ်ာအတိုင္း ထည့္ျပလိုက္တာေပါ့ ”

“ အဲဒါေတာ့ နင္မွားတယ္၊ ယမင္းကို နင္ဘာမွသြားၿပိဳင္စရာ မလိုဘူး၊ ငါနင့္ကို သင္ေပးတာ ဆရာေျပာတဲ့အတိုင္း စာေမးပြဲမွာၿပိဳင္ဖို႕ ”

“ သူက လာစိန္ေခၚတာကိုးဟာ၊ အခုလည္း သူတို႕က နင္နဲ႕ၿပိဳင္မလို႕တဲ့ ”

“ မၿပိဳင္ပါဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႕ ၿပိဳင္ရမွာလဲ ”

“ အဲဒါေတာ့ ငါလည္းမသိဘူးဟာ၊ သူက နင္နဲ႕ၿပိဳင္မယ္တဲ့၊ သူရံႈးရင္ သူ႕ပါတနာ ယမင္းကို နင္နဲ႕ထည့္လိုက္မယ္ တဲ့ ”

“ ဘာ....ဘာ....ဘယ္လို ”

ကၽြန္ေတာ္ တအံ့တၾသ စကားဆိုေတာ့ ရင္ရင္အိက ၿပံဳးေလသည္။ ၿပီးေတာ့ ရင္ရင္အိက တည္ၿငိမ္ေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာသည္။
 
“ ဒီလို ရဲ၀င္းရာ ၊သူက တပည့္ တပည့္ခ်င္း မၿပိဳင္ခ်င္ဘူး၊ ဆရာခ်င္း ျပိဳင္ခ်င္တာတဲ့ ”

“ ဆရာခ်င္း”

“ ေအး...ငါကလည္း နင့္ဘက္က မခံခ်င္ဘူးေပါ့ဟာ...၊ သီရိက နင့္ေလာက္မကၽြမ္းဘူးဆိုတာ ငါသိတယ္ ရဲ၀င္း၊ ၿပိဳင္ရင္နင္ပဲႏိုင္မွာ ”

“ ဟာ...ဒါၿပိဳင္စရာ ပြဲမွမဟုတ္တာ ”

“ ေအး သူကေတာ့ မုန္႕စားေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ နင္နဲ႕ေတြ႕ခ်င္တယ္တဲ့၊ ပထမေတာ့ စာနဲ႕ေရးၿပီး ခ်ိန္းတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လို႕လဲမသိဘူး၊ စာကို ေရးၿပီးမွ ဆြဲဆုတ္ပစ္လိုက္ၿပီး ငါ့ကိုပဲ ႏႈတ္နဲ႕ပဲ ခ်ိန္းလိုက္တာ ၊ နင္သြားမယ္ မဟုတ္လား ရဲ၀င္း ”

ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး စဥ္းစားရသည္။ ကၽြန္ေတာ့စိတ္ထဲမွာ အတန္းတူ အသက္တူခ်င္း ဆရာလုပ္ရတာကို အရသာေတြ႕ေနသလိုလို ရွိတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္၀န္ခံရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က သိပ္အေတာ္ႀကီး မဟုတ္ဆိုတာကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းနားလည္ထားသည္။ ဦးေႏွာက္က မွတ္ရခက္တာေလးေတြကို လြယ္ေအာင္ဘယ္လိုမွတ္ရမလဲ ဆိုတာေလာက္ကိုေတာ့ ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္ ကေလးထုတ္ၿပီး သံုးတတ္သည္ ဆိုတာေလာက္ပဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ့္ ကၽြန္ေတာ္သိပါသည္။

“ဆရာသိသြားရင္ မေကာင္းဘူးဟ၊ ၿပီးေတာ့ ေယာက္်ားေလးနဲ႕ မိန္းကေလး၊ ငါမၿပိဳင္ခ်င္ဘူး ”

“ နင္ကလည္း....အဲဒါဆို သီရိက နင့္ကို ငေၾကာက္လို႕ ထင္သြားမွာေပါ့ ”

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ထိုစကားသည္ ေက်ာင္းသားတိုင္းေၾကာက္ၾကေသာ စကားျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား သည္ သိတၱိရွိသည္ ဆုိျခင္းကို ဆန္႕က်င္ဘက္ ေက်ာင္းသူမ်ား သိေစခ်င္ၾကသည္။ထို႕ေၾကာင့္ ေက်ာင္းေရွ႕ အုတ္ခံုမွာထိုင္ရင္း တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ရန္ေဆာင္ၿပီး ရိုက္ၾကႏွက္ၾကသည္။ ရန္ျဖစ္ၾကသည္ ။ စိန္ေခၚထိုးပဲြေတြ၊ အုပ္စုလိုက္ခ်ိန္းပြဲေတြ တာစားၾကသည္။

ေက်ာင္းသူမ်ားကလည္း ထိုကဲ့သို႕ ဆိုးမိုက္ေနသူ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုမွ ခ်စ္ၾကေသာ၊ ရည္းစားထားၾကေသာ ေခတ္ျဖစ္၏။ ရုပ္ရွင္ကားေတြကလည္း “မိုက္တယ္ဆိုတာ လြယ္ပါတယ္ ” ၊ “ စိန္ သို႕မဟုတ္ စိမ္ ” ၊ “ ဗန္ဒိုလူေလးနဲ႕ သူဇာ ” စသည့္ကားေတြ ေအာင္ျမင္ေနၾကခ်ိန္ဆိုေတာ့ ထိုအရွိန္ေတြလည္း ပါမည္ထင္သည္။

ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ငေၾကာက္ဆိုေသာ စကားကိုေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေခၚမခံႏိုင္ပါ။

“ငါက ေၾကာက္လို႕မွ မဟုတ္တာ ၊ သူက မိန္းကေလးမို႕ မၿပိဳင္ခ်င္ဘူးေျပာတာပဲ ”

“ အင္း....အဲဒါလည္း ငေၾကာက္ပဲ၊ ၿပိဳင္လိုက္စမ္းပါဟာ ”

“ သူက ဘာၿပိဳင္မွာလဲ ”

“ စာပဲ ေနမွာေပါ့ဟ ”

“ ဘယ္စာကို ဘယ္လိုၿပိဳင္ၾကမွာလဲ ၊ဘယ္စာဆိုတာကို ဘယ္သူက ထုတ္ေပးမွာလဲ၊ ဒိုင္က ဘယ္သူလဲ၊ ဒီကိစၥက လြယ္လြယ္ကေလးမွ မဟုတ္တာ ”

“ အဲဒါေၾကာင့္မို႕ သီရိက ခ်ိန္းတာေနမွာေပါ့ဟ၊ နင္မသြားရင္ေတာ့ ငေၾကာက္ပဲ ရဲ၀င္း ”

“ သြားမယ္ဟာ ၊ သူက ဘယ္ကိုလာရမွာတဲ့လဲ ”

“ မုန္႕စားဆင္းရင္ ဆယ္ေတာင္ျပည့္ ဘုရား၀င္းထဲကို လာခဲ့တဲ့ ”

သီရိဆိုသည့္ ေကာင္မေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အတန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ဘယ္ေနရာမွာမွ ဘာသံမွ မထြက္ေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္သိသည္ ဆိုသည္ကလည္း သာမန္ေက်ာင္းသူ တစ္ေယာက္လို သိခဲ့ျခင္းမ်ိဳးျဖစ္သည္။ သူနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ အၿပိဳင္အဆိုင္မရွိ၊ မုန္းတီးမႈ မရွိ၊ ရင္းႏွီးမႈလည္း မရွိခဲ့ပါ။


အခုမွ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို အေရးတယူ သေဘာထားၿပီး ၿပိဳင္တာေတြ ဘာေတြလုပ္ခ်င္ေနရသနည္း။ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားေသာ္လည္း အေျဖမရပါ။

မုန္႕စား မဆင္းခင္ အတန္းထဲမွာ ေတြ႕ၾကေတာ့လည္း အရင္က အတိုင္းပဲ ထူးျခားမႈ ဘာမွ်မရွိပါ။ ၾကားထဲက ကၽြန္ေတာ့္တပည့္ ရင္ရင္အိပဲ တမင္ခၽြန္တာလားဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္လိုက္ေသသည္။ သုိ႕ေသာ္ မုန္႕စားေက်ာင္းဆင္းလို႕ ကၽြန္ေတာ္ကဘာရယ္မဟုတ္ ၊သူ႕ကို စူးစိုက္ၿပီးၾကည့္ေတာ့ သူက တစ္ခ်က္ မဲ့ၿပံဳးကေလး ၿပံဳးၿပီးမ်က္ႏွာကိုေမာ္၍ လႊဲထြက္သြားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

“ သြားမယ္ေလ ရဲ၀င္း ၊ သီရိက သြားႏွင့္ေနၿပီ ”

“ နင့္ဟာက သူခ်ိန္းတာ ေသခ်ာတယ္ေနာ္ ”

“ ဘာလဲ၊ နင္က ငါ့ကိုမယံုလို႕လား၊ ငါ့က နင့္ကို ဘာကိစၥနဲ႕လိမ္ရမွာလဲ၊ ဒီလို ကိစၥမ်ိဳးကို ”

“ ေအးပါဟာ.....ဟုတ္ရင္ ၿပီးေရာေပါ့၊ သီရိကုိ ၾကည့္ရတာက ဘာမွ မထူးဆန္းလို႕ပါ”

ဆယ္ေတာင္ျပည့္ဘုရား၀င္းထဲကို ေရာက္ေတာ့ သီရိကို ယမင္းႏွင့္အတူ ေဒးဗစ္ခ်န္း ဆီးထုပ္စားရင္း ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတြ႕ေတာ့ ဘာသေဘာလဲေတာ့မသိ။ သီရိက ဆီးထုပ္ထဲမွ ဆီးေစ့ကို ႏႈတ္ခမ္းထိပ္တြင္ စုထားၿပီး အားႏွင့္မႈတ္ထုတ္ပစ္လိုက္သျဖင့္ ဆီးေစ့က ကၽြန္ေတာ့ပခံုးေပၚမွ ေက်ာ္၍ ထြက္သြားသည္။ သူကေတာ့ မသိ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သီရိႏႈတ္ခမ္းကေလး စုထားေသာ အိုက္တင္ကို သေဘာက်ေနမိသည္။

“ မဆိုးပါဘူး၊ သတၱိေတာ့ ရွိသားပဲ ”

“ငါက ဘာျဖစ္လို႕ သတိၱမရွိရမွာလဲ၊ ငါမသိတာက ဘာေၾကာင့္ ဘာကို ၿပိဳင္ခ်င္တာလဲ ဆိုတာကို မသိတာ ”

“ မေက်နပ္လို႕ေပါ့ ”

“ ဘာကို မေက်နပ္တာလဲ ”

“ ဆရာႀကီးလုပ္လို႕ ”

ကၽြန္ေတာ္က ႏႈတ္ခမ္းေတြစုၿပီး ကၽြတ္ခနဲ အသံျမည္ေအာင္ စုတ္လိုက္ၿပီး ေခါင္းကို ေနာက္ဘက္သို႕ လွန္ပစ္လိုက္၏။ အဲဒီစတိုင္လ္က အဲဒီအခ်ိန္တုန္း ကေတာ္ေတာ္ေလးေခတ္စားသည္။ ေနာက္ၿပီး ေက်ာေပးၿပီး စကားေျပာတဲ့ စတိုင္လ္လည္း ေခတ္စားေသး၏။ အဲဒါက ေက်ာ္ဟိန္း လုပ္တာတဲ့၊ အဲဒီလို လုပ္ဖို႕ စစ္အက်ႌကလည္း ၀တ္ရဦးမယ္တဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လံုခ်ည္ ေျခဖ်ားေထြးနဲ႕ ေခါင္းေမာ့၊ ေနာက္လွန္ကၽြတ္...စုတ္ရတဲ့ စတိုင္လ္ကို အကြက္၀င္သည္ျဖစ္ေစ၊ မ၀င္သည္ ျဖစ္ေစ အျမဲလုပ္တတ္သည္။

ကၽြန္ေတာ့္အိုက္တင္ ဆံုးေတာ့ ဆယ္ေတာင္ျပည့္ဘုရား အုတ္ခံုတန္းေပၚမွာ တင္ပလႊဲထိုင္ေနေသာ သီရိက ဖ်တ္ခနဲ ခုန္ဆင္းသည္။

သို႕ေသာ္ သီရိ ခုန္ဆင္းေသာ ခႏၶာကိုယ္က သီရိ၀တ္ထားေသာ စကတ္က ေနာက္ဘက္မွာ ဘာႏွင့္ၿငိေနသည္ မသိ၊ သီရိကို ကုတ္ဆြဲထားသလိုျဖစ္ကာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို သူ႕ေခါင္းႏွင့္ ေျပးေဆာင့္ သလို ျဖစ္အသြားမွာ ကၽြန္ေတာ္က အိုက္တင္ခံ၍ ေနာက္အလွန္ႏွင့္ သြားၾကံဳသျဖင့္ သီရိ အေပၚပိုင္း တစ္ပိုင္းလံုးက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ ထိုးက်လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ထင္မွတ္မထားဘဲ သတိႏွင့္ ေတာင့္မထားႏိုင္ဘဲ သီရိကို ဖက္ရင္း ပက္လက္လွန္ လဲက်ေလသည္။ စကၠန္႕ႏွစ္ဆယ္ခန္႕ ေလာကႀကီး ဘာျဖစ္သြားမွန္း ကၽြန္ေတာ္မသိလိုက္၊ သတိ၀င္ေတာ့ သီရိက ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာ ပိလ်က္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ေစ့က ဆယ္ေတာင္ျပည့္ ဘုရားေအာက္ေျခ ပထမဆင့္ႏွင့္ ရိုက္မိၿပီး ပူေလာင္နာက်င္ေလသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္ကို ကိုယ္စီျပန္ၾကရသည္။

“ ရဲ၀င္းကို သီရိက အုတ္ခဲနဲ႕ထုလို႕တဲ့ကြ ” ဟူေသာ မွတ္ခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္မရွင္းေတာ့ပါ။ “ ထုမွာေပါ့။ သီရိက စကတ္ေတာင္ ျပဲေနတဲ့ဟာကို ” ဆိုေသာ စကားကုိသာ ေခ်ပပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့မ်က္စိထဲမွာ စကတ္အၿပဲကေလးကို ကိုင္ၿပီး ပါးစပ္ထဲက ေသြးေတြကို ေထြးထုတ္ရင္း ၀မ္းနည္း၍လား၊ နာက်င္ထိတ္လန္႕ သြားလို႕လားမသိ ငိုေနေသာ ကေလးေလးကို ျပန္ျမင္ရင္း ခ်စ္ေနရသည္။

ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွစြာပင္ ထိုကိစၥကို ဆရာဦးထြန္းေဇာ္က သိသြားခဲ့သည္။ ဆရာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ကို မတ္တပ္ရပ္ခိုင္းၿပီး ျဖစ္ပံုအက်ဥ္းကိုေမးသည္။ သူ႕ စာေမးပြဲ ကိစၥလည္း ပါေနသျဖင့္ ဆရာက ေတာ္ေတာ္သေဘာက်သည္ကို တစ္တန္းလံုးေရွ႕တြင္မွာပါ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ကို ထုတ္ေဖာ္ခ်ီက်ဴး ခဲ့သည္။

“ အဲဒါ တရားေသာ ၿပိဳင္ဆိုင္ျခင္း၊လွပေသာ ၿပိဳင္ဆိုင္ျခင္းလို႕ ေခၚတယ္ကြ၊ ေက်ာင္းသားဟာ စာမွာၿပိဳင္တာ က်က္သေရအရွိဆံုးပဲ၊ငါကေတာ့ မင္းတို႕ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ခ်ီးက်ဴးတယ္၊ ရဲ၀င္း ေခါင္းေပါက္တာနဲ႕ သီရိ စကတ္ၿပဲ ႏႈတ္ခမ္းေပါက္တာကေတာ့ မေတာ္တဆျဖစ္တာပါ၊ ဆရာဆိုတာ ေက်ာင္းသားကို နားလည္ေပးရမယ္ကြ၊ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ မေနဘဲ ဘုရား၀င္းထဲ သြားတာကေတာ့ အျပစ္ရွိတယ္၊ ဒီေတာ့ မင္းတို႕ကို ႏွစ္ခ်က္စီ ရိုက္မယ္ကြာ ”

ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ။ ဆရာရိုက္တာကို ခံရတာ မနာဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕တြင္ ရွိေသာ ရိုက္သင့္သည့္ အျပစ္ဒဏ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိလိုက္ရလို႕ပဲလား၊ ရိုက္္တဲ့ ဆရာကိုက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ႀကီးနဲ႕ ရိုက္လို႕လားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။

သီရကို ေမးၾကည့္ေတာ့လည္း “ ေအးဟ...အဲဒီေန႕က ငါလည္း မနာဘူး ” ဟု ျပန္ေျဖခဲ့သည္။ ရိုက္ၿပီး သြားေသာ္လည္း ဆရာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကိစၥကို ၿပီးသြားၿပီဟု သေဘာမထားခဲ့ ။

“ ကိုင္း ...မင္းတို႕ ၿပိဳင္ၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေမးခြန္းလိုတယ္၊ စစ္ေပးမယ့္ လူလိုတယ္၊ ဒဏ္တပ္မယ့္ လူလည္း လိုတယ္မဟုတ္လား၊ ေအး....အဲဒီေနရာကို ငါ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး သေဘာတူတယ္ကြာ၊ ကဲ....ဘယ့္ႏွယ္လဲ”

ကၽြန္ေတာ္တိုက မေက်နပ္ဘူးလို႕ သြားလုပ္လုိ႕ရမွာလား ၊ ဒီေတာ့ ဆရာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေျဖရမယ့္ ဘာသာရပ္ကို ျမန္မာစာ၊ အဂၤလိပ္၊ သခ်ၤာနဲ႕ အေထြေထြ ဗဟုသုတဆိုၿပီး ခြဲသည္။ အဲဒီ အေထြေထြ ဗဟုသုတထဲမွာ ပထ၀ီတို႕၊ သမိုင္းတို႕၊ ဖိဆစ္တို႕ကို ေရာေမႊၿပီး ထုတ္ထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ပထမ အစမ္းစာေမးပြဲ အတြက္ျပင္ဆင္ထားတာ ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို အလြတ္နီးပါး ရေနခဲ့သည့္အတြက္ စာျပန္ေႏြးရံု စာျပန္ေလ့က်င့္သလို ျဖစ္ေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ အလြန္အဆင္ ေျပခဲ့ပါသည္။

ဆရာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ၿပိဳင္ပြဲအတြက္ ႏိုင္သူကို Youth ေဖာင္တိန္တစ္ေခ်ာင္း၊ စာအုပ္တစ္ဒါဇင္ ႏွင့္ ကြန္ပါဘူး အသစ္တစ္ဘူး ဆုခ်မည္ ျဖစ္ၿပီး ဒဏ္တပ္သည့္အေနျဖင့္ ရႈံးသူက ႏိုင္သူ၏ တပည့္လုပ္ရမည္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ စာတစ္ပုဒ္ က်က္ၿပီးတိုင္း သီရိေရာ က်က္၍ ရရဲ႕လား ဆိုတာကို စိတ္ပူေနခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေန႕တိုင္း သီရိကို ေငးမိေနသျဖင့္ သီရိမ်က္ႏွာက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိထဲမွာ စြဲေနခဲ့သည္။ စာေမးပြဲေျဖရန္ ေလးရက္အလိုမွာ ကၽြန္ေတာ္သီရိကို ခ်စ္ေနၿပီဆိုတာကို စာျဖင့္ အသိေပးလိုက္သည္။သို႕ေသာ္ သီရိထံမွ ဘာတံု႕ျပန္မႈမွ မရခဲ့။ ဒုတိယ၊ တတိယတစ္ေစာင္တြင္မေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ၿပိဳင္ပြဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က အရႈံးခံမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ထည့္ေရးေတာ့မွ သီရိက အဆံုးရံႈးခံစရာ မလိုေၾကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္က ေတာ္ၿပီးသားျဖစ္ေၾကာင္း ကိုသာေရးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ခြင့္ျပဳခ်က္အေၾကာင္းကို ဘာတစ္ခုမွ မေျပာခဲ့။

ေနာက္ဆံုး စာတစ္ေစာင္ကိုေတာ့ စာေမးပြဲမေျဖခင္ တစ္ရက္မွာ ေပးခဲ့သည္။ သီရိကလည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ စာေမးပြဲေျဖမည့္ေန႕မွာ စာျပန္လာသည္ ။ မုန္းတယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ ပူကုန္သည္။ ဒီေနရာ တစ္ခုတည္း ကို ကၽြန္ေတာ္လုေနတာ မဟုတ္ေၾကာင္းကိုလည္း ရွင္းျပသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သီရိကို အရံႈးေပးမယ္ စိတ္ကူးတာကလည္း သီရိကုိ စည္းရံုးတာမဟုတ္ဘဲ အႏိုင္သက္သက္ ရေစခ်င္တာ ျဖစ္ေၾကာင္းေတြကို ျပန္ေရးထည့္လိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ သီရိထံမွ စာျပန္မလာေတာ့ဘဲ စာေမးပြဲခန္းထဲသို႕ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ခဲ့ရသည္။

သီရိသည္ ကၽြန္ေတာ္ တရား၀င္ရည္းစားစာ ပထမဆံုးေပးခဲ့ေသာ ရည္းစားဦးျဖစ္ပါသည္။ သီရိ မတိုင္ခင္က ဟိုလူ႕ကို ႀကိဳက္သလိုလို ၊ ဒီလူ႕ကို ခ်စ္သလိုလိုေတာ့ ရွိခဲ့ဖူးသည္။ သို႕ေသာ္ တရား၀င္အဆင့္သို႕ ေရာက္မလာ။ သီရိကိုေတာ့ တစ္ကယ္ခ်စ္ၿပီး စာေရးတဲ့အဆင့္၊ ေပးတဲ့ အဆင့္၊ ယစ္မူး ရင္ခုန္သည့္ အဆင့္စေသာ ရည္းစားဦး အဆင့္ေတြ တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ ျဖတ္သန္းသြားခဲ့ရတာ အမွန္ပဲ ျဖစ္သည္။ ဥပမာ - သီရိကို စာေပးေသာေန႕ ေဆာင္းမနက္ခင္းကေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အရမ္းကို ထူးျခားၿပီး သိပ္သည္းက်စ္လ်စ္ေသာ ခံစားမႈကေလးႏွင့္ ယခုတိုင္ရွိေနသည္။ ထိုမနက္ခင္းကေလး၏ ေမႊးရနံ႕မွာ ဘယ္လိုဘယ္ပံု ရနံ႕ဆိုတာ ဥပမာေရးစရာ အရာ၀တၳဳပစၥည္း ကၽြန္ေတာ္ ရွာမေတြ႕၊ ကမၻေလာကတြင္လည္း မရွိပါ။

ထုိ႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သီရိကို လံုး၀ အရႈံးေပးခ်င္ေနသည္။ ခ်စ္သူက အႏိုင္ရၿပီး ခ်စ္သူ႕အနားမွာ ခ်စ္သူ သင္တာကိုခံခ်င္သည္။ ခ်စ္သူ ငါးခ်က္အရိုက္မခံရေအာင္  ကာကြယ္ေပးခ်င္ပါသည္။ ခ်စ္သူ သင္သမွ်ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အတန္းတင္စာေမးပြဲႀကီးကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ ေျဖလိုက္မည္။ ထိုစာေမးပြဲ ႀကီးသည္ ခ်စ္သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အမွတ္တရ စာေမးပြဲႀကီးကို ျဖစ္ရမည္။ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ တျခားအေျခအျမစ္ မရွိလွေသာ စိတ္ကူးေတြလည္း သီရိႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရွိေနေသးသည္။

အခုေတာ့ သီရိက ကၽြန္ေတာ့္ကို “ မုန္းတယ္ ” လို႕ ျပန္ေရးလိုက္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တိုင္းျပည္ ပ်က္သလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ငိုခ်င္ေနသည္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ကၽြန္ေတာ့္ကို “ မုန္းသည္ ” ဟု ေျပာေသာ ေရးလိုက္ေသာ သီရိကိုလည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ မုန္းပစ္လိုက္သည္။ ရည္းစားဦးေတြ ဘာျဖစ္လို႕ မခိုင္ၿမဲၾကသလဲ ဆိုသည့္ အခ်က္မွာ ရည္းစားဦးမို႕ ခံစားခ်က္ေတြ အားလံုးက အရိုင္းဆန္ေနၾကတာ အမွန္ပဲ ျဖစ္သည္။ အခ်စ္ကလည္း အသစ္၊ သံေယာဇဥ္၊ စိတ္ကူး၊ တြယ္တာမႈ၊ ျမတ္ႏိုးမႈ၊ ရင္ခုန္သံ၊ သတိရစိတ္၊ တမ္းတစိတ္၊ အလြမ္း စသည့္ ခံစားမႈ အားလံုးက အသစ္က်ပ္ခၽြတ္ေတြမို႕ ဘယ္သူမွ ႏိုင္နင္းေအာင္ မထိန္းတတ္ေခ်။ ထို႕ေၾကာင့္ ရည္းစားဦးမ်ားသည္ ပထမဦးဆံုး အသစ္မ်ား၏ ရနံ႕ျဖင့္ ဆံုးရံႈးခဲ့ရတတ္ေသာေၾကာင့္ ရည္းစားဦးမ်ားကို မေမ့တတ္ႏိုင္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

ယခု သီရိကေတာ့ အခ်စ္ဦးသာျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္မခ်စ္ေသာ ပထမဦးဆံုး “ မခ်စ္ဦး ” လည္း ျဖစ္ပါသည္။ စာေမးပြဲေျဖသည့္ ေန႕တြင္ ကၽြနေတာ္သည္ တစ္စံုတစ္ရာမာနႏွင့္ ေဒါသအျပည့္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ဆရာဦးထြန္းေဇာ္တင္မက တစ္တန္းလံုးက စိတ္၀င္စားၾကေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္၏စာေမးပြဲကို အတန္းထဲမွာ ေျဖၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္က သီရိကို ႀကိဳက္ေနတာကို တစ္တန္းလံုးက သိထားၾကသည္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အရံႈးေပးလိမ့္မည္ဟု အသံထြက္ေနသာ ေၾကာင့္ ဆရာဦးထြန္းေဇာ္ကိုယ္တိုင္ အားေလ်ာ့ေနသည္ ဆိုတာ သိရ၏။

သို႕ေသာ္ စာေမးပြဲ မေျဖခင္ ကၽြန္ေတာ္က သီရိအတြက္ ရည္စူး၀ယ္ထားခဲ့ေသာ BIG ေဘာလ္ပင္၊ ခၽြန္ထားေပးၿပီးသား ခဲတံ ၊ ေပတံ၊ ခဲဖ်က္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ရခဲ့ေသာ မုန္းတယ္ဆိုေသာ စာကို ရခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ရွင္းခြင့္၊ ၿငင္းခြင့္ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ စာေမးပြဲခန္းထဲသို႕ ၀င္ခဲ့ရသည္။ သီရိက ဒီလိုျဖစ္ေအာင္ တမင္လုပ္တာဟု ကၽြန္ေတာ္ သိပါသည္။

သီရိသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မဲ့ၿပံဳးကေလး ၿပံဳးလိုက္၊ ေျဖလိုက္ႏွင့္ လုပ္ေနေသးသည္။ ပထမ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မေျဖႏိုင္ေသးပါ။ ဘာက စေရးရမည္ဆိုတာ ကိုပင္ မေရးတတ္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ေနာက္ေတာ့ ပူကၽြမ္းသည့္ေဒါသႏွင့္ မခံခ်င္စိတ္၊ နာၾကည္းစိတ္၊ ၀မ္းနည္းစိတ္ တို႕က ကၽြန္ေတာ့္ကို ခဏရူးသြားေစခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေရွ႕မွာရွိေနသည့္ ေမးခြန္းထဲက စာေတြကို ရန္သူတစ္ေယာက္လို ဘေဘာထားၿပီး အကုန္ေရးခ်ပစ္လိုက္သည္။

ဆရာသည္ပင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အံ့အားေတြ သင့္ေနသည္။ သီရိကေတာ့ နားမလည္ႏိုင္ ျဖစ္ေနပံုရသည္။ ရင္ရင္အိက ခုန္ေန၏။ ေပ်ာ္လြန္းလို႕ဟု ဆိုသည္။ သီရိကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး စာေမးပြဲကို အထိတ္တလန္႕ ေျဖလိုက္ေသးသည္။ သို႕ေသာ္ သီရိ ေနာက္က်သြားေလသည္။

ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္အျပတ္အသတ္ျဖင့္ သီရိကို အႏိုင္ရရွိေလသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ကား ေပ်ာ္စရာ ဘာမွ် မရွိ။

“ နင္ ငါ့ကို တမင္တကာလုပ္တာ မဟုတ္လား ရဲ၀င္း ”

“ နင္က မုန္းတယ္ဆို ”

“ ငါက နင့္ကို စာေမးပြဲမေျဖခင္ စတာေလ၊ ဒါကို နင္က လံုး၀ သည္းညည္းမခံဘူးေပါ့၊ နင္ အရံႈးေပးမယ္ ဆိုေတာ့ ငါက ဘာစာမွ သိပ္မက်က္ထားဘူးေပါ့၊ အမွန္ဆို ငါ နင့္ကို ႏိုင္တယ္ ”

ထိုစဥ္က ဘယ္ေလာက္ရိုးသည့္ ေခၚယူခ်ိန္းေတြ႕ ျပႆနာ ရွင္းနည္းျဖစ္ပါသနည္း။ “ ငါက စတာ ၊ နင္က တစ္ကယ္ထင္ၿပီး ႏိုင္ေအာင္ ေျဖတယ္ဆိုေတာ့ နင္ငါ့ကို ျဖဴျဖဴစင္စင္ခ်စ္တာတို႕၊ ျမတ္ႏိုးတာတို႕ ဘယ္မွာလဲ ၊ အဲဒါေတြကို သိရေအာင္ ငါ တမင္စမ္းတာ ” စသည့္ အေျခအေနကို အမိအရ အသံုးခ်ေသာ ဥာဏ္ကစား စကားလံုးမ်ား မပါရွိခဲ့။

“ ငါ နင့္တပည့္ လံုး၀ မလုပ္ႏိုင္ဘူး ”

“ ဒါကေတာ့ ဆရာ့ကို ေျပာေလ ”

“ ေျပာဖို႕ မလိုပါဘူး၊ နင္နဲ႕ ငါ ႏွစ္ေယာက္တည္း သိတဲ့ ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခု လုပ္မယ္၊ အဲဒီပြဲမွာ ငါ နင့္ကို ႏိုင္ရင္ ငါ နင့္တပည့္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ လက္ခံလိုက္ေပါ့ ”

“ ဘာၿပိဳင္ ရဦးမွာလဲ ”

“ ၾကက္ဖခြပ္ ”

“ ဘာ....”


ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အခု ခ်စ္သူဦး မျဖစ္လိုက္ရေသာ ရည္းစားဦး ကေလးႏွင့္ ေက်ာင္းအေနာက္ဘက္ ခံုပ်က္ႀကီးေတြထားသည့္ စတိုခန္းေရွ႕ တြင္ရွိေသာ ေကာ္ရစ္တာ တြင္ ေရာက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ေယာက်္ားေလးျဖစ္သည့္တိုင္ ဘာေၾကာင့္ ဒီၾကက္ဖ ခြပ္ၿပိဳင္ပြဲကို သေဘာတူလိုက္ရ သနည္း။ အေျဖကို နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္မ်ားႏွင့္ ပရိသတ္ သိပါလိမ့္မည္။ ၿပိဳင္ပြဲစေတာ့ သီရိက သူ႕စကတ္စ ကေလးကို ေပါင္ၾကားႏွင့္ ခါးၾကားတြင္ ညွပ္၍ ေသေသခ်ာခ်ာထည့္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္က  သူ႕ေပါင္ရင္းတြင္ အမာရြတ္ႀကီး တစ္ခုကို ေတြ႕လိုက္ရ၏။ အမာရြတ္ ေနရာသည္ အျခားအသား အရည္မ်ားႏွင့္ မတူပဲ အုန္းသီးေပါင္မုန္႕၊ ပဲေပါင္မုန္႕တို႕ထဲမွ ပဲေပါင္မုန္႕ထဲတြင္ ေတြ႕ရေလ့ရွိေသာ ပဲယိုလို အေရာင္မ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။

“ နင့္ဒဏ္ရာက ဘာျဖစ္တာလဲ”

“ ေရေႏြးပူေလာင္တာ၊ ဘာျဖစ္လို႕ ၾကည့္ေနတာလဲ ”

“ ငါ ၾကက္ဖ မခြပ္ခ်င္ဘူး၊ ငါ နင့္ကိုခ်စ္တယ္ ”

“ အပိုေတြ ေျပာမေနနဲ႕ေတာ့၊ ကဲ...တစ္...ႏွစ္...သံုး ”

ပြဲစၿပီး ႏွစ္မိနစ္အတြင္း ေက်ာင္းေနာက္ store ခန္းထဲသို႕ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာၾကသည္။ ေယာက်္ားေလးတန္မဲ့ မိန္းမႀကီး တစ္ေယာက္လို ၾကပ္ဖခြပ္ေနရေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ကားေအာက္သို႕ ထိုးထည့္ထားလိုက္ခ်င္ ေနသည္။

ေတြ႕သမွ်လူအားလံုးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလွာင္ၾကသည္။

“ ဒါက ဘာျဖစ္တာလဲ ”

“ ေတာ္ၿပီ၊ ငါအရံႈးေပးလိုက္ၿပီ ၊ ငါ မရဘူး ”

“ နင္ အက်င့္မယုတ္နဲ႕၊ ၿပီးတဲ့ အထိ ခြပ္ရမွာ ”

“ အဲဒါ ငါမသိဘူး၊ ငါသိတာ ငါရံႈးၿပီ ”

ကၽြန္ေတာ့္ကို ခုခံခြင့္မရွိ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ေလွာင္ေျပာင္ေနၾကသည့္ လူေတြၾကားထဲက ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္ထြက္လာခဲ့သည္။ ရင္ထဲမွာလည္း ရွက္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း ။ ဒီ “ ၾကက္ဖခြပ္ျခင္း ” ကို သေဘာတူတာက စၿပီး ကၽြန္ေတာ္မွားခဲ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို “ ၾကက္ဖ ” ဟု ခ်စ္စႏိုး ေခၚၾကသည္။

ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာင္းနာမည္ အရင္းမွာ “ ၾကက္ဖ ” ျဖစ္သြားသည္။ ေနာင္က်ေတာ့ လူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို “ ၾကက္ဖ ” ဟု မေခၚၾကေတာ့ ။ ဘာေၾကာင့္မွန္း ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိေတာ့။ သီရိကေတာ့ ဆယ္တန္းႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ႏွစ္၀က္ေလာက္သာ တက္ၿပီး ေက်ာင္းေျပာင္းသြားခဲ့ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ ကို နာမည္ေလး တစ္ခုေတာ့ေပးသြားခဲပါသည္။

အခု ကေလးေတြ “ ၾကက္ဖ ” ခြပ္တာကိုျမင္တိုင္း လြမ္းရ၏။ေတာ္ေတာ္ ကိုးရိုးကားရား ႏိုင္ေသာ အစီအစဥ္ ျဖစ္သည္။ အခု Rapper ေလာကမွာ နာမည္ႀကီး Hip Hop အဆိုေတာ္တစ္ေယာက္၏ နာမည္က “ ၾကက္ဖ ” ဟု ဆိုသည္။

သူကေတာ့ ဘယ္လို “ ၾကက္ဖ ” လဲ ကၽြန္ေတာ္ မသိ။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ရည္းစားဦး ကေပးခဲ့သာ ရႈံးခဲ့သည့္ ၾကက္ဖ တစ္ေကာင္သာ ျဖစ္ပါသည္။

နီကိုရဲ