ေရးေတာ့အမွန္

ေရးေတာ့အမွန္

ဟိုတစ္ေလာက စာနယ္ဇင္း စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ စာေရးဆရာမ်ားကို စာမူခတိုးေပးေရးအတြက္ ေရးၾကတာ ဖတ္လိုက္ရသည္။ အားတက္သေရာ ၀ိုင္းၿပီးေရးၾက၊ ေျပာၾက၊ ေဆြးေႏြးၾကတာ ေပ်ာ္စရာႀကီး ျဖစ္၏။

     သို႕ရာတြင္ စာနယ္ဇင္း ထုတ္ေ၀သူေတြဘက္ကေတာ့ စာမူခတိုးေပးေရးအတြက္ ဘယ္လိုစီစဥ္ ထားပါတယ္ ၊ ဘယ္လိုစိတ္ကူးရွိပါတယ္ ဆိုတာမ်ိဳး တံု႕ျပန္မႈနည္းပါးတာကိုေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရ၏။ (ကိုယ့္အသိစိတ္ဓါတ္ႏွင့္ကိုယ္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ စာမူခ တိုးေပးၾကရွာေသာ စာနယ္ဇင္းအခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ အားနာပါရဲ႕။)

       သတင္းစာထဲက လူထုေအာ္သံ အခန္းမွာ ပါတတ္သည့္ “ လမ္းထိပ္က အမိႈက္ပံု ဖယ္ရွားေပးပါ ” ဆိုေသာ ေတာင္းဆိုမႈမ်ဳိဳးကိုေတာင္ “ လမ္းထိပ္က အမိႈက္ပံု ဖယ္ရွားၿပီးျဖစ္ ” ဆိုတာမ်ိဳး ဂရုတစိုက္ ေျဖရွင္းတတ္ပါေသးသည္။

       ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိတာကေတာ့ တကယ္လို႕သာ ခုလို စာမူခႏႈန္းထားနဲ႕ပဲ ဆက္ၿပီး စခန္းသြားေနၾကတယ္ဆိုရင္ စာမူခေလးကိုသာ အားျပဳၿပီး အသက္ဆက္ေနရရွာေသာ စာေရးဆရာမ်ား ခမ်ာ လာမည့္ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ ေအာက္ပါအတိုင္း လုပ္ကိုင္စားေသာက္ ေနၾကရတာကို ေတြ႕ေကာင္း ေတြ႕ျမင္ရလိမ့္မည္။

(၁)

      ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္သို႕ ဟိုင္းလတ္ကားတစ္စီး ထိုးစိုက္လာ၏။ ေန႕လယ္ပိုင္းမို႕ ခရီးသည္ နည္းနည္းပါးေနသည္။ စပါယ္ယာက ေအာ္ဟစ္ၿပီး လူေခၚလိုက္၏။

       “ ရန္ကုန္....ရန္ကုန္ ၊ မဂၤလာေစ်း၊ ဆူးေလ၊ လာ...ညီမေလး ျဖည္းျဖည္းတက္၊ ျခင္းေတာင္း အစ္ကို ကိုင္ေပးထားမယ္၊ ဟိုအေဒၚႀကီး တည့္တည့္ထိုင္ပါဗ်ာ၊ တေစာင္းႀကီး လုပ္မေနနဲ႕၊ ေဘးတန္း ခုႏွစ္ေယာက္ရတယ္၊ ခက္တာပဲ၊ ခဏေလး ဆရာေရ....၊ တစ္ေယာက္လိုက္ဦးမယ္၊ ေၾသာ္....ဟုတ္ကဲ့၊ မာမူလဲ လိုက္မယ္၊ ခ်န္မထားနဲ႕လား၊ လာ...သြက္သြက္ကေလး”

       “ ေဟ့ေကာင္ ေနာင္၀င္းထြန္း၊ အတြယ္အတာ စြပ္တင္မေနနဲ႕ေနာ္၊ ေရွ႕မွာ လွည့္ကင္းရွိတယ္ ” 

 ေရွ႕ခန္းမွ ဒရိုင္ဘာ မင္းခိုင္ဦးက အင္တာကြန္းမွ လွမ္းေအာ္သည္။

    (၁)

       ေျခစြယ္ငုတ္တာကို ေဖာ္ရတာ အလြန္သတိထားရသည္။ နာသြားလွ်င္ ေဖာက္သည္ပ်က္မွာ စိုးရသည္။ တကယ္ေတာ့ သူက ဓားကိုင္ကၽြမ္းက်င္ၿပီးသား။ လုပ္ရာ ကိုင္ရာမွာလည္း သန္႕ရွင္းသည္။ ေျခမႏွင့္ေျခသည္းကို အရက္ျပန္ရႊဲရႊဲစြတ္ၿပီးမွ လုပ္ငန္းစသည္။ ကိရိယာေတြကိုလည္း မီးျဖင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ ကင္ေသးသည္။ မၾကာခင္မွာပင္ စူး၀င္ေနေသာ ေျခစြယ္ကိုေဖာ္ၿပီး လွီးထုတ္ပစ္လိုက္၏။ ၿပီးေတာ့ ေဆးရည္တို႕ထားေသာ ဂြမ္းစျဖင့္ အုပ္ေပးလိုက္သည္။

       ေဖာက္သည္ႀကီးသည္ ေက်နပ္သြားဟန္ျဖင့္ ေငြငါးဆယ္တန္ တစ္ရြက္လွမ္းေပးသည္။ လာေနက် ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႕နာမည္ကိုေတာင္ သိေနသည္။

       “ တစ္ခ်ိန္လံုး စူးၿပီး နာေနတာဗ်ာ၊ အခုပဲ ေနသာထိုင္သာ ရွိသြားေတာ့တယ္၊ ေက်းဇူးပဲဗ်ာ၊ ကိုေဖျမင့္၊ အင္း.....ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ဇိမ္ခံလိုက္ဦးမွပါပဲ ”

       ဟု ေျပာၿပီး နားဖာကေလာ္သည့္ ကီ၀ီဆီ ေလွ်ာက္သြားသည္။ ေမာင္ေသြးသစ္ကေတာ့ တရုတ္ႀကီးတစ္ေယာက္ကို ဇက္ေၾကာဆြဲ၊ ႏွိပ္နယ္။

(၃)

       ၿမိဳ႕ပတ္ရထားေပၚတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ေစ်းသည္ေတြ ေျခခ်င္းလိမ္ေန၏။ ခရီးသည္တို႕၏ ၀ယ္လိုအားႏွင့္ အခ်ိဳးခ်ၾကည့္ွလွ်င္ ေစ်းသည္အေရ အတြက္ကေတာင္ မ်ားေနသလားထင္ရ၏။ သည္အထဲက တစ္ေယာက္ေသာ္ကား.....

       “ လ်က္ဆားေနာ္ လ်က္ဆား၊ ဆရာႀကီး ဦးေမာင္ေမာင္ကိုယ္တိုင္ ေဖာ္စပ္တဲ့ လင္းယုန္တံဆိပ္ အစာေၾကလ်က္ဆား၊ ဟစ္တလာေတာင္ ေမတၱာပြားရတဲ့ လ်က္ဆား၊ ေခ်ေဂြဗားရားေတာင္ ေလေၾကေအာင္ စားရတဲ့လ်က္ဆား ”

       သူက အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္ ေအာ္ေသာ္လည္း ၀ယ္မည့္သူ မရွိ။ သူ႕လိုပင္ ေစ်းေရာင္းသူ တစ္ဦးေဘးမွာ လာရပ္ၿပီး ေမးသည္။

       “ ဘယ္လိုလဲ ကိုေအာင္ေဆြ ေရာင္းေကာင္းရဲ႕လား”

       “ မေကာင္းပါဘူး၊ ကိုျမတ္ေဆြရာ၊ ခင္ဗ်ားေကာ ဘယ္လိုလဲ ” 

       “ ဒီလိုပါပဲ၊ အာေပါက္ေအာင္ ေအာ္မွ တန္ကာက်တယ္၊ ကဲ.....သြားဦးမယ္ ကိုေအာင္ေဆြ ”

ကိုျမတ္ေဆြကလည္း ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္သြားသည္။ ႏႈတ္မွလည္း သူ႕ေရာင္းကုန္ကို ေအာ္ဟစ္ ေၾကၿငာသြား၏။

       “ တနလၤာ သားသမီးေတြ ထီေပါက္ကိန္း ရွိတယ္တဲ့၊ အပ်ိဳႀကီးေတြ ကေလးမရႏိုင္ဘူးဆိုပဲ၊ လာၿပီေနာ္ လာၿပီ ၊ ေဟာဒီမွာ ဆရာရွမ္းေဗဒင္ ေဟာစာတမ္းေတြ ”

(၄)

“ ဟုတ္မွလဲ လုပ္စမ္းပါ ေမာင္ေမာက္ရာ ”

“ မပိုင္ပဲ ေျပာပါ့မလား ကိုေဇာ္ေနာင္ရယ္၊ ဒီတစ္ခါ က်ိန္းေသပါဗ် ” 

“က်ိန္းေသေပါင္းက မ်ားေနၿပီ၊ ဟိုတစ္ခါလဲ ပြဲသိမ္းပဲ ဆိုလို႕ ေအာလိုက္တာ အံုနာခေတာင္ ေပးစရာမရွိဘဲ ျဖစ္သြားရေသးတယ္၊ ဒီတစ္ခါေကာ ဘယ္သူေပးတာလဲ ” 

“ ဘိုးေတာ္ ဆရာေအာင္ပြင့္ေပးတာ ၊ တည့္တည့္ႀကီးေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာပဲ ပဲႀကီးေလွာ္ေျခာက္ေစ့ကို ညက္ေနေအာင္ ၀ါးစားျပတာ၊ ေျခက္တစ္လံုးကေတာ့ က်ိန္းေသပဲ ” 

“ ကဲ တစ္ေန႕ တစ္ေန႕ ဒါနဲ႕ပဲ ၿပီးေနတာပဲ၊ အလုပ္ေကာ လုပ္စားၾကဦးမွာလား၊ ဒီေန႕ ဖတ္စ္ဂိတ္ ဘယ္သူလဲ၊ ဒီမွာ ေစ်းေကြ႕သြားခ်င္လို႕တဲ့ ” 

       ဦးသင္းခိုင္ႀကီးက လွမ္းေအာ္သည္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ခရီးသည္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္သည္ မသန္းျမင့္ေအာင္ကို ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ ရႈံ႕မဲ့သြားၾက၏။ မသန္းျမင့္ေအာင္မွာ တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္ႏွင့္ အေလးခ်ိန္စီးရံုမွ်မက သူ႕ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ေတာင္းကလည္း တနင့္တပိုးႀကီး။ ၿပီးေတာ့ အခ်င္းခ်င္းေတြပဲဟာဆိုၿပီး ေစ်းဆစ္တတ္ေသးသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သူတို႕က မလိုက္ခ်င္။

       “ ဦးသင္းခိုင္ပဲ လိုက္ပို႕လိုက္ပါေတာ့၊ ဒီမွာ ဂြင္ဆင္းကေလးေတြ ျပစရာရွိေသးလို႕ ” ဟု ေမာင္ေမာက္က လွမ္းေျပာသည္။ ဦးသင္းခိုင္က မ်က္ေစာင္းခဲ၍ 

        “ ဟဲဗီးေတြဆိုရင္ င့ါပဲ ခိုင္းေန ” ဟု ဆူေအာင့္ေအာင့္ ေရရႊတ္ရင္း ဆိုက္ကားကို တြန္းထုတ္ သြား၏။ 

(၅) 

       သူသည္ ပင္ကိုက အသားလတ္သူသာ ျဖစ္၏။ ခုေတာ့ ေနပူထဲမွာ ေစ်းေရာာင္းေနရသျဖင့္ အသားေတြ ညိဳညစ္ညစ္ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ သို႕ရာတြင္ ၀မ္းေရးအတြက္မို႕ စိတ္ပ်က္မေနႏိုင္။ သနပ္ခါးဘဲၾကား လိမ္းၿပီး အသံကုန္ ေအာ္ဟစ္ ေရာင္းရသည္။ သူကား ႏုႏုရည္။

       “ ေရခဲေရ ေအးေအးေလး ေသာက္ခ်င္ရင္ ဒီကိုလာ၊ လင္လိုခ်င္ရင္ ေအာင္ေက်ာ္တိုးဆီသြား၊ အဲ...ဟုတ္ေပါင္ ၊ အိမ္လိုခ်င္ရင္ ၾကည္စိုးထြန္းဆီသြား ”

       “ ခင္ဗ်ားလဲ အိမ္ကလူႀကီးပဲ အျမဲ သတိရေနတာပဲ ”

ေဘးမွ ကြမ္းယာသည္ ေမာင္ေသြးခၽြန္က ေျပာသည္ ၊ ႏုႏုရည္က “ အို ...သတိရတာေပါ့၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္တိုး ခဗ်ာ ေရစည္လွည္းတြန္းရတာ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းတယ္ မွတ္သလဲ ”

ေမာင္ေသြးခၽြန္ ရယ္မည္ျပဳၿပီးမွ ရံႈ႕မဲ့သြား၏။ ဗိုက္ကိုႏွိပ္လိုက္ၿပီး 

“ ကၽြန္ေတာ့္ ကြမ္းယာဘန္းကေလး ခဏေလာက္ ၾကည့္ေပးထားစမ္းပါဗ်ာ၊ အေရးထဲ ဗိုက္ကနာလာလို႕ အိမ္သာေျပးလိုက္ဦးမယ္၊ ဒီေန႕ ဘယ္လိုျဖစ္လဲ မသိဘူး၊ သံုးခါရွိၿပီ ”

ေျပာရင္း ခပ္သုတ္သုတ္ လစ္ထြက္သြား၏။ တစ္ဖက္မွာ ထိုင္ေနေသာ စာကေလးေဗဒင္ ဆရာမ မသီတာက......

“ ျဖစ္မွာေပါ့ ၊ ဦးၾကဴးနစ္ႀကီးေရာင္းတဲ့ ၀က္သားတုတ္ထိုးေတြ စားတာကိုး ” ဟု လွမ္းေျပာသည္။

(၆)

       ပလတ္စတစ္ အျပာေရာင္အမိုး မိုးထားေသာ္လည္း ေနရွိန္သည့္ ဒဏ္ကိုေတာ့ အလူးအလဲ ခံေနရ၏။ သို႕ရာတြင္ ပူတာ ၊ ေအးတာ၊ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ ၊ တစ္ခ်ိန္လံုး တကုပ္ကုပ္ေရးေနမွ ေတာ္ကာက်သည္။ ဒါနဲ႕လည္း မစားေလာက္လို႕ အပိုအလုပ္တစ္ခု ထပ္လုပ္ရေသးသည္။ ခုလည္း စာမူ တစ္ပုဒ္ကို  အပူလိႈင္းေအာက္မွာ သည္းႀကီးမည္းႀကီး ေရးေနတုန္း လူတစ္ေယာက္ ေရွ႕မွာလာရပ္သည္။ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက ဂက္စ္မီးျခစ္တစ္လံုးကို လွမ္းေပးသည္။ လက္ထဲက ေဘာလ္ပန္ကို ခ်လိုက္ၿပီး မီးျခစ္ကို လွမ္းယူလိုက္၏။ ဘီအိုင္စီ အမ်ိဳးအစား မီးျခစ္ျဖစ္၏။ ဒါမ်ိဳးက လက္၀င္သည္။ မကၽြမ္းက်င္ဘဲ လုပ္လုိ႕မရ၊ ထို႕ေၾကာင့္ ရိုးရိုးမီးျခစ္ေတြထက္ ေစ်းပိုယူရသည္။

“ဆယ္ငါ့က်ပ္ေတာ့ က်မယ္ေနာ္ ” ဟု ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္၏။

မင္းလူ

(အလင္းတန္းဂ်ာနယ္၊ ၂၀-၉-၉၉)