အံ့ဖြယ္ဇင္သို႕

ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းဆိုတာ တစ္ခ်ိန္တည္း

တစ္ေနရာတည္း ရပ္တည္မေနဘူး။

အျမဲမျပတ္ စီးဆင္းေနတဲ့ စာေပဆိုတာကလည္း

ေခတ္၏ ေရာင္ျပန္ဟပ္ျခင္းမ်ိဳးျဖစ္တဲ့အတြက္

ပုတ္သင္ညိဳအေရာင္ေျပာင္းသလို၊

ေခတ္ေျပာင္းသလို အေရာင္လိုက္ေျပာင္းေနတယ္။

ပါရဂူ ၏

အ့ံဘြယ္ဇင္သို႕

“အံ့ဘြယ္ဇင္” ဆိုတဲ့မင္းနာမည္ကို ဘယ္သူေပးတာလဲ။ မင္းအေဖကေပးတာလား မင္းအေမက ေပးတာလား။ “ အံ့ဘယ္ဇင္” ဆိုတဲ့နာမည္ကို ၾကားလိုက္ရံုႏွင့္ မင္းအေဖေပးတဲ့နာမည္ဆိုတာ သိသာထင္ရွားေနတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုရင္ မင္းအေဖက ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတယ္ မဟုတ္လား။ ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာမ်ားဟာ စိတ္ကူးယဥ္တတ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္သားသမီးမ်ားကိုလည္း နာမည္လွလွေလး ေပးတတ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ယခုေခတ္ တခ်ိဳ႕မိန္းကေလးမ်ား မွည့္ေခၚထားၾကတဲ့ စကားလံုး ေလးငါးလံုး တြဲၿပီးမွည့္ေခၚတဲ့ နာမည္မ်ိဳးကိုေတာ့ ကဗ်ာဆရာမ်ား၊ စာေရးဆရာမ်ားက သူတို႕သားသမီးမ်ားကို မွည့္ေခၚၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။

အစဥ္အဆက္က စၿပီး မၾကားရဖူးတဲ့၊ ျမန္မာမဆန္တဲ့ အနက္အဓိပၸါယ္လည္း ဆက္စပ္လို႕မရတဲ့ ေခၚရင္လည္း လွ်ာခလုတ္တိုက္တဲ့ နာမည္အဆန္းမ်ားကိုေတာ့ ရုိးရိုးလူေတြ ေရႊဥာဏ္ေတာ္ကြန္႕ျမဴးၿပီး မွည့္ေခၚထားၾကတာ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ကိုယ့္သားသမီးအမည္နာမကို ခပ္ဆန္းဆန္းမွည့္တဲ့ စာေရးဆရာမ်ား ထဲမွာ “မင္းေက်ာ္”လည္းပါတယ္။မင္းေက်ာ္ သူ႕သားနံမည္ကို “အံ့ဘြယ္ေက်ာ္” လို႕ေပးထားတယ္။ မင္းနာမည္က “အံ့ဘြယ္” နဲ႕ မင္းေက်ာ္၏သားနံမည္က “အံ့ဘြယ္” ႏွစ္ခုထဲက ဘယ္အံ့ဘြယ္က ေရွးက်သလဲ။ မင္းက မင္းေက်ာ္သားထက္ ငယ္မွာျဖစ္တဲ့အတြက္ မင္းကေနာက္က်လိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ မိမိသားရဲ႕ နံမည္ကို ခပ္ဆန္းဆန္းမွည့္တဲ့ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ရွိေသးတယ္ ။ စာေရးဆရာ နတ္ႏြယ္ ကလည္း သူ႕သားနံမည္ကို “ ပုန္ကန္ႏြယ္ ” လို႕ မွည့္ထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာမ်ားကေတာ့ သူတို႕သားသမီးမ်ား၏ အမည္ကို ရိုးရိုး၊ တံုးတံုး၊ တိတိႀကီး မွည့္ေခၚထား ၾကတယ္။ ဖိုးေခြး၊ဖိုး၀၊ေမာင္ပိန္၊သာဒြန္းေအာင္ စတဲ့ တံုးတံုးတိတိရိုးရိုး နာမည္မ်ား၊ မိမိတို႕ သားသမီးမ်ားကို ေခၚတဲ့ စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာတစ္ခ်ိဳ႕ရဲ႕ ႏႈတ္ဖ်ားမွာ ေရာက္ေနတာကိုလည္း ေတြ႕ရတယ္။ 

ျမန္မာစာေပ သမိုင္းမွာ ကဗ်ာ၊ ၀တၳဳ ၊ က်မ္းစာအုပ္ေပါင္း ရာခ်ီၿပီး ေရးသားခဲ့တဲ့ စာေပပညာရွင္ႀကီး တစ္ေယာက္ဟာ ႏွစ္ေယာက္တည္းသာ ရွိတဲ့ သူ႕သားနဲ႕ သမီးကို နာမည္မွည့္တဲ့ေန႕မွာေတာ့ အလြန္တရာ စကားလံုး ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီစာေပ ပညာရွင္ စာေရးဆရာႀကီး ကေတာ့ လယ္တီပ႑ိတ ဆရာဦးေမာင္ႀကီးျဖစ္တယ္။ ဆရာဦးေမာင္ႀကီးက သူ၏ တစ္ဦးတည္းေသာ သားကို တင္ဦးလို႕ နာမည္မွည့္ၿပီး သူ၏တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးကိုလည္း သားနဲ႕ နာမည္တူ မတင္ဦးလို႕ နာမည္ မွည့္ထားတယ္။

ေ၀ါဟာရ စကားလံုးအလြန္ၾကြယ္၀တဲ့ ကဗ်ာဆရာ၊စာေရးဆရာ၊စာေပပညာရွင္ႀကီး၊ သူ၏ သားနဲ႕သမီးကို “တင္ဦး” လို႕ စကားတစ္လံုးတည္းမွည့္ထားျခင္းမွာ လယ္တီပ႑ိတ ဦးေမာင္ႀကီးမွာ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ ထူးျခားတဲ့ အေတြးအေခၚ မရွိဘဲေနမွာမဟုတ္ဘူး။ သားနဲ႕ သမီးကို နာမည္မွည့္ေခၚတဲ့ေနရာမွာ ဘယ္လိုထူးျခားတဲ့ အေတြးအေခၚရွိတယ္ဆိုတာ ထုတ္ေဖၚမေျပာျပခဲ့တဲ့အတြက္ မသိၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ လယ္တီပ႑ိတ ဦးေမာင္ႀကီးႏွင့္ ရပ္တူရြာတူ ေဒသတူ မံုရြာသား စာေရးဆရာ “ ဘ၀င္း ” ကေတာ့ လယ္တီပ႑ိတ ဦးေမာင္ႀကီးဟာ သူ႕သားနဲ႕သမီး နာမည္မွည့္တဲ့ေနရာမွာ စကားလံုးအလြန္တရာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတယ္လို႕ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ သူ႕အေတြးအေခၚကလည္း တစ္မ်ိဳးပဲ။ “ အံဘြယ္ဇင္ ” ဆိုတဲ့ မင္းနာမည္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြ နာမည္မွည့္ပံုကို ေတာင္ေတြး၊ ေျမာက္ေတြး ေလွ်ာက္ေတြးၾကည့္တာျဖစ္တယ္။

မင္းနာမည္ လိပ္မူၿပီး ယခုေပးတဲ့စာထဲမွာ ေရးလိုတဲ့အဓိက အေၾကာင္းကေတာ့ မင္းအေဖက ကဗ်ာဆရာ တစ္ဦးျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ကဗ်ာအေၾကာင္းပဲျဖစ္သင့္တယ္လို႕ယူဆၿပီး ခပ္လြယ္လြယ္၊ ခပ္ေပါ့ေပါ့ မင္းတို႕လူငယ္ေတြ နားလည္ေအာင္ေျပာျပ ရမွာ ျဖစ္တယ္။

ကဗ်ာဟာ ျမန္မာစာေပဗိမာန္ႀကီး၏ အုတ္ျမစ္၊ ေဖာင္ေဒးရွင္းလို႕ေခၚရင္ ရလိမ့္မယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ျမန္မာစာေပေလာက စတင္ေပၚေပါက္လာတာ ကဗ်ာအဖြဲ႕အႏြဲ႕မ်ားက စတင္တယ္လို႕ ဆိုရလိမ့္မယ္။ ျမန္မာစာေပေလာက၏ အရုဏ္ဦးေခတ္ျဖစ္တဲ့ အင္း၀ေခတ္ကို ျပန္ေျပာင္းၾကည့္ပါ။ အင္း၀ေခတ္မွာ ျမန္မာစာေပရဲ႕ အုတ္ျမစ္သို႕မဟုတ္ ေဖာင္ေဒးရွင္းလို႕ ေခၚရမယ့္ ပ်ိဳ႕ကဗ်ာအလကၤာေတြ ဘယ္ေလာက္ေရးဖြဲ႕ခဲ့သလဲ။ အင္း၀ေခတ္မွာ စတင္ခဲ့တဲ့ ပ်ိဳ႕ကဗ်ာလကၤာေပၚမွာ အေျခခံၿပီး ေနာက္ပိုင္းေခတ္မွာ ကဗ်ာနဲ႕စကားေျပ ေရာေႏွာထားတဲ့ ျမန္မာစာေပ သစ္ပင္ႀကီးဟာ ယခုထက္ထိ အညြန္႕တလူလူႏွင့္ ရွိလာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းဆိုတာ တစ္ခ်ိန္တည္း တစ္ေနရာထဲမွာ ရပ္တည္မေနဘူး။ အျမဲမျပတ္စီးဆင္းေနတယ္။စာေပဆိုတာကလည္း ေခတ္၏ ေရာင္ျပန္ ဟပ္ျခင္းတစ္မ်ိဳးျဖစ္တဲ့အတြက္ ပုတ္သင္ညိဳအေရာင္ေျပာင္းသလို၊ ေခတ္ေျပာင္းသလို အေရာင္လုိက္ေျပာင္းေနတယ္။ စာေပႏွင့္ပတ္သက္လို႕ ေရးဟန္တို႕ အယူအဆတို႕ဆုိတာ တစ္ေခတ္နဲ႕ တစ္ေခတ္မတူဘူး။ ေခတ္ေျပာင္းသလို စာေပအယူအဆ ေရးဟန္မ်ားလည္း လုိက္ေျပာင္းေနတယ္။ ေျပာင္းေနတဲ့ ေခတ္ကိုလွမ္းဆြဲထားလို႕မရသလိုပဲ တစ္ေခတ္က စာေပေရးဟန္မ်ိဳး၊ စာေပအယူအဆမ်ိဳးကို အေသကိုင္ထားလို႕ မျဖစ္ဘူး။

ယခုမင္းကို လိပ္မူၿပီးေရးတဲ့ ယခုစာဟာ ကဗ်ာအေၾကာင္းကိုအဓိက ထားၿပီးေရးတဲ့စာျဖစ္တဲ့အတြက္ ကဗ်ာနဲ႕ ပတ္သတ္ၿပီးေတာ့ပဲ ေျပာရလိမ့္မယ္။ကဗ်ာေရးပံု၊ ကဗ်ာေတြးပံုကလည္း ေရွးေခတ္ကနဲ႕ မတူေတာ့ဘဲ ေျပာင္းလဲလာတယ္။ ေရွးေခတ္က ကဗ်ာလကၤာဖြဲ႕ႏြဲ႕တဲ့ ေနရာမွာ စကားလံုးကို ဦးစားေပးၿပီး ဖြဲ႕ဆိုၾကတယ္။ ယခု ေခတ္သစ္မွာေတာ့ စကားလံုးကို ဒါေလာက္အေလးအနက္ မထားဘဲ အနက္အဓိပၸါယ္ကို ဦးစားေပးေဖၚျပလာၾကတယ္။ ယခု ေခတ္သစ္ကဗ်ာ အဖြဲ႕အႏြဲ႕ေတြမွာ အဓိကထားတာ ကေတာ့ အေတြးအေခၚျဖစ္တယ္။ ကဗ်ာမွာ အေတြးအေခၚ ဆန္းသစ္ရမယ္။ သူတစ္ပါး မေတြးတဲ့ အေတြးအေခၚမ်ိဳးကို ေတြးေခၚထားရမယ္။ အေတြးအေခၚမပါပဲ အေၾကာင္းအရာ အျဖစ္အပ်က္ကိုသာ ပုတီးေစ့တစ္ေစ့စီ သီကံုးထားတဲ့ ပုလဲကံုးလို တန္းစီေဖာ္ျပထားတဲ့ ကဗ်ာမ်ိဳးကို ယခု ေခတ္သစ္ကဗ်ာေလာကမွာ အေလးအနက္မထားၾကေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္၏ အတိမ္အနက္ကို သို႕မဟုတ္ အနိမ့္အျမင့္ကို ဆံုးျဖတ္တဲ့ေနရာမွာ အေတြးအေခၚဘယ္ေလာက္ပါသလဲ၊ ပါတဲ့အေတြးအေခၚကလည္း ဘယ္ေလာက္ဆန္းသစ္သလဲ ၊ ဘယ္ေလာက္ျပည္သူ႕ဘ၀ႏွင့္ ဘယ္ေလာက္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းနဲ႕ ဟပ္မိသလဲဆိုတာေတြ ေရွ႕တန္းေရာက္လာလိမ့္မယ္။

မင္းအေဖက ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မင္းအေဖက မင္းကို စာတစ္ေစာင္ေရးၿပီး အသိပညာတတ္ႏိုင္သမွ် ေပးေပးပါလို႕ တစ္ဆင့္စကား မွာၾကားလိုက္တဲ့အတြက္ မင္းကို ကဗ်ာနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ခပ္လြယ္လြယ္ နားလည္ေအာင္ ေျပာျပလိုက္ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ပါရဂူ