RSS Feed
Twitter
12:04 AM
မိုးယံ
ကိုျမႀကီးသည္ ထိုေန႕၌ မယ္မႈန္ႏွင့္ မယ္စံတို႕အား မိမိ၏အေျခအေနကို ေသခ်ာစြာေျပာ၍ မျပလွ်င္ ျဖစ္ေတာ့မည္မဟုတ္ ၊ အခက္အခဲသည္ သိသိသာသာႀကီး ေလး၍လာသည္ကို မ်ိဳသိပ္၍ထားခဲ့သည္မွာ အေတာ္ၾကာခဲ့ေလ၏။ ယခုကား မေျပာဘဲ မေနႏိုင္ေတာ့ေပ။ ကုန္စံုဆိုင္မွ ကုန္ေၾကြးမ်ားကို မဆပ္ႏိုင္သျဖင့္ ဖ်က္သိမ္းရေတာ့မည့္အေနသို႕ ေရာက္၍ေနေလ၏။
ထိုဆိုင္ကေလး ရွိေသသမွ် ေငြေၾကးပင္ အပိုအလွ်ံမ်ားစြာမရွိေစကာမူ ဣေၿႏၵမပ်က္ ထမင္းနပ္ေစ့ေအာင္ စားႏိုင္ၾကေသး၏။ မေတာ္တဆ ဆုိင္ပိတ္လိုက္ရေခ်က ျဖစ္ပ်က္ပံုအေျခအေနကို တစ္ရြာလံုး သိေတာ့မည္။ သိလွ်င္အရွက္ကြဲေတာ့မည္။ ေငြငါးရာ ၊ တစ္ေထာင္ကိုလည္း အဘယ္မွ လွည့္၍မွ် ရပံုမေပၚသျဖင့္ မ်ားစြာပင္ အခက္ၾကံဳေလေတာ့သတည္း။
“ အမ်ားကေတာ့ ငါ့ကို သတိေပးၾကတာပ ၊ လာဘ္အစား စုတ္ေတြ ၀င္တယ္လို႕ေျပာၾကတယ္ ။ ငါကလည္း အယံုတရားမရွိခဲ့ဘူး ။ အခုေတာ့ သူတို႕ေျပာသလို ျဖစ္ေနေတာ့တာပဲ ။ မယ္မႈန္ မင္းလည္း ဘာမွ မသိဘူး ” ဟု ေျပာေလ၏။
“ က်ဳပ္ သိပါတယ္ ကိုျမရယ္ ၊ သိလို႕အသာေနတာ၊ စိတ္ညစ္စရာကိုေျပာရင္ အက်ိဳးမရွိလို႕ ၊ ရွင္လည္း ၾကံဦးစည္ဦးမွာပဲ ၊ ေပါ့ေနမွာ မဟုတ္ဘူးလို႕ အားကိုးၿပီးေနတာပဲ ”
“ ေအး ... ငါလည္း မၾကံတတ္ေအာင္ ရွိေတာ့တာပဲ ။ င့ါကိုယ္ပိုင္ အလုပ္ကေလးဟာ အေတာ္သား ၊ အရူးဘံုေျမွာက္ ေျခ ေထာက္က မိလို႕ အခုလိုျဖစ္ရတာ၊ နိမ့္က်တဲ့အလုပ္ကေလးနဲ႕ ေငြေၾကး အေတာ္အတန္ရတာနဲ႕ ဒီနိမ့္က်တဲ့ အလုပ္ကေလးေပၚမွာ မာန္မာနတက္ၿပီး ေက်းဇူးမဲ့ကာ စြန္႕မိျခင္းဟာ အမွားႀကီး မွားတာပဲ ၊ အခုမွ ျပန္ၿပီးလုပ္ဖို႕ေတာ့ ခက္တာပဲ ”
“ ဒါေတြ ေတြးၿပီး ပူေနစရာမရွိပါဘူးေတာ္ ၊ ကေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႕ လူႀကီး သံုးေယာက္ပါ ။ လူႀကီး သံုးေယာက္ရွာၾကံလို႕မွ လွလွ၀၀မေနႏိုင္ရင္ လူ႕ဘ၀မွာ ေနဖို႕ေတာင္ ေတာ္မွာ မဟုတ္ဘူး ။ အရင္းအႏွီး ရွိရင္ ဘာမဆို လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ အႀကီးဆံုး အရင္းအႏွီးဟာ လူပါပဲ ”
“ ဒီစကားမ်ိဳးေတြ နားေထာင္လိုက္ေတာ့ အင္မတန္ဟုတ္တာပဲ ၊ လုပ္ေတာ့သာ မလြယ္တာ ။ မဂၢဇင္း ဂ်ာနယ္ေတြထဲမွာ တဂံုနတ္တို႕၊ ဦးပဂ်ီငိုတို႕ ၊ ဆရာ ပီ-မိုးနင္းတို႕ ဒါမ်ိဳးေတြေရးေနတာေပါ့ ၊ သူတို႕လည္း တယ္ၿပီးဟန္လွတယ္လို႕ မၾကားရေသးဘူး ”
“ ဒီလူေတြက က်ဳပ္ၾကားရတဲ့အတိုင္းေတာ့ သူတို႕ ၀ါသနာေၾကာင့္ ဆင္းရဲၾကတာလို႕ ၾကားတာပဲ ၊ သူတို႕က စာေရးဖို႕သာ ၀ါသနာပါၿပီး ၊ တျခားအလုပ္က်ေတာ့ ထိထိေရာက္ေရာက္ မလုပ္ၾကဘူးပဲ ။ လုပ္ရင္ ဥာဏ္ရွိတဲ့လူေတြပဲ ။ သူမ်ားနည္းတူ မျဖစ္ဘဲေနမလား ၊ စီးပြားဆိုတာ ေလာဘ သကၠာရနဲ႕ ရွာမွရတာ၊ သူတို႕စာေရးဆရာေတြက စာကိုသာ စြဲတာ စာေရးလို႕ရတဲ့ေငြကို တစ္ဖက္တစ္လမ္း မရပ္မႏွီး သံုးပစ္ၾကတာပဲတဲ့ ။ တစ္ခုခုလုပ္ရင္လည္းပဲ ကိုယ္တိုင္ ထိထိေရာက္ေရာက္ ဂရုမစိုက္ သူတို႕သားမယား ေတြကိုလႊဲထားတာတဲ့ ၊ ဖိတ္ဖိတ္စင္စင္ ထင္သလိုလုပ္တယ္လို႕ ၾကားဖူးတာပဲ ”
“ အင္း....ဒါလည္း ဟုတ္မွာပဲ ၊ ေဟာတာတစ္မ်ိဳး လုပ္တာတစ္မ်ိဳးျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္မွာပဲ။ကိုင္း ...ဒီလိုျဖင့္ မင္းတို႕ပဲ ၾကံၾကစမ္းပါဦး ”
ထုိသို႕ေျပာဆိုတိုင္ပင္၍ ေနၾကေသာအခိုက္တြင္ ခ်စ္တီးကုလားတစ္ေယာက္ သားနားေသာ ျမန္မာလူမ်ိဳး တစ္ေယာက္ႏွင့္ ေရာက္၍လာရာ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ အံ့အားသင့္ၿပီး ေမာင္ျမကို ၾကည့္၍ေနၾကေလ၏။ ေမာင္ျမမွာ မ်က္ႏွာပ်က္လ်က္ ။ ခ်စ္တီးကို အိမ္ေပၚသို႕ပင္ေခၚၿပီး ရဟန္းသံဃာေတာ္ အရွင္သူျမတ္ တစ္ပါးကို အရိုအေသျပဳရသလို အေရးတယူ ျပဳရေလ၏။
ေမာင္ျမသည္ အိမ္ကိုအေပါင္ထားၿပီး ခ်စ္တီးထံမွ ေငြငါးရာယူထားရာ မည္သူမွ်မသိခဲ့ေပ ။ ထိုေငြအတြက္ ခ်စ္တီးက ပူသျဖင့္ ေတာင္းပန္၍ထားသည္မွာ သံုးလ ေလးလ ၾကာခဲ့ေလရာ ယေန႕ကားေနာက္ဆံုးေန႕ ျဖစ္သျဖင့္ ထုတ္ေဖၚမေျပာဘဲ မေနႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ထုတ္ေဖၚ၍ ေျပာရျခင္းျဖစ္ေလ၏။ ထိုကဲ့သို႕ေျပာျခင္း သည္ ေတြ႕ႀကံဳရမည့္ ဆဲဆဲရွိေသာ စိတ္မေကာင္းဖြယ္ရာ အျဖစ္အပ်က္အတြက္ တင္ႀကိဳျပင္ဆင္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေလ၏။
ခ်စ္တီး ။ ။ “ အစ္ကိုႀကီး ...တစ္ေန႕ ေပြးမယ္။ ေရွ႕လေပြးမယ္ ။ မေပြးဘူး ။ သူေဌးက က်ဳပ္ကို ခ်ိတ္ခ်ိဳးတယ္။ ဒီဂေန႕ ဆိုင္ကို သိမ္းမယ္လို႕ အမိန္႕ေပြးဒယ္ ၊ ဘဲ့နဲ႕လုပ္မလဲ အစ္ကိုႀကီး ”
ျမ ။ ။ “ က်ဳပ္လည္း မၾကံတတ္ဘူး ၊ ကိုရာမ ၾကည့္သာလုပ္ပါ ”
“ ၾကည့္လုပ္ဆိုဒါ အိမ္ကို ေမာင္းတီးရမွာေပါ့ ၊ က်ေနာ္ အမ်ားႀကီး တနားတယ္ ၊ သူေဌးက ပူဒယ္ ၊ ဘဲ့နဲ႕ လုပ္မလဲ အစ္ကိုႀကီး ”
ထိုအခိုက္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ မယ္မႈန္သည္ အိမ္အတြင္းခန္းတံခါးအကြယ္၌ ထိုင္ကာ မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ ေနၾကေလ၏ ။ မယ္စံသည္ကား မီးဖိုဘက္သို႕ ထ၍ သြားေလ၏။ အိမ္မွာ သံုးေထာင္ေက်ာ္ေလာက္ တန္ရာ ေမာင္ျမသည္ တစ္ေထာင္ေက်ာ္မွ်ႏွင့္ အေခ်ာင္ရ၍ထားေသာအိမ္ ျဖစ္ေလ၏။
ထိုအခိုက္ ရြာျပင္ဘက္လယ္ျပင္ထဲတြင္ လူႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာ၍ေနၾကေလ၏ ။ ၄င္းလူႏွစ္ေယာက္ အနက္ တစ္ေယာက္မွာ ေမာင္းတစ္ခုကို ပိုက္၍ထားသျဖင့္ ပြဲေမာင္းလား ေလလံေမာင္းလားဟု ေတြးဖြယ္ရာျဖစ္၍ ေနေလ၏ ။ တစ္ေယာက္က “ ငါကြယ့္ ဘိုးေၾကာင္ ၊ သူမ်ား မဟုတ္ဘူး ၊ ငါက တစ္ခုခုကို လုပ္ရင္ ျဖစ္မွ၊ မျဖစ္ရင္ မလုပ္ဘူး ၊ ဘာအသံုးက်တဲ့ အေကာင္လဲ ၊ ဆံပင္ညွပ္သမား ေခါင္းေပါင္းစေထာင္လို႕ အိမ္နဲ႕ရာနဲ႕ ျဖစ္ေနတာ ၊ ငါ မ်က္စိစပါးေမႊးစူးတယ္ ။ သူ ကုန္ဆိုင္တည္ ကတည္းက ဒီရြာမွာ ဆိုင္ႀကီးႀကီးတည္ရင္ ပတ္၀န္းက်င္ ေတာေကာင္းလို႕ အမ်ားႀကီးအက်ိဳးရွိမယ့္ အေၾကာင္းကို စစ္ေကာင္းကို ငါသြားၿပီးတြန္းတာေပါ့ ။ ကိုစစ္ေကာင္းဆိုင္လည္း ေရာက္ကေရာ သင္းဆိုင္လည္း ျပဳတ္တာပဲ ။ ငါက သင္း သတင္းနားေထာင္ေနတာ ၊ သင္း ဘယ္အေျခအေနဆိုတာ ငါအၿမဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ ၊ အခုေတာ့ ဒီေကာင္ အိမ္ျပဳတ္ကေရာ မဟုတ္လား ။ ခ်စ္တီးက သူ႕အေပၚမွာ ေတာ္ေတာ္အထင္ႀကီးေနတယ္ ။သူ႕မွာ ဘာမွမရွိေၾကာင္း ၊ ငါသြားေျပာလို႕ သိတာ၊ ကိုင္း ...လာ.... သြားမယ္ ။ ဒီေမာင္းကို ကြဲေအာင္သာထု ”
“ ဒီအိမ္ဟာ ဒီကေန႕ကစၿပီး ငါ့အိမ္ ၊ ဒီရြာထဲမွာ ဆြဲႏိုင္တဲ့လူ တစ္ေယာက္မွမရွိဘူး ငါဆြဲမယ္ ။ ၾကည့္... ေငြငါးရာ ခ်စ္တီးက ငါ့ခ်စ္တီး သူ ဘဂၤလားေရာက္ေနတာ ငါးႏွစ္ေက်ာ္လို႕ ငါ ဆင္းရဲေနတာ ။ အခု သူလည္းျပန္လာေရာ ငါလည္းလူျဖစ္တာပဲ။ အရွင္ေမြး ေန႕ခ်င္းႀကီးဆိုတာ ဒါေပါ့ကြ ” ဟု အားရပါးရ အသက္မရွဴဘဲ ေျပာေလ၏။
မၾကာမီ ေမာင္ျမ၏ အိမ္ေရွ႕သို႕ ေရာက္ၾကေလရာ အိမ္ေရွ႕မွ အိမ္တြင္းသို႕ ငံု႕ၾကည့္ၿပီး ခါးေထာက္ကာ ရပ္လ်က္ ေဆးျပင္းလိပ္ကို စတိုင္လ္ပါပါ ေသာက္ဖြာ၍ေနေလ၏ ။ ထို႕ေနာက္ ေငြစကၠဴမ်ားကို အက်ႌအိတ္ထဲမွထုတ္ၿပီး လ်င္ျမန္ေသာလက္ေခ်ာင္းမ်ားႏွင့္ လွန္ကာ ေရ၍ ေနေလ၏။
ေမာင္းသမားသည္ကား ေမာင္းကိုကိုင္လ်က္ အိမ္ေရွ႕ကို သြား၍ထိုင္ေလ၏။ ကေလးႏွစ္ေယာက္သည္ ဘိုးေၾကာင္ကိုျမင္ေသာအခါ အခန္းထဲမွ ထြက္မည္ဟန္ႏွင့္ ထၾကေလရာ မယ္မႈန္က ဆြဲ၍ထားၿပီး “ ေသမယ္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနၾက ၊ နင္တို႕ အေဖကို ဒီေလာက္ေတာင္ခင္သလား ” ဟု ေျပာေလ၏ ။ မယ္စံ သည္ကား မီးဖိုထဲမွ မထြက္ဘဲေနေလ၏ ။
ေမာင္ျမသည္ကား ခ်စ္တီးကိုေတာင္းပန္၍ မရေသာအခါ .......
“ ကိုင္း ကိုရာမ ေတာင္းပန္လို႕မရရင္လည္း သေဘာအတိုင္းသာ လုပ္ေပေတာ့ေလ ။ တစ္လေလာက္ ဆိုင္းရင္ ဒီေငြေလာက္ေတာ့ မခက္ပါဘူး ၊ က်ဳပ္တပည့္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္ ။ မဆိုင္းႏိုင္ရင္ လုပ္ေလ ” ဟု ေျပာၿပီး အိမ္ေနာက္ေဖးသို႕ ဆင္းသြားေလ၏ ။
မယ္မႈန္သည္ ကိုျမကိုၾကည့္ကာ အားငယ္လ်က္ မ်က္ရည္ကိုသာ သုတ္၍ေနေလ၏ ။ မၾကာမီ ေမာင္းကြဲ သံႀကီးကို ၾကားရေလ၏ ။ လူအမ်ား ၀ိုင္းအံု၍လာၾကေလ၏ ။ ဘိုးေၾကာင္မွာကား ေခါင္းေပါင္းစ တစ္ေထာင္ေထာင္ႏွင့္ ေငြစကၠဴမ်ားကို ကိုင္ဆုပ္လ်က္ ေခါက္တံု႕ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္၍ေနေလ၏ ။
ရြာသာမ်ားသည္ ၄င္းကို မုန္းထားရြံရွာေသာမ်က္ႏွာထားႏွင့္ ၄င္းကိုၾကည့္၍သာေနၾကရေလ၏။ တစ္စံုတစ္ရာကိုမွ် မလုပ္ၾကေပ ။ သူႀကီးအိမ္မွာ အစိုးရအရာရွိတစ္ေယာက္ႏွင့္ ပုလိပ္သားမ်ားကို မေတြ႕ၾကရေခ်ကာ ၄င္းကို စိစိညက္ညက္ေၾကေအာင္ လုပ္ခ်င္ၾကေလ၏။
ရြာသားမ်ားအနက္ မည္သူမွ် ေလလံဆြဲရန္ အၾကံမရွိၾက ။ ကိုျမႀကီးကို သနားၾကေလ၏။ သို႕ျဖစ္ေလရာ ဘိုးေၾကာင္မွာ က်ိန္းေသ၍ေနေလ၏။
ခ်စ္တီးသည္ ပါ၍လာေသာ သားနားေသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးႏွင့္ စကားတစ္ခြန္း ၊ ႏွစ္ခြန္းေျပေလ၏။ ၄င္းျမန္မာ လူမ်ိဳးမွာ ဘီးလစ္စာေရးႏွင့္ တူေလ၏။
ေမာင္းမာ ေလလ့ေမာင္းမဟုတ္ေသး ၊ လူေခၚေသာ ေမာင္းမွ်ျဖစ္ေလ၏။ လူအေတာ္မ်ားလာသျဖင့္ ေလလံစ၍ ပစ္ေသာအခါ ဆြဲသူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် မေပၚေပါက္ေပ ။ သို႕ျဖစ္ေလရာ ဘိုးေၾကာင္မွာ စိတ္ခ်လက္ခ် မိမိရေတာ့မည့္အေနႏွင့္ ေငြစကၠဴမ်ားကို တစ္ဖန္ လူအမ်ားျမင္ေအာင္ စတိုင္တင္းတင္းႏွင့္ ေရတြက္ျပန္ေလ၏။
ထိုအတြင္း ေယာက်ာ္းပ်ိဳတစ္ေယာက္သည္ လူစုလူေ၀းထဲ ျဖတ္၍လာၿပီး ဘိုးေၾကာင္၏လက္က ေငြမ်ားကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ တစ္ခ်က္တည္းသုတ္ယူၿပီး အိမ္ေပၚကို လ်င္ျမန္စြာ ေျပးတက္၍ သြားေလ၏။ မယ္မႈန္ႏွင့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္သည္ အခန္းတြင္းမွ ၀င္း၀င္းေတာက္ေသာ မ်က္ႏွာမ်ားႏွင့္ ထြက္၍လာၾကၿပီး ေယာက္်ားပ်ိဳကို အခန္းထဲသို႕ သြင္းၾကေလ၏။
အခန္းထဲသို႕ေရာက္ေသာအခါ ......
“ ေရာ့ မမ ၊ ဦးေလး ဘယ္မလဲ ” ဟု ေမးေလ၏။
“ ေနာက္ေဖး တင္းကုပ္ထဲမွာ ၊ ငါ့သား ဘယ္တုန္က ေရာက္သလဲ၊ မမ ေမွ်ာ္လိုက္တာ ၊ စာကေလးေတာင္မွ မေပးဘူး ၊ ဆပ္အင္စပက္ေတာ္အလုပ္ကို ရသြားၿပီလို႕ေတာ့ ၾကားရဲ႕ ။ ဘယ္မွာရယ္လို႕ မသိဘူး ” ဟု ေျပာရင္းသြားရာ ေနာက္ေဖး၌ မိႈင္၍ေနေသာ ကိုျမကို ေတြ႕ၾကသျဖင့္....
“ ေဟာေတာ့ ... ရွင့္သား လာတယ္ ” ဟု ေျပာေလ၏ ။ ကိုျမသည္ ဆပ္အင္စပက္ေတာ္ျဖစ္၍ လာေသာ မယားပါသားႀကီးကို ၀မ္းနည္းေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ၾကည့္ရင္း တစ္စံုတစ္ရာ မေျပာဘဲ သက္မႀကီးခ်ကာ.....
“ မင္း ဆပ္ျဖစ္လာတာေတာ့ ၀မ္းသာတာပဲေဟ့ ၊ အခု ငါတို႕ ျဖစ္ေနပံုကိုသာ ၾကည့္ေပေတာ့ ”
“ မပူပါနဲ႕ ဦးရယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္ အထင္လြဲလို႕ ေပါ့ေပါ့ဆဆ တမင္ေနခဲ့ပါတယ္ ။ ညီကေလးေတြကိုသာ တျဖည္းျဖည္းေခၚယူမယ္ စိတ္ကူးမိတာပဲ ။ အခုမွ ေမာ္လၿမိဳင္က သည္နယ္ကို ေျပာင္းလာရတာနဲ႕ ။ အက်ိဳးအေၾကာင္း စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အထင္လြဲေၾကာင္းသိရၿပီး အေဖအရင္း မဟုတ္ေပမယ့္ အေဖအရင္းထက္ အရာရာမွာ သာေနတာေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆိုးမိုက္သမွ် အတြက္ သည္းညည္းခံတာေတြကို အကုန္ပဲ ျပန္ေတြးမိတာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လာတာ ပါ ”
“ ဒါထက္ အခုေမာင္းထုတာ ေငြဘယ္ေလာက္အတြက္လဲ ”
ကိုျမ ။ ။ “ မမ်ားပါဘူးကြယ္ ငါးရာတည္းပါ ။ တစ္လေလာက္ဆိုင္းပါဆိုတာ မရဘူး ”
မႈန္ ။ ။ “ ဘာရမလဲ ၊ ဟိုအေကာင္ လက္ခ်က္ ။ ငါတို႕ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္းေနတာကို မင္းအေဖက မၾကည့္ႏိုင္ဘူး ၊ သည့္အတြက္ ခ်စ္တီးကိုတြန္းေပးတာ ၊ လြဲကာမွ လြဲေရာ မမေတာ့ ဒီလုိထင္တာပဲ ။ သူဆြဲမလို႕ ေငြေတြနဲ႕လာတာၾကည့္ ပါလား၊ သူ႕ခ်စ္တီးေဟာင္း ျပန္ေရာက္တယ္ ၾကားရတယ္ ”
“ ဘာအေရးႀကီးသလဲ မမရယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္ရွိပါေသးတယ္ ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဆပ္အလုပ္ကို ဂုဏ္အတြက္လုပ္တာ ။ ေမာ္လၿမိဳင္မွာ ကၽြန္ေတာ္မိန္းမ ရလာခဲ့တယ္ ။ ဒီမွာ ” ဟု ေျပာၿပီး ေငြစကၠဴ ရာတန္ အထပ္ႀကီးတစ္ထပ္ကို ထုတ္၍ျပၿပီး ပေထြး၏ လက္ကို ကိုင္ဆြဲကာ ထည့္ရင္း “ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေစာ္ကားမိုက္မွားသမွ်ကို ခႊင့္လႊတ္ပါ ဦးရယ္ ” ဟု မ်က္ရည္ တလည္လည္ႏွင့္ ေျပာေလ၏။
ကိုျမမွာ ငိုသံပါမွာ စိုးေသာေၾကာင့္ စကားမေျပာဘဲ ေငြစကၠဴလိပ္ႀကီးကို ကိုင္ဆုပ္ၿပီး ေနာက္သို႕လွည့္ကာ ႏွပ္ညွစ္၍ မ်က္ႏွာကို ပုဆိုးကပံုစႏွင့္ သုတ္ေလ၏။
မမႈန္ ။ ။ “ မင္း ညီမ်ားကိုလည္း ဆံုးမဦးမွျဖစ္မယ္ ၊ သူတို႕က အခုအထိ မိုက္တုန္းဆိုးတုန္း ပေထြးကို ဘာေလာက္မွ အမႈမထားဘူး ၊ ျမင္ရဲ႕လား ၊ အစ္ကိုႀကီးက ဘယ္ေလာက္ လိမၼာသလဲ ”
“ လိမၼာပါလိမ့္မယ္ မမရယ္ ၊ ငယ္လို႕ပါ။ မမိုက္ၾကနဲ႕ေနာ္ ။ ပေထြးေပမယ့္ ငါ့တို႕ေဖေဖနဲ႕ စာၾကည့္ ငါတို႕ကို ဘယ္သူ ပညာသင္ေပးသလဲ ” ဟု အစ္ကိုက ေျပာရာ ညီႏွစ္ေယာက္မွာ ေခါင္းငံု႕လ်က္ မ်က္ရည္ကိုသာ သုတ္၍ေနၾကေလ၏။
အိမ္ေရွ႕၌ ေမာင္သံစဲ၍သြား၏။ မယ္မႈန္က ဘီးလစ္ထံကပ္ၿပီး ေငြစကၠဴမ်ားကို ေပးေလ၏။ ထို႕ေနာက္ မီးဖိုသို႕ သြားေလ၏။ မယ္စံႏွင့္ ေတြ႕ေသာအခါ......
“ ဒါ ညည္းေယာက္်ားေငြေတြ၊ ညည္း ယူမလား ” ဟု မယ္မႈန္က ေျပာေလ၏။
“ မလိုခ်င္ပါဘူး မမႈန္ရယ္ ၊ သူ႕ဟာသူ ျပန္ေပးလိုက္ပါ ” ဟု ေျပာသျဖင့္ မယ္မႈန္ ထြက္လာေသာ အခါ ဘိုးေၾကာင္မွာ လက္၀ါးခ်င္းပြတ္လ်က္ ဘာကိုလုပ္ရမွန္းမသိပဲ အိမ္ဘက္ကိုသာ တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ၾကည့္၍ ေနသည္ကို ျမင္ရသျဖင့္ မမႈန္က မိန္းမတစ္ေယာက္အား ေငြစကၠဴမ်ားေပးၿပီး “ ဟို အေကာင္ကို သြားေပးလိုက္ပါ ” ဟု ေျပာေလ၏ ။ မိန္းမလည္း သြား၍ေပးရာ ဘိုးေၾကာင္သည္ ေငြစကၠဴမ်ားကို ယူၿပီး ျမန္ျမန္ႀကီး ထြက္၍သြားေလသတည္း။
ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အစိတ္ခန္႕ ၾကာ၍သြားေလ၏ ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဖေရဇာလမ္း သားနားေသာ ျခံႏွင့္ အိမ္တစ္အိမ္ေရွ႕ ပန္းျခံထဲတြင္ ဓာတ္မီးေရာင္၌ ကေလးကေလး ေလးေယာက္ ျမင္ခင္းေပၚတြင္ ျမဴးရႊင္ကစား၍ ေနၾကသည္ကို ပ်ိဳရြယ္ေသာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္သည္ ရပ္ကာ ၾကည့္၍ေနၾကေလ၏။
ထိုအခိုက္ ခ်ည့္နဲ႕စုတ္ျပတ္ေသာ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ ၀င္ေရာက္၍လာရာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္က ၾကည့္၍ေနၾကၿပီး မိန္းမက “ ဘာကိစၥလဲ ” ဟု ေမးေလ၏။
“ ရာဇ၀တ္ ၀န္ကေလး ကိုဘဦး ရွိပါရဲ႕လား ” ဟု ေမးေလ၏။
“ က်ဳပ္ပဲ ” ဟု ေယာက်္ားကေျပာၿပီး အဘိုးႀကီး၏မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ရာ အံ့အားသင့္၍ေနေလ၏။
“ ေဖေဖေလ .... မမွိတ္မိေတာ့ဘူးလား ” ဟု အဘိုးႀကီးက ေျပာၿပီး အနီးရွိ ခံုတန္းလ်ားေပၚ၌ ထိုင္ခ်ကာ မ်က္ႏွာကို လက္၀ါးႏွင့္အုပ္ၿပီး ရႈိက္ငင္ေနေလ၏။ ရာဇ၀တ္ ၀န္ကေလးသည္ မိမိ၏ မယားအား တီးတိုးစကားေျပာရာ မယားျဖစ္သူက ကေလးမ်ားကို ေခၚ၍ အိမ္တြင္းဘက္သို႕ လ်င္ျမန္စြာသြားေလ၏။
ရာဇ၀တ္ ၀န္ကေလးသည္ ၄င္း၏အေရွ႕၌ရပ္ကာ .... “ အေဖမို႕ မျငင္းႏိုင္ဘူး၊အင္း...ဒုကၡ၊ ဒုကၡ... ျမင္ရပံုလည္း ပံုပန္းမလွ၊ အေဖရယ္လို႕ ေျပာရမွာ အင္မတန္ ခက္တာပဲ။ အခု ဘယ္အႀကိဳအၾကားက ေပၚလာတာလဲ ၊ စုတ္ လွခ်ည္လား ”
“ မင္းတို႕အားလံုး ဒီေရာက္ေနတာကို ေဖေဖသိတာ ေလးလေက်ာ္ၿပီ ။ ေဖေဖ ျပရုပ္မေကာင္းလို႕ မလာဘူး၊ ေဖေဖဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာေတာ့ မေျပာပါရေစနဲ႕ေတာ့ကြယ္၊ အကဲသာ ခတ္ပါေတာ့ ” ဟု ေျပာသျဖင့္ ေသခ်ာစြာၾကည့္လိုက္ေသာ အခါ....
“ ေပ်ာ္ရာမွာပဲ ေနပါေတာ့လား ေဖေဖရယ္ ၊ ဘာလို႕ လာၿပီး သတိေပးရတာလဲ ”
“ မေနႏိုင္လို႕ လာရပါတယ္ သားရယ္။ ေဖေဖၾကာၾကာမေနရေတာ့ပါဘူး ၊ ေဆးဖိုး၀ါးခကေလးသာ ေပးလိုက္ပါေတာ့ ၊ ေဖေဖ ျမန္ျမန္ သြားပါ့မယ္။ ေနာက္ကိုလည္း မလာေတာ့ဘူး ” ဟု ေျပာေလ၏။
“ ေၾသာ္ ... သံေ၀ဂ ရလို႕လာတာ မဟုတ္ဘဲကိုး ။ ေသခါနီးမွာ ေကာင္းေကာင္းကေလးမ်ား ေနပါေတာ့လား ေဖေဖ ”
“ မေနႏိုင္ဘူး .... မေနႏိုင္ဘူး ၊ ေဖေဖလည္း သားအေၾကာင္းကို ဘယ္သူမွ သိေအာင္မေျပာဘူး ၊ အခု ငတ္ေနတယ္၊ မာလည္း မမာဘူး ၊ အဟူး ... အဟူး.....”
“ ေဆး၀ါးစားၿပီး ေအးေအးေနပါလား ၊ ဒီမွာ ၾကည့္မယ့္လူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ”
“ လူေတြမ်ားလို႕ ေဖေဖ မေနႏိုင္တာေပါ့ ၊ ေဖေဖ ေတာ္ရာမွာ ေသမယ္ ၊ ေသမွပဲ ေဖေဖေတာ့ ၀ဋ္ကၽြတ္ မွာပဲ ”
ရာဇ၀တ္၀န္ကေလးသည္ ၀မ္းနည္းစြာ ဦးေခါင္းကို ခါၿပီး “ ေနဦး ” ဟု ေျပာ၍ ထြက္သြားေလ၏။ အတန္ၾကာမွ ေပၚလာၿပီး ေငြစကၠဴ ေလး ၊ ငါးရြက္ကို ေပးေလရာ ဦးဘိုးေၾကာင္သည္ တုန္လႈပ္ေသာလက္ ႏွင့္ယူၿပီး “ ဒါေနာက္ဆံုးပဲ ၊ ဒီ ေငြမ်ားဟာ ေဖေဖ့ကို အဆံုးစီရင္မွာပဲ ။ ကိုင္း ... ေဖေဖ သြားမယ္၊ ေဖေဖ ရွိတယ္လို႕ စိတ္မွာ မေအာက္ေမ့နဲ႕ ၊ ေသၿပီ လို႕ မွတ္လိုက္ ” ဟု ေျပာၿပီး ထိုင္ရာမွ ကုန္းကိုင္းေသာ ကိုယ္ဟန္ကို တေရြ႕ေရြ႕သြားရွာေလေတာ့ သတည္း။
ထိုအခိုက္ ဦးျမ ၊ ေဒၚမႈန္ ၊ ေဒၚစံတို႕သည္ ကေလးမ်ားႏွင့္ အိမ္ထဲမွ ထြက္၍လာၾကရာ ရာဇ၀တ္၀န္ကေလးက ၄င္းတို႕ထံေျပးၿပီး မယားမၾကားေအာင္ တီးတိုးစကားေျပာ၍ လက္ညွိဳးညႊန္ျပ ေလရာ တေရြ႕ေရြ႕ေ၀း၍ သြားေသာသ ဏၭန္ကို လွမ္း၍ ၾကည့္ၾကလ်က္ အံ့ၾသ၍ ေနၾကေလ၏။ ေဒၚစံသည္ကား ေပ်ာက္ကြယ္၍ သြားသည့္တိုင္ေအာင္ ၾကည့္ရွာေလ၏။
ေမာင္ျမသည္ အိမ္ကိုအေပါင္ထားၿပီး ခ်စ္တီးထံမွ ေငြငါးရာယူထားရာ မည္သူမွ်မသိခဲ့ေပ ။ ထိုေငြအတြက္ ခ်စ္တီးက ပူသျဖင့္ ေတာင္းပန္၍ထားသည္မွာ သံုးလ ေလးလ ၾကာခဲ့ေလရာ ယေန႕ကားေနာက္ဆံုးေန႕ ျဖစ္သျဖင့္ ထုတ္ေဖၚမေျပာဘဲ မေနႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ထုတ္ေဖၚ၍ ေျပာရျခင္းျဖစ္ေလ၏။ ထိုကဲ့သို႕ေျပာျခင္း သည္ ေတြ႕ႀကံဳရမည့္ ဆဲဆဲရွိေသာ စိတ္မေကာင္းဖြယ္ရာ အျဖစ္အပ်က္အတြက္ တင္ႀကိဳျပင္ဆင္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေလ၏။
ခ်စ္တီး ။ ။ “ အစ္ကိုႀကီး ...တစ္ေန႕ ေပြးမယ္။ ေရွ႕လေပြးမယ္ ။ မေပြးဘူး ။ သူေဌးက က်ဳပ္ကို ခ်ိတ္ခ်ိဳးတယ္။ ဒီဂေန႕ ဆိုင္ကို သိမ္းမယ္လို႕ အမိန္႕ေပြးဒယ္ ၊ ဘဲ့နဲ႕လုပ္မလဲ အစ္ကိုႀကီး ”
ျမ ။ ။ “ က်ဳပ္လည္း မၾကံတတ္ဘူး ၊ ကိုရာမ ၾကည့္သာလုပ္ပါ ”
“ ၾကည့္လုပ္ဆိုဒါ အိမ္ကို ေမာင္းတီးရမွာေပါ့ ၊ က်ေနာ္ အမ်ားႀကီး တနားတယ္ ၊ သူေဌးက ပူဒယ္ ၊ ဘဲ့နဲ႕ လုပ္မလဲ အစ္ကိုႀကီး ”
ထိုအခိုက္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ မယ္မႈန္သည္ အိမ္အတြင္းခန္းတံခါးအကြယ္၌ ထိုင္ကာ မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ ေနၾကေလ၏ ။ မယ္စံသည္ကား မီးဖိုဘက္သို႕ ထ၍ သြားေလ၏။ အိမ္မွာ သံုးေထာင္ေက်ာ္ေလာက္ တန္ရာ ေမာင္ျမသည္ တစ္ေထာင္ေက်ာ္မွ်ႏွင့္ အေခ်ာင္ရ၍ထားေသာအိမ္ ျဖစ္ေလ၏။
ထိုအခိုက္ ရြာျပင္ဘက္လယ္ျပင္ထဲတြင္ လူႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာ၍ေနၾကေလ၏ ။ ၄င္းလူႏွစ္ေယာက္ အနက္ တစ္ေယာက္မွာ ေမာင္းတစ္ခုကို ပိုက္၍ထားသျဖင့္ ပြဲေမာင္းလား ေလလံေမာင္းလားဟု ေတြးဖြယ္ရာျဖစ္၍ ေနေလ၏ ။ တစ္ေယာက္က “ ငါကြယ့္ ဘိုးေၾကာင္ ၊ သူမ်ား မဟုတ္ဘူး ၊ ငါက တစ္ခုခုကို လုပ္ရင္ ျဖစ္မွ၊ မျဖစ္ရင္ မလုပ္ဘူး ၊ ဘာအသံုးက်တဲ့ အေကာင္လဲ ၊ ဆံပင္ညွပ္သမား ေခါင္းေပါင္းစေထာင္လို႕ အိမ္နဲ႕ရာနဲ႕ ျဖစ္ေနတာ ၊ ငါ မ်က္စိစပါးေမႊးစူးတယ္ ။ သူ ကုန္ဆိုင္တည္ ကတည္းက ဒီရြာမွာ ဆိုင္ႀကီးႀကီးတည္ရင္ ပတ္၀န္းက်င္ ေတာေကာင္းလို႕ အမ်ားႀကီးအက်ိဳးရွိမယ့္ အေၾကာင္းကို စစ္ေကာင္းကို ငါသြားၿပီးတြန္းတာေပါ့ ။ ကိုစစ္ေကာင္းဆိုင္လည္း ေရာက္ကေရာ သင္းဆိုင္လည္း ျပဳတ္တာပဲ ။ ငါက သင္း သတင္းနားေထာင္ေနတာ ၊ သင္း ဘယ္အေျခအေနဆိုတာ ငါအၿမဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ ၊ အခုေတာ့ ဒီေကာင္ အိမ္ျပဳတ္ကေရာ မဟုတ္လား ။ ခ်စ္တီးက သူ႕အေပၚမွာ ေတာ္ေတာ္အထင္ႀကီးေနတယ္ ။သူ႕မွာ ဘာမွမရွိေၾကာင္း ၊ ငါသြားေျပာလို႕ သိတာ၊ ကိုင္း ...လာ.... သြားမယ္ ။ ဒီေမာင္းကို ကြဲေအာင္သာထု ”
“ ဒီအိမ္ဟာ ဒီကေန႕ကစၿပီး ငါ့အိမ္ ၊ ဒီရြာထဲမွာ ဆြဲႏိုင္တဲ့လူ တစ္ေယာက္မွမရွိဘူး ငါဆြဲမယ္ ။ ၾကည့္... ေငြငါးရာ ခ်စ္တီးက ငါ့ခ်စ္တီး သူ ဘဂၤလားေရာက္ေနတာ ငါးႏွစ္ေက်ာ္လို႕ ငါ ဆင္းရဲေနတာ ။ အခု သူလည္းျပန္လာေရာ ငါလည္းလူျဖစ္တာပဲ။ အရွင္ေမြး ေန႕ခ်င္းႀကီးဆိုတာ ဒါေပါ့ကြ ” ဟု အားရပါးရ အသက္မရွဴဘဲ ေျပာေလ၏။
မၾကာမီ ေမာင္ျမ၏ အိမ္ေရွ႕သို႕ ေရာက္ၾကေလရာ အိမ္ေရွ႕မွ အိမ္တြင္းသို႕ ငံု႕ၾကည့္ၿပီး ခါးေထာက္ကာ ရပ္လ်က္ ေဆးျပင္းလိပ္ကို စတိုင္လ္ပါပါ ေသာက္ဖြာ၍ေနေလ၏ ။ ထို႕ေနာက္ ေငြစကၠဴမ်ားကို အက်ႌအိတ္ထဲမွထုတ္ၿပီး လ်င္ျမန္ေသာလက္ေခ်ာင္းမ်ားႏွင့္ လွန္ကာ ေရ၍ ေနေလ၏။
ေမာင္းသမားသည္ကား ေမာင္းကိုကိုင္လ်က္ အိမ္ေရွ႕ကို သြား၍ထိုင္ေလ၏။ ကေလးႏွစ္ေယာက္သည္ ဘိုးေၾကာင္ကိုျမင္ေသာအခါ အခန္းထဲမွ ထြက္မည္ဟန္ႏွင့္ ထၾကေလရာ မယ္မႈန္က ဆြဲ၍ထားၿပီး “ ေသမယ္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနၾက ၊ နင္တို႕ အေဖကို ဒီေလာက္ေတာင္ခင္သလား ” ဟု ေျပာေလ၏ ။ မယ္စံ သည္ကား မီးဖိုထဲမွ မထြက္ဘဲေနေလ၏ ။
ေမာင္ျမသည္ကား ခ်စ္တီးကိုေတာင္းပန္၍ မရေသာအခါ .......
“ ကိုင္း ကိုရာမ ေတာင္းပန္လို႕မရရင္လည္း သေဘာအတိုင္းသာ လုပ္ေပေတာ့ေလ ။ တစ္လေလာက္ ဆိုင္းရင္ ဒီေငြေလာက္ေတာ့ မခက္ပါဘူး ၊ က်ဳပ္တပည့္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္ ။ မဆိုင္းႏိုင္ရင္ လုပ္ေလ ” ဟု ေျပာၿပီး အိမ္ေနာက္ေဖးသို႕ ဆင္းသြားေလ၏ ။
မယ္မႈန္သည္ ကိုျမကိုၾကည့္ကာ အားငယ္လ်က္ မ်က္ရည္ကိုသာ သုတ္၍ေနေလ၏ ။ မၾကာမီ ေမာင္းကြဲ သံႀကီးကို ၾကားရေလ၏ ။ လူအမ်ား ၀ိုင္းအံု၍လာၾကေလ၏ ။ ဘိုးေၾကာင္မွာကား ေခါင္းေပါင္းစ တစ္ေထာင္ေထာင္ႏွင့္ ေငြစကၠဴမ်ားကို ကိုင္ဆုပ္လ်က္ ေခါက္တံု႕ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္၍ေနေလ၏ ။
ရြာသာမ်ားသည္ ၄င္းကို မုန္းထားရြံရွာေသာမ်က္ႏွာထားႏွင့္ ၄င္းကိုၾကည့္၍သာေနၾကရေလ၏။ တစ္စံုတစ္ရာကိုမွ် မလုပ္ၾကေပ ။ သူႀကီးအိမ္မွာ အစိုးရအရာရွိတစ္ေယာက္ႏွင့္ ပုလိပ္သားမ်ားကို မေတြ႕ၾကရေခ်ကာ ၄င္းကို စိစိညက္ညက္ေၾကေအာင္ လုပ္ခ်င္ၾကေလ၏။
ရြာသားမ်ားအနက္ မည္သူမွ် ေလလံဆြဲရန္ အၾကံမရွိၾက ။ ကိုျမႀကီးကို သနားၾကေလ၏။ သို႕ျဖစ္ေလရာ ဘိုးေၾကာင္မွာ က်ိန္းေသ၍ေနေလ၏။
ခ်စ္တီးသည္ ပါ၍လာေသာ သားနားေသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးႏွင့္ စကားတစ္ခြန္း ၊ ႏွစ္ခြန္းေျပေလ၏။ ၄င္းျမန္မာ လူမ်ိဳးမွာ ဘီးလစ္စာေရးႏွင့္ တူေလ၏။
ေမာင္းမာ ေလလ့ေမာင္းမဟုတ္ေသး ၊ လူေခၚေသာ ေမာင္းမွ်ျဖစ္ေလ၏။ လူအေတာ္မ်ားလာသျဖင့္ ေလလံစ၍ ပစ္ေသာအခါ ဆြဲသူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် မေပၚေပါက္ေပ ။ သို႕ျဖစ္ေလရာ ဘိုးေၾကာင္မွာ စိတ္ခ်လက္ခ် မိမိရေတာ့မည့္အေနႏွင့္ ေငြစကၠဴမ်ားကို တစ္ဖန္ လူအမ်ားျမင္ေအာင္ စတိုင္တင္းတင္းႏွင့္ ေရတြက္ျပန္ေလ၏။
ထိုအတြင္း ေယာက်ာ္းပ်ိဳတစ္ေယာက္သည္ လူစုလူေ၀းထဲ ျဖတ္၍လာၿပီး ဘိုးေၾကာင္၏လက္က ေငြမ်ားကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ တစ္ခ်က္တည္းသုတ္ယူၿပီး အိမ္ေပၚကို လ်င္ျမန္စြာ ေျပးတက္၍ သြားေလ၏။ မယ္မႈန္ႏွင့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္သည္ အခန္းတြင္းမွ ၀င္း၀င္းေတာက္ေသာ မ်က္ႏွာမ်ားႏွင့္ ထြက္၍လာၾကၿပီး ေယာက္်ားပ်ိဳကို အခန္းထဲသို႕ သြင္းၾကေလ၏။
အခန္းထဲသို႕ေရာက္ေသာအခါ ......
“ ေရာ့ မမ ၊ ဦးေလး ဘယ္မလဲ ” ဟု ေမးေလ၏။
“ ေနာက္ေဖး တင္းကုပ္ထဲမွာ ၊ ငါ့သား ဘယ္တုန္က ေရာက္သလဲ၊ မမ ေမွ်ာ္လိုက္တာ ၊ စာကေလးေတာင္မွ မေပးဘူး ၊ ဆပ္အင္စပက္ေတာ္အလုပ္ကို ရသြားၿပီလို႕ေတာ့ ၾကားရဲ႕ ။ ဘယ္မွာရယ္လို႕ မသိဘူး ” ဟု ေျပာရင္းသြားရာ ေနာက္ေဖး၌ မိႈင္၍ေနေသာ ကိုျမကို ေတြ႕ၾကသျဖင့္....
“ ေဟာေတာ့ ... ရွင့္သား လာတယ္ ” ဟု ေျပာေလ၏ ။ ကိုျမသည္ ဆပ္အင္စပက္ေတာ္ျဖစ္၍ လာေသာ မယားပါသားႀကီးကို ၀မ္းနည္းေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ၾကည့္ရင္း တစ္စံုတစ္ရာ မေျပာဘဲ သက္မႀကီးခ်ကာ.....
“ မင္း ဆပ္ျဖစ္လာတာေတာ့ ၀မ္းသာတာပဲေဟ့ ၊ အခု ငါတို႕ ျဖစ္ေနပံုကိုသာ ၾကည့္ေပေတာ့ ”
“ မပူပါနဲ႕ ဦးရယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္ အထင္လြဲလို႕ ေပါ့ေပါ့ဆဆ တမင္ေနခဲ့ပါတယ္ ။ ညီကေလးေတြကိုသာ တျဖည္းျဖည္းေခၚယူမယ္ စိတ္ကူးမိတာပဲ ။ အခုမွ ေမာ္လၿမိဳင္က သည္နယ္ကို ေျပာင္းလာရတာနဲ႕ ။ အက်ိဳးအေၾကာင္း စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အထင္လြဲေၾကာင္းသိရၿပီး အေဖအရင္း မဟုတ္ေပမယ့္ အေဖအရင္းထက္ အရာရာမွာ သာေနတာေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆိုးမိုက္သမွ် အတြက္ သည္းညည္းခံတာေတြကို အကုန္ပဲ ျပန္ေတြးမိတာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လာတာ ပါ ”
“ ဒါထက္ အခုေမာင္းထုတာ ေငြဘယ္ေလာက္အတြက္လဲ ”
ကိုျမ ။ ။ “ မမ်ားပါဘူးကြယ္ ငါးရာတည္းပါ ။ တစ္လေလာက္ဆိုင္းပါဆိုတာ မရဘူး ”
မႈန္ ။ ။ “ ဘာရမလဲ ၊ ဟိုအေကာင္ လက္ခ်က္ ။ ငါတို႕ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္းေနတာကို မင္းအေဖက မၾကည့္ႏိုင္ဘူး ၊ သည့္အတြက္ ခ်စ္တီးကိုတြန္းေပးတာ ၊ လြဲကာမွ လြဲေရာ မမေတာ့ ဒီလုိထင္တာပဲ ။ သူဆြဲမလို႕ ေငြေတြနဲ႕လာတာၾကည့္ ပါလား၊ သူ႕ခ်စ္တီးေဟာင္း ျပန္ေရာက္တယ္ ၾကားရတယ္ ”
“ ဘာအေရးႀကီးသလဲ မမရယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္ရွိပါေသးတယ္ ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဆပ္အလုပ္ကို ဂုဏ္အတြက္လုပ္တာ ။ ေမာ္လၿမိဳင္မွာ ကၽြန္ေတာ္မိန္းမ ရလာခဲ့တယ္ ။ ဒီမွာ ” ဟု ေျပာၿပီး ေငြစကၠဴ ရာတန္ အထပ္ႀကီးတစ္ထပ္ကို ထုတ္၍ျပၿပီး ပေထြး၏ လက္ကို ကိုင္ဆြဲကာ ထည့္ရင္း “ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေစာ္ကားမိုက္မွားသမွ်ကို ခႊင့္လႊတ္ပါ ဦးရယ္ ” ဟု မ်က္ရည္ တလည္လည္ႏွင့္ ေျပာေလ၏။
ကိုျမမွာ ငိုသံပါမွာ စိုးေသာေၾကာင့္ စကားမေျပာဘဲ ေငြစကၠဴလိပ္ႀကီးကို ကိုင္ဆုပ္ၿပီး ေနာက္သို႕လွည့္ကာ ႏွပ္ညွစ္၍ မ်က္ႏွာကို ပုဆိုးကပံုစႏွင့္ သုတ္ေလ၏။
မမႈန္ ။ ။ “ မင္း ညီမ်ားကိုလည္း ဆံုးမဦးမွျဖစ္မယ္ ၊ သူတို႕က အခုအထိ မိုက္တုန္းဆိုးတုန္း ပေထြးကို ဘာေလာက္မွ အမႈမထားဘူး ၊ ျမင္ရဲ႕လား ၊ အစ္ကိုႀကီးက ဘယ္ေလာက္ လိမၼာသလဲ ”
“ လိမၼာပါလိမ့္မယ္ မမရယ္ ၊ ငယ္လို႕ပါ။ မမိုက္ၾကနဲ႕ေနာ္ ။ ပေထြးေပမယ့္ ငါ့တို႕ေဖေဖနဲ႕ စာၾကည့္ ငါတို႕ကို ဘယ္သူ ပညာသင္ေပးသလဲ ” ဟု အစ္ကိုက ေျပာရာ ညီႏွစ္ေယာက္မွာ ေခါင္းငံု႕လ်က္ မ်က္ရည္ကိုသာ သုတ္၍ေနၾကေလ၏။
အိမ္ေရွ႕၌ ေမာင္သံစဲ၍သြား၏။ မယ္မႈန္က ဘီးလစ္ထံကပ္ၿပီး ေငြစကၠဴမ်ားကို ေပးေလ၏။ ထို႕ေနာက္ မီးဖိုသို႕ သြားေလ၏။ မယ္စံႏွင့္ ေတြ႕ေသာအခါ......
“ ဒါ ညည္းေယာက္်ားေငြေတြ၊ ညည္း ယူမလား ” ဟု မယ္မႈန္က ေျပာေလ၏။
“ မလိုခ်င္ပါဘူး မမႈန္ရယ္ ၊ သူ႕ဟာသူ ျပန္ေပးလိုက္ပါ ” ဟု ေျပာသျဖင့္ မယ္မႈန္ ထြက္လာေသာ အခါ ဘိုးေၾကာင္မွာ လက္၀ါးခ်င္းပြတ္လ်က္ ဘာကိုလုပ္ရမွန္းမသိပဲ အိမ္ဘက္ကိုသာ တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ၾကည့္၍ ေနသည္ကို ျမင္ရသျဖင့္ မမႈန္က မိန္းမတစ္ေယာက္အား ေငြစကၠဴမ်ားေပးၿပီး “ ဟို အေကာင္ကို သြားေပးလိုက္ပါ ” ဟု ေျပာေလ၏ ။ မိန္းမလည္း သြား၍ေပးရာ ဘိုးေၾကာင္သည္ ေငြစကၠဴမ်ားကို ယူၿပီး ျမန္ျမန္ႀကီး ထြက္၍သြားေလသတည္း။
ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အစိတ္ခန္႕ ၾကာ၍သြားေလ၏ ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဖေရဇာလမ္း သားနားေသာ ျခံႏွင့္ အိမ္တစ္အိမ္ေရွ႕ ပန္းျခံထဲတြင္ ဓာတ္မီးေရာင္၌ ကေလးကေလး ေလးေယာက္ ျမင္ခင္းေပၚတြင္ ျမဴးရႊင္ကစား၍ ေနၾကသည္ကို ပ်ိဳရြယ္ေသာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္သည္ ရပ္ကာ ၾကည့္၍ေနၾကေလ၏။
ထိုအခိုက္ ခ်ည့္နဲ႕စုတ္ျပတ္ေသာ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ ၀င္ေရာက္၍လာရာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္က ၾကည့္၍ေနၾကၿပီး မိန္းမက “ ဘာကိစၥလဲ ” ဟု ေမးေလ၏။
“ ရာဇ၀တ္ ၀န္ကေလး ကိုဘဦး ရွိပါရဲ႕လား ” ဟု ေမးေလ၏။
“ က်ဳပ္ပဲ ” ဟု ေယာက်္ားကေျပာၿပီး အဘိုးႀကီး၏မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ရာ အံ့အားသင့္၍ေနေလ၏။
“ ေဖေဖေလ .... မမွိတ္မိေတာ့ဘူးလား ” ဟု အဘိုးႀကီးက ေျပာၿပီး အနီးရွိ ခံုတန္းလ်ားေပၚ၌ ထိုင္ခ်ကာ မ်က္ႏွာကို လက္၀ါးႏွင့္အုပ္ၿပီး ရႈိက္ငင္ေနေလ၏။ ရာဇ၀တ္ ၀န္ကေလးသည္ မိမိ၏ မယားအား တီးတိုးစကားေျပာရာ မယားျဖစ္သူက ကေလးမ်ားကို ေခၚ၍ အိမ္တြင္းဘက္သို႕ လ်င္ျမန္စြာသြားေလ၏။
ရာဇ၀တ္ ၀န္ကေလးသည္ ၄င္း၏အေရွ႕၌ရပ္ကာ .... “ အေဖမို႕ မျငင္းႏိုင္ဘူး၊အင္း...ဒုကၡ၊ ဒုကၡ... ျမင္ရပံုလည္း ပံုပန္းမလွ၊ အေဖရယ္လို႕ ေျပာရမွာ အင္မတန္ ခက္တာပဲ။ အခု ဘယ္အႀကိဳအၾကားက ေပၚလာတာလဲ ၊ စုတ္ လွခ်ည္လား ”
“ မင္းတို႕အားလံုး ဒီေရာက္ေနတာကို ေဖေဖသိတာ ေလးလေက်ာ္ၿပီ ။ ေဖေဖ ျပရုပ္မေကာင္းလို႕ မလာဘူး၊ ေဖေဖဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာေတာ့ မေျပာပါရေစနဲ႕ေတာ့ကြယ္၊ အကဲသာ ခတ္ပါေတာ့ ” ဟု ေျပာသျဖင့္ ေသခ်ာစြာၾကည့္လိုက္ေသာ အခါ....
“ ေပ်ာ္ရာမွာပဲ ေနပါေတာ့လား ေဖေဖရယ္ ၊ ဘာလို႕ လာၿပီး သတိေပးရတာလဲ ”
“ မေနႏိုင္လို႕ လာရပါတယ္ သားရယ္။ ေဖေဖၾကာၾကာမေနရေတာ့ပါဘူး ၊ ေဆးဖိုး၀ါးခကေလးသာ ေပးလိုက္ပါေတာ့ ၊ ေဖေဖ ျမန္ျမန္ သြားပါ့မယ္။ ေနာက္ကိုလည္း မလာေတာ့ဘူး ” ဟု ေျပာေလ၏။
“ ေၾသာ္ ... သံေ၀ဂ ရလို႕လာတာ မဟုတ္ဘဲကိုး ။ ေသခါနီးမွာ ေကာင္းေကာင္းကေလးမ်ား ေနပါေတာ့လား ေဖေဖ ”
“ မေနႏိုင္ဘူး .... မေနႏိုင္ဘူး ၊ ေဖေဖလည္း သားအေၾကာင္းကို ဘယ္သူမွ သိေအာင္မေျပာဘူး ၊ အခု ငတ္ေနတယ္၊ မာလည္း မမာဘူး ၊ အဟူး ... အဟူး.....”
“ ေဆး၀ါးစားၿပီး ေအးေအးေနပါလား ၊ ဒီမွာ ၾကည့္မယ့္လူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ”
“ လူေတြမ်ားလို႕ ေဖေဖ မေနႏိုင္တာေပါ့ ၊ ေဖေဖ ေတာ္ရာမွာ ေသမယ္ ၊ ေသမွပဲ ေဖေဖေတာ့ ၀ဋ္ကၽြတ္ မွာပဲ ”
ရာဇ၀တ္၀န္ကေလးသည္ ၀မ္းနည္းစြာ ဦးေခါင္းကို ခါၿပီး “ ေနဦး ” ဟု ေျပာ၍ ထြက္သြားေလ၏။ အတန္ၾကာမွ ေပၚလာၿပီး ေငြစကၠဴ ေလး ၊ ငါးရြက္ကို ေပးေလရာ ဦးဘိုးေၾကာင္သည္ တုန္လႈပ္ေသာလက္ ႏွင့္ယူၿပီး “ ဒါေနာက္ဆံုးပဲ ၊ ဒီ ေငြမ်ားဟာ ေဖေဖ့ကို အဆံုးစီရင္မွာပဲ ။ ကိုင္း ... ေဖေဖ သြားမယ္၊ ေဖေဖ ရွိတယ္လို႕ စိတ္မွာ မေအာက္ေမ့နဲ႕ ၊ ေသၿပီ လို႕ မွတ္လိုက္ ” ဟု ေျပာၿပီး ထိုင္ရာမွ ကုန္းကိုင္းေသာ ကိုယ္ဟန္ကို တေရြ႕ေရြ႕သြားရွာေလေတာ့ သတည္း။
ထိုအခိုက္ ဦးျမ ၊ ေဒၚမႈန္ ၊ ေဒၚစံတို႕သည္ ကေလးမ်ားႏွင့္ အိမ္ထဲမွ ထြက္၍လာၾကရာ ရာဇ၀တ္၀န္ကေလးက ၄င္းတို႕ထံေျပးၿပီး မယားမၾကားေအာင္ တီးတိုးစကားေျပာ၍ လက္ညွိဳးညႊန္ျပ ေလရာ တေရြ႕ေရြ႕ေ၀း၍ သြားေသာသ ဏၭန္ကို လွမ္း၍ ၾကည့္ၾကလ်က္ အံ့ၾသ၍ ေနၾကေလ၏။ ေဒၚစံသည္ကား ေပ်ာက္ကြယ္၍ သြားသည့္တိုင္ေအာင္ ၾကည့္ရွာေလ၏။
ၿပီးၿပီ ။
ပီ-မိုးနင္း
5 comments:
ေၾသာ္.... သူ႕ၾကမၼာ သူဖန္တီးသြားတာပါပဲလား။
ေအးဗ်ာ သူ႕ၾကမၼာသူဖန္တီးရုံ မဟုတ္ဘူး
တုိ႔လဲ တုိ႔ၾကမၼာ တုိ႔ဖန္တီးေနၾကတာကလား
ကိုယ္ျပဳခဲ့တဲ့အျပဳအမူအတိုင္းပဲ ရလဒ္ဆိုးနဲ႔ ဇာတ္သိမ္းရတာပါပဲ။
ေလာကႀကီးအေၾကာင္းကုိ သိသြားရတယ္၊ ထုိေခတ္မွမဟုတ္ဘူး ခုေခတ္မွာလည္း ဒီလုိဘဝေတြစုံလုိ႔ပါပဲ။
အင္း ...
ရင္နင္ ့စရာပါပဲဗ်ာ။
ေက်ာမြဲတို ့ရဲ ့အၿဖစ္ေတြက...။
Post a Comment
ဒီကေန႕ ဘြဲ႕ရၿပီး မနက္ျဖန္ စာမဖတ္လွ်င္ သန္ဘက္ခါ စာမတတ္ျဖစ္သြားမည္။