လူငယ္မ်ားအတြက္ စာေပလက္ေဆာင္

သုခမိန္

လူငယ္မ်ားအတြက္

စာေပလက္ေဆာင္္

အဲဒီအခ်ိန္က

ဆရာတို႕အမ်ားဆံုးဖတ္ခဲ့ရတဲ့စာကေတာ့

ဆရာႀကီးပီမိုးနင္းရဲ႕ တက္က်မ္းေတြပါဘဲ။

ဒါေၾကာင့္ အဲဒီေခတ္ကလူငယ္ေတြဟာ

ညီညြတ္ၾကတယ္။ ရိုင္းပင္းၾကတယ္။

မဟုတ္တာကို မလုပ္ၾကဘူး။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာထိုင္ၿပီး ေလလြင့္မေနဘူး။

မူးယစ္ေသာက္စားျခင္းလဲ မရွိဘူး။

-   ဆရာမွာခဲ့မည္ တပည့္ငယ္အမ်ားတို႕...

-   ငါဆရာ့စကားကို နားေစ့ေစ့ေထာင္ေလ....

-   မေသမွ်ကာလအတြင္းတြင္ ဖ်င္းတန္ေပါ့သြပ္ေသာ လူကို မေပါင္းႏွင့္...

-   ေလာင္းကစား ေသစာမႈကို ေ၀းစြာၾကဥ္...

-   ဆရာသခင္၊ အရွင္ႏွစ္ပါး၊ မိဘမ်ားကို မုန္းထား မန္မ်က္၍ စိတ္ထြက္ေအာင္ မျပဳႏွင့္...

-   သူ႕ေက်းဇူးကို အထူးသိေလ...

-   ေဆြလာမ်ိဳး၀တ္လည္း ေက်လွေစ...

-   အေဆြမိတ္ေကာင္းကို ရေအာင္ရွာ...

-   ကာမဂုဏ္ေၾကာင့္လည္း မရူးႏွင့္...

-   ဥစၥာဂုဏ္ေၾကာင့္လည္း မျမဴးႏွင့္...

-   ေက်းဇူးမသိသည့္ ခင္ပြန္းကို ပစ္ပယ္...

-   အလယ္အလတ္က်ေအာင္ ၾကံ...

-   မာန္မာန နည္းသူကိုရွာ...

-   ကုသိုလ္၊ ဥစၥာ၊ ပညာ သံုးခု ၊ တစ္ေန႕မႈမွာ ၊ တစ္ခုခုကို ရေအာင္ၾကံ...

-   ကံကိုခ်ည့္လည္း မယိုးႏွင့္...

-   ဥာဏ္ကိုခ်ည့္လည္း မကိုးႏွင့္...

-   တစ္ေထာင္တန္ သူ႕အက်ိဳးေၾကာင့္ ကိုယ္အက်ိဳးကို မယုတ္ေစရာ...

-   လိမၼာတုကို ခိုး...

-   ကိုယ္က်ိဳးကို ရွိေအာင္ၾကံ...

-   ေလာဘခက္ထန္လွ်င္ စားရသံုးရ၏...

-   ေဒါသခက္ထန္လွ်င္ ပစၥဳပၸန္သံသရာ၊ ႏွစ္ျဖာရွဳံး၍ စံုးစံုးနစ္၏။

               ဒီစာကေတာ့ ရတနာပံုၿမိဳ႕တည္နန္းတည္ မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီး လက္ထက္က ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ လံုးေတာ္ဆရာေတာ္ရဲ႕ ၾသ၀ါဒကထာ၊ လူငယ္မ်ားအတြက္လမ္းညႊန္ ဆံုးမစာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီဆံုးမစာကို ဟံသာ၀တီ ပိဋကတ္ပံုႏွိပ္တိုက္က ၁၉၆၀ ခုႏွစ္မွာ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀တဲ့ ဆံုးမစာေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္မွာ ဖတ္ရႈႏိုင္ပါတယ္။ဤစာေရးသူ(ဆရာ)က စုေပါင္းတည္းျဖတ္ေပးခဲ့တာပါ။

ဆရာေတာ္ရဲ႕ ဆံုးမစာဟာ အေတာ္ရွည္ပါတယ္။ အလွဴ႕ရွင္တစ္းဦးက ဓမၼဒါနပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ငွပါရေစလို႕ ေတာင္းဆိုတဲ့အတြက္ ခြင္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က လူငယ္မ်ားကို လမ္းညႊန္ဆံုးမတဲ့စာလို႕ ဆိုရပါမယ္။ သို႕ေသာ္လဲ ယေန႕ေခတ္လူငယ္မ်ားအတြက္လည္း မမွားႏိုင္တဲ့ အဖိုးတန္တဲ့ စာေတြျဖစ္ေနပါတယ္။

ေရွးေခတ္ကေပၚခဲ့တဲ့ ပုေတၱာ၀ါဒ၊ မာေတာ၀ါဒ၊ အစရွိတဲ့ ဆံုးမစာေတြဟာလဲ လူငယ္ေတြကိုဆံုးမတာပါဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ရိုးတယ္။ လံုးေတာ္ ဆရာေတာ္ရဲ႕စာနဲ႕ မတူဘူး။ လံုးေတာ္ဆရာေတာ္ရဲ႕ စာက ဆန္းသစ္တယ္၊ ေခတ္ဆန္တယ္။ ျပည့္စံုတယ္လို႕ ဆိုရမယ္။ ဒီစာကိုမၾကာမၾကာဖတ္ၿပီး ေလာကရဲ႕ အျမင္နဲ႕ ဆင္ျခင္ႏွလံုး သြင္းသင့္တယ္။

ဒီမွာစကားစပ္မိတဲ့ အတြက္ ဆရာတို႕ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတဲ့ ေခတ္အေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ဆရာတို႕ ကိုေမြးဖြားခဲ့တဲ့ ၁၂၈၅(၁၉၂၃) ခုႏွစ္ဆိုတာ ၀ံႆာႏုေတြခ်ည္းျဖစ္ကုန္ၾကတဲ့ ၀ံသာႏုေခတ္ပါပဲ။ ၀ံသာႏုဆိုတာ အမ်ိဳး၊ဘာသာ ၊ သာသနာ၊ ပညာ၊ အရာရာမညွိဳး၊ တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ လမ္းစဥ္နဲ႕ လႈပ္ရွားေနတဲ့ အဖြဲ႕ႀကီးပါ။ ၀ံသာႏုမ်ားကို မ်က္စိပြင့္ေအာင္ ေခါင္းေဆာင္ ညႊန္ျပသူကေတာ့ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမျဖစ္ပါတယ္။ ဦးဥတၱမဟာ အိႏၵိယသြား၊ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသြားၿပီး ႏိုင္ငံျခားဗဟုသုတ ရွိသူျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ေဟာေျပာခ်က္ေတြကို စုေပါင္းၿပီး စာအုပ္ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဟုမၼရူးေခၚ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ရမွယူမယ္၊ ဒိုင္အာခီေခၚ ပူးတြဲအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို မလိုခ်င္ဘူးလို႕ေျပာပါတယ္။

၀ံသာႏုအသင္းခ်ဳပ္ႀကီးထဲက ၂၁ ဦးေသာ ပုဂၢိဳလ္ေတြက ဒိုင္အာခီကို လက္ခံမယ္ဆိုၿပီး ခြဲထြက္သြားၾက ေတာ့ ၀ံသာႏု ႏွစ္ျခမ္းကြဲခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ အစိတ္စိတ္ကြဲၿပီး ၀ံသာႏုအသင္းခ်ဳပ္ႀကီးဟာ ယိုင္လဲခဲ့တယ္။ ၿဗိတိသွ်အစိုးရကေတာ့ ဒိုင္အာခီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ေပးခဲ့တယ္။ ၂၁ ဦးေခါင္းေဆာင္ အမ္ေအဦးေမာင္ႀကီးဟာ ပညာေရး၀န္ႀကီး ျဖစ္လာခဲ့တယ္။

၁၉၂၀ ခုႏွစ္က တကၠသိုလ္ကို သပိတ္ေမွာက္ၿပီး ေနရွင္နယ္ေက်ာင္းအမည္နဲ႕ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ထူေထာင္ခဲ့ တဲ့ေက်ာင္းေတြရွိတယ္။ ဦးေမာင္ႀကီးက ေနရွင္နယ္ပညာေရးေကာင္စီကို ဖြဲ႕ၿပီး ေနရွင္နယ္ေက်ာင္းေတြကို ကူညီေထာက္ပံ့ေၾကးေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက ေခြးတံဆိပ္ဓါတ္ျပား ကုမၸဏီက အေရွ႕ပိုင္းဆရာခ်စ္ေရးၿပီး မၾကည္ေအာင္ သီဆိုထားတဲ့ “ကိုေလအိုး” သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ရွိခဲ့တယ္။


- ကိုေလအိုးဆရာရယ္၊ သူ႕ေၾကာင့္ကြယ္၊ မၾကည္ေအာင္ကို လြမ္းလဲလြမ္းၾကတယ္၊ တမ္းလဲတမ္းၾကတယ္၊ ကိုဗိုေက အုပ္ေပါင္းေပါင္းလို႕ တုတ္တစ္ေခ်ာင္း နဲ႕ လမ္းကိုေလွ်ာက္တယ္၊ ဟိုက္စကူး ေက်ာင္းေက်ာင္းသား ရယ္၊ ေနရွင္နယ္ေက်ာင္းသားရယ္၊ ေအဘီစီဒီ မတတ္ပဲနဲ႕ အရပ္ထဲကိုလည္၊ ေမာင္ရယ္ ၊ ေရွာင္ကြယ္ ေၾကာက္တယ္၊ ေၾကာက္တယ္-

အဲသည္ေတာ့ ခရစ္ယာန္ သာသနာျပဳအဖြဲ႕ေတြက တည္ေထာင္တဲ့ ေကာလိပ္ေက်ာင္း၊ အစိုးရက တည္ေထာင္တဲ့ ဟိုက္စကူးေက်ာင္းနဲ႕ ၀ံသာႏုအသင္းမ်ားက တည္ေထာင္တဲ့ ေနရွင္နယ္ေက်ာင္းရယ္လို႕ သံုးမ်ိဳးရွိခဲ့တယ္။ ဒီမွာ အစိုးရက ထူးေထာင္တဲ့ တိုင္းရင္းျမန္မာေက်ာင္းေတြ မပါေသးဘူး။ အားလံုး ေလးမ်ိဳး ရွိတာေပါ့။

ဆရာဟာ အဲသည္တုန္းက အင္မတန္ငယ္ေသးလို႕ ဒါေတြကို မသိပါဘူး။ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း၀ိုင္း ဆံုၾကရင္ လူႀကီးေတြဟာ ၀ံသာႏုစကားေတြေျပာၾကတယ္။ ဆရာ့အေဖ ဦးဘိုးသက္ဟာ တိုက္နယ္၀ံသာႏု ဥကၠဌ ျဖစ္လို႕ အလွဴရွိရင္ သံဃာစင္ေပၚမွာ ၀ံသာႏုတရားေဟာရတာ အေမာပါပဲ။ ဆရာကေတာ့ နားစြန္နားဖ်ား ၾကားရတာပါ။

အဲ- ၀ံသာႏုအသင္းမွာ တရားေဟာေကာင္းလွတဲ့ ဆရာေတာ္ဦးေညယ်တရားပြဲကိုေတာ့ အေဖနဲ႕လိုက္သြား လို႕ ၾကားနာဖူးရပါတယ္။ ေသာင္မျမင္ ကမ္းမျမင္တရားတဲ့-

-သမုဒ္ပင္လယ္၊ ေရျပင္က်ယ္၌၊ ေလွငယ္နဲ႕သြား၊ ပမာလားသို႕၊ ေလွသြားညီအစ္ကို ၊ မ်ားထိုထိုတို႕၊ အလိုမက် ၊ ကိုယ့္ဆႏၵႏွင့္၊ မမွ်ေလခ်က္၊ သို႕အတြက္ေၾကာင့္ ရန္စနက္ဆြယ္၊ မာန္မ်က္ျခယ္၍၊ နင္ဟယ္ငါက၊ ေဒါမာန္ထလ်က္၊ ရိုက္ၾကထုေထာင္း၊ သို႕အေၾကာင္းေၾကာင့္၊ အေပါင္းလိပ္ငါး၊ ငမန္းမ်ားတို႕၊ အနားသို႕လွ်င္း၊ စားဖို႕ခ်ဥ္းေပါ့၊ ေလးျပင္းလည္းက်၊ လိႈင္းလဲထလ်က္၊ ျမဳပ္ရမည္ပင္၊ မိုးေမွာင္ဆင္သည္၊ ေၾသာ္-ေသာင္မျမင္ ကမ္းမျမင္ ျဖစ္ရေလေတာ့သတည္း။

အဲဒီလကၤာေလးကိုေတာ့ လူႀကီးေတြဆီကတစ္ဆင့္ ရထားခဲ့တယ္။ ဆရာ့အသက္ ၇ ႏွစ္၊ ၈ ႏွစ္ေလာက္မွာ ေတာင္သူလယ္သမား ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဆရာစံ သူပုန္ထလို႕ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ဆူပြက္ခဲ့တယ္၊ ေတာမီးေလာင္ ေတာေၾကာင္လက္ခေမာင္းခတ္ ဆိုသလို ဆရာစံအတုေတြကလဲ ေရာေယာင္ၿပီး ဓားျပတိုက္ၾကတယ္။ ဆရာတို႕ဇာတိ ရပ္သာရြာကေလးဟာ ဆင္ၿမီးဆြဲၿမိဳ႕ရဲ႕ အေနာက္ဘက္တစ္မိုင္ ေလာက္မွာရွိပါတယ္၊ သြပ္မိုးအိမ္ သံုးေလး အိမ္ပဲရွိပါတယ္။ ဆရာတို႕အိမ္စုကို ေလးႀကိမ္တိတိ ဓားျပတိုက္ခံရတယ္။ ဆရာတို႕ မိသားစုဟာ ျပည္ၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ အေဒၚရဲ႕ အိမ္မွာသြားေနရတယ္။

ဆရာ သတၱမတန္းေရာက္ေတာ့ သဲကုန္းၿမိဳ႕က အလယ္တန္းေက်ာင္းမွာေနရတယ္။ ၁၃၀၀ ျပည့္အေရး ေတာ္ပံုနဲ႕ တိုးခဲ့တာေၾကာင့္ စတိသေဘာနဲ႕ တစ္ေန႕သပိတ္ေမွာက္ရတယ္။ ေက်ာင္းသားႀကီးေတြက ေရွ႕က ေအာ္တာကို ဆရာတို႕က လိုက္ေအာ္ရတယ္။

နံပါတ္တုတ္၊ နံပါတ္တုတ္ 

ေအာင္ေက်ာ္ရိုက္တဲ့ နံပါတ္တုတ္

ဆိုတာ မွတ္မိေနတယ္၊ အဲသည္တုန္းက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ က်ဆံုးခဲ့တယ္ေလ။ ဆရာတို႕ႏိုင္ငံဟာ မလြတ္လပ္တဲ့အတြက္ ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီ အစိုးရက ဖိႏွိပ္သမွ်ခံေနရတယ္လို႕ နားလည္ခဲ့ တယ္။ ေဒါက္တာဘေမာ္ အစိုးရလဲ ျပဳတ္က်ခဲ့တယ္။

၈ တန္း ၊ ၉ တန္း ၊ ၁၀ တန္းက်ေတာ့ ပုတီးကုန္းၿမိဳ႕ အေရွ႕ဘက္ရွိ သိုက္ေတာရြာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဆက္ေနရတယ္။ ဦးေလးသခင္ထြန္းအုပ္နဲ႕ ဦးေလးသခင္ ေရႊေဘာ္တို႕က တာ၀န္ယူၿပီး ေက်ာင္းထားေပး တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အသက္ ၁၆ ႏွစ္နဲ႕ သခင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ပုတီးကုန္းၿမိဳ႕ဟာ သခင္ေတြ အင္အားအမ်ားဆံုး ၿမိဳ႕ပါပဲ။ ျပည္ခရိုင္ တို႕ဗမာ အစည္းအရံုးႏွစ္ပတ္လည္ ညီလာခံကို ပုတီးကုန္းၿမိဳ႕ ဘုရားႀကီး ၀င္းထဲမွာ ျပဳလုပ္ခဲ့တယ္။ ပုတီးကုန္းမွာ ထင္ရွားသူကေတာ့ သခင္ပု ျဖစ္တယ္။ သခင္ပုရဲ႕ဇနီး ေဒၚရွင္ဟာ အလြန္သေဘာေကာင္းတယ္။ မၾကာခဏဆိုသလို သူတို႕အိမ္မွာ ထမင္းစားခဲ့ဖူးတယ္။


အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး တို႕ဗမာအစည္းအရံုးရဲ႕ ေၾကညာခ်က္စာတမ္းေတြ၊ ေဒါင္းအပတ္စဥ္ စာေစာင္ေတြ၊ တကၠသိုလ္ကထုတ္တဲ့ အိုးေ၀စာေစာင္ေတြကို ဖတ္ရတယ္။ ဆရာတို႕ရဲ႕ႏွလံုးသားကုိ ႏႈိးဆြေပးလိုက္တာ ကေတာ့ ၀ိုင္အမ္ဘီသခင္တင္ေရးတဲ့ “တို႕ဗမာ” သီခ်င္းပါပဲ။ ဇာတိမာန္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ ထက္သန္ေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္တဲ့သီခ်င္းပါ။ ၿပီးေတာ့....

၂။   သခင္သီခ်င္း၊ သခင္မ သီခ်င္း
၃။   ေတာင္သူလယ္သမား သီခ်င္း
၄။   မီးတုတ္ သီခ်င္း
၅။   မိုးကိုဒူးနဲ႕ တိုက္မယ္ သီခ်င္း

ေတြဟာ ရဲစိတ္ရဲမာန္ ထက္သန္လာေအာင္ ၀ီရရသ ေျမာက္ေအာင္ေရးထားတဲ့ သီခ်င္းေတြပါ။ အသံမာၿပီး ေတာ့မာန္ပါတယ္။ တို႕ဗမာ လူထုတရားပြဲေတြက်ရင္ “ တို႕ဗမာ” သီခ်င္းနဲ႕ စၿပီးဖြင့္ရတယ္။ အခမ္းအနား ၿပီးဆံုးရင္ ....

၁။   ဓနရွင္သီခ်င္း
၂။   အာဏာရွင္သီခ်င္း

တစ္ခုခုနဲ႕ နိဂံုးခ်ဳပ္ရတယ္။ သခင္တင္(ဒဂုန္သခင္တင္) ေရးတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီသီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္က ေတးသြား တူတယ္။ သခင္အျဖစ္က ကၽြန္ျဖစ္ရတာ နာလွတယ္လို႕ ဆိုထားတဲ့သီခ်င္းပါ။ အသံေပ်ာ့ၿပီး ဆိုရပါတယ္။ ဂရုဏာ ရသျဖစ္ေအာင္ ေရးထားတာပါ။ ဒီသီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္ကို ဓါတ္ျပားသြင္းခြင့္ မရခဲ့ဘူး။

တေယာ၊မယ္ဒိုလင္၊ဘင္ဂ်ိဳတူရိယာ မ်ားကို ဆရာတို႕ နည္းနည္းပါးပါး တီးတတ္ေခါက္တတ္စျပဳတဲ့ အခ်ိန္မွာ အဆိုေတာ္စိန္ပါတီ ဆိုထားတဲ့ ပါေတာ္မူသီခ်င္းဓါတ္ျပားထြက္လာတယ္။ေရးသူက ဂီတစာဆို ေရႊတိုင္ညႊန္႕ ျဖစ္ပါတယ္။



- ရတနာပံုေနျပည္၊ မင္းဆယ့္တစ္ဆက္ အုပ္စိုးခဲ့သည္။ ေရွးတုန္းကေတာ့ အလြန္သာယာစည္၊ သီေပါရာဇာ နန္းစံခုနစ္ႏွစ္မွာ ျဖစ္ရတဲ့ အေရးကို ေတြးမိပါေတာ့.....သည္။
-ျမန္မာျပည္ ဇတ္လမ္းရႈပ္သမွ်၊ ေရႊကညစ္နဲ႕ေရးကာ စာကိုစီ၊ ရာဇဌာနီ ျမနန္းအယုဇၩမွာ၊ ဧကရာဇ္နဲ႕ ေ၀းတာၾကာေလၿပီ။ တစ္ေထာင္နဲ႕ ႏွစ္ရာေလးဆယ့္ ခုနစ္ခုႏွစ္မွာအတည္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလဆုတ္ ရွစ္ရက္ေန႕ကိုေတာ့ ၊ မေမ့ႏိုင္ပါၿပီ၊ ယေန႕တိုင္ၾကာရွည္၊ ေရေျမ႕ရွင္ကို ယူငယ္သြားေတာ့၊ လူရွင္အမ်ားတို႕ ေၾကကြဲၾကလို႕၊ ေရနည္းငါးပံုညီ ၊ ေၾသာ္.....သီေပါရာဇာ ပါေတာ္မူရွာၿပီ-
-ကိုယ့္ဘုရင္ ကိုယ့္သခင္ကိုေမွ်ာ္မွန္းရည္။ ယေန႕တိုင္ မေမ့ႏိုင္ပါေတာ့သည္။

ဘုရင္စနစ္ကို လြမ္းဆြတ္တမ္းတေနျခင္းမဟုတ္ ။ မိမိတို႕ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ ၊ မိမိတို႕ လြတ္လပ္ေရး ဆံုးရႈံးသြားရျခင္းအတြက္ ရင္နာရပံုကို ေျပာထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ သို႕မွသာ ဆရာတို႕လူငယ္ေတြမွာ ကိုယ့္တိုင္းျပည္၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳး ၊ ကိုယ့္လြတ္လပ္ေရး ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြ ရင့္က်က္ခိုင္မာလာ မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီေနာက္(၁) နဂါးနီသီခ်င္း ၊ (၂)ဘိုးဘိုးေအာင္ သီခ်င္းကို ရုပ္ရွင္မင္းသားႀကီး ခင္ေမာင္ရင္က သီဆိုထားတဲ့ ဓာတ္ျပားထြက္လာပါတယ္။ တို႕ဗမာ အစည္းအရံုးရဲ႕ တံဆိပ္အလံျဖစ္တဲ့ “သံုးေရာင္ျခယ္” သီခ်င္းကို ပထမေဒၚၾကည္ေအာင္နဲ႕ ဓါတ္ျပားသြင္းၿပီးထုတ္ေ၀တာမွာ သိပ္မစြံတဲ့အတြက္ စိန္ပါတီနဲ႕ အသံသြင္းၿပီး ထုတ္ေ၀ေတာ့မွ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ျပန္႕ႏွံ႕ေအာင္ျမင္ခဲပါတယ္။

အထက္ပါ သီခ်င္းေတြဟာ ေရာင္းမေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေတြပါ။ လူေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ရွင္သန္ေနၾကသလဲ ဆိုတာကို ဒီသီခ်င္းေတြနဲ႕ သက္ေသျပလိုက္ျခင္းပါပဲ။ ေရႊတိုင္ညြန္႕နဲ႕ စိန္ပါတီတို႕ဟာ သခင္အသင္းကို ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။အဲဒီအခ်ိန္က ဆရာတို႕ ဆရာတို႕အမ်ားဆံုးဖတ္ခဲ့ရတဲ့ စာကေတာ့ ဆရာႀကီးပီမိုးနင္းရဲ႕ တက္က်မ္းေတြပါပဲ။ ထိပ္ဆံုးသို႕၊ လူတစ္လံုးသူတစ္လံုး၊ ဘ၀တိုက္ပြဲ စတဲ့ စာအုပ္ေတြဟာ အေတြးအျမင္သႆနစာမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ တိုးတက္တဲ့ အယူအဆရွိပါတယ္။ လူငယ္ေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ကိုျပဳျပင္ေပးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီေခတ္က လူငယ္ေတြဟာ ညီညြတ္ၾကတယ္၊ရိုင္းပင္းၾကတယ္၊ မဟုတ္တာကို မလုပ္ၾကဘူး။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာထိုင္ၿပီး ေလလြင့္မေနဘူး၊ မူးယစ္ေသာက္စားျခင္းလဲ မရွိဘူး။

တစ္ဖက္ကလဲ ေက်ာင္းစာကို တကုတ္ကုတ္က်က္ေနရ၊ တြက္ေနရတာကလဲ ရွိေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ဆရာတိုက ၈ တန္း၊ ၉ တန္း၊ ၁၀ တန္းေအာင္ခဲ့ၾကတယ္။ အေနာက္ဥေရာပ တိုက္မွာေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ ဆူပူေနၾကၿပီ။ ဟစ္တလာ လက္စြမ္းျပေနၿပီ။ အေရွ႕အာရွတိုက္မွာေတာ့ ၁၉၄၁ ခု၊ ဒီဇင္ဘာလမွာ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ႀကီးစျပီးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ၁၉၄၂ ခု ဇန္န၀ါရီလဆန္းမွာ နိပြန္စစ္တပ္ေတြဟာ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္တို႕နဲ႕ အတူ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲကို ၀င္လာၾကပါတယ္။ ရန္ကုန္ေနျပည္ေတာ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕ကိုဖြဲ႕ေတာ့ ဦးေလးသခင္ ထြန္းအုပ္က အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေခါင္းေဆာင္၊ သခင္ေအာင္ဆန္းက စစ္ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ နိပြန္စစ္တပ္မွ ပညာေရးဌာနက ပုဂိၢဳလ္အခ်ိဳ႕နဲ႕ ျမန္မာလူငယ္တို႕ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးၾကၿပီး အေရွ႕အာရွတိုက္ သာတူညီမွ်ေကာင္းစားေရး၀ါဒအတြက္“အာရွလူငယ္” အစည္းအရံုးကို ၁၉၄၂ ခု၊ ဇြန္ ၂၈ ရက္ေန႕မွာ ဖြဲ႕စည္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ဥကၠဌ ကေတာ့ဦးဘဂ်မ္း ျဖစ္ပါတယ္။ ပထမကေတာ့ ဓမၼေစတီလမ္း၊ စက္မႈလက္မႈေက်ာင္း ေနရာမွာစခဲ့ပါတယ္။ေနာက္ေတာ့ အမွတ္-၈၊ ကိုယ့္မင္းကိုယ္ခ်င္းလမ္းကို ေျပာင္းေရႊ႕ ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက ရာဇ၀င္ဂုဏ္ထူးနဲ႕ ၀ိဇၨာဘြဲ႕ရတဲ့ ဆရာဘရွင္(ေနာင္-သမိုင္းေကာ္မရွင္က်မ္းျပဳ အရာရွိ)က အာရွလူငယ္မ်ားကို သင္တန္းေပးပါတယ္။ကမၻာ့ရာဇ၀င္၊ ျမန္မာ့ရာဇ၀င္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ပံုစနစ္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ေခါင္းေဆာင္ဟူသည္ အဘယ္နည္း စသျဖင့္ အစံုပါပဲ။ အာရွလူငယ္ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႕မွာ ဆရာဘရွင္ရဲ႕ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားကို စုေပါင္းၿပီး စာကူးစက္နဲ႕ကူးကာ စာအုပ္ထုတ္ပါတယ္။ တန္ဖိုး ၅ ေဒၚလာ ေပးရပါတယ္။ ဆရာ့ဆီမွာ ခုထိရွိပါေသးတယ္။ အာရွလူငယ္ဟာ ဗလငါးတန္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးကို ေဆာင္ရြက္ပါတယ္။ နယ္အဖြဲ႕ခြဲေတြဖြဲ႕ၿပီး ညီညီညြတ္ညြတ္ရွိၾကပါတယ္။ ၁၉၄၂ ခု၊  ၾသဂုတ္လ(၁) ရက္ေန႕မွာ ေဒါက္တာဘေမာ္ေခါင္းေဆာင္တဲ့အစိုးရကို ဖြဲ႕ပါတယ္။ ၁၉၄၃ ခု၊ ၾသဂုတ္လ(၁) ရက္ေန႕မွာ နိပြန္အစိုးရကေပးတဲ့ လြတ္လပ္ေရးကိုရခဲ့ပါတယ္။ ကန္ေတာ္ႀကီးမွာ ကုန္းပြဲေရပြဲေတြ ျပဳလုပ္ၿပီး ေအာင္ပြဲခံ ခဲ့ပါတယ္။

-လြတ္လပ္ၿပီ၊ လြတ္လပ္ၿပီ

ဒို႕ျပည္လြတ္လပ္ၿပီ

ေအာင္သေျပကို ဆြတ္ကာအတည္

ငါတို႕ကိုင္ေဆာင္မည္-

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာတို႕လူငယ္ေတြ ေပ်ာ္ခဲပါတယ္။ စစ္အတြင္း လြတ္လပ္ေရးဆိုတာ ဟန္ျပလြတ္လပ္ေရး ပဲေပါ့။အရာရာမွာ စစ္ေအာင္ႏုိင္ေရးကိုသာ အဓိကထားေနရတဲ့ နိပြန္ေတြရဲ႕ ဘ၀ဟာလဲ မေသခ်ာ မေရရာ ပါဘူး။ ဆရာ့ကို ခင္မင္တဲ့ ဆရာႀကီး တစ္ဦးကေျပာတယ္-

“ဒီမွာ - ကိုရင္ရဲ႕၊ နိပြန္ေတြဟာ အိႏၵိယႏိုင္ငံႀကီးကို တက္ၿပီးသိမ္းႏိုင္ရင္ ဒီစစ္ပြဲမွာသူတို႕ႏိုင္မယ္။ အိႏိၵယျပည္ ႀကီးကိုမသိမ္းႏိုင္ရင္ ဒီစစ္ပြဲမွာ နိပြန္ေတြရႈံးမယ္၊ ၀မ္းထဲမွာထားေနာ္”

တဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ဆန္းမွာပဲ ၿဗိတိသွ်ေလတပ္၊ ၾကည္းတပ္ေတြဟာ ျမန္မာျပည္ထဲကို ထုိးေဖာက္၀င္ေရာက္ လာၾကပါတယ္။ မတ္လ ၂၇ ရက္ေန႕မွာပဲ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ဟာ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးကို ဆင္ႏြဲခဲ့ပါတယ္။ ဒီမွသိထားဖို႕က ဖက္ဆစ္ကိုသာေတာ္လွန္တာျဖစ္တယ္ ။ နိပြန္ (ဂ်ပန္)ကို ေတာ္လွန္တာမဟုတ္ဘူးဆိုတာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက အာရွလူငယ္ေတြဟာ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး မွာ ပါ၀င္ကူညီခဲ့ၾကပါတယ္။ နယ္ေတြကို စည္းရံုးေရးဆင္းၿပီး ျပည္သူေတြနဲ႕အတူ တပ္မေတာ္ကို ကူညီခဲ့ၾကတယ္။

အာရွလူငယ္စည္းရံုးေရးလုပ္ခဲ့စဥ္က အာရွလူငယ္သီခ်င္းမ်ားကို သဟာယဆရာတင္၊ေရႊတိုင္ညႊန္႕၊ဒဂုန္ ဆရာထင္၊ ရန္ႏိုင္စိန္ တို႕က ေရးသားေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ အႏွစ္သာရအရွိဆံုးကေတာ့ ဂီတစာဆို ရန္ႏိုင္စိန္ရဲ႕ သီခ်င္းပါပဲ။ ၾကာရင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာစိုးလို႕ အစအဆံုးေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။

အာရွလူငယ္အမွတ္(၆)

-ေနာက္ကိုျပန္မေတြးခ်င္၊ ရာဇ၀င္သာအသစ္ျပင္ေရးေတာ့မယ္၊လြန္ခဲ့တာေတြ....တို႕ျပည္တ၀ွမ္းမွာ....။

၁။   သာတူညီမွ်တဲ့စနစ္ႀကီးကိုသာ တီထြင္ကာရယ္၊ 

ျမန္မာတိုင္း၀ယ္၊၀တၱရားကိုလဲ ထင္ရွားသိေအာင္၊

အာရွလူငယ္အစည္းအရံုးေထာင္လို႕၊ ရင္ေဘာင္ခ်ီကာ ေရွ႕ေဆာင္ျပဳမယ္၊

ျမန္မာတစ္ျပည္လံုးကို တို႕ကာကြယ္မယ္၊ ၿမိဳ႕ရြာနယ္ပယ္(အကုန္)မက်န္မၾကြင္းရေအာင္၊

ဒုကၡေပါင္းကင္းေစေၾကာင္းနဲ႕ရယ္၊ ေၾသာ္......

ဗံုးေတြမီးေတြသည္အၾကားက၊ ဇမၺဴနယ္တစ္လႊားမွာ၊

တူဘြယ္ရွားတဲ့၊ လူငယ္မ်ားက စြန္႕စားခဲ့ပါတယ္-

- ေနာက္ အနာဂတ္ေခတ္ထဲ၀ယ္၊ေခါင္းေဆာင္အစစ္ေတြျဖစ္မယ္၊

အမ်ားတြက္ကိုသာရည္ရြယ္၊ ဒို႕တစ္ကိုယ္ေကာင္းစိတ္ထားငယ္၊ 

ကိုယ့္တာ၀န္ကို ကိုယ္ပဲထမ္းကာ လမ္းမွန္ေအာင္ ၾကံရြယ္၊ 

အာရွလူငယ္ ေမာင္နဲ႕မယ္(သိတၱိခဲ)၃- ေတြ ဇြဲေကာင္းပါေပတယ္။

၂။   ျမန္မာျပည္တစ္၀ွမ္းမွာ၊ လူတန္းေစ့ပါလို႕၊ 

တစ္မ်ိဳးလံုးပဲ က်ပ္ျပည့္အျမင္က်ယ္ဘြယ္၊ေစတနာ့၀န္ထမ္းကာ ႀကိဳးပမ္းပါလို႕၊

အမ်ားအတြက္ျဖင့္ အားတက္ဖြယ္ကူမယ္၊

ေမာင္မယ္မ်ားေတြ စိတ္ထားခ်င္းညီလို႕အေရးႀကီးရင္ ေသြးစည္းကာကြယ္မယ္၊

လူငယ္သေဘာဟာ အေျပာနဲ႕သာမဟုတ္၊အလုပ္ကျဖင့္ သက္ေသခံပါတယ္။

ေရွ႕ကိုတိုးရင္ ျမန္မာေတြ ဂုဏ္တက္ေတာ့မယ္၊ မေလွ်ာ့တဲ့ဇြဲဟာ ဒို႕အသဲမွာအျမဲစြဲတယ္၊

၀ိုင္းၾကစို႕အေမာင္လူငယ္၊ တိုင္းျပည္အမ်ိဳးသားအတြက္ျဖင့္

ေသခ်င္ေသပေစကြယ္၊ ငုတ္မိသဲတိုင္တရား လက္ကိုင္ထားပါလို႕၊

တရားေသာစရိုက္နဲ႕ ဒို႕အာရွတိုက္လူငယ္၊ 

အေရးႀကံဳရင္ သက္လံုေကာင္းပါေစ၊ ေပါင္းအေဆြ၊

အာရွတိုက္သား တို႕မ်ားညီေစဘြယ္-

-ေနာက္အနာဂတ္.... ဇြဲေကာင္းပါေပတယ္။   ။ 

(ျမန္မာ ၆ ေပါက္မူတည္သံျဖင့္ တီးရသည္)

ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးတုန္းက ဆရာ့အသက္ ၂၂ ႏွစ္ရွိပါၿပီ။ တို႕တိုင္းျပည္၊ တို႕လူမ်ိဳး၊ တို႕လြတ္လပ္ေရး ဆိုတဲ့စိတ္ေတြ လူငယ္တိုင္းရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ စြဲျမဲေနခဲ့ပါတယ္။ ဆရာရဲ႕ လူငယ္ဘ၀ကို ဒီမွာတြင္ဘဲ ရပ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီ ေခတ္လူငယ္ေတြ အမွန္တရားကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိၾကပါေစ။

သုခမိန္

ဆက္ဖတ္မွာေပါ့ »

သူ႕မယား ငါ့မယား အခန္း(၅)

                 ကာလသားမ်ားသည္ကား ထိုမွ်ႏွင့္မေက်နပ္ ။ မယ္မႈန္ႏွင့္ ေမာင္ျမထံသို႕ ကာလသား ဒယ္လီကိတ္ ကိုယ္စားလွယ္ေျခာက္ေယာက္ တစ္ေန႕သ၌ လာေရာက္ၾကေလ၏။

ေမာင္ျမက ၄င္းတို႕အား ေကာင္းစြာဧည့္ခံ၍ အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးသာအခါ ေခါင္းဆီလီဒါး ဒယ္လီကိတ္ ဥကၠဌ ျဖစ္သူ စံမွဴးက.......... “က်ဳပ္တို႕ရြာမွာ ကိုျမႀကီး ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ႏွင့္ စက္အမ်ိဳးမ်ိဳးျပင္တဲ့ အလုပ္ရံု လာၿပီးဖြင့္လွစ္ဖို႕ သေဘာတူသည့္အတြက္ ရပ္ရြာ၏ ဂုဏ္က်က္သေရ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အလြန္ေက်းဇူး တင္ေၾကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကာလသားမ်ားမွာလည္း ကိုျမႀကီး ျပဳလို႕ ဗိုလ္ေကနဲ႕ ႏုေနၾကရသည္မွာ လေပါင္းအေတာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ၊ က်ဳပ္ေခါင္းဟာ တစ္လမရွိေသးဘူး၊ ကိုျမႀကီးလက္ရာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကာလသားမ်ားမွာလည္း ကိုျမႀကီးထံ တပည့္ခံၿပီး ဆံပင္ညွပ္အတတ္၊ စက္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေသာ့ခေလာက္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျပင္တဲ့အတတ္၊ ေသာ့အတတ္မ်ားကို တပည့္ခံသင္ၾကားၿပီး အရပ္ရပ္အနယ္နယ္မွာ အသီးသီး အေျခစိုက္ဖို႕ အၾကံလည္းရွိပါတယ္၊ သည့္အတြက္ ယခုပင္ ဆရာသမားအရင္းအျခာလို သေဘာထားၿပီး ေက်းဇူးကို တင္ႀကိဳ၍ ဆပ္ခ်င္ပါတယ္” ဟု ေျပာေလ၏။

               တစ္ေယာက္က........

               “ေက်းဇူးဆပ္ဆို ဒီလိုပါ ဆရာ၊ ဟို ငေၾကာင္ဆိုတဲ့ အေကာင္ဟာ တစ္ေန႕သ၌ ကိုျမႀကီးကို သူ႕မယားအတင္းခိုးတယ္လို႕ စြပ္စြဲမွာ စိုးရပါတယ္၊ သူက စတာေတာ့ မွန္ပါတယ္။ သို႕ေသာ္လည္း တရားတစ္ေပါင္ဆိုတာ လည္ရာဘက္က ႏိုင္တာပဲ။ တရားတာ၊ မတရား ဆိုလာလိုလို အခုကာလမွာ ျဖစ္ေနတာမို႕ လူသိနတ္ၾကား ပုဆိုးတန္းတင္ မဂၤလာေဆာင္ ယူဆယ္ဆိုတဲ့ အေနေရာက္ေအာင္ ဆရာ ကေတာ္နဲ႕ မဂၤလာေဆာင္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕က တိုက္တြန္းလာတာပါ၊ မဂၤလာအေရး ကိစၥအတြက္ေတာ့ လိုေလေသးမရွိရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကပဲ တာ၀န္ခံပါတယ္” ဟု ေျပာေလ၏။

               ျမ ။     ။ “မဂၤလာေဆာင္တာက ေနာက္ ၊ သူ႕မယား ကို ခိုးတာက အရင္ျဖစ္ေနတယ္၊ ခိုးၿပီး မဂၤလာေဆာင္ရံုနဲ႕ အျပစ္မကင္းဘူးလို႕ ဆရာ သေဘာရတယ္”

               တစ္ေယာက္ ။     ။ “ အိုး........ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဆာင္သာေဆာင္လိုက္ပါ၊ ဆရာ ခဲဖိုးမေပးရ ပါဘူး၊ ခဲဖုိးကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ကပဲခံၿပီး ခ်က္အရက္ ၾကက္သားဟင္းနဲ႕ ဧည့္ခံပါမယ္။ ေဆာင္သာေဆာင္ပါ”

               သည္လိုျဖင့္.............

               “ ကိုရင္တို႕ သေဘာပဲေလ၊ ၾကည့္သာ စီမံၾကပါေတာ့ ၊ ဘယ္ေတာ့လဲ”

               “ကိုရင္တို႕ သေဘာရွိပါ၊ မၿငင္းပါဘူး၊ က်ဳပ္တို႕ေတာ့ မဂၤလာေဆာင္ သတို႕သမီး သတို႕သား ရယ္လို႕ ယွဥ္မထိုင္ပါရေစနဲ႕၊ ဒါေတာ့ တစ္ဆိတ္ သည္းခံပါ”

               တစ္ေယာက္ ။     ။ “ဒါလည္း မလိုပါဘူး၊ တိုတိုတုတ္တုတ္ ေျပာရရင္ ဆရာနဲ႕ ဆရာကေတာ္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး အဲဒီအိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေပ်ာ္ပြဲလုပ္ဖို႕ပါပဲ”

               ျမ ။      ။ “ သာဓု ဗ်ာ ..... သာဓု ၊ မူးယစ္ၿပီး ေသာင္းက်န္းမွာသာ ဆရာက စိုးတာပဲ၊ ေသာင္းက်န္းရင္ေတာ့ ဆရာကေပမယ့္ စိတ္က အေတာ္ကေလးျမန္တတ္လို႕ ဓားကိုင္မိမွာ စိုးလို႕ သတိေပးရတာ၊ ငယ္ငယ္က ေက်ာမွာ ၀က္ကုန္းထိုးထားလို႕၊ ေရွ႕မွာ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျမင္ရရင္ လူစိတ္ေပ်ာက္ၿပီး ထစ္ခနဲရွိ ဓားသာကိုင္မိတာပဲ၊ အရင္တစ္ခါမွ တစ္ေန႕က ျဖစ္တာလို မျဖစ္ခဲ့ဘူး၊ ဒီအေကာင္ လာၿပီးရမ္းတာနဲ႕ ဘာလုပ္မိမွန္း မသိဘူး မႊန္ၿပီးေမ့သြားတာပဲ၊ လူစိတ္ေပ်ာက္ၿပီး ေဆးစိတ္ ၀င္လာတာနဲ႕ တူပါတယ္”

               “ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ကိုယ့္ဆရာသမားဆို အေရးထဲမွာ ေခါင္းေဆာင္မွ သေဘာက်တာ၊ ဟိုေန႕က ျမင္ကတည္းက ဆရာ့ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုးပဲ အားကိုးၾကပါတယ္၊ ပြဲလမ္းသဘင္က်ရင္ ေတာင္ရြာက ငမိုးတို႕လူစုေတြ လာၿပီးက်ယ္တာ အခံရခက္လြန္းလို႕ပါ ဆရာရယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရြာသားေတြက လူမညီဘူး၊ ညီဖို႕ရာလည္း ေခါင္းေဆာင္မရွိပဲကလား ဆရာရဲ႕။ အခုေတာ့ ဆရာ့ေၾကာင့္ ညီၾကပါေတာ့မယ္ ၊ တစ္ျခားရြာသားေတြ ေစာ္ကားတာလည္း ခံရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလို႕ ယံုၾကည့္ပါတယ္” စသည့္ျဖင့္ တစ္ေယာက္က အာသြက္လွ်ာသြက္ႏွင့္ အက်ယ္တစ္၀င့္ ေျပာေလ၏။

               ထိုေန႕ ညေနအခ်ိန္မွစ၍ အိမ္ေရွ႕၌ ခ်က္ၾကျပဳတ္ၾကေသာ ကာလသားေတြ တရုန္းရုန္း ထမင္းဟင္း မက်က္မီကပင္ မူးယစ္ၾကလ်က္ ကသူ က ၊ ခုန္သူ ခုန္ႏွင့္ ေပ်ာ္စရာႀကီး ျဖစ္၍ ေနေလ၏။ ေပ်ာ္ပြဲမွာ ထုိညဥ့္နက္ သန္းေခါင္ေက်ာ္မွ အၿပီးသတ္ေလ၏။

               ေနာက္တနဂၤေႏြ တစ္ပတ္ၾကာေသာ အခါ မိမိတို႕မူလတည္းေသာ အိမ္ေရွ႕မွာပင္ အလုပ္ရံုျဖစ္လ်က္ ေမာင္ျမမွာ တပည့္မ်ားႏွင့္ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ကို ဖြင့္လွစ္ အတည္တက်ျဖစ္၍ သြားေလ၏။

               စက္အလုပ္ရံုမွာ ရြာနီးေခ်ာင္းစပ္ ပတ္၀န္းက်င္မွရသမွ်ေသာ အပ္ခ်ဳပ္စက္၊မီးအိမ္၊ စေတာင္းကင္း ၊ နာရီ၊ ေသာ့ကေလာက္၊ ေသတၱာပ်က္၊ တေယာ၊ မယ္ဒလင္ စသည့္ အပ်က္အစီး ဟူသမွ် အိမ္ေထာင္ပစၥည္း ေဆးသုတ္လုပ္ငန္းသို႕ တိုင္ေအာင္ အကုန္စုေဆာင္းလုပ္ကိုင္ ႏိုင္ရန္အတြက္ ေမာင္ျမသည္ တပည့္မ်ားကို အရာရာသို႕ ဘုိင္စကယ္မ်ားႏွင့္ လႊတ္ေလ၏။ ဘိုင္စကယ္ အပ်က္အစီးမ်ား ကိုလည္းျပင္၏။ ၀ယ္၍ အသစ္ျပဳျပင္ကာ ငွားလည္းငွား၏။ လက္သမား တတ္သူမ်ားကိုလည္း အခေပး ေစခိုင္း၏။ သို႕ျဖစ္ေလရာ ေျခာက္လေလာက္ၾကာေသာ အခါ စခန္းႀကီးရြာမွာ ရြာအေပါင္းတို႕အေပၚ၌ စခန္းႀကီးေလာက္ေအာင္ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားျခင္း အျဖစ္သို႕ေရာက္ရံုမက အခ်ိဳ႕ေသာ တပည့္မ်ားအားလည္း အျခားရြာမ်ားသို႕ ဆိုင္ခြဲတည္ေထာင္ရန္ စ၍ေစလႊတ္ႏိုင္ေသာ အေျခအေနသို႕ ေရာက္ေလ၏။ ဆိုင္ခြဲဆိုေသာ္လည္း ဆိုင္ဆြဲတည္သူမ်ားမွာ နာမည္သာ ဆိုင္ခြဲျဖစ္၍ အမွန္မွာ ကိုယ္ပိုင္ ဆိုင္မ်ားပင္ျဖစ္ၾကေလ၏။

               သို႕ျဖစ္ေလရာ ေမာင္ျမမွာ အစ၌ အေတာ္ပင္ စည္ကားေသာ္လည္း တပည့္မ်ားအား ဆိုင္ခြဲမ်ားေပးရေသာအခါ မိမိ၏ဆိုင္မွာ အစကေလာက္ အလုပ္မမ်ား၊ အလုပ္မ်ား ပါးစျပဳေလ၏။ ဆိုင္ခြဲ တပည့္မ်ားမွာလည္း တပည့္ေတြႏွင့္ အသီးသီးျဖစ္၍လာၾကေလရာ နယ္တစ္ခြင္တစ္ျပင္လံုးမွာ အသက္ေမြးမႈ မ်ိဳးေစ့ကုိ စ၍ၾကဲသူမွာ အထက္အခါက ဘိုင္စကယ္ကေလးႏွင့္ တစ္ကိုယ္တည္းလွည့္လည္ လုပ္ကိုင္ခဲ့စဥ္ကေလာက္ ေငြေၾကးအ၀င္မမ်ားေတာ့ေပ။ သို႕ျဖစ္ေလရာ ထိုအလုပ္မ်ားကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား စြန္႕ၿပီး စုေဆာင္းရရွိၿပီးေသာ ေငြကေလး ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္၊ သံုးေထာင္ႏွင့္ စပါးအလုပ္ကို ကူးေျပာင္းလုပ္ရေလေတာ့သတည္း။ တစ္ခါတစ္ခါ တပည့္မ်ားထံမွ လက္ေဆာင္မ်ားကို ရေလ၏။ စခန္းႀကီးရြာရွိ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ႏွင့္ စက္ရံု အလုပ္ရံုကေလးကိုကား မိမိတို႕ စ၀င္တည္းခိုကတည္း က မခြဲမခြာ ေဆြးမ်ဳိးရင္းခ်ာလိုျဖစ္၍ ေနသာ အိမ္ရွင္အား အၿပီးအပိုင္ လႊဲအပ္လိုက္ေလ၏။




အခန္း(၆) အား ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။

ဆက္ဖတ္မွာေပါ့ »

သူ႕မယား ငါ့မယား အခန္း(၄)

ထိုေန႕ နံနက္ ေကာက္ညွင္းေပါင္းစားၾကရင္း ေမာင္ျမမွာ ေကာက္ညွင္းေပါင္းကိုဆုပ္လွ်က္ တစ္ခါတစ္ခါ ေငးေမာ ေတြးေတာသလိုျဖစ္၍ေနေလ၏။ အိမ္ရွင္လင္မယား ႏွစ္ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္ုိတစ္ေယာက္ လက္တို႕ကာ ၄င္းကိုသာၾကည့္လ်က္ ရယ္ခ်င္ေသာစိတ္ကို ခ်ဳပ္၍ထားၾကရေလ၏။

                  မႈန္  ။     ။  “စားပါေတာ့....ဘာမ်ားေငးေနရတာလဲ၊ ဒီေရေရာက္မွ ဘာမ်ားေတြးေၾကာက္ ေနရတာလဲ၊ သင္းလည္း ဒီေလာက္ေတာင္ လူမိုက္ႀကီး မဟုတ္ပါဘူးေတာ့။ ဟိုရြာမွာသာ သူ႕အေဖာ္ေတြနဲ႕ ရြာက်ယ္လုပ္ေနတာပါ၊ မင္းမဲ့တိုင္းျပည္မဟုတ္ပါဘူးေတာ့ ၊ ရွင္ ဒီေလာက္ေၾကာက္ရင္ ဘာျပဳလို႕ က်ဳပ္ကို အတင္းေခၚလာရတာလဲ ၊ လံုခ်ည္ခ်င္း လဲ၀တ္လိုက္ခ်င္ပါရဲ႕၊ သိတၱိကို ျပလိုက္ခ်င္စမ္းလွတယ္”

                 အိမ္ရွင္ မိန္းမက......

“ေၾကာက္လို႕မဟုတ္ပါဘူး၊ ဖိုးေၾကာင္ကို ဘယ္လိုသတ္ရရင္ ေကာင္းမယ္ဆိုတာ စဥ္းစားတာပါ”

                 ေမာင္ျမသည္ ထရံကို လွန္၍ၾကည့္ေလ၏။ ဓားႏွစ္စင္းကို မေတြ႕ရေတာ့ေပ။

ထိုအတြင္း ဗိုက္ပူနံကား အက်ႌမပါ လံုခ်ည္အနီကေလးမ်ားကို ခါးသိမ္းေအာင္စည္းလ်က္ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ သည္ ဓါးတစ္လက္စီႏွင့္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ လိုက္ဟန္ ေျပး၍လာၾကၿပီး ရုင္ရွင္စတိုင္ ပါပါ ဓားသိုင္းျပ၍ ေနၾကေလ၏။ ေမာင္ျမသည္ ေသခ်ာစြာစိုက္၍ၾကည့္ၿပီး......

                 “ဓားေတြက တူလည္း တူေပတာကိုး၊ တကယ့္ဓားလိုပဲ” ဟု ေျပာေလ၏။ အတန္ၾကာလွ်င္ ကေလးႏွစ္ေယာက္သည္ ႏႈတ္ႏွင့္ ျပာေရာစပ္ကာ ျခယ္၍ထားေသာ ေၾကာင္က်ားေသာ မ်က္ႏွာမ်ားႏွင့္ ေကာက္ညွင္း၀ိုင္းကို ၀င္ကာ ႏွာေခါင္းမ်ားကို လက္ေမာင္းႏွင့္သုတ္ဆြဲၿပီး မည္းနက္ေသာလက္မ်ားႏွင့္ ေကာက္ညွင္းေပါင္ ကိုင္ဆုပ္လိုက္ရာ ေကာက္ညွင္းေပါင္း အေတာင့္မ်ား ရႊံ႕တံုးလို ျဖစ္၍သြားေလ၏။

                “သြား....မ်က္ႏွာသစ္ေခ်၊ လက္ကိုစင္ေအာင္ေဆး ၊ မိုးမလင္းေသးဘူး၊ ဘယ္ျပာပံုမွာမ်ား ဓားသိုင္းျပလာၾကတဲ့ ရုပ္ရွင္မင္းသားေတြလဲ မသိပါဘူး၊ သူက ဘတင့္ေတာ့၊ ေဟာဟိုက ေမာင္ေမာင္ဧ ေပါ့၊ ရြာေက်ာ္ေတြ ဓားသိုင္းမွာေတာ့ ၀ိတ္၊ ရွင့္သားေတြကို မေျပာဘူးလား” ဟု ေယာက္်ားအား လွမ္းေအာ္ ေျပာေလ၏။ ကေလးႏွစ္ေယာက္လည္း ဓားမ်ားကိုလႊတ္ခ် လက္၀ါးမ်ားကို ျဖန္႕ၾကည့္ၿပီး တင္ပါးကိုသုတ္ရင္း ၾကမ္းျပင္သို႕ ေျပး၀ပ္ေလ၏။

                 အေတာ္ကေလး ေနျမင့္ေသာအခါ ဘိုးေၾကာင္ႏွင့္ မယ္စံ စံုတြဲေလွ်ာက္၍လာၾကရာ အိမ္ေရွ႕သို႕ ေရာက္လာၾကေလလွ်င္ မယ္မႈန္ႏွႈင့္ေမာင္ျမ အတူထိုင္လ်က္ေနသည္ကို ျမင္ရေလ၏။

                 မယ္စံသည္ ခ်ာခနဲလွည့္ထြက္ၿပီး လြတ္ရာသို႕ ကြင္းသြားေလ၏။ ဘိုးေၾကာင္ကား ရပ္လ်က္ ၄င္းတို႕ကို ၾကည့္၍ေနၿပီးမွ မ်က္လံုးမ်ား ၀င္း၀င္းေတာက္လ်က္ ေခါင္းေပါင္းကို ျပင္၍ ဆံပင္ႏွင့္ေရာေပါင္း ကာပတ္ၿပီး ၄င္းတို႕ရွိရာသို႕ တူရူလာၿပီးမယ္မႈန္အား စားေတာ့ ၀ါးေတာ့မည့္က်ားလို ၾကည့္ကာ ဆဲဆိုေရ ရြတ္လ်က္.....

                “နင္ ဒီမွာ ဘာလုပ္တာလဲ၊ ဒီအေကာင္နဲ႕ အတူလာတာလား၊ အခု အိမ္ေပၚကဆင္း” ေျပာကာ လက္ကို အတင္းဆြဲ၍ခ်လိုက္ရာ မယ္မႈန္သည္ အိမ္ေရွ႕သို႕ ေခလ်က္က်သြားေလ၏။ ထို႕ေနာက္ ဆဲဆိုေရ ရြတ္ရင္း မယ္မႈန္ကို ေျခႏွင့္ကန္ေက်ာက္ေလ၏။

                 ေမာင္ျမမွာ တစ္ကိုယ္လံုး ဆတ္ဆတ္တုန္လ်က္ေနေလ၏။ တစ္စံုတစ္ရာမလုပ္၊ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းၿပီး ေက်ာက္တိုင္ပမာ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ေနေလ၏။ အိမ္ရွင္လင္မယား ႏွစ္ေယာက္က လာ၍ေျဖေလ၏ ဘိုးေၾကာင္သည္ မယ္မႈန္ကိုလႊတ္ၿပီး ေမာင္ျမကိုၾကည့္ကာ ဘာညာ စသည္ျဖင့္ ဆဲဆိုေရရြတ္ျခင္းမ်ား ျပဳၿပီး..................

                “လူပါး၀လို႕ ၊ မင္း ငါ့အေၾကာင္းကို သိရဲ႕လား” ဟု ေျပာကာ ေမာင္ျမမ်က္ႏွာကို လက္၀ါးႏွင့္ တီးလိုက္ရာ ေမာင္ျမသည္ ေဒါထလ်က္ တစ္ခ်က္ျပန္ထုိးေလ၏။ ထိုအခါ ဘိုးေၾကာင္သည္ ေနာက္သို႕ ယိုင္လဲေတာ့မလို ျဖစ္သြားၿပီး ရွဴးတူးရွားတား လက္နက္တစ္ခုခုကို ရွာသလို အိမ္ေအာက္၌ ေတာင္ဆြဲ ေျမာက္ကိုင္ လုပ္ေလ၏။

                 ထိုအခိုက္ ေမာင္ျမသည္ ကေလးမ်ားခ်၍ ထားေသာ ၀ါးဓားျခမ္း ႏွစ္လက္ကို ေျပး၍ ေကာက္ၿပီး က်စ္ဆံနီ နတ္ပူးသလို ဓားတစ္လက္စီကိုင္ေသာ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုေျမွာက္ကာ ဒူးႏွစ္ဖက္ကို ေကြးလ်က္ မင္းသားႀကီး ေလးကင္းျပသလို တစ္ခ်က္၊ ႏွစ္ခ်က္ခုန္ၿပီး ႀကိမ္း၍ ၀က္ရူးျပန္လိုက္ေလ၏။

                 အိမ္ရွင္က......

“ေဟ့ေကာင္....ေျပး၊ မေျပးေသးဘူးလား၊ မ စိတ္ေနာ္၊ လူေကာင္းထမွ ေၾကာက္ရတာ” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ အိမ္ရွင္မိန္းမကလည္း........

                 “လာၾကပါဦး.... သတ္ကုန္ၿပီ၊ ဓားေတြနဲ႕” ဟု ထိတ္လန္႕တၾကား အသံကုန္ ေအာ္ေလ၏။

မယ္မႈန္ကလည္း

                “ရွင္ ေျပး ၊ ေသလိမ့္မယ္” ဟု ေျပာရာ ဘိုးေၾကာင္သည္ ဖေနာင့္ႏွင့္ တင္ပါး တစ္သားတည္း ျဖစ္ေအာင္ ကဆုန္ေပါက္၍ေျပးေလ၏။

                 ထိုအခါ ေမာင္ျမသည္ ဓားႏွစ္လက္ကိုေထာင္ကာ ခုန္ေပါက္လ်က္ တအားေအာ္ လိုက္ေလ၏။ မယ္မႈန္က.......

                 “ဆြဲၾကပါဦး၊ လုပ္ၾကပါဦး ၊ အမယ္ေလး....” စသည္ျဖင့္ မ်က္ကလဲဆန္ပ်ာ ေအာ္လ်က္ ရင္ထု ကာ ေျပး၍ လိုက္ေလ၏။ ရြာသူရြာသားမ်ားလည္း ဓားကိုေၾကာက္သျဖင့္ မည္သူမွ် မကပ္၀ံ့ပဲေနရာ မယ္မႈန္ ႏွင့္ အိမ္ရွင္လင္မယားသည္ ေမာင္ျမကို ေျပး၍ ဖက္ၾကၿပီး......

                 “မလုပ္ပါနဲ႕ ၊ သူေသရင္ ေသစားေသရမွာ” စသည္ျဖင့္ ေျပာဆုို ေတာင္းပန္ၾကေလ၏။ မယ္မႈန္ကား ဓားႏွစ္လက္ကို လုယူၿပီး အိမ္ကိုျပန္ေလ၏။ ဘိုးေၾကာင္မွာ အဘယ္သို႕ေရာက္သည္ မသိရ ၊ အစအန မျမင္ရေတာ့ေပ၊

                 မၾကာမီ ကာလသား အႀကီး၊ အငယ္၊ အရြယ္၊ အလတ္ဟူသမွ်တို႕ ေရာက္လာၾကရာ ၄င္းတို႕ အနက္ တစ္ေယာက္က.... “ ဟာ တစ္ျခားလူမွတ္လို႕ ကိုယ္တို႕ ကိုျမႀကီးပါကလား၊ ဘယ့္ႏွယ္ျဖစ္တာတုန္း ၊ အင္မတန္သေဘာေကာင္းတာပဲ၊ ဘိုင္စကယ္တစ္စင္းနဲ႕ ေရာက္ရာေနရာမွာ ေတြ႕သမွ်လူတိုင္း ခင္မင္တဲ့ လူပဲ၊ အခု ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ၊ မခုတ္တတ္တဲ့ေၾကာင္ႀကီးပါ” ဟု ေျပာေလ၏။ တစ္ေယာက္က.......

                 “မခုတ္တတ္တဲ့ ေၾကာင္မ်ိဳးမွ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတာကလား” ဟု ေျပာေလ၏။ ထိုအခါ ေမာင္ျမ တည္းေသားအိမ္ရွင္က အျဖစ္အပ်က္ကို ေျပာ၍ျပရာ အားလံုးကပင္....

                 “ဟာ... ဒီလိုျဖင့္ ဟိုအေကာင္ လြန္တာေပါ့၊ အင္မတန္ မတရားတာပဲ၊ ကိုျမႀကီးကို မခုတ္တတ္ တဲ့ေၾကာင္ရယ္လို႕ေစာ္ကားတာေပါ့၊ ကိုျမႀကီးကလည္း ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ကလဲ့စားေခ်ပံု သိပ္ဟန္က်တာပဲ၊ သူမို႕ စိတ္ကူးရတယ္” စသည္ျဖင့္ သူတစ္ခြန္း ငါတစ္ခြန္းေျပာၾကေလ၏။ မခုတ္တတ္ေသာ ေၾကာင္ႀကီးသည္ ခဏခ်င္းတြင္ သူရဲေကာင္းႀကီးအျဖစ္ ေရာက္ေလရာ ၄င္း၏ ကတ္ေၾကး ၊ ၄င္း၏ ဘီးႏွင့္ မကင္းေသာကာလသား ဟူသမွ်သည္ ၄င္းအား ၀ိုင္း၍ အားေပးၾကရံုမက ဘိုးေၾကာင္ကိုပင္ ၀ိုင္း၍ ရိုက္ႏွက္ သတ္ပုတ္ၾကမလို ေျပာဆို ႀကိမ္းေမာင္းစ ျပဳေလ၏။

                ေမာင္ျမက...... “ က်ဳပ္လည္း မခံခ်င္လို႕ ေဒါသအေလ်ာက္ သင္းေစာ္ကားအားႀကီးလို႕ လုပ္မလို႕ ၾကံလိုက္မိတာပဲ၊ ကံႀကီးလို႕ေပါ့၊ ႏို႕မဟုတ္ရင္ ဒီအေကာင္ ပြဲခ်င္းၿပီးေသမွာပဲ၊ သူေသရင္ ကိုယ္လည္း ေသမွာပဲ၊ အားလံုးက ၀ိုင္းၿပီး ကာကြယ္ၾကလို႕ေပါ့၊ ေတာ္ပါၿပီ... သူ႕ကိုလည္းထပ္ၿပီး ရန္မလို ေတာ့ပါဘူး၊ ဓား ေဘးက သင္း လြတ္ေသာ္လည္း က်ဳပ္လက္သီးက အင္မတန္ျပင္းတာ၊ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ ထႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ သူတို႕ဘာသာ သူတို႕ ေနပါေစေတာ့ေလ၊ မေကာင္းတဲ့ေကာင္မ မေကာင္းတဲ့ အေကာင္နဲ႕ေတြ႕တာေပါ့ မဟုတ္လား၊ သူ မေကာင္းတဲ့ ေကာင္မကိုရတယ္၊ က်ဳပ္က အေကာင္းရတယ္၊ က်ဳပ္က ျမတ္ပါေသးတယ္၊ ဟိုေကာင္မေလး ကေလးပါမသြားဘူး၊ မယ္မႈန္လည္း သားသမီးမရွိ ကိုယ္လြတ္ ခ်ည္းပါပဲ၊ ၀မ္းနည္းစရာမရွိပါဘူး” စသည္ျဖင့္ ေမာင္ျမက ေျပာေလ၏။

                 ငေၾကာင္တို႕ လင္မယားလည္း ရြာသားမ်ား၏ ျခိမ္းေျခာက္ျခင္းကို လည္းေကာင္း၊ တစ္ေန႕ေန႕၌ ေမာင္ျမ၏ ဓားႏွင့္ေတြ႕မွာ ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္တစ္ေၾကာင္း ၊ မိမိတို႕ တည္းခို၍ ေနေသာ အိမ္မွ မထြက္၀ံ့ပဲ ေနၾကေလ၏။

                 ထိုအတြင္း ေမာင္ျမ၏ သူရသတၱိကို ၾကည္ညိဳေသာ ကာလသားမ်ားသည္ ေမာင္ျမကို မိမိတို႕ ေရွ႕၌တင္ကာ ငေၾကာင္တို႕လင္မယားရွိေနေသာ အိမ္ေရွ႕မွာ ေန႕ေရာညေရာသံခ်ပ္မ်ား ထိုးလွ်က္ ဆူညံ၍ ေနၾကေလ၏။ ေနာက္သံုးရက္ေလာက္ ၾကာေသာအခါ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ထိုရြာမွ ထြက္ခြါ၍ သြားၾကေလ သတည္း....။

                ထိုအခါ ရြာသားမ်ားက ေမာင္ျမႏွင့္ မယ္မႈန္အား.... “ ခင္ဗ်ားတို႕ ဘယ္ကိုမွ မသြားရဘူး၊ က်ဳပ္တို႕ရြာမွာပဲ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္နဲ႕ ဘိုင္စကယ္၊ အပ္ခ်ဳပ္စက္၊ ေသာ့မ်ားကို ျပင္ေသာဆိုင္တစ္ခု ဖြင့္ၿပီးေနရ မည္။ ကိုျမႀကီးအိမ္မွာရွိတဲ့ ပစၥည္းမ်ားကို က်ဳပ္တို႕သြားၿပီး လွည္းႏွင့္သယ္မယ္” ဟု ေျပာၾကသျဖင့္ ထိုရြာမွာ ပင္ အတည္တက်ေနၾကရေတာ့ေလသတည္း။ ေမာင္ျမ၏ အိမ္မွာ သူႀကီးပိုင္ အိမ္လြတ္ကို ငွား၍ ေနေသာ အိမ္ျဖစ္ရာ ခြင့့္ျပဳလိုက္ရေလ၏။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္............... ယခု ရက္ပိုင္းအတြင္း တစ္ကယ္ကို အလုပ္အရမ္းမ်ားေန၍ တင္ေပးခ်င္တာေလးမ်ားကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ မမွ်ေ၀ႏုိင္ေသးသည္ကို နားလည္ခြင့္လႊတ္ေစခ်င္ပါသည္။

ဆက္ဖတ္မွာေပါ့ »

ကဲ အခုေတာ့ ဘာေျပာမလဲ

ဒီလူဆိုးတယ္လို႕ ကိုယ္ျမင္တယ္
လူေကာင္းတိုင္းလဲ အဲလိုျမင္တယ္

ဒီလူမရွိရင္ေကာင္းမယ္လို႕ ကိုယ္ရိုင္းမိတယ္
ေနာက္လူေကာင္းကို ေမွ်ာ္လင့္မိတယ္

ဘုရားသခင္ ေကာင္းခ်ီးေပးပါတယ္
ေနာက္လူေရာက္လာတယ္။
အေရာင္အေသြး မျခားခဲ့ပါဘူး
လုပ္ရပ္ေတြ မထူးျခားပါဘူး။

ဒီအေဖက ေမြးတဲ့ဒီသား
အေဖ့စကား ဆို ဦးထိပ္ပန္ဆင္

စနစ္ေဟာင္းေလးနဲ႕ လူေျပာင္းလဲခဲ့တယ္

အို--- ကမၻာေလာက


မိုးယံ (29.8.2010)

Sunday, August 29, 2010 တုန္းက လူသားအားလံုးအတြက္ မွာ တင္ထားတာပါ။ အလုပ္ေတြ အရမ္းမ်ားေနလို႕ ဆားခ်က္တာပါ။

ဆက္ဖတ္မွာေပါ့ »

ေမြးေန႕မဟုတ္ေသာ ေမြးေန႕

 

၅.၁၁.၂၀၁၀

ျမန္မာလို  တိုင္းတာမႈမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ  ယေန႕ကမၻာသံုးျဖစ္ေသာ ေန႕တာ တြက္ခ်က္မႈမ်ား အရ ေန႕တစ္ေန႕မွ တစ္ေန႕ကို ကူးေျပာင္းသြားခ်ိန္ကေတာ့ ညသန္းေခါင္ ၁၂ နာရီကို ေက်ာ္လြန္ခ်ိန္မွာ ေနာက္တစ္ေန႕ အျဖစ္သတ္မွတ္ ၾကတယ္ ဆိုတာကေတာ့ လူတိုင္းနားလည္ၿပီးသားပါ။ ဆိုေတာ့ကာ..... ဒါကို ဘာလို႕လာေျပာေနတာလဲ စာဖတ္သူေမးရင္ေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေလရွည္တတ္လို႕ပါပဲ။

ဆယ့္တစ္လပိုင္း ေလးရက္ေန႕ ညပဲ ေျပာေျပာ၊ ငါးရက္ေန႕ မနက္လို႕ပဲ ေျပာေျပာ တစ္နာရီ ငါးဆယ့္ေျခာက္မိနစ္မွ သံုးနာရီ ႏွစ္ဆယ့္တစ္မိနစ္တိုင္တိုင္ တစ္နာရီေက်ာ္ၾကာ ေဆြးေႏြးပြဲေလး ထဲမွာ ေမပယ္လ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္၀င္စီးေမ်ာ ေနခဲ့ပါတယ္။ အယူအဆေတြ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ခင္မင္မႈေတြ အျပန္အလွန္ ေလးစားမွႈေတြနဲ႕ အဆံုးသတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မတုိင္ခင္မွာ အဂၤါဟူး စီပံုးမွာ ေငြလမင္းက ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေမြးေန႕ ျဖစ္ပါေစလို႕ လာေရးသြားတာ ျမင္ေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ကိုယ္က“ဟ .. ဘာလဲဟ” ဆိုၿပီး ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္  ျဖစ္သြား ေသးတယ္။ ဒါနဲ႕ သူ႕ကိုလဲ စီပုန္း ကိစၥကို သိသေလာက္ မွတ္သေလာက္ ကူညီခဲ့ေသး တယ္ေပါ့ေလ။

မနက္ ကိုးနာရီ “ဒူတန္ဒူတန္ တန္တန္…. ဒူတန္ဒူတန္ တန္တန္…..” ဘယ္လိုမွ နားေထာင္ မေကာင္းေသာ ဖုန္းျမည္သံက ေခါင္းအုန္းေအာက္မွ ျမည္ေနသလို တုန္ခါမႈေတြက ဦးေခါင္းကို လာေရာက္ထိခတ္ေတာ့ မနက္ခင္းဟာ က်က္သေရ ယုတ္ခဲ့ေပါ့။

“ဟယ္လို ေျပာၾကည့္ ဦးေလး”

ကၽြန္ေတာ္တို႕ မန္ေနဂ်ာကို ကၽြန္ေတာ္က “ဦးေလး” ဟု သာေခၚပါသည္။ ေနာက္ကြယ္ မွာေတာ့ ေျပာင္ႀကီးလို႕ ေခၚတတ္သည္ ေပါ့ဗ်ာ။

“ေဟ့ေကာင္ မိုးယံ လာခဲ့ အခုလာခဲ့ေတာ၊ မင္း ကားသမား အလာကို ေစာင့္မေနနဲ႕ ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႕ အျမန္သာလာခဲ့ေတာ့”

“ဟုတ္ .. ဟုတ္ကဲ့ ဦးေလး၊ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ပဲ အရင္လာခဲ့လိုက္မယ္”

ဟု ေျပာၿပီးယံုတင္ တစ္ဖက္မွ ယဥ္ေက်းမႈ ေခါင္းပါးေသာ လူက ဘာမွ ျပန္မေျပာပဲ ဖုန္းခ်သြားခဲ့ေလသည္။ ကိုယ္ကလဲ အခုလာခဲ့မယ္လို႕ သာ မနက္ခင္း မုသားကို သံုးခဲ့ေပမယ့္ အိပ္ယာထက္မွာ အပ်င္းေၾကာဆြဲေကာင္းတုန္း ၊ အေျခအေနကို သံုးသပ္ၿပီး ေတာ့မွ ကပ်ာကယာ ေရခ်ိဳး ၊ တန္းေပၚက အ၀တ္ေတြ ျဖစ္သလို ေကာက္စြပ္ေနတုန္း ရွိေသးတယ္ ဖုန္းသံက ျမည္လာျပန္ေရာ။

“ ေအး ...ေဟ့ေကာင္”

“ ဗ်ာ… ေျပာၾကည့္ဦးေလ”

“မင္း မလာနဲ႕ဦး ခဏေစာင့္ေနလိုက္၊ ဒီက ကားနဲ႕လာေခၚမယ္”

“ဟုတ္ကဲ့”

အဲလိုနဲ႕ မေန႕ညက ေရခဲေသတၱာထဲ ထည့္ထားတဲ့ ၾကက္ဥဟင္း တစ္ျခမ္းကို ထမင္းၾကမ္းခဲထည့္ ၿပီး မုိက္ခရိုေ၀့ထဲ တစ္မိနစ္ထား  ျပန္ထုတ္ ၊ ၀ါး ၿပီးေတာ့မွ တိုက္ေရး ခိုက္ေရး အျပည့္ရွိတဲ့ စစ္သူႀကီး စစ္ထြက္မယ့္ ဟန္ခ်ီၿပီး ခပ္တည္တည္ ဖယ္ရီ ေစာင့္သေပါ့ေလ။ ဒီလိုနဲ႕ ၀ါဂ်ာ ကားေလ ထိုးဆိုက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ စစ္ရထားႀကီး ပဲေရာက္လာသလို မာန္အျပည့္နဲ႕ တိုက္ပြဲဆင္ရန္ စတင္ ထြက္ခြာလာခဲ့ေလသည္။ အေတြ႕အၾကံဳ ရင့္က်က္ေသာ စစ္သူႀကီး၏ အေျမာ္အျမင္ရွိမႈေၾကာင့္ ရိကၡာသည္ အစာအိမ္ထဲတြင္ ေရသင့္တင့္ယံု ႏွင့္ ယေန႕တိုက္ပြဲ အတြက္ လံုေလာက္ေပသည္။ ယခင္ ႏွစ္မ်ားတုန္းကယခု ကဲ့သုိ႕ စစ္ပြဲႏွင့္ ဆင္တူေသာ ပ်ားပန္းခတ္မွ် မ်ားျပားလွေသာ ေစ်း၀ယ္မ်ားေၾကာင့္ နံနက္စာ မစားရေသးပဲ ေန႕လည္စာကို ေျခာက္နာရီ ထိုးခဲ့ေသာ့ ႏွစ္မ်ားကို လည္း ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးေလသည္။ စက္ေသနတ္ က်ည္ကဒ္ လည္သလို ၀ယ္သူ၏ စိတ္ႀကိဳက္ေရြးခ်ယ္လာေသာ ပစၥည္းမ်ားကို အိတ္ထဲထည့္၊ ပိုက္ဆံယူ ၊ပိုေငြျပန္အမ္း၊ ဇယ္ဆက္ေနေသာ လက္ကို ေထာက္ပံ့ထားေသာ ကိုယ္သည္ ေျခာက္လက္မ သာသာရွိေသာ ေျခဖ၀ါးႏွစ္ခုေပၚတြင္ ျမဲျမဲခိုင္ခိုင္ျဖင့္ အခ်ိန္ၾကာၾကာ ရပ္တည္ေနႏိုင္ရန္ စိတ္သတၱိကိုလည္း တင္းထားရေသးသည္။

ဒီႏွစ္ကေတာ့ အေျခအေနေကာင္းသည္ ဆိုရေပမည္ ။ မနက္ခင္း ၀င္ေပါက္ပိတ္ေအာင္ တိုးေနေသာ ေစ်း၀ယ္မ်ားသည္ ေန႕လည္ခင္းတြင္ အတန္ငယ္ပါးသြား သျဖင့္ သံုးနာရီ ဆယ့္ငါးမိနစ္တြင္ ထမင္းစားျဖစ္ခဲ့သည္။

သည္လိုႏွင့္ ေနာက္တစ္သုတ္ တက္လာေသာ လူအုပ္ႀကီးကို ၿဖိဳၿပီး သကာလ ၊ ေရာင္းထားေသာ ေငြမ်ားကို စာရင္းလုပ္၊ ေကာင္တာအပ္ၿပီး၊ ဆိုင္ထဲတြင္ လစ္ဟာ သြားေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ျပန္လည္ျဖည့္တင္းရန္၊ ေစ်း၀ယ္မ်ား ေမႊေႏွာက္သြားေသာ ဂ်ာနယ္ မဂၢဇင္း စာအုပ္မ်ား ျပန္လည္ ေသသပ္ေစရန္၊ ျပန္လည္ ေနရာခ်ထားေရး ၀န္ႀကီးေယာင္ေယာင္ စည္ပင္က အမိႈက္သိမ္းသမား ေယာင္ေယာင္ နဲ႕ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ျဖင့္ အလုပ္မ်ားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ၿပီးသကာလ၊ ေစ်း၀ယ္မ်ား၏ လိုအပ္ေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ကူညီယူေပးရန္ႏွင့္ ကို႕ရို႕ ကားယား ၀ယ္ယူထားေသာ ပစၥည္းမ်ားကို စမတ္က်က် ျဖစ္ေစရန္ ျခင္းေထာင္းမ်ား ႏွင့္လိုက္ထည့္ေပးျခင္း စသည့္ အေညာင္းေျပ အညာေျပ ဆိုင္ထဲလမ္းေလွ်ာက္ရေသာ တာ၀န္ယူေန သခိုက္။

ကၽြန္ေတာ့္ ညာဖက္ ေပါင္တစ္ေခ်ာင္းသည္ ေပါင္းရင္းနားမွ ေန၍ တုန္ခါမႈကို အာရံုေၾကာမ်ားမွ တစ္ဆင့္ခံစားသိခဲ့ေလသည္။ ဖုန္းလာေနသည္ကိုး ။ ကဗ်ာကယာ ေဘာင္းဘီ အိတ္ထဲမွ ဖုန္းကို ထုတ္ၿပီး အၾကည့္ ၊ ဖုန္းထဲ တြင္ေပၚလာေသာ နံမည္က “ေဒၚတင္မိုးလြင္” ပထမေတာ့ စဥ္းစားလိုက္ေသးသည္။ ထံုးစံအတိုင္း “ ဟ.. ဘာလဲဟ” ေနာက္ေတာ့မွ သတိရသြားတယ္ ကိုယ့္ ဂ်ီးေတာ္ရဲ႕ နံမည္က ေဒၚတင္မိုးလြင္ ။ သူလဲ ဆရာမပဲ ဒါေပမယ့္ မယ္ေဒၚေတြ၊ အဲ ေမာ္ဒယ္လ္ေတြကို ေတာ့နည္းျပတာ မဟုတ္ပါဘူး ၊  ကေလးေတြကို စာျပတဲ့ ဆရာမပါ။ 

အဲဒါနဲ႕ ဖုန္းကိုင္လိုက္ၿပီး

“ဟယ္လို”

“ဟဲ့အေကာင္ .. ဟတ္ပီးဘတ္ေဒး”

“ဗ်ာ”

“ဟဲ့ ဒီေန႕နင့္ေမြးေန႕ေလ”

အန္ …. ပထမတာ့ ေၾကာင္အအ ေယာင္နနေပါ့ ။ ဒီေန႕က ေဒပါ၀ါလီ (deepavali) ေန႕ပါ။ဘယ့္ႏွယ္ျဖစ္လို႕ ငါ့ေမြးေန႕ျဖစ္ရတာတုန္း ၿပီးေတာ့င့ါကို ေမြးတာ ဗုဒၶဟူးေန႕လုိ႕ ေျပာၾကတာပါ ။ ဒီေန႕က ေသာၾကာေန႕ႀကီးကို … ကိုယ့္လိုပဲ အေဒၚလဲ အတည္ေပါက္နဲ႕ ဦးစားေနတယ္ မွတ္တာေပါ့... 

“ ဒီေန႕ ႏို၀င္ဘာ ငါးရက္ေန႕ေလ”

“ေၾသာ္... ဟုတ္က့ဲႀကီးႀကီး ။ ေက်းဇူတင္ပါတယ္” 

ဒီလိုနဲ႕ ဦးေလးေတြ အေဒၚငယ္ေတြလည္း လာၿပီး ေျပာၾကတယ္ေလ။ ျမန္မာလို ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေမြးေန႕ ျဖစ္ပါေစလို႕ အဓိပၸါယ္ရတဲ့စကားကို အဂၤလိပ္လိုေတြ ေျပာၾက တယ္ေလ။ ကိုယ္လဲ “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္” ေတြလိွမ့္ေျပာ ၊ ဒီလိုနဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ အတင္း အဲ... ေျပာင္းလဲ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ သတင္း ရန္ကုန္သတင္း လာမည့္ တနဂၤေႏြ အသည္းၾကား မဲျပား ဆိုလား အဲဒါေတြ ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်ဖို႕ ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုရ ျပန္ေရာ။ အဲဒီေတာ့မွ သိလိုက္ရတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေရေျမက သယံဇာတေတြ အရမ္းထြက္ေတာ့ ေျမျပင္ေပၚ ေ၀ဟင္ထဲက ဖုန္းလိုင္းေတြ က သိပ္မေကာင္းသလို စနစ္ေတြကလဲ မေကာင္း ဘူး၊ အဲလိုျဖစ္တာက မွ်တတဲ့ သေဘာမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ဘုရားသခင္ ရဲ႕ စြမ္းေဆာင္မႈမ်ိဳးတဲ့။ ဘာေတြမွန္းလဲ ေသခ်ာေတာ့ သူေျပာတာေတြ နားမလည္ပါဘူး၊ သူဆရာမ လုပ္တုန္းကေတာ့ သူ႕တပည့္ေတြနဲ႕မိဘေတြက  သူသင္ျပတာ အရမ္းေကာင္းတယ္လို႕ ေျပာၾကတာပဲ။ ေနာက္ဆံုးေျပာတဲ့ စကားကိုေတာ့ နားလည္သလိုျဖစ္မိသား ဘာတဲ့ “အခု ႀကီးႀကီးတို႕ ဖုန္းက ငါးသိန္းတန္ေလ အက္ဖ္အီးစီ ထည့္ေျပာရတာ အဲဒါ နင့္ဆီကို ေခၚဖုိ႕ပဲ သီးသန္႕ထည့္ထားတာ၊ ဟိုတစ္ေခါက္က ေခၚၿပီး ကတည္းက မေခၚျဖစ္တာလဲ ၾကာၿပီ ၊ အခု ဒီဖုန္းကဒ္ကလဲ သက္တမ္းကုန္ေတာ့ မွာ ဆက္ဆက္မဆက္ဆက္ ေပးထားတဲ့ အခ်ိန္ျပည့္ရင္ အဲဒီပိုက္ဆံ ဆံုးမွာ၊ အဲဒါနဲ႕ တစ္ခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ျဖစ္ေအာင္ နင့္ဆီ ဖုန္းဆက္တာပါ၊ ဘာမွ ေတာ့ အေရးမႀကီး ပါဘူး” တဲ့ ။ ကဲ ေကာင္းေရာ ။

ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ လူဆိုတာတဲ့ ေမြးဖြားတဲ့ေန႕ဆိုတာ တစ္ေန႕ပဲ ရွိတယ္၊အခုလုပ္ေနတဲ့ ေမြးေန႕ပြဲေတြ ဆိုတာေတြက အားလံုးအတုေတြ ခ်ည္းပဲတဲ့။ သူေျပာတာလဲ ဟုတ္သလိုပဲ။ ဆရာကေတာ့ မင္းခိုက္စိုးစန္ ထင္တာပဲ ေသခ်ာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး ။ကိုယ္ၾကားဖူတာကလဲ “ ေသတစ္ေန႕ ေမြးတစ္ေန႕” အခု ဒီဘေလာ့ဂ္ ေရစီးေၾကာင္းေတြထဲမွာ စီးေမ်ာရင္း ညီအစ္ကိုလို ခင္မင္ခဲ့ရတဲ့ အစ္ကို တစ္ေယာက္ ကလည္း ။ “ေမြးေန႕ႏွစ္ပတ္လည္ လို႕ သံုးရင္ ပို အဆင္ေျပတယ္တဲ့” သူကေတာ့ ျမန္မာစကားေတြကို ခက္ဆစ္သိပ္ဖြင့္တဲ့ သူေပါ့။ 

ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အစကတည္းက အဲလိုမ်ိဳးေတြ ေခါင္းထဲမွာ ေနရာေပးထားေတာ့ ေမြးေန႕ကို အထူးတစ္လည္မွတ္မထားသလို စိတ္၀င္တစားလဲ ဘာမွကို မလုပ္ပါဘူး။ အလွဴအတန္းေတြ ဘာေတြဆိုတာကလဲ ေမြးေန႕မွ မဟုတ္ပါဘူး ႀကံဳရင္ ႀကံဳသလို လုပ္တတ္တာေလ။ ဆိုေတာ့ကာ ေစတနာကို ေခါင္းစဥ္တစ္ခုေအာက္မွာ မနစ္မြန္းေစခ်င္ လို႕ဘာအတြက္ ညာအတြက္ေၾကာင့္လို႕ မရည္ရြယ္သလို ဘာျပန္ရပါေစ ညာျပန္ရပါေစ လို႕လည္း ဆုမေတာင္းပဲ ၊ တစ္ပါးသူေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ႕ေစခ်င္၊ အဆင္ေျပ ေအာင္ျမင္ ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာ သန္႕သန္႕ပဲထားပါတယ္။ ကေလး ဘ၀ကေတာ့ ဆုေတာင္းခဲ့တာ ေတြရွိသေပါ့။ ထားေတာ့ မသိခဲ့လို႕ကိုး ... အခုေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့။

ဆိုေတာ့ကာ .... ၅.၁၁.၂၀၁၀ ၊ ေသာၾကာေန႕ ဟိႏၵဴလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ပြဲေတာ္ေန႕ ေဒပါ၀ါလီ  ေန႕ဟာ အဂၤါ မက ဗုဒၶဟူးမက်တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္လို ေကာင္ကို ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ ေန႕ရက္နဲ႕ ျပန္လည္တိုက္ဆိုင္ျခင္းပါတဲ့.....။အသက္ကေတာ့ ဘယ္အရြယ္လဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေသခ်ာမသိသလို အရင္တုန္းက သန္းေခါင္စာရင္း ဟာလည္း ေက်ာင္းေန အဆင္ေျပေအာင္ လိမ္ထားသတဲ့၊ အေမကလည္း အယူသည္းေတာ့ ေမြးေန႕ သကၠရာဇ္ ေတြကို လူေတြ မသိေလေကာင္းေလတဲ့။ အေမေရ.... အေမ့သားကိုယ္တိုင္လည္း ေသခ်ာမသိ ေသးပါဘူး အေမရယ္။ ဒါနဲ႕ စကားမစပ္ အေမကလည္း သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ သိထားသလို ဗုဒၶဟူးသမီးလို႕ပဲ ယံုၾကည္ေစခ်င္ေၾကာင္း ေျပာၿပီး ၾကာသပေတး သမီးလိုလို အဂၤါသမီးလိုလို အရိပ္အၿမြက္စာကားေတြလဲ ေျပာေသးသဗ်။ ထားေတာ့.....

ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ မေလးစားေသာ၊ မေသခ်ာေသာ ၊ေမ့ေလ်ာ့ေနေသာ  ေန႕တစ္ေန႕ ကို ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ားက သတိတရ ေမြးေန႕ဆုေတာင္းေပးၾကသည္ကို အထူးပင္ေက်နပ္ ၀မ္းသာမိေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ာ.. ေမြးေန႕ ဆုေတာင္းေပးၾကေသာ ေငြလမင္း (ခ်စ္သူႏွစ္ဦး) ၊ ညီငယ္ ကိုကိုးအိမ္၊ သယ္ရင္း ေမပယ္လ္တို႕ သည္လည္း ေအာင္ျမင္ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားျဖင့္ ဘ၀ကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ျဖတ္သန္းႏိုင္ၾကပါေစ လို႕......

ဆက္ဖတ္မွာေပါ့ »

သူ႕မယား ငါ့မယား အခန္း(၃)

                မယ္မႈန္သည္ကား နဂိုကပင္ ေမာင္ျမ ေခၚရာကိုလိုက္လွ်င္ ေတာ္မည္၊ မေတာ္မည္ ေ၀ခြဲ၍မရပဲ ေနခဲ့ရာတြင္ မူးမူးရူးရူးႏွင့္ ရဲေဆးတင္ကာ ထင္ရာကိုလုပ္ေသာ ေမာင္ျမကို ခ်ိန္ခြင္လွ်ာ ရုန္းခိုက္မွာ တစ္ဖက္၌ အေလးကိုတင္လိုက္သလို ငိုက္ခနဲ ျဖစ္ကာ လိုက္ပါ၍လာျခင္း ျဖစ္ေလ၏။

                မိမိတို႕၏ရြာႏွင့္ ငါးမိုင္ကြာေသာ စခန္းႀကီးရြာသို႕ ေရာက္ေသာအခါ သန္းေခါင္ေက်ာ္ခန္႕ ျဖစ္၍ ေနေလ၏။ ထိုရြာ၌ အသိတစ္ေယာက္၏ အိမ္မွာ တည္းခိုၾကေလ၏။ 

               အိမ္ရွင္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္သည္ ၄င္းတို႕အတြက္ ေနရာခန္းမ်ားကို ျပင္ဆင္၍ေပးၾကေလရာ ႏွစ္ေယာက္၏ အိပ္ရာျဖစ္ေလ၏။ ေမာင္ျမက အိမ္ရွင္ မိန္းမအား......

               “ေအာင္မယ္....မရံု၊ မေတာ္တေရာ္ မလုပ္ပါနဲ႕ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေဆြမ်ိဳးမေတာ္ ေသးပါဘူး၊ ေျပးရံု ေျပးလာတာ ပါ” ဟု ေျပာေလ၏။

               မရံုႏွင့္ ၄င္း၏ေယာက္်ား ကိုေမာင္မွာ အံ့ၾသလ်က္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို နားမလည္သလို ၾကည့္၍ ေနၾကေလ၏။ မယ္မႈန္မွာလည္း မ်က္လံုးက်ယ္လ်က္ ေမာင္ျမကို အံ့ၾသသလို ၾကည့္ေနၿပီးမွ ဣေၿႏၵလုပ္၍ ေနေလ၏။ မယ္မႈန္၏ စိတ္၌ ေမာင္ျမကို မယံုတစ္၀က္ ယံုတစ္၀က္ ျဖစ္ေနရာတြင္ ေမာင္ျမ၏ ထူးျခားစြာ ျပဳမူပံုကို ေတြ႕ရေသာ အခါ ယံုၾကည္အားကိုးေသာ စိတ္ေရာ၊ ခ်စ္ေသာစိတ္ေရာ၊ သနားၾကင္နာစိတ္ေရာ၊ ခ်ီးမြမ္းစိတ္ေရာ စုေပါင္းကာ ရုတ္တရက္ ခ်က္ခ်င္းေပၚလာေလ၏။

               ေၾသာ္.....လူေကာင္းႀကီးပါကလား၊ ဘယ္လိုစိတ္နဲ႕ ငါ့ကိုေခၚလာပါလိမ့္မလဲ၊ ဒီလူႏွယ္ ထူးဆန္းပါဘိေတာ့တယ္။ ဘယ္လိုလူမ်ား ျဖစ္ပါလိမ့္မတုန္း သူေတာ္ေကာင္းႀကီး ပါကလား စသည္ျဖင့္ ေတြးရာမွ စိတ္ကို ဒုန္းဒုန္းခ်လိုက္ေလ၏။ သို႕ ဒုန္းဒုန္းခ်ျခင္းသည္ကား သည္ေရကို ေရာက္မွျဖင့္ ေနာင္ခါမွ ဘာျဖစ္ျဖစ္ မ်က္စိမွိတ္လိုက္ပါေတာ့မည္ဟူေသာ စိတ္ခ်ျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္ေလ၏။

               အိမ္ရွင္ မိန္းမက......

               “ရွင္တို႕ဟာ ...ဘယ့္ႏွယ္လဲ” ဟု အံ့ၾသလ်က္ ေျပာေလ၏။ ၄င္း မိန္းမသည္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနတတ္ေသာ မိန္းမျဖစ္ရာ ဤလိုအေရးမ်ိဳး ၾကံုသည့္အခါ အၿမဲအားျဖင့္ အားေပးအားေျမွာက္ ျပဳျခင္းျဖင့္ စိတ္ႏွလံုး စိုစိုျပည္ျပည္ေနတတ္သူ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေလ၏။ သူမ်ားေကာင္းလွ်င္ ကိုယ္ေကာင္းသလို သေဘာထားေလ့ရွိ၏။ သူမ်ားေပ်ာ္လွ်င္ ကိုယ္တိုင္ေပ်ာ္ေလ့ရွိ၏။ ထိုညဥ့္သည္ကား အေတာ္ပင္ေပ်ာ္လိမ့္ မည္ဟူေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႏွင့္ မိမိတို႕ လင္မယားအိပ္ေသာ အခန္းႏွင့္ယွဥ္လ်က္ က်ဴထရံကေလး တစ္ခုသာ ျခားေသာေနရာမွာ ၄င္းတို႕အတြက္ အိပ္ရာကို ျပင္၍ေပးရာ ေမာင္ျမ၏ စကားကို ၾကားရေသာ အခါ ပြဲမွာ ဖ်ာေတြ၊ ယိုင္ေတြခင္းက်င္းၿပီးမွ ပြဲမိန္႕မရ ဟူေသာ သတင္းကို ၾကားသူမ်ားအလား စိတ္ပ်က္၍ သြားေလ၏။

               “မေျပာတတ္ပါဘူး ရွင္၊ ကၽြန္္မကို အတင္း လွည္းနဲ႕တင္လာတယ္ရွင့္၊ အဲဒါသာ စဥ္းစား ၾကည့္ေတာ့ ၊ ကၽြန္မေတာ့ မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ ရွိတာပဲ” ဟု ရွက္ကိုးရွက္ကန္း မ်က္ႏွာနီျမန္းလ်က္ ေျပာရာတြင္ ေမာင္ျမသည္ မယ္မႈန္၏ လက္ဖ်ား တုန္လႈပ္သလိုျဖစ္၍ ေနသည္ကို သတိထားမိေလ၏။

                “ေရာ....ဘယ့္ႏွယ္ ဟာပါလိမ့္မလဲ၊ ခက္ၿပီ ၊အဲဒါမွ အက်ပ္၊ သူ႕မ်က္ႏွာက နီျမန္းျမန္းနဲ႕ ၊ လက္ေတြလည္း တုန္လို႕၊လည္ေခ်ာင္းကလည္း ခဏခဏ ဘာလဲမသိဘူး မ်ိဳမ်ိဳခ်တယ္၊ ဘာျဖစ္ပါလိမ့္ မလဲ။ မိန္းမမ်ားလည္း ဒိန္းဒလိန္းနတ္ ဖမ္းမယ္ ထင္ပါရဲ႕၊သူ႕လင္ အေၾကာင္းေတြးၿပီး အင္း........

အင္း... ဧကန္ဒိဌ ။ ဒါပဲ....ဒါပဲ”... စသည္ျဖင့္ စဥ္းစားကာ ေၾကာက္စရာ သဏၭာန္တစ္ခုကို ၾကည့္သည့္ နည္းမ်ိဳးအတိုင္း ပဆစ္တုပ္ထုိင္၍ ေနေသာ မယ္မႈန္ကို ၾကည့္ေလ၏။

               မယ္မႈန္သည္ကား ေခါင္းငံု႕ကာ တခစ္ခစ္ရယ္ေမာ ေလ၏။ အိမ္ရွင္လင္မယားလည္း စကား မေျပာဘဲ ရယ္ေမာ္၍သာ ေနၾကေလ၏။

               အိမ္ရွင္ မိန္းမ“ ကၽြန္မတို႕မွာ ေနရာက်ဥ္းတယ္ေတာ့၊ ရွင္ ဒီမွာ မအိပ္ရင္ လာ၊ ဟို ေျခရင္းက စပါးပုတ္ေပၚမွာ အိပ္မွပဲ၊ စပါးေတြျပည့္ေနလို႕ ေတာ္ပါရဲ႕၊ ၾကမ္းေပၚမွာထက္ေတာ့ ပိုၿပီး ေႏြးမွာပဲ”

               “ကိုင္း....မယ္မႈန္၊ နင္ ဘယ့္ႏွယ္သေဘာရသလဲ ၊ ငါ့ကို စပါးပုတ္ေပၚမွာ အိပ္ရမယ္တဲ့” 

               “ရွင္ ဒီမွာ မအိပ္ရင္ စပါးပုတ္ေပၚမွာ အိပ္ရမွာေပါ့၊ ရွင့္သေဘာေလ၊ က်ဳပ္ေတာ့ နက္ျဖန္ခါ က်ရင္ ရြာထဲက ေျပာေနၾကေတာ့မွာပဲ”    ေမာင္ျမသည္ အတန္ငယ္ စဥ္းစားေနၿပီးမွ အိမ္ရွင္ ေယာက္်ား အနားကပ္ၿပီး တီးတိုးစကားေျပာေလ၏။

               “ခ်က္အရက္ေတာ့ မရွိဘူး၊ သာရွင္းဆီမွာေတာ့ ဦးရည္တစ္တြဲေရာက္တယ္ ၾကားတာပဲ ” ဟု အိမ္ရွင္က ျပန္ေျပာရာ ေမာင္ျမက “ ေအာင္မယ္ေလး....ဒါပဲ ေတာ္လွပါၿပီ ေက်းဇူးရွင္ႀကီး၊ ေဆာင္ၾကည္း ေပးစမ္းပါ၊ တစ္လံုးတည္းပါ” ဟု ေျပာကာ ေငြတစ္က်ပ္ထုတ္၍ ေပးေလ၏။ အိမ္ရွင္ေယာက္်ားလည္း ထြက္၍ သြားေလ၏။ ထို႕ေနာက္ အိမ္ရွင္မိန္းမကို လက္တို႕ေခၚရာ အိမ္ရွင္ မိန္းမက....

               “အလို ... ဘယ့္ႏွယ္လူပါလိမ့္၊ မမႈန္ ရွင့္လူဟာ.......”

               ျမ “ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ ၊က်ဳပ္က ေၾကာက္တတ္လို႕ပါ၊ သူ႕မွာ ေယာက္်ားနဲ႕ဗ်ာ၊ က်ဳပ္မူးတုန္းမွာ ဆြဲေခၚလာတာ၊ အခုေတာ့ ေၾကာက္တယ္၊ အ၀ီစိဗ်ာ....အ၀ီစိ....”

               “ဒီလိုျဖင့္ ဦးရည္ေသာက္ေပါ့ရွင့္ ၊ မူးရင္ အေၾကာက္ေပ်ာက္ကေရာ မဟုတ္လား၊ ရွင့္မယားကို ဟိုကေခၚသြားတယ္ဆို၊ မသကာ သေရေပါ့ရွင့္၊ ဘယ္သူကမွ ကုသိုလ္ပိုရဖို႕ မရွိပါဘူး”

               ေမာင္ျမသည္ ဦးေခါင္းကို ကုတ္ၿပီး......

               “ အင္း .... ဒါလည္း ဟုတ္တုတ္တုတ္ပဲ ” ဟု ေျပာကာ မယ္မႈန္ ဘက္သို႕လွည့္ၿပီး “ ဟဲ .. ဟဲ...” ဟု ပါးစပ္ၿပဲႀကီးႏွင့္ ရယ္ေလ၏။

               မယ္မႈန္ကား မ်က္ႏွာလႊဲ၍ ေနေလ၏။

               မၾကာမီ ဦးရည္ႏွစ္လံုး ေရာက္လာရာ အိမ္ရွင္ ေယာက်္ားႏွင့္ အတူထိုင္၍ ေသာက္ေလ၏။ အိမ္ွရွင္မိန္းမက ၾကက္သားဟင္း တစ္ခြက္ကို ခပ္လာ၍ ေပးေလ၏။

               တစ္ခြက္ ၊ ႏွစ္ခြက္ ေသာက္မိေသာ အခါ.........

               “ေအး... မဟိုဒင္း ေျပာတာ အဟုတ္သားပဲ၊ ခင္းဗ်ား မိန္းမ ေတာ္ေတာ္ပညာရွိတယ္ ၊ သုဓမၼစာရီ ၀င္စားတယ္ထင္တယ္၊ ကိုင္း.....”

               “ဘာလဲဗ်ာ့....ခင္ဗ်ား ကိုင္းက” ထိုအခါ အိမ္ရွင္မက အေၾကာင္းကို ေျပာ၍ ျပေလ၏။ မယ္မႈန္ကား ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္ကာ ေမွာင္ရိပ္ဘက္သုိ႕ မ်က္ႏွာကို လွည့္ၿပီး ဦးေခါင္းငံု႕လ်က္သာ ေနေလ၏။

               “ေၾသာ္....ဒါထက္ တစ္ေန႕က ေရႊေမာင္တို႕ အိမ္ကိုလည္း စံုတြဲတစ္ခု ေရာက္ေန ဆိုပါကလား၊တစ္ေန႕က ေရာက္သတဲ့။ ေယာက္်ားေရာ မိန္းမ သနားကမားတဲ့၊ ခိုးရာလိုက္လာ ၾကသတဲ့” ဟု ေယာက္်ားက ေျပာေလ၏။ မယ္မႈန္ႏွင့္ ေမာင္ျမသည္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ၾကည့္ၾကေလ၏။ 

               မႈန္ “ ဘယ္လိုတဲ့လဲ ၊ ေယာက္်ားက ဘယ္အရြယ္တဲ့လဲ”         “ အသက္ သံုးဆယ္ေက်ာ္ ေလးဆယ္နီးနီးလို႕ ေျပာတာပဲ” 

               “ရုပ္ရည္ ကေရာ”

               “ရုပ္ရည္ေတာ့ သနားကမားေယာင္နဲ႕တဲ့၊ ပိန္ပိန္းပါးပါးတဲ့၊ လူေတာ့ ေတာ္ေတာ္ လည္ပံုရသတဲ့” 

               မႈန္ “သင္းတို႕လား”

               ေမာင္ျမမွာ မ်က္ႏွာပ်က္၍လာေလ၏။ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းသည္ ဖံုးကြယ္၍ မရေပ ။

               “ဘယ့္ႏွယ္လဲ .... မယ္မႈန္ ၊ ငါတို႕ ဒီရြာမွာ ေနလို႕ မကိုက္ဘူးထင္တယ္၊ ငါေတာ့ ညတြင္းခ်င္း တျခားရြာေရႊ႕ခ်င္ တာပဲ”

               “ရွင္က...ေၾကာက္သာလား”

               “ေၾကာက္လို႕ မဟုတ္ပါဘူး၊ မဂၤလာဦးမွာ ရႈပ္ရႈပ္ယွက္ယွက္ေတြ မျဖစ္ခ်င္လို႕ပါ” ဟု လီဆယ္၍ ေျပာေလ၏။ အိမ္ရွင္မိန္းမက......

               “ဘာျဖစ္လို႕လဲရွင့္၊ ေၾသာ္....ကၽြန္မ နားလည္ၿပီ၊ ေအာင္မယ္ေလးေတာ္ .... ရွင့္ႏွယ္ ၊ သူရဲေဘာနည္းလိုက္တာ၊ သူတို႕ကစၿပီး မဟုတ္တာ လုပ္တာ ရွင္က ေၾကာက္ေနရေသးသလား၊ ကၽြန္မ တာ၀န္ထားလိုက္၊ သူတို႕မေကာင္းေၾကာင္းကို တစ္ရြာလံုး ကၽြန္မ မနက္က်ရင္ ေမာင္းတီးမယ္၊ရွင္ လူရိုး ျဖစ္တာ ကၽြန္မတို႕သိပါတယ္၊ မွဲ႕တစ္ေပါက္ မစြန္းရဘူးလို႕မွတ္ပါ၊ ဒီက မမႈန္ဆိုတာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ဟိုအေကာင္နဲ႕ ျဖစ္တာ ေခြးနဲ႕မွားတာပဲ”

               မယ္မႈန္က စကားဆက္မွာစိုးသျဖင့္ မ်က္စပစ္၍ျပ လိုက္ေလ၏။ အဘယ္အထိ စကားဆက္မွာကို မယ္မႈန္စိုးရိမ္ သည့္အေၾကာင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ေရွ႕လာမည့္ အခန္းမ်ားတြင္ ေတြ႕ရွိရ ပါလိမ့္မည္။

               မယ္မႈန္၏ အမူအရာမွာ မိန္းမ မပီရာ က်၍ေန၏။ သို႕ေသာ္လည္း အေၾကာင္းမဲ့ မဟုတ္ေပ။ မယ္မႈန္မွာ လုပ္၍ေကၽြးမည့္ ေယာက္်ားေကာင္းတစ္ေယာက္ကို စိတ္ခ်လက္ခ် ကိုယ္ပိုင္ရဖို႕အေရးသည္ ထိုအခ်ိန္ ထိုအခါ၌ မ်ားစြာႀကီး၍ေနေလ၏။ ေမာင္ျမမွာ ရုပ္မလွေသာ္လည္း အရုပ္ဆိုးသူ မဟုတ္။ ၄င္း၏ စိတ္ေနသေဘာထားပံုမွာ ရုပ္ထက္ပိုမို ခ်စ္ဖြယ္ရာ ေကာင္း၍ေနေလ၏။ ေသရည္ၾကိဳက္ျခင္းသာ အျပစ္ျဖစ္ေလ၏။ သို႕ေသာ္လည္း ထိုအျပစ္ေၾကာင့္ အက်ိဳးမယုတ္ခဲ့ေပ။ ေနပူစပ္ခါး မိုးေလထဲမ်ား၌ အၿမဲ သြားလာရွာၾကံ လုပ္ကိုင္ရသူမွာ မလြန္ေသာ ေသရည္သည္ ေသရည္မဟုတ္ ရွင္ေရ သကဲ့သို႕ ျဖစ္၍ေန ေလ၏။ ပင္က်ရည္ကေလးမ်ား ေပၚသည့္ေဆာင္းလရာသီမ်ား၌ သာလြန္ခရီးတြင္၍ သာလြန္ အက်ိဳးရွိ ခဲ့ေလ၏။

               အိမ္ရွင္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္က အားေပးၾကသျဖင့္ အေတာ္ပင္ အားရွိ၍လာရံုမက ရဲေဆး တင္သလို ရဲစိတ္၀င္လ်က္.....“က်ဳပ္ကို လူေၾကာက္ႀကီး မထင္ၾကပါနဲ႕ဗ်ာ၊ က်ဳပ္က ကုလားျဖဴ ရာဇ၀တ္ ဥပေဒနဲ႕ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မွာစိုးလို႕ အရာရာမွာ ေဘးကင္းေအာင္ ေနတာ၊ လူ႕ဘ၀မွာ အသက္တိုတို ကေလးရယ္၊ မခံခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလး အလိုလိုက္ၿပီး မာန္ဘီသို႕ သံုး ၊ ေလး၊ ငါးႏွစ္ ကုလားျဖဴေထာင္ထဲ ေရာက္ေနရင္ အလကားအခ်ိန္ကုန္တာေပါ့ဗ်ာ၊ အခုေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ဇာမဏီမ်ိဳး အၿမီးတစ္ေခ်ာင္း အကၽြတ္မခံဘူးဗ်ာ့၊ က်ဳပ္အေၾကာင္း ကို သိရေစ့မယ္” ဟု ေျပာၿပီး အိမ္ေခါင္းရင္း ထရံရွိရာသို႕ ျဗဳန္းကနဲ ထ၍ သြားေလ၏။

               အားလံုး အံ့အားသင့္၍ ေနၾကေလ၏။ ေမာင္ျမသည္ကား ထရံမွာထိုး၍ ထားေသာ ငွက္ႀကီးေတာင္ ဓားႏွစ္စင္းကို ႏုတ္၍ကိုင္ၿပီး ၾကမ္းကို ဓားရိုးႏွင့္ ေဆာင့္ေလ၏။

               ထိုအခါ လင္မယားႏွစ္ေယာက္မွ ပက္လက္လန္ေအာင္ ရယ္ေမာၾကလ်က္ အူႏွိပ္၍ေနၾက ေလ၏။အိမ္ရွင္ မန္းမက....

               “ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ပါဦးရွင့္” ဟု ေျပာေလ၏။ ေမာင္ျမ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေသာအခါ ၀ါးျခမ္းမ်ား ဓားမ်ားျဖစ္၍ ေနသည္ကို ေတြ႕ရသျဖင့္.... 

               “ဟင္..... တကယ့္ဓားလားလို႕” ဟု ေျပာကာ ကိုင္ဆင္းရင္း ရယ္ေမာေလ၏။ 

               “ကၽြန္မ ကေလးေတြ ဓားသိုင္းသင္တဲ့ ဟာေတြပါရွင့္၊ ဓားတစ္ျပက္ တုတ္တစ္ျပက္ ျဖစ္ဖို႕ မလိုပါဘူးရွင့္၊ ကၽြန္မတို႕ ရွိပါေသးတယ္” ထို႕ေနာက္ ခဏမွ် စကားေျပာရင္း ေမာင္ျမမွာ ငိုက္စ ျပဳေလ၏။ 

               “အိမ္ရွင္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ မယ္မႈန္သည္ ၄င္းကို ၾကည့္ကာ မ်က္စပစ္ကာ ၊ ေမးေငါ့ကာ ၊ လက္တို႕ကာႏွင့္ တခစ္ခစ္ရယ္ေမာၾကေလ၏၊ ရယ္သံကုိ ၾကားရေသာအခါ ငိုက္ေနေသာ ဦးေခါင္းကို ေငါက္ခနဲေထာင္ၿပီး..............

               “ဟင္....ဘာျဖစ္လို႕လဲ၊ ဟာ.... အိပ္ခ်င္ၿပီ” ဟု ေျပာကာ အိပ္ရာထဲ ထုိးလွဲ၍ ၀င္လိုက္ၿပီး ေနာက္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္အတြင္း ေဟာက္၍ ေနေလ၏။

               လင္မယားႏွစ္ေယာက္လည္း တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ အိပ္ရာ၀င္ၾကေလ၏။ မယ္မႈန္ လည္း အိပ္ရာထဲကို ၀င္ကာ ေမာင္ျမဘက္ကို ခဏမွ်တေစာင္းလွည့္လ်က္ အိပ္ေမာက်ေနသူကို ၾကည့္၍ ေနေလ၏။ ထို႕ေနာက္ သက္မႀကီးကိုခ်ကာ ပက္လက္လွန္ၿပီး အိမ္ေခါင္မိုးကို ၾကည့္၍ေနေလ၏။ ထို႕ေနာက္ ေမာင္ျမဘက္ ေက်ာခိုင္းလိုက္ေလ၏။ တစ္ဖန္ ပက္လက္လွန္ေလ၏။ ထိုနည္းျဖင့္ ဘယ္ေျပာင္း ညာျပန္ တစ္ညလံုး အိပ္၍ မေပ်ာ္ဘဲေနေလ၏။

               လင္းအားႀကီးမွ အိပ္ေပ်ာ္၍သြားၿပီး ဘုန္း.....ဘုန္း.... ဘုန္း.... ရိုက္သံေၾကာင့္ လန္႕၍ ႏိုးေသာအခါ ဗ်ပ္နီႀကီးထဲတြင္ ေကာက္ညွင္းေပါင္းမ်ားကို ေယာက္မႏွင့္ ရိုက္၍ေနေသာ အိမ္ရွင္မိန္းမကို ျမင္ရေလ၏။ ေမာင္ျမမွာကား အိပ္တုန္းပင္ ရွိေနေလ၏။

               မယ္မႈန္ အိပ္ရာကထၿပီး ၄င္းအနားသို႕ သြား၍ထိုင္ ေသာအခါ မိန္းမက......

               “မယ္မႈန္႕လူက တယ္ေရွာ္တဲ့လူပဲ” ဟု ေျပာေလရာ မယ္မႈန္သည္ ၿပံဳးလ်က္ ထ၍သြားၿပီး ၾကမ္းျပင္မွာ မ်က္ႏွာသစ္ေလ၏။

               မယ္မႈန္ မ်က္ႏွစ္သာ၍ အိပ္တြင္းကို ျပန္၀င္ေသာ အခါ အိမ္ရွင္မက.....

               “မမႈန္လူကို ႏႈိးေလ၊ အင္မတန္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ လူ အိမ္စိုတယ္ရွင့္၊ ေကာက္ညွင္းေပါင္း စားပါေစ၊ ငါးပတ္ေျခာက္ႀကီးေတြက ဆူလြန္းလို႕” ဟု ေျပာေလ၏။

               မယ္မႈန္သည္ ေမာင္ျမ ေျခသလံုးကို ကိုင္ကာလႈပ္၍ ႏိႈးေလ၏။ 

               ေမာင္ျမသည္ တြန္႕လိမ္သမ္းေ၀လ်က္ မယ္မႈန္၏ မ်က္ႏွာကို စိုက္ကာ စဥ္းစားသလို ၾကည့္၍ ေနေလ၏။ မိမိအား အဘယ္နည္း အဘယ္ပံု မယ္မႈန္ လာ၍ ႏိႈးေနသလဲ ဟု နားမလည္သျဖင့္ စဥ္းစား၍ ေနဟန္ရွိေလ၏။ ထို႕ေနာက္မွ သတိရဟန္ ႏွင့္ ၿပံဳးလ်က္ မ်က္စိဇိမ္ခံ၍ ၾကည့္ေနၿပီးမွ ေငါက္ခနဲ ထ၍ ထိုင္ေလ၏။



အခန္း (၄) အား  ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္..........။

ဆက္ဖတ္မွာေပါ့ »

လူငယ္မ်ားသို႕ (စာရိတၱ တန္ဖိုး)

လူငယ္တို႕သည္ လိမၼာေရးျခားျဖစ္ေစရန္

ပူေဇာ္ထိုက္သူကို ပူေဇာ္ရမည္ဟူ၏

မပူေဇာ္ထိုက္သူအား

မပူေဇာ္ရံုမွ်မက ေရွာင္ၾကဥ္ရေပမည္။

စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္းထားရွိျခင္းသည္

လူ၏ ရည္မြန္မႈကိုျပည့္ေစ၍ ေကာင္းမႈဟူသည္

ပညာဟူေသာ အသိပညာတို႕ကို

တတ္သိေစရန္ပင္ျဖစ္၏။

တက္တိုး၏

စာရိတၱ၏ တန္ဖိုး

               အမ်ိဳးသားလူငယ္မ်ားကို ဆံုးမစကား စာျဖင့္ေျပာၾကား ေစလိုေၾကာင္း ဆိုလာသျဖင့္ ထိုေတာင္းဆို မႈသည္ ေကာင္းေသာ လုပ္ရပ္ျဖစ္သည္။ ဆံုးမစကားကုိ နာယူျခင္းသည္ မဂၤလာျဖစ္၏။ မဂၤလာသည္ ေကာင္းက်ိဳးျပဳျခင္းျဖစ္သည္။ လူသားတို႕မွာ အကုသိုလ္ကင္း၍ ကုသိုလ္ျပည့္စံုသည္ ဆိုလွ်င္ မဂၤလာႏွင့္ျပည္စံုျခင္း ျဖစ္၏။

                 မဂၤလာသည္ ေကာင္းေသာ အျခင္းအရာ ျဖစ္ေပသည္။ ေကာင္းက်ိဳးေပးျခင္း ေကာင္းက်ိဳး ရယူျခင္းသည္ မဂၤလာျဖစ္ေပသည္။ ဘ၀အဆက္ဆက္ လူသားတို႕သည္ အကုသိုလ္ မေကာင္းမႈကို မေကာင္းမႈမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ၊ အကုသိုလ္ကင္းေသာ ေကာင္းမႈမွန္သမွ်သည္ ဘ၀၌ က်က္သေရ မဂၤလာႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္းပင္ ျဖစ္သျဖင့္ မိမိတို႕ဘ၀၌ မဂၤလာရွိသည္ ဟု ဆိုရေပသည္။

                 ေရွးေရွးကာလမွာ လူသားတို႕သည္ ေကာင္းေသာစိတ္ ေစတနာျဖင့္ ေကာင္းေသာကုသုိလ္ ေကာင္းမႈတို႕ မည္သို႕ျပဳရမည္နည္း။ အကုသိုလ္ ဟူေသာ မေကာင္းမႈ ဒုစရိုက္မ်ားကိုပယ္၍ ေကာင္းေသာ အမႈကို မည္သို႕ေဆာင္ရြက္ရမည္နည္း ဟူေသာ ျပႆနာကို လူ႕ေလာကတြင္ရွိေသာ အသီးသီး ပညာရွင္ တို႕သည္ ၾကံဆေဖာ္ျပ၏။ သို႕ေသာ္ သူတို႕၏ အဆိုအေျပာတို႕မွာ ျပီးျပည့္စံုသည္ဟု မဆိုသာ ျဖစ္ေနေခ် သည္။ ယင္းတို႕ျဖင့္ လူ႕သိကၡာအေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေက်နယ္ဖြယ္ ေဖာ္ျပမႈ မျပဳႏိုင္သည္မွာ သာမန္ နတ္သား(အညတရ ေဒ၀)အျဖစ္ ဗုဒၶျမတ္စြာ ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္သို႕ ခ်ဥ္းကပ္ ရိုက်ိဳး၍ လူတို႕ေစာင့္အပ္ ေသာ လူ႕သိကၡာကို ေမးျမန္းစံုစမ္းေလသည္။ ျမတ္စြာဘုရားက လူ႕က်င့္၀တ္ကို မဂၤလသုတ္ တရားေတာ္ မွာ ေဖာ္ျပေတာ္ မူသည္။ ယင္းသည္ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ လူငယ္မ်ားအဖို႕ ေရွးတုန္းကေတာ့ လူငယ္ေတြ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား အျဖစ္နဲ႕ အနည္းဆံုးတစ္ႏွစ္ေတာ့ ေနၾကၿပီး မဂၤလာသုတ္ကို သင္ယူၾကရတာ အစဥ္အလာပါပဲ။ အခုေခတ္ေတာ့ လူငယ္တို႕ဟာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား မျဖစ္ဖူးၾကဘူး။ ေလာကီစာကို အေျခခံပညာသင္ ေက်ာင္းေတြမွာ သင္ၾကတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ မေနၾကရဘူး ဆိုဦးေတာ့ သံုးဆယ့္ ရွစ္ျဖာ မဂၤလာကို ဖတ္ရြတ္ေလ့လာဖို႕ သင့္ပါသည္။ မဂၤတရားေတာ္သည္ ေလာကုတၱရာခ်ည္း မဟုတ္ပဲ ေလာကီလူမႈေရးတို႕မွာလည္း လူငယ္တို႕ဟာ စတင္ေလ့လာသင့္ပါတယ္။  ေလာကီေရးရာေရာ ေလာကုတၱရာ ေရးရာမွာ သံုးဆယ့္ရွစ္ျဖာ မဂၤလာ တရားေတာ္ကို က်က်နန ေလ့လာေဆာင္ရြက္ ေစခ်င္ပါ တယ္။ေလာကီေရးရာမွာ ျပဳက်င့္ရမယ့္ လူ႕က်င့္၀တ္ႏွင့္ ပတ္သက္သျဖင့္ ကိုးကြယ္သည့္ ဘာသာတရား မ်ား အတြက္လည္းျဖစ္သည္ဟု ယူဆခံယူႏိုင္ေပသည္။ လူတိုင္းက်င့္အပ္သည့္ လူမႈေရးရာဘက္တြင္ အသံုး၀င္ပါသည္။ 

                ဆိုလိုသည္မွာ ေလာကီ၊ေလာကုတၱရာ ႏွစ္ျဖာေသာ က်င့္၀တ္တို႕အျဖစ္ က်င့္သံုးႏိုင္ေသာ အရာမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ လူငယ္လူရြယ္တို႕ လူမႈေရးက်င့္၀တ္မ်ား အျဖစ္ လိုက္နာက်င့္သံုး လွ်င္ ကိုယ္က်င့္တရား ေကာင္းမြန္၍ ကိုယ္က်ိဳးလည္း ျဖစ္ထြန္းေစသည္။ သူတစ္ပါး လူအမ်ားအတြက္ လည္း မိမိက ေကာင္းက်ိဳးျပဳႏိုင္သည္။ လူ႕သိကၡာ လူက်င့္၀တ္တို႕ျဖစ္သျဖင့္ ေလာကီ ေလာကုတၱရာ အက်ိဳးႏွစ္ျဖာ ျပည့္စံုႏိုင္ေပသည္။ 

                 ျမတ္စြာဘုရားသည္ “အေသ၀နာစ ဗာလာနံ ၊ ပ႑ိတာနဥၥေသ၀နာ” ဟု စတင္ေဟာ ေတာ္မူသည္။ “လူမိုက္ကိုေရွာင္ ၊ လူလိမၼာပညာရွိကို ဆည္းကပ္” ဟု ေဟာေလရာ လူမႈေရး၌ အေရးပါ ဆံုးသည္ အေပါင္းအသင္းျဖစ္ေၾကာင္း အေပါင္းအသင္းမွားလွ်င္ ကိုယ္က်ိဳးပ်က္စီးေစမည့္ အဓိပၸါယ္သည္ ထင္ရွား၏။ လူငယ္တို႕သည္ လိမၼာေရးျခား ျဖစ္ေစရန္ ပူေဇာ္ထုိက္သူကို ပူေဇာ္ရမည္ဟူ၏။ မပူေဇာ္ထုိက္ သူအား မပူေဇာ္ရံုမွ်မက ေရွာင္းၾကဥ္ ရေပမည္။ စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္း ထားရွိျခင္းသည္ လူ၏ ရည္မြန္မႈကို ျပည့္စံုေစ၍ ေကာင္းမႈသည္ ပညာဟူေသာ အသိပညာ အတတ္ပညာတို႕ကို တတ္သိေစရန္ ပင္ျဖစ္၏။ အေရးႀကီးေသာ အခ်က္ တစ္ခုမွာ အမိအဘကို လုပ္ေကၽြးသမႈ ျပဳျခင္းျဖစ္၏။ မိဘကို ရိုေသစြာ ေက်းဇူးဆပ္သည့္ အေနျဖင့္ မိမိကိုေမြးဖြားေသာ မိဘတို႕သည္ အခ်ိန္တန္ေသာအခါ အိုမင္းမစြမ္း ျဖစ္လာ ေတာ့သည္။ ထိုအခါ အေျခအေနတိုးတက္လာေသာ သားသမီးတို႕က မိဘမ်ားကို ေမြးေက်းဇူး ဆပ္ၾကရမည္။ အျပစ္ကင္းေသာ အသက္ေမြးမႈ အလုပ္အကိုင္တို႕ကို လုပ္၍ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈတို႕ကို ျပဳၾက ရၿပီး ေက်းဇူးဆပ္စဥ္မွာပင္ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းတုိ႕ကို ကူညီေစာင့္ေရွာက္ ရေပမည္။

               သံုးဆယ့္ရွစ္ျဖာ မဂၤလာ တရားေတာ္သည္ လူမႈေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ လူသားတို႕ ေဆာင္ရြက္ အပ္ေသာ ၀တၱရားမ်ားကိုေဖာ္ျပသည္။ လူငယ္ လူရြယ္တို႕သည္ မဂၤလာ တရားေတာ္အတိုင္း လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္လွ်င္ လူေတာ္လူေကာင္း ျဖစ္မည္။ လူ႕တာ၀န္ လူ႕၀တၱရားမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ျခင္းျဖင့္ လူ႕သိကၡာကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရမည္ ဟူ၍ လူမႈေရးႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ တရားလည္းျဖစ္သည္ ။ လူမ်ိဳးမေရြး ဘာသာမေရြး အားလံုးေသာ လူသားတို႕က က်င့္သံုးၾကလွ်င္ လူ႕ေလာက၌ အဆိုးအမိုက္မ်ား ကင္းႏိုင္သေလာက္ ကင္းေပလိမ့္မည္။ 

                သို႕ေသာ္ ယခုေခတ္သည္ သိပၸံႏွင့္ နည္းပညာတို႕၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ လူသားတို႕အား ထူးထူးျခားျခား ေထာက္ပံလ်က္ရွိသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုပစၥည္းမ်ား အရည္အေသြးတိုးတက္၍ စြမ္းရည္ ထက္ေစကာမူ သံုးဆယ့္ရွစ္ျဖာ မဂၤလာတရားေတာ္ ပါ အခ်က္အလက္တို႕ကို ဂရုမထားပဲ မာန္မာန တက္ကာ အက်င့္စရိုက္ဆိုးမ်ားကိုသာ ျပဳလုပ္ အားထုတ္လ်က္ရွိသည့္ လူငယ္ပိုင္းသည္ အမ်ားအျမင္ အားျဖင့္ တိုးတက္လ်က္ရွိ၏။ တစ္ဖက္မွာ တိုးတက္လွ်င္ အျခားဘက္မွာ ဆုတ္ယုတ္တတ္သည္။ ႏွစ္ဖက္လံုး ညီတူညီမွ် တိုးတက္လွ်င္ လူ႕ေလာကသည္ ေအးခ်မ္းသာယာ၍ လူတို႕သည္ လူ႕ဘ၀တြင္ ေနေရး ထိုင္ေရး ၀မ္းစာရွာေရးတို႕သည္ အဆင္ေျပ၍ မဂၤလာရွိေပမည္။ သို႕ေသာ္ ထိုသို႕မဟုတ္ပဲ တိုးတက္ ခုိက္မွာပင္ အမိုက္ပိုေနၾကသျဖင့္ မ်ားစြာေသာ လူသားတို႕သည္ မေတာ္မတရား လုပ္ရပ္မ်ား ေၾကာင့္ ရန္သတၱရုပြား၍ ကမၻာအရပ္ရပ္တြင္ ေဒါသ ေလာဘ မီးမ်ား ပြားျပန္႕လ်က္ရွိသည္။ 

               ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္မွာ တတိယေထာင္စုႏွစ္ အစ ၂၁ ရာစုႏွစ္ကာလတြင္ တစ္ကမၻာလံုး လူဦးေရ တိုးတက္သည္ႏွင့္ အမွ် စာရိတၱပ်က္ျပားမႈသည္ အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ ပြားမ်ားသထက္ ပြားမ်ား လာသည္။ က်ယ္ျပန္႕ပြားမ်ား လာသည့္ အေလ်ာက္ တိုင္းျပည္မ်ား၊ လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ထိန္းမႏိုင္ သိမ္းမရ ျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။ အထူသျဖင့္ လူငယ္လူရြယ္တို႕သည္ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ေသာင္းက်န္းေနၾကသည္။ ယင္းသို႕ေသာ ေသာင္းက်န္းမႈကို သူတို႕က ေခတ္မွီလွၿပီ ထင္ေနၾကသည္။ ေရွးေခတ္မွာ ထြန္းကားခဲ့ ေသာ စရဏတရားကို အမွတ္မထင္ ျပဳရံုသာမက ေခတ္မမီေတာ့ဟု သေဘာထားကာ အဆိုအမိန္႕မ်ား ဆံုးမခ်က္မ်ားကို ပစ္လိုက္ၾကသည္။ ေရွးေဟာင္းစာေပးမ်ား ကိုလည္း ေခတ္လြန္ေသာ အေဟာင္းအမ်င္း မ်ားဟု သေဘာထားၾကသည္။ ယင္းအင္အားစုသည္ လူငယ္လူရြယ္တို႕ၾကားတြင္ အေတာ္မ်ားလာသည္ ကို ေတြ႕ရသည္။

               စရဏတရားကို သရုပ္သဏၭာန္ေပၚေသာ ၀တၳဳ ကဗ်ာ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ျပက္ရယ္ျပဳၾက သည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။ အခ်ိဳ႕လူငယ္တို႕က စရဏတရားကို ေျပာင္ေျပာင္ပစ္ပယ္ ၾကသည္ကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ ေခတ္သစ္၌ ေပၚထြန္းေသာ ေလာကီအာရံု ကာမဂုဏ္တို႕ကို အမႊန္းတင္ေသာ စာေပမ်ားကို စိတ္၀င္စားစြာ ဖတ္ရႈ၍ ေက်နပ္ေနၾကသည္။ 

               လူငယ္လူရြယ္တို႕သည္ ပတ္၀န္းက်င္ အေျခအေနမ်ား၏ ပေယာဂေၾကာင့္ ကိုယ့္က်င့္တရား ပ်က္ျပားျခင္းကိုပင္ ေခတ္မီသည္ဟု ထင္ေနၾကသည္။ လူ႕ဘ၀ စည္းစိမ္မ်ားကို စြဲမက္ေနၾကသည္။ ယင္းသို႕ ကာမဂုဏ္မ်ားကို ႏွစ္သက္ကာေန၍ ျပဳလုပ္ေနျခင္းကို ေခတ္မီသည္ ၊ ေခတ္သစ္တြင္ ေခတ္ႏွင့္ အတူလိုက္မွ တိုးတက္သည္။ မိဘရိုးရာ ဘာသာတရားတို႕ကို အထင္ေသးသလို ျဖစ္လာကာ ဘာသာေရး ၌ စိတ္၀င္စားမႈ ေလ်ာ့နည္း၍ ေလာကီးေရးတိုးတက္မႈမ်ားကို ကိုးကြယ္ၾကေခ်သည္။ သူတို႕ကို ေစတနာျဖင့္ သတိေပးမႈကိုပင္ ျပက္ရယ္ျပဳၾကေခ်သည္။

               ယခုေဖာ္ျပခ်က္မ်ားသည္ တစ္ကမၻာလံုးရွိ လူငယ္၊ လူရြယ္တို႕သာမက လူႀကီးမ်ားစြာ တို႕ကလည္း ေပၚပင္ေတြ ကို လိုက္စားၾကေခ်သည္။ ပြင့္လင္းစြာ ဆိုရပါမူ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ၀င္ လူငယ္မ်ား၌ စာရိတၱပ်က္ျပားမႈသည္ အျခားေဒသမ်ားထက္ ေလ်ာ့နည္း၍ ၀မ္းသာေက်နပ္မိပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို ၾကီးရင့္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက သတိေပးစကား ထပ္ခါထပ္ခါ ေျပာေနၾကရ ပါသည္။

               လူငယ္ေတြ ယင္းသို႕ ငယ္ရြယ္ခ်ိန္မွာ စရဏတရားကို စတင္ေလ့လာသင့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အၾကံေပးလိုက္သည္မွာ မဂၤလသုတ္ သင္တန္းမ်ားဖြင့္၍ လူငယ္မ်ား ေက်ာင္းအားခ်ိန္ စေန တနဂၤေႏြ ေန႕တို႕တြင္ တက္၍ သင္ယူၾကေစလိုပါသည္။ ေရွးေခတ္၌မူ ေက်ာင္းသားအရြယ္အစေလာက္တြင္ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းတြင္သြား၍ ျမန္မာစာ ဖတ္တတ္ေအာင္ သင္ၿပီးလွ်င္ မဂၤလသုတ္ အရက်က္ၾကရသည္။ ယခု အခါ၌မူ ထိုအေျခအေနမ်ိဳး မရွိသေလာက္ ျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။ စာသင္စ ကေလးမ်ားကို အေျခခံပညာ ေက်ာင္းတြင္ စာသင္ၾကရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မဂၤလသုတ္တတ္ဖို႕ အခြင့္မသာေခ်။ ထို႕ေၾကာင့္ စေန ၊ တနဂၤေႏြ ေန႕မ်ားတြင္ မဂၤလသုတ္ သင္တန္းမ်ား ဖြင့္ေပးေစလိုပါသည္။ မဂၤလသုတ္ကို သင္ၾကားရာ၌ ပါဠိပုဒ္မ်ားကို ျမန္မာဘာသာ ျပန္ရံုမွ်ျဖင့္ ကိစၥမၿပီးသင့္ပါ။ အပုဒ္တိုင္းကို အက်ယ္ခ်ဲ႕၍ သင္ေပးျခင္းျဖင့္ လူငယ္တို႕အား စရဏတရားကို ေက်ညက္ေအာင္ သင္ေပးေစလိုပါသည္။

               ေက်ာင္းသားတို႕သည္ ယင္းသုိ႕ ေက်ာင္းေနစအရြယ္မွ မဂၤလာတရားေတာ္ႏွင့္ ငါးပါးသီလ တို႕ကို ေကာင္းစြာနားလည္ သေဘာေပါက္သည္အထိ သင္ေပးေစလိုပါသည္ ။ ေက်ာင္းသား ကေလးမ်ား ခ်ည္းမဟုတ္ပါ ။ ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားလည္း သင္ယူဖို႕လိုပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အယူအဆမွာ ကေလး အရြယ္မွ အထက္တန္းေက်ာင္းသားတို႕အထိ မဂၤလသုတ္ႏွင့္ ငါးပါးသီလကို ေကာင္းစြာ သိနားလည္ၾက ေစခ်င္ပါသည္။ လူငယ္လူရြယ္တို႕သည္ “စရဏ” အက်င့္ ရေစရန္ လိုအပ္ေပသည္။ ယခုက်ဆင္း ေနေသာ စရဏ အက်င့္ (စာရိတၱ) အစြမ္းထက္ေစမွသာ ေနာင္ကာလတြင္ လူေတာ္လူေကာင္း အစစ္မ်ား ျဖစ္ၿပီးလွ်င္ အက်င့္စာရိတၱ ျမင့္မားထက္သန္ၿပီး လူမ်ိဳး၏ဂုဏ္ တက္သည္သာမက သူတို႕အဖို႕လည္း တစ္သက္တာလံုး အက်င့္စာရိတၱေကာင္းမြန္၍ အက်ိဳးမပ်က္ဘဲ ခိုင္ၿမဲေသာအက်င့္ေကာင္းမ်ား ထြန္းကား ေပလိမ့္မည္။

               အက်င့္စာရိတၱသည္ လူ႕ဘ၀တြင္ အေရးပါဆံုးျဖစ္သည္ ဟူေသာ အခ်က္ကို သိနားလည္ေပ လိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ စာရိတၱေကာင္းမွသာ အမ်ိဳးသားေရး အရည္အေသြးေကာင္းေပမည္။ သို႕မွ သာလည္း လူမ်ိဳးႏွင့္ ႏိုင္ငံတို႕သည္ လူ႕ေလာကတြင္ လူမႈေရး အဆင့္ျမင့္တက္ေပ လိမ့္မည္။

တက္တိုး

ဆက္ဖတ္မွာေပါ့ »

သူ႕မယား ငါ့မယား အခန္း(၂)

အခန္း (၂)

မယ္မႈန္သည္ကား အိမ္၌ မီးတိုင္ကိုမွ် မထြန္းေတာ့ဘဲ အိမ္ေရွ႕၌ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္ကာ ေဆးေပါ့လိပ္ကို ဖြာလွ်က္ေနေလ၏။ အိမ္တြင္းက လူကို အဘယ္ပံုထုတ္ရမည္ကို မၾကံတတ္ဘဲ ေနေလ၏။ ရြာသူရြာသားမ်ား သည္ကား မယံုရေသာ လူမ်ိဳးျဖစ္ေလ၏။ မိမိတို႕အေရးထက္ သူတစ္ပါး အေရးကို ပိုမိုဂရုစိုက္တတ္ၾကရာ မေတာ္တဆ အနီးအပါးေမွာင္ရိပ္မ်ားမွ ေခ်ာင္းေျမင္း၍ ေနၾကေခ်ကာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ျမင္း၍သြားလွ်င္ တစ္ရြာလံုး ဆူညံေတာ့မည္ ၊ အရွက္ကြဲ အက်ိဳးနည္းျဖစ္ေတာ့မည္ ဟူေသာ အေၾကာင္းကို စဥ္းစား၍ ေၾကာက္ေလ၏။

               အေၾကာင္းမူကား ဘိုးေၾကာင္သည္ ပြဲစားဆိုေသာ္လည္း ရိုးရိုးသားသား အလုပ္လုပ္ကိုင္ အသက္ေမြးသူ မဟုတ္၊ လည္ပတ္ကာေန၏ ။ စကားတတ္သမွ် အစြမ္းတို႕ကို ရြာေပၚ၌ ရြာေစာ္လုပ္ျခင္း ၊ ဌာနမွား အသံုးျပဳသျဖင့္ ကာလသားေခါင္း တစ္ေယာက္ကဲ့သို႕ျဖစ္လ်က္ လူမိုက္လူရမ္းတို႕ႏွင့္ အကၽြမ္း၀င္ သူျဖစ္ရာ မိမိကိုယ္တိုင္လည္း တစ္ခါ ၊ ႏွစ္ခါ ရိုက္ႏွက္ သတ္ပုတ္ေသာ အလုပ္မ်ား၌ ပါဖူးသူျဖစ္သျဖင့္ မိမိ ကိုယ္တိုင္ပင္ မယားအေပၚ၌ သစၥာေဖာက္ေသာ္လည္း မယားသစၥာေဖာက္ေၾကာင္း သိရေခ်က ၿငိမ္သက္ စြာ ခံ၍ေနမည္ မဟုတ္ ၊ မညွာမတာ လုပ္မည့္ လူစားျဖစ္ေၾကာင္း သိရေလရာ မယ္မႈန္မွာ စိုးရိမ္မကင္း ျဖစ္၍ေနေလ၏။ လူမိုက္တို႕မည္သည္ ရပ္ရြာ၌ မ်က္ႏွာတစ္မ်ိဳးႀကီးေလ့ ရွိေလရာ အခ်ိဳ႕ေသာသူမ်ားက မ်က္ႏွာလို မ်က္ႏွာရ ၊ မိမိ ဒုကၡျဖစ္ေအာင္ ၊ ဘိုးေၾကာင္အား တိုက္ၾကမွာကို ေၾကာက္ေလ၏။ သို႕ျဖစ္ေလ ရာ ေမာင္ျမကို အဘယ္ပံု အိမ္ထဲမွ ထုတ္ရမည့္ အေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ အခက္ၾကံဳလ်က္ ရွိေနေလေတာ့ သတည္း။

               ေမာင္ျမမွာလည္း ခုတင္ေအာက္မွ မထြက္ ၊ မာန္စြယ္ မရွိေသာ လူရိုးျဖစ္ေသာ္လည္း အေသာက္အစား ကေလးကို ႀကိဳက္တတ္သူျဖစ္ေလရာ မယားႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အခါ ေသရည္သည္ မခံခ်င္ေသာစိတ္ကို ႏႈိးဆြ၍ေပးသျဖင့္ အရဲစြန္႕ကာ ငါ့မယားကို သင္း ဦးတယ္၊ သင္းမယာကိုလည္း ငါ အရတြယ္မယ္ ၊ အညံ့ခံရိုးလား ဟူေသာ စိတ္ကို ေဆာင္မိလ်က္သား ျဖစ္၍ေနေသာေၾကာင့္ အခန္းထဲမွ မထြက္ပဲ မယ္မႈန္ ၀င္လာမည္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္း ခုတင္ေအာက္၌ ပက္လက္တစ္ခါ ၊ တေစာင္းမ်ိဳး၊ ဖင္ဘူးေထာင္း တစ္ဖံု ၊ ေမွာက္ခံု တစ္ခါ ၊ စိတ္ညစ္စြာ ေခြလို ေခြ ၊ သူခိုးလို ေမွာင္ခို၍ ေနေလ၏ ။

               မယ္မႈန္မွာလည္း လင္ေယာက္်ားကိုပင္ ေၾကာက္ေသာ္ၿငားလည္း အလုပ္အကိုင္ခ်င္းမတူ ရိုးဂုဏ္ကလည္း သာသူျဖစ္ေၾကာင္း သိေလရာ သင္း မခံခ်င္ေသာ စိတ္ႏွင့္ ငါ့ကို ေၾကာရံုမွ်ၾကံျခင္း မဟုတ္ေခ်က သူ႕အႀကံကို လိုက္ပါရလွ်င္ ေတာ္မ်ား ေတာ္ေလမလားဟု တစ္ခါတစ္ခါ ေတြးမိေလ၏။ သိုကေသာ္လည္း စိတ္ကို ပိုင္ႏိုင္စြာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်၍ မရ ၊ မေတာ္ပါဘူးေလ ၊ ေယာက္်ားဆိုတာ မွားတဲ့ အခါ မွားၿပီး ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ အေဟာင္းတလည္လည္ ဆိုတာလို သတိရတဲ့အခါ ဒုန္ရင္းျပန္ေရာက္ တာမ်ိဳးပါပဲဟု ဆင္ျခင္ျပန္ေလ၏။ ထို႕ေနာက္တစ္ဖန္ အေတြးဆက္ကာ သင္းဟာ ငါနဲ႕ညား ကတည္းက တစ္ႏွစ္ေသာ္လည္း ေတာ္ႏိုး ၊ ေရွ႕ႏွစ္ေသာ္လည္း ေတာ္ႏိုးနဲ႕ ၊ ငါကခ်ည္း ရွာေကၽြးလာရတာပဲ၊ ငါ့ဘက္က အေဒၚေတြ အရီးေတြ ေမာင္ေတြမရွိခ်င္ ၊ အခုေနမွာ ကၽြန္စုပ္တဲ့ သရက္ေစ့ျဖစ္ေနမွာပဲ၊ ဒီအေကာင္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေကာင္းမယ့္အေကာင္ မဟုတ္ပါဘူး၊ တစ္ခါတစ္ခါလည္း မိုက္ခ်င္ သလိုလိုနဲ႕ ၊ မေတာ္တဆ မင္းျပစ္မင္းဒဏ္သင့္တတ္တဲ့ အမႈကိုျပဳမိရင္ လင္ဆိုးမယား တစ္ဖားဖားဆိုတာလို ျဖစ္ရခ်ည္ရဲ႕ စသည္ျဖင့္ စဥ္းစားျပန္ေလ၏။ 

               သို႕အတန္ၾကာ စဥ္းစားၿပီးေနာက္ အေတာ္ညဥ့္နက္မွ အိမ္ေရွ႕တံခါးမ်ားကို ပိတ္ၿပီး ဒီလူက လည္း ဘယ့္ႏွယ္လူပါလိမ့္မလဲ၊ ေနာက္ေဖးေပါက္ တင္းကုပ္ဘက္ကေနၿပီး ထုတ္မွျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္ပါရဲ႕၊ လူသူေတာ့ ျပတ္တန္ပါၿပီ စသည္ျဖင့္ ေအာက္ေမ့ကာ အခန္းဘက္သို႕ ေျခသံခပ္ျပင္းျပင္းေပး၍ သြားေလ၏။ 

               တံခါးသို႕ေရာက္ေသာအခါ ရပ္လ်က္ ေခ်ာင္းဟန္႕ေလ၏။ အတြင္းမွ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္၊ ေခၚရမွာ ေျပာရမွာလည္း လူၾကားမွာစိုးရ၍ အခက္၊ ငင္ရမွာလည္း အက်ပ္ ၊ အျပင္မွာ အိပ္ရမွာလည္း ျခင္ေတြကို တဖတ္ဖတ္ရိုက္၍ သတ္ရေသာ အလုပ္ေၾကာင့္ အိပ္ခြင့္ရမွာမဟုတ္ ၊ အိပ္ျပန္လွ်င္လည္း မေတာ္တဆ ၊ သန္းေခါင္ယံမွာ သရဲပမာ လာ၍စီးမွာစိုးရ ၊ သူခိုး....သူခိုးဟု ဟစ္ရမွာလည္း လူရိုးႀကီးမို႕ သူခိုျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေသာ္လည္း မည္သူမွ် ယံုမွာမဟုတ္ ၊ ေ၀၀ုစ္မာယာ မိန္းမယုတ္ရဲ႕ ဥာဏ္ဟု အမ်ားက ထင္ၾကေတာ့မွာပဲ၊ အိပ္ေပ်ာ္၍မ်ား ေနေလသလား ခက္ပါဘိေတာ့တယ္ လူရိုးမ်ားရဲေတာ့ အခက္ႀကီး ခက္ေတာ့တာပဲ စသည္ျဖင့္ ေတြးၿပီး ဘီလူးသရဲ ခိုေအာင္သည့္ ဂူထဲကို ၀င္ရမည္ကဲ့သုိ႕ျဖစ္၍ ေနေလ၏။ သို႕ေနရာမွ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ ၀င္သြားေလ၏။

               ေမာင္ျမသည္ကား မအိပ္ဘဲ ေစာင့္စား၍ ေနသူျဖစ္ရာ ၀င္လာသည့္ေျခသံကို ၾကားလွ်င္ ၾကားခ်င္း ရင္ထဲမွာ ဘိုတို ဘိုတိုႏွင့္ ႏွလံုးသည္ သမင္လို ေအာ္စျပဳေလ၏။ အေၾကာင္းမူကား ငါမွန္းသိ လ်က္ႏွင့္ မေခၚ မငင္၊ ရဲတင္းစြာ ၀င္၍လာသည္မွာ ဧကန္ဒိဌ သူ႕စိတ္မွာ ငါ့အလိုက်ခ်င္လို႕ပဲဟု ေအာက္ေမ့ေလ၏။ အေၾကာင္းမူကား မယ္မႈန္၏ ေတြးေခၚေၾကာင့္ၾကပံု မ်ားကို မသိရေပ၊ မယ္မႈန္သည္ ကား အိမ္ေအာက္၌လည္းေကာင္း ၊ အိမ္ေခါင္းရင္း အနီး၌လည္းေကာင္း ေခ်င္းေျမာင္း၍ ေနသူမ်ားရွိမွာပဲ ၊ စကားေျပာရင္ ၾကားၾကမွာပဲ ၊ ၾကားရရင္ ဆူဆူညံညံျဖစ္ၾကမွာပဲ ဟူေသာ အေတြးႏွင့္ မေခၚမေျပာဘဲ ၀င္လာျခင္းျဖစ္ေလ၏။

               ခုတင္အနီးသို႕ ေရာက္ေသာအခါ ရပ္လ်က္ ဒီ သတၱ၀ါႀကီးကို ငါဘယ္လို ကေလာ္ၿပီး ထုတ္ရ ပါ့မလဲဟု ေတြး၍ ေနေလ၏။ ခုတင္ေအာက္မွ တုတ္တုတ္မွ် အသံမျပဳ၊ မလႈပ္မရွား ေသလို႕မ်ားေနေလ သလား ရွိမွရွိရဲ႕လားဟု ေတြးရင္း မရဲတရဲထုိင္ၿပီး အတြင္းကို လက္ႏွင့္စမ္းလိုက္ရာ ခုတင္ေအာက္ ကေနၿပီး ၄င္း၏လက္ကို ဆုပ္ဖမ္းကာ ဆြဲကိုင္လိုက္သည္ကို သိရသျဖင့္.......

               “ရွင္ မသြားေသးဘူးလား၊ ထြက္ပါရွင္၊ ေအးေအး သြားစမ္းပါ” ဟု မယ္မႈန္က တိုးတိုး ေျပာေလ၏။ ေမာင္ျမ ထြက္၍လာၿပီး..........

               “သြားလို႕ မျဖစ္ေသးဘူး၊ အျပင္မွာ လူသံေတြၾကားရတယ္ ၊ ေဟာ... ေဟာ.... ၾကားရဲ႕လား၊ ေခ်ာင္းေနၾကတယ္၊ အာဂ ေကာင္ေတြ” ဟု ေျပာေလ၏။ ႏွစ္ေယာက္သား စကားဆိတ္လ်က္ နားေထာင္၍ ေနၾကေလ၏။ အိမ္ေခါင္းရင္းဘက္မွ တီးတိုးစကားေျပာၾကသည္ ကိုၾကားရပံုကား။

               “ဟုတ္တယ္ ၊ ရွိေသးတယ္”

               “ေအး....သူ႕အိမ္ကို ငါ သြားၾကည့္ခ်င္တယ္ ၊ မရွိဘူး၊ အရက္တစ္ပိုင္းေတြ႕လို႕ ငါေတာင္ ေမာ့လာခဲ့ေသးတယ္” ေမာင္ျမသည္ ထိုစကားကို ၾကားရေသာ အခါ......

               “ဟိုက္ ....ေရွာက္က်ိဳးနဲၿပီ” ဟု ေျပာရာ အျပင္မွ .......

               “ေဟာ..... ေဟာ.... ၾကားရဲ႕လား ၊ အက်ိဳးနည္းၿပီတဲ့ ၊ ေဟ့.......ေရႊလွ ၊ ဖိုးကဲနဲ႕ မပန္းအုန္ ႀကီး သြားေခၚစမ္း”

               “ေနပါကြယ့္........မင္းကလဲ ၊ သူတို႕ ဘာလုပ္သလဲ ဆိုတာ သိရေအာင္”

               “ မႈန္ .....ထြက္.....ထြက္ ....ရွင္ ထြက္၊ ကၽြန္မကို ရွင္ တမင္သက္သက္ ဒုကၡလာေပးတာ”

               ထိုအတြင္း အျပင္မွ အသံမ်ားသည္ တိုး၍က်ယ္ တိုး၍မ်ားလာ၏ ။ ပန္းအုန္က.....

               “ဟဲ့........မယ္မႈန္ ၊ ဘာျဖစ္ေနသလဲ၊ တံခါးမ်ား ဖြင့္ပါဦးေလ” ဟု ေျပာေလ၏။

               ေမာင္ျမ ။      ။ “ကိုင္း......ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ၊ လူေတြသိကုန္ၿပီ၊ လာ....လာ.... မထူးပါဘူး ဟယ္။ လာပါ...... ငါနင့္ကို အရင္ကတည္းက ေမတၱာရွိေနတာပါ ၊ ဟိုေကာင္မ ရွိေနတဲ့ အတြက္ ေနရတာ ၊ နင့္ေယာက္်ားကို နင္လုပ္ေကၽြး ေနရတာ ၊ ငါ့ကို ယူရင္ နင္ဘာမွ မလုပ္ရဘူး ၊ လာသာလာ ပါဟဲ့ ၊ မေၾကာက္ပါနဲ႕” စသည္ျဖင့္ ေျပာရင္း လက္ကိုဆြဲရာ မယ္မႈန္မွာ ရုန္းမလို လုပ္ရင္း လုိက္ပါ၍ သြားေလ၏။

               “ကံအားေလ်ာ္စြာ ေနာက္ေဖတင္းကုပ္၌ မည္းေမွာင္၍ေနေသာေၾကာင့္ အိမ္ထဲကိုသာ ဂရိုစိုက္၍ေနေသာ လူမ်ားသည္ ၄င္းတို႕ကို မျမင္လိုက္ၾကေပ၊ တင္းကုပ္မွ ေနာက္ေဖးျခံစည္းရိုးကို ေရာက္ ၾကေသာအခါ ပ်က္၍ေနေသာ အေပါက္မွ အျပင္သို႕ေရာက္၍ သြားၾကေလ၏။ လယ္ျပင္သို႕ ေရာက္ေသာ အခါ တဲတစ္တဲ သို႕ေရာက္လွ်င္ ေမာင္ျမသည္ ၀င္ေရာက္၍ တဲရွင္ကိုႏိႈး တီးတိုးစကားေျပာေလ၏။

                မၾကာမီ တဲရွင္သည္ အိမ္မႈန္စံုမႊား ထြက္၍လာၿပီး ႏြားတင္းကုပ္က ႏြားႏွစ္ေကာင္ကို ဆြဲထုတ္၊ တဲ့ေရွ႕ရွိ လွည္းမွာ တပ္ၿပီးေနာက္...........

               “ကိုင္း........တက္ၾက” ဟု ေျပာရာ ေမာင္ျမက မယ္မႈန္ကို လွည္းေနာက္ၿမီးမွ ေပြ႕၍တင္ၿပီး ကိုယ္တိုင္လွည္းေပၚသို႕ တက္ေလ၏။ ဆိတ္ၿငိမ္ေသာ ညဥ့္အခ်ိန္၌ ႏြားႏွစ္ေကာင္၏ လည္ပင္းမွ ဆည္းလည္းႏွစ္လံုး၏ သိမ့္ေမြ႕ေသာအသံသည္ ကြင္းလယ္ျပင္ တစ္ခုလံုးကို ႏိုးၾကားေစသည္ႏွင့္ တူေလ၏။

အခန္း (၃) .... ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။

ဆက္ဖတ္မွာေပါ့ »