သန္႕စင္၍ မရႏိုင္ေသာအရာ

မ်က္လံုးကေလးမ်ားေစြ၍ ေနျခင္းကပင္ မိမိမ်က္စိထဲတြင္ တစ္မ်ိဳးယဥ္ေနသည္။ အေတြးနက္လာသည့္ အခါပို၍ ေစြလာတတ္သည္။ထိုေစြေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားတြင္ ၾကင္နာရိပ္ေတြ ထင္ဟတ္ေနသည္ဟု မိမိ ယံုၾကည္သည္။ 

ျမတ္ႏိုးၾကင္နာရသည့္ ေငြလိႈင္။

မ်က္လံုးေစြ ကေလးမ်ားႏွင့္ အလွေပၚအယဥ္ဆင့္သည့္ ေငြလိႈင္။ ယခုေတာ ့ၾကင္နာရိပ္ေတြ သန္းေလ့ရွိေသာ ေငြလိႈင္၏ မ်က္လံုးေစြကေလးမ်ား မိမိေၾကာင့္ စြတ္စိုရီေ၀ခဲ့ရေလၿပီ။

ေလာကတြင္ အက်ည္းတန္ဆံုးေသာ အရာကို ျပစမ္းပါဟု မိမိကိုေစခိုင္းလွ်င္ျဖင့္ေဆးလိပ္ခြက္ကို လက္ညွိဳးထိုး၍  ျပမိမွာပါပဲ။ေဆးလိပ္ခြက္ အက်ည္းတန္ပံုက အခ်ိန္ႏွင့္လိုက္၍ ေျပာင္းလဲေနေသးသည္။ ညအခ်ိန္ထက္ နံနက္အိပ္ရာ ထခ်ိန္ေတြ႕ရေသာ ေဆးလိပ္ခြက္က ပို၍ အက်ည္းတန္သည္။

ေဆးေပါ့လိပ္တိုေတြ၊ စီးကရက္တိုေတြႏွင့္ ျပည့္ေနသည္။ ေဆးလိပ္ျပာေတြႏွင့္ ေပက်ံေနသည္။ အနံ႕အသက္ မ်ိဳးစံုက နံနက္ခင္း၏ ေလျပည္ကို ညစ္ညမ္းေစသည္။

ထိုအက်ည္းတန္ေသာ ျမင္ကြင္းက မေန႕ညက မိမိဘာေတြလုပ္ခဲ့သည္၊ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သည္ကို သတိရေစသည္ပဲေပါ့။

ထိုေၾကာင့္ပင္ မိမိအိပ္ရာ ထထခ်င္း ပထမဆံုးလုပ္ျဖစ္သည့္ အရာမွာ ေဆးလိပ္ခြက္ကို သြန္၍ သန္႕စင္မိျခင္း ပါပဲ။

-------------------------     -------------------------------     -----------------------------------

ေလာကတြင္ မိမိအေလးစားဆံုး တန္ဖိုး အထားဆံုးအရာကို ျပစမ္းပါဟု ဆိုလွ်င္ေတာ့ တည္ၿငိမ္ေနေသာ မ်က္လံုးအစံုကေလးမ်ားကို ျပမိလိမ့္မည္။

နံနက္ခင္း၊ ေန႕လည္ခင္း အခ်ိန္မ်ားတြင္ တည္ၿငိမ္ေနေသာ မ်က္လံုးအစံုမ်ားကို မိမိမဆိုလိုပါ။ ထိုမ်က္လံုးမ်ားကိုလည္း အထူးတလည္ မိမိစိတ္မ၀င္စားပါ။

ထိုအခ်ိန္မ်ားတြင္ မိမိမ်က္လံုးမ်ားလည္း တည္ၿငိမ္ေနသည္ပဲ မဟုတ္လား။

သို႕ေပမယ့္ ညေနခင္းႏွင့္ ညဦးပိုင္းအခ်ိန္မ်ားတြင္ တည္ၿငိမ္ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားအား ပိုင္ဆိုင္သူမ်ားကိုျဖင့္ မိမိအထင္မႀကီးဘဲ မေနႏိုင္။

သူတို႕ မ်က္လံုးေလးေတြ တည္ၿငိမ္ေနၾကသည္။ သူတို႕လႈပ္ရွားမႈမ်ား ဖ်တ္လတ္ေနၾကသည္။ သူတို႕စကားလံုးမ်ား ေလးနက္ေနၾကသည္။ သူတို႕သည္ ရယ္ဖြယ္မေကာင္းေသာ ဟာသမ်ားကို ေျပာဆို၍ ရယ္ေမာေနတတ္ၾကသူမ်ားလည္း မဟုတ္ပါ။

ထုိကဲ့သို႕ ညဦးပိုင္းအခ်ိန္မ်ားတြင္ မိမိမ်က္လံုးမ်ား မတည္ၿငိမ္ႏိုင္ၾကပါ။ ရီေ၀ေနၾကသည္။ အခိုးအေငြ႕မ်ားျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းေနၾကသည္။ သို႕ျဖစ္၍လည္း အပုပ္ခ်ိန္ဟု ေခၚဆိုၾကသည့္ ညဦးပိုင္း အခ်ိန္မ်ားတြင္ မ်က္လံုးမ်ားတည္ၿငိမ္ေနၾကသည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို မိမိေလးစားမိျခင္းပါပဲ။

“အငယ္ေလး”

မိမိႏွင့္ တစ္ရံုးတည္း၊ မိမိထက္အဆင့္ငယ္သူ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ တစ္ဦး၏ ဇနီး။

လွသည္၊ ႏုပ်ိဳေတာင့္တင္းသည္။ ျမဴးၾကြသည္။ သြက္လက္ ခ်က္ခ်ာလြန္းသည္။

မိမိတို႕ရပ္ကြက္ထဲတြင္ေနသည္။ မိမိႏွင့္ သံုးအိမ္ေက်ာ္ ေလးအိမ္ေလာက္တြင္ ေနသည္။

လကုန္ရက္မ်ားတြင္ မိမိထံသို႕ ေငြလာလွည့္ေလ့ရွိသည္။ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴႏွင့္ ေခ်ားငွားမိခဲ့သည္ပါပဲ။ ၾကည္ျဖဴ သည္မွ တစ္ခါတစ္ခါ အေၾကြးျပန္ေတာင္းဖို႕ပင္ ေမ့ေနတတ္သည္။ မိမိအေပၚ အစ္ကိုအစ္ကို ႏွင့္ အငယ္ေလး အခၽြဲပိုလာျခင္းမွာ ထို႕ေၾကာင့္လည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။

တစ္ညေနေတာ့ အငယ္ေလးရုပ္ရွင္မသြားမီ မိမိႏွင့္ ရုတ္တရက္ အၾကည့္ျခင္းဆံုမိၾကသည္။ အငယ္ေလး အၾကည့္ကေတာ့ ျပည္တီတီႏွင့္ “ ရွင္ လူအ” ဟု ဆိုေနသေယာင္ပင္။

မိမိေရွ႕တြင္ ျဖတ္သြားစဥ္က မိမိႏွာေခါင္း၀သို႕ တိုး၀င္ခဲ့သည့္ အငယ္ေလး၏ ေမႊးရနံ႕ မိမိရင္ခုန္သံကို တဒုန္းဒုန္းျမည္ေစသည္။သည္အထဲ အငယ္ေလးက သမင္လည္ျပန္ လွည့္ၾကည့္သြားေသးသည္။

သည္ညေတာ့ ပိုင္ၿပီ။

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေငြလိႈင္ကလည္း သူ႕အေမအိမ္ျပန္ေနသည္။ အငယ္ေလး ခင္ပြန္းကလည္း ခရီးယာယီ ထြက္ေနရသည္။ သည္ညေတာ့ အငယ္ေလးတို႕အိမ္မွာ အငယ္ေလးတစ္ေယာက္တည္း။ အငယ္ေလး ရုပ္ရွင္ရံုမွ အျပန္ကို ေမွာင္ရိပ္ခို၍ ေစာင့္ရသည္။ အက်ႌအိတ္ထဲတြင္ ပါလာေသာ ပုလင္းျပားကိုလည္း ဖြင့္ရေသးသည္။ ေရ ႏွင့္ ရမ္ အသင့္ေရာစပ္လာခဲ့ျခင္းပါပဲ။

အငယ္ေလး ရုပ္ရွင္မွျပန္လာၿပီး အိမ္တံခါးေသာ့ဖြင့္ ေနသည္ကို ေအးေဆးစြာ မိမိေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ ထို႕ေနာက္ အိပ္ခန္းအတြင္းသို႕ အငယ္ေလးေနာက္မွ ေပါ့ပါးစြာ လိုက္၀င္သြားမိသည္။

“ ေစာင့္လိုက္ရတာ အငယ္ေလးရယ္ ”

“ အမေလး......လန္႕လိုက္တာ ”

အာေမဋိတ္သံႏွင့္အတူ ေနာက္သို႕ ရုတ္တရက္လွည့္လာေသာ အငယ္ေလး၏ ကိုယ္ခႏၶားေလးကို ေစြ႕ခနဲ ေနေအာင္ မိမိေထြးပိုက္မိသည္။ ေႏြးေထြး  အိစက္ပါဘိျခင္း၊ ေမႊးရနံ႕ေတြ သင္းပ်ံ႕ပါဘိျခင္း။ ေနာက္ခဏ အၾကာမွာေတာ့ စိန္ပြင့္ကေလးမ်ား ေငြၾကယ္ကေလးမ်ား......။

---------------------------------     ---------------------------------     ------------------------------

တရႈပ္ရႈပ္ ငိုေၾကြးေနေသာ ေငြလိႈင့္ ရႈိက္သံေၾကာင့္ အိပ္ရာမွႏိုးလာရသည္။ သံတိုင္မ်ားအၾကားမွ ဒုကၡသည္ သားအမိကို လွမ္း၍ျမင္ရသည္။

ကေလးငယ္ကို ေက်ာတြင္ပိုးလြယ္ၿပီး ႏို႕ညွာကို လက္မွ ဆြဲကိုင္၍ မလႈပ္မယွက္ ရပ္ေနေသာ ေငြလိႈင္။ ေလးႏွစ္အရြယ္ သားငယ္ကမ္းေပးေသာ ေမြးပြ လက္ကိုင္ပု၀ါအျဖဴေလးကို သံတိုင္ၾကားမွ လွမ္းယူမိသည္။ စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းျဖစ္ေနေသာ နဖူးကိုတို႕၍ လက္ကိုင္ ပု၀ါကေလးကို  ျပန္ၾကည့္မိသည္။ အျဖဴလက္ကိုင္ ပု၀ါေပၚမွာ အနီေရာင္ အစြန္းအထင္းကေလးမ်ား။

သည္ေတာ့မွ သတိထားမိသည္။ မိမိနားအံုေတြ နာက်င္ေနသည္ ။ မိမိမ်က္လံုးတစ္ဘက္က အျမင္မႈန္၀ါး ေနသည္။

“ရွက္လိုက္တာေမာင္ရယ္၊ ငယ္သံပါေအာင္ အငယ္ေလး ေအာ္ေနတာေတာင္ ေမာင္ကမလႊတ္ဘူးဆို၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ လူမွန္းသူမွန္းမသိေအာင္ ေသာက္ရတယ္လို႕ ေမာင္ရယ္ ”

ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္သာ ကြားေ၀းေသးေသာ္လည္း ထိုအတိတ္ကုိ မိမိသဲကြဲစြာ မမွတ္မိ။ ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္ေတာ့လည္း မႈန္၀ါး၀ါးသာ။

“ ကိုဘေမာင္ႀကီးကလဲ ေဒါသႀကီးလိုက္တာ၊ ေဘးအိမ္ကလူေတြ အဆြဲျမန္လို႕သာေပါ့၊ မဟုတ္ရင္ ေမာင့္ကို အသက္ရွင္လ်က္ေတာင္ ေငြလိႈင္ေတြ႕ရမွာ မဟုတ္ဘူး ”

အငယ္ေလးတို႕အိမ္ႏွင့္ တစ္အိမ္ေက်ာ္မွ အငယ္ေလး၏ အစ္ကိုအရင္း ကိုဘေမာင္၏ တုတ္ခိုင္ေသာ လက္ေမာင္းမ်ားကို မ်က္စိထဲတြင္ ျမင္လာမိသည္။

ေျပာရင္းႏွင့္ ေငြလိႈင္ တရႈပ္ရႈပ္ ငိုေနျပန္သည္။ 

“ ေမာင္ အလုပ္ျပဳတ္သြားလဲ ေငြလိႈင္အေရးမစိုက္ပါဘူး၊ အေၾကာ္ေရာင္းၿပီး ေမာင့္ကို ေငြလိႈင္ေကၽြးထားႏိုင္ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးေတြ သိတတ္တဲ့အရြယ္ေရာက္ရင္ ေငြလိႈင္ဘယ္လို ရွင္းျပရမလဲ၊ ဒီတစ္ခု အတြက္ပဲ ေငြလိႈင္ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္မိတာပါေမာင္ရယ္ ”

ဟုတ္ပါတယ္ ေငြလိႈင္ရယ္၊ လူ႕က်င့္၀တ္ သိကၡာဆိုတာ ႏွင္းပြင့္ပမာ ျဖဴေဖြးသန္႕စင္ေနဖို႕ အမွန္တကယ္ လိုအပ္ေပတာပဲ။ 

ေငြလိႈင့္ စကားေၾကာင့္ မိမိငယ္စဥ္က ေဖေဖမၾကာမၾကာ ေျပာဖူးေလ့ရွိေသာ စကားတစ္ခြန္းကို ဖ်တ္ခနဲ သတိရမိသည္။

“ သား.....လူေလး၊ ေလာကမွာ လူဆိုတာ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တဲ့ အလုပ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို မလုပ္မိရင္၊ သိပ္မသိသာဘူး၊ ဒါေပမယ့္ .........မလုပ္သင့္ မလုပ္ထိုက္တာ တစ္ခုကို လုပ္လိုက္မိတာနဲ႕ ဘ၀မွာ တစ္ခါတည္း ကိစၥျပတ္သြားတတ္တယ္ ”

ရဲစခန္းအတြင္းရွိ စားပြဲတစ္လံုးေပၚမွ ေဆးလိပ္ခြက္တစ္ခြက္ကို မိမိလွမ္းျမင္ေနရသည္။ ေဆးေပါ့လိပ္တိုမ်ား၊ စီးကရက္တိုမ်ား။ 

မိမိသာ အခ်ဳပ္ခန္းအျပင္ဘက္သို႕ ေခတၱထြက္ခြင့္ ရလွ်င္ျဖင့္ ထိုေဆးလိပ္ခြက္အတြင္းမွ ေဆးလိပ္တိုမ်ားကို အမိႈက္ပံုးထဲသို႕ သြန္ေပးမိေပလိမ့္မည္။

ယခင္ကေတာ့ ေဆးလိပ္မေသာက္ေတာ့ဘူး။ အရက္မေသာက္ေတာ့ဘူးဟု မၾကာမၾကာ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ဖူးသည္။ သို႕ေသာ္ ညေနပိုင္းေရာက္လာသည္ႏွင့္ အရက္ေသာက္မိသည္။ ေဆးလိပ္ေသာက္မိသည္။ ေဆးလိပ္ခြက္ ကိုလည္း အေဖာ္ လုပ္ျဖစ္မိသည္။

ေနာက္တစ္ေန႕ မိုးလင္းလွ်င္ ေဆးလိပ္ခြက္ကို ၾကည့္၍ ေနာင္တရ၍ မဆံုး။ သို႕ျဖစ္၍လည္း အိပ္ရာထထခ်င္း ေဆးလိပ္ခြက္ကို သြန္မိသည့္ အက်င့္ပါလာသည္။ မိုးလင္း၍ ေဆးလိပ္ခြက္ကို သြန္လိုက္ရ လွ်င္ ရင္ထဲတြင္ တစ္မ်ိဳးေပါ့သြားသည္။

ယခုေတာ့ရင္မွာ မေပါ့ပါးႏိုင္ပါ။ ခဲဆြဲထားသလို ေလးလံဖိစီး ေနသည္။ တစ္ကယ္ေတာ့လည္း ဘ၀ဆိုတာ ေဆးလိပ္ခြက္တစ္ခြက္ကို သြန္ပစ္ၿပီးသန္႕စင္သလို သန္႕စင္လို႕ရတဲ့ အရာမ်ိဳးမွ မဟုတ္ဘဲေလ။ 

နီမင္းေဆြ

ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္း

၁၉၈၇ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖၚ၀ါရီလ

ဆက္ဖတ္မွာေပါ့ »