သူ႕မယား ငါ့မယား အခန္း (၇)

တနဂၤေႏြ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေသာ အခါ ျပန္၍ လာၾကရာ ကေလးမ်ားပါ လိုက္၍လာၾကေလ၏။ အေၾကာင္းမူကား အသိမိတ္ေဆြ ဥာတိသဂၤဟအေပါင္းတို႕ကပင္ ကေလးမ်ားအား ေဖ်ာင္းဖ် နားခ်ၿပီး ပေထြးႏွင့္ သင့္ေအာင္ေနဖို႕ ထည့္လိုက္ၾကေလ၏။ ေမာင္ျမကလည္း..........

“ဒါကေတာ့ အေၾကာင္းေပါ့ေလ၊ ငါက သားသမီးရတဲ့ လူမ်ိဳးမဟုတ္လို႕ နတ္မ်ားက ေပးလာတဲ့ သားထူးသားျမတ္ ေတြလို႕ ဆိုရမွာပဲ။  အျမတ္ေပါ့ မယ္မႈန္ရယ္ ၊ မင္းလည္း ငါ့အတြက္ ဘာမွ စိတ္မေကာင္း မျဖစ္နဲ႕။ ေၾကြးတံု႕ ေၾကြးလွည့္ ၊ ေမြးတံု႕ ေမြးလွည့္ရွိလို႕ ေကၽြးရ ေမြးရတာ”

“ကေလးေတြက မိုက္တယ္ ကိုျမရဲ႕ ၊ သည္းညည္းခံႏိုင္ရင္ ေတာ္ပါရဲ႕”

“မိုက္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ထင္ပါရဲ႕ကြယ္။ အထင္လြဲၿပီး ငါ့ကို မ်က္မုန္းက်ိဳးလို႕ပါ၊ ေနာင္ တျဖည္းျဖည္း ငါေကာင္းမွန္း သိလာရင္ ေနရာက်မွာပဲ ၊ ကိုယ့္ မိခင္ဆိုတာ တျခား သူစိမ္းျပင္ျပင္ တစ္ေယာက္နဲ႕ အတူေနတာကို ျမင္ရရင္ ကေလးသူငယ္တို႕ဘာ၀ မခံခ်င္စိတ္ ျဖစ္တာပဲ”

ရြာထဲ၌ကား စကားအသစ္ျဖစ္ေပၚ၍ ေနသည္ကား........

“က်ဳပ္တို႕ ကိုျမႀကီးေတာ့ ထီေပါက္ေနၿပီ ၊ အခု ကေလးသံုးေယာက္ေရာ အျမြာပူး တစ္ႀကိမ္တည္း ရေနပါကလား” ဟူေသာ စကားျဖစ္ေလ၏။

ကေလးမ်ားႏွင့္ သင့္တင့္ပံုမရေၾကာင္းလည္း သိၾကသျဖင့္ ကိုျမႀကီးကို မ်ားစြာပင္ သနားၾကေလ၏။  အခ်ိဳ႕ကလည္း ရယ္စရာ ေျပာၾကေလ၏ ။ အေၾကာင္းမူကား ကိုျမႀကီးမွာ.....

“ငါ့ျမင္းကို သင္း စီးတယ္  ငါက ဘာအညံ့ခံမလဲ ၊ သင္းေလွ ငါေလွာ္မယ္ ” ဟူေသာ ကိန္းမ်ိဳး ႀကံဳ၍ ေနရွာေလေတာ့သတည္း။

ကိုျမႀကီးမွာ သူငယ္သံုးေယာက္ တက္ေရာက္၍ လာသည့္ေန႕ကစၿပီး စပါးေစ်းမ်ား မလႈပ္မရွား ငုပ္လွ်ိဳသက္ဆင္းမည့္ နမိတ္ေတြကိုသာ ၾကားရသျဖင့္ ဘုရား......ဘုရား..... ဒီအေကာင္ကေလး သံုးေယာက္ဟာ ငါ့တို႕အား ေကာင္းက်ိဳးေပးဖို႕လာတာမွ ဟုတ္ပါ့မလား။ လာပံုကို ေထာက္ေတာ့ သူတို႕ အေမႀကီး ေသလို႕ လာရတာကို ေထာက္ေတာ့ ေသမင္းက ပို႕လႊတ္တာ ျဖစ္ေနပါကလား။ စပါးေစ်းမ်ားလည္း အိုနာေန ႏွိပ္စက္ ၊ စိတ္ပ်က္ဖို႕ ေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ ကိန္းၾကံဳ၍ ေနပါကလား၊ စသည္ျဖင့္ ေတြးေတာပူပင္စ ျပဳေလ၏။

ကေလးမ်ားကလည္း ပေထြးကို ဂရုမစိုက္ ၊ ပေထြးက တစ္စံုတစ္ရာကို ေျပာသည့္အခါ.....

“ခင္ဗ်ား မေျပာနဲ႕ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မမေျပာတာသာ ခံမယ္ ။ ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္တို႕ အေဖ မဟုတ္ဘူး” စသည္ျဖင့္ ေျပာၾကေလ၏။

ၾကားရေသာ အျခားသူမ်ားက ကိုျမႀကီးအတြက္ မခံခ်င္ျဖစ္ၾကေလ၏။

“ငေၾကာင္ ခင္ဗ်ားျဖစ္လို႕ ဒီအေကာင္ ကေလးေတြ ခင္ဗ်ားသားေတြျဖစ္ရင္ အခုလို ေစာ္ကား၀ံ့ၾကမွာ မဟုတ္ဘူး ခ်ီးမြမ္းေအာင္ ေၾကာက္ရမွာ ” ဟု ေျပာၾကေလ၏။

ကိုျမႀကီးသည္ကား မည္သူ မည္သုိ႕ပင္ ေျပာေစကာမူ တစ္ဖက္နားက၀င္၍ တစ္ဖက္နားမွ ထြက္လ်က္ စပါးေစ်းကို သာ ေစာင့္ေမွ်ာ္၍ေနေလ၏။

မယ္မႈန္မွာလည္း ကေလးေတြကို ႏွိမ္၍မရ၊ “သူတို႕နဲ႕ ျမန္ျမန္ကင္းခ်င္ရင္ ပညာျမန္ျမန္ တတ္ေအာင္ သင္ေပးၿပီး အေတာင္အလက္စံုရင္ လႊတ္လိုက္ဖို႕ရွိတာပဲ” ဟု အတန္တန္ေျပာၾကသျဖင့္ ရြာထဲ၌ အလုပ္မရွိ ေသာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အား တစ္လ အစိတ္ေပးၿပီး ၄င္းတို႕ကို ပညာ အသင္ခိုင္း ရေလ၏။

ကေလးမ်ားမွာ ကိုျမႀကီး အေပၚ၌သာ ဆိုးၾက၏။ အျခားသူမ်ားႏွင့္ကား တစ္စံုတစ္ရာျဖစ္သည္ဟု မၾကားရ။ ပညာကိုလည္း ႀကိဳးစားၾကေလ၏။

ကိုျမႀကီးသည္ မိမိအိမ္တြင္း ဆန္၊ ဆီ ၊ ေဆး၊ ဆား ၊ ငရုတ္ ၊ ၾကက္သြန္ မွစ၍ ရြပ္ရြာႏွင့္ သင့္ေတာ္ေသာ ကုန္မ်ားကို လိုေလေသးမရွိေအာင္ ၀ယ္ျခမ္း၍ ကုန္စံုဆိုင္ကေလးတစ္ခု တည္ေထာင္ေရာင္းခ် ခဲ့ရာ တစ္ေန႕တစ္ျခား ဆိုင္ကေလးမွာ ႀကီးပြားလာသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရေသာ အခါ......

ရြာလယ္၌ တရုတ္ကုန္စံုဆိုင္ႀကီးတစ္ခု ေရာက္၍လာေလ၏။  ျမစ္ကမ္းရွိ ေရတြင္းမွ ေရဟူသမွ်သည္ ျမစ္ေရ၏ အားအရွိန္စုပ္ယူရာသို႕ ပါရသလို ဆိုင္ကေလးမွာ လံုးပါးပါးစ ျပဳေလရာ အေၾကြး၀ယ္သူသာ မ်ားေလ၏။

သို႕ေသာ္လည္း ကိုျမႀကီးသည္ ကေလးမ်ားအား ပညာသင္ေပးျခင္းအလုပ္ကို မေလွ်ာ့ ၊ ရွိသမွ် ေငြကေလး ႏွင့္ပင္ အေနအစားကို လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ျခိဳးျခံကာ ကေလးမ်ား ျမန္ျမန္ပညာတတ္ဖို႕ကိုသာ ဂရုစိုက္ ၾကရေလ၏။

အရင္က လက္၀ယ္ ေငြေၾကးအေတာ္ကေလးရွိစဥ္ကပင္ ကေလးမ်ား၏ ခ်စ္ခင္ၾကည္ညိဳျခင္းကို မခံရေသာသူ တစ္ေယာက္မွာ လံုးပါးပါးၿပီး လက္၀ါးခ်ည္းက်န္ရွိသည့္ အေျခအေနသို႕ ေရာက္ေသာအခါ၌ သာ၍ပင္ မေလးမစားျပဳၾကသည္ကို ခံရေလ၏။ တျဖည္းျဖည္း ကိုျမႀကီး၏ ခႏၱီပါရမီႀကီးရင့္ ခိုင္မာေၾကာင္း သိ၍လာၾကေသာအခါ အထက္ထက္က မခံခ်င္ေသာစိတ္ႏွင့္ “ အလကား ငနဲႀကီးပါ ၊ မယားေၾကာက္ႀကီးပါ” စသည္ျဖင့္ ကဲ့ရဲ႕ေျပာဆိုသူမ်ားပင္ ၄င္းအား ခ်ီးမြမ္းစျပဳၾကေလ၏။

ထိုကဲ့သို႕ေနရာ အခါလယ္ေက်ာ္ခန္႕ရွိေသာအခါ သားအႀကီးဆံုးျဖစ္သူမွာ အလြတ္ပညာသင္အျဖစ္ႏွင့္ ဆယ္တန္းေအာင္၍သြားၿပီး ၄င္းတို႕ကိုသင္ျပေသာ ဆရာကေလး၏ အသိမိတ္ေဆြ အဆက္အႏြယ္မ်ား၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ဆပ္ေက်ာင္းသို႕ လွ်င္ျမန္စြာ ေရာက္၍သြားေလ၏။

အလတ္မွာ ၇ တန္း မေအာင္ေသး ၊ အငယ္မွာ ၇ တန္းေျဖဖို႕သာ ဆက္လက္၍ သင္ၾကားေနၾကရသျဖင့္ အငယ္ႏွစ္ေယာက္ တာ၀န္သာရွိ၏။ ဆရာကေလးကလည္း မိမိ၏ တပည့္တစ္ေယာက္ ဆပ္ျဖစ္ေတာ့မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ကာ အားရွိလွသျဖင့္ လူႀကီးမ်ားမွာလည္း အရင္ကႏွင့္မတူေတာ့သည့္ အေျခအေနသို႕ ေရာက္၍ေနေလေၾကာင္း သိရေသာအခါ လခမယူပဲ သင္ေပးေလ၏။ အေၾကာင္းမူကား ထိုဆရာကေလးမွာ တစ္ေယာက္ကစ တစ္ရာဆိုသလိုႏွင့္ သင္ျပသျဖင့္ သူငယ္တစ္ေယာက္ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ဆပ္ေက်ာင္းကို ေရာက္ေၾကာင္း ၾကားသိၾကရသမွ်ေသာ သားသမီးရွင္တို႕က ကူညီၾကသျဖင့္ ရြာေက်ာင္းႀကီး တစ္ခုျဖစ္၍လာရာ ဆရာကေလးမွာ ထိုအလုပ္ျဖင့္ ခ်မ္းသာႏိုင္ေသာ အေျခအေနသို႕ ေရာက္၍လာေလေတာ့ သတည္း။

အခန္း (၈) အား ဆက္လက္ ေဖၚျပပါမည္........................................။