RSS Feed
Twitter
2:57 AM
အဂၤါဟူး
ကၽြန္ေတာ္သည္ ၁၉၉၈ ၾသဂုတ္လထုတ္ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာရယ္စရာ မဂၢဇင္းထဲတြင္ “စာေပေၾကာ္ၿငာ စတိတ္ရိႈးပြဲေတာ္” ဆိုေသာ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ေရးခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ၊ခင္ေသာ၊ေလးစားေသာ စာေပနယ္သားမ်ားကို ဇတ္ေကာင္မ်ားလုပ္၍ ကလူက်ီစယ္ခဲပါသည္။ (ထို ၀တၳဳကို သဘင္ဂ်ာနယ္တြင္ ဆရာဆန္းထြန္းက ရုပ္ျပကာတြန္းအျဖစ္ ထပ္ဆင့္ တင္ဆက္ခဲ့ပါေသးသည္။)
ကၽြန္ေတာ္၏ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ မေတြ႕ဆံုျဖစ္တာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ဆရာ ဆရာမမ်ားကို သတိရေသာေၾကာင့္ လည္း ျဖစ္၏။ စကၠဴေစ်းေတြတက္၊ကုန္က်စားရိတ္ေတြႀကီး၊ စာအုပ္ေတြ အေရာင္းက်သျဖင့္ ေလးလံထိုင္းမႈိင္း သုန္မႈန္ေနေသာ စာေပေလာကသားတို႕ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္မခ်ိၿပံဳးကေလးျဖစ္ျဖစ္ ၿပံဳးႏိုင္ၾကပါေစဆိုေသာ ေစတနာလည္းျဖစ္၏။
ကၽြန္ေတာ့္ရည္ရြယ္ခ်က္သည္ အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ ေအာင္ျမင္ပါသည္။ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားကေကာ ၀တၳဳထဲ ပါ၀င္ေသာ ဇတ္ေကာင္မ်ားကပါ သေဘာက်ႏွစ္သက္ၾကသည္ဟု အယ္ဒီတာ ဆရာေကာက္ က ေျပာပါသည္။ (တကယ္ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မသိပါ။ ေနာက္ကို စာမူေတာင္းလို႕ေကာင္းေအာင္ လည္ဆယ္ျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။)
ျပႆနာလံုး၀ မရွိေတာ့မဟုတ္။ နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ မေက်နပ္သံေလးေတြ ထြက္လာခဲ့ပါသည္။ တျခား မဟုတ္ တခ်ိဳ႕စာေရးဆရာေတြက ၀တၳဳထဲတြင္ သူတို႕အခန္းေတြ နည္းသည္ဟု ဆိုသည္။ တခ်ိဳ႕ က်ေတာ့လည္း သူတို႕လို နာမည္ႀကီးေတြကို ဇတ္ပို႕ဇတ္ရံေလာက္သာ ေနရာေပးသျဖင့္ နည္းနည္း စိတ္ခုသြားၾကသည္ဟု ၾကားသိရပါသည္။
ဒါ့အျပင္ တခ်ိဳ႕က “ ဒီေလာက္ ခင္မင္ေနတဲ့လူေတြ ျဖစ္လ်က္နဲ႕ ငါတို႕က်ေတာ့ ဘာေၾကာင့္ထည့္မေရး ရသလဲ” ဟု မခ်ိတင္ကဲေျပာၾကသည္။ စာေရးဆရာမေလး ဂ်ဴးဆိုလွ်င္ ခရီးလြန္ေနသျဖင့္ စတိတ္ရႈိးပြဲေတာ္ မႏြဲေပ်ာ္လိုက္ရေလျခင္းဟု ယူႀကံဳးမရျဖစ္ၿပီးလွ်င္ ပရိုဗီမင္ အလံုးသံုးဆယ္ တစ္ခါတည္းေသာက္ခ်လိုက္ သည္ဟု သတင္းၾကားရပါသည္။ စာေရးဆရာမေလး မိုႏိုဆန္းကလည္း “ ဒို႕မ်ား တကၠသိုလ္မွာတုန္းက အလွဘုရင္မ ေရြးပြဲမဏာမ အဆင့္မွာ အရန္အျဖစ္အေရြးခံရဖူးပါတယ္။ အတန္းထဲမွာ မိန္းကေလး ဆယ္ေယာက္ရွိတာ န၀မ ခ်ိတ္ခဲ့တယ္ေလ၊ဒို႕ရဲ႕ အဓိကၿပိဳင္ဖက္ ခင္ျဖဴက တုတ္ေကြးမိလို႕ ႏႈတ္ထြက္သြား တာကိုး” ဟု ဖုန္းဆက္ၿပီး လွမ္းေျပာသည္။
နဂါးစာေပမွ ကိုထြန္းဦးကလည္း မႏၱေလးမွ ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး သူသည္လည္း စာေပေလာကသားတစ္ဦး ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အထက္ျမန္မာႏိုင္ငံ အတြက္ စာနယ္ဇင္းမ်ားကို အၾကီးအက်ယ္ ျဖန္႕ျဖဴးေပးေနေသာ နာမည္ႀကီး တစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း၊ တကယ္လို႕ သီခ်င္းစာသားထဲ ထည့္စပ္ဖို႕ အခက္အခဲရွိလွ်င္ေတာင္ “နဂါးဆြန္နား အျခားဟဲ” ဆိုတာေလာက္ေတာ့ ထည့္ေပးသင့္ေၾကာင္း အေရးဆိုလာ၏။
ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာမ်ား၏ ေစာဒကတက္မႈပင္ ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္၏ ၀တၳဳထဲတြင္ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ ၊ ကာတြန္းဆရာ၊ အယ္ဒီတာေတြ စံုလင္ေသာ္လည္း ပန္းခ်ီဆရာမ်ားထဲမွ မေမႊး တစ္ေယာက္သာ တစ္ခန္းေလာက္ ဖ်တ္ခနဲပါခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပန္းခ်ီဆရာမ်ားႏွင့္ အေတာ္လံုးလံုး ေထြးေထြး ေနခဲ့ဖူးသျဖင့္ သူတို႕ကို ၀တၳဳထဲမွာ ေနရာမေပးမိျခင္းအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါသည္ဟု ဆိုပါသည္။
ထိုအေၾကာင္းကို ဖြင့္ဟေျပာသူမွာ ဆရာေမာင္ဒီျဖစ္၏။ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္မွာ ညီအစ္ကိုတမွ် ခင္မင္သူမ်ား ျဖစ္၏။ ထို႕ေၾကာင့္ေနာက္ဆက္တြဲ အျဖစ္ ေရးသားေဖာ္ျပရမည္ဟု အက်ပ္ကိုင္ေလသည္။ တစ္ခုရွိတာ ဆရာဒီသည္ ပန္းခ်ီဆြဲရာမွာ သရုပ္မွန္ေရာ၊ေမာ္ဒန္ပါ လက္ဖ်ားခါေလာက္ သူျဖစ္၏။ပညာမာနလည္း ႀကီးသည္။ ေတာ္ရံုလူကုိ အထင္မႀကီးတတ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆိုလွ်င္ေလးခြတစ္လက္ႏွင့္ ေလွ်ာက္လက္တည့္ စမ္းတတ္ေသာ ႏြားေက်ာင္းသားေလေလာက္သာ သေဘာထားသူျဖစ္၏။ ထို႕ေၾကာင့္.............
“မင္းေရးမယ္ဆိုရင္ သီခ်င္းကိုေတာ့ ငါ့ဘာသာစပ္ထားတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ သီခ်င္းကိုပဲ သံုးမွရမယ္၊ မင္းကို စိတ္မခ်ဘူး” ဆိုၿပီး အသင့္ေရးလာသည့္ သီခ်င္းစာရြက္ကို ေပးပါသည္။ ထိုသီခ်င္းမွာ..
“လိုင္းလိုင္းလိုင္းလိုင္ လိုင္လိုင္လိုင္လိုင္းလိုင္း လိုင္းလိုင္းလိုင္းလိုင္ လိုင္လိုင္လိုင္လိုင္းလိုင္း
သင့္အတြက္တာ ေမာင္ဒီ၊ကဗ်ာေရးသည္၊ႏွစ္သက္စရာ ဂုဏ္ရည္၊ ေရးဆြဲတဲ့ ပန္းခ်ီ၊ ေမာင္ဒီ ရင္ခုန္ေနတဲ့ ေမာင္ဒီ၊ ပ်ိဳႏုေနဆဲ ေမာင္ဒီ ၊ ေလညွင္းေလးေတာင္ ေတးဖြဲ႕လို႕သီ မန္က်ည္းေဖ်ာ္ရည္”
“ဟင္... မန္က်ည္းေဖ်ာ္ရည္က ဘယ္လိုလုပ္ပါလာတာလဲ ဆရာဒီရဲ႕” ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္ေသာ အခါ ဆရာဒီက
“ငါက ျမစ္ေျခသားေလကြာ ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ အညာအေငြ႕အသက္ပါေအာင္ ထည့္လိုက္တာ”
ေအာ္.....ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္မွာ ဆရာဒီရယ္လို႕ နာမည္ ေက်ာ္ေပတာကိုး...။
ေနာက္ျပႆနာတစ္ခု ။ ထူးျခားသည့္ဇတ္လမ္း တစ္ပုဒ္ေတြ႕ၿပီဆိုလွ်င္ အရင္ဦးေအာင္ လိုက္တတ္ၾကေသာ ဗြီဒီယိုသမားမ်ား၏ ထံုးစံအတိုင္း ဒါရိုက္တာ ေမာင္ျပည့္၀ (ပန္းေ၀သီ) ေရာက္ရွိလာၿပီး
“အဲဒီ ၀တၳဳကို ဗြီဒီယိုရိုက္ခ်င္တယ္ဆရာ၊ ရိုက္ခြင့္ရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဗြီဒီယို ေလာကမွာ မွတ္တိုင္တစ္တိုင္ စိုက္လိုက္ႏိုင္မွာပဲ” ဟု လာစည္းရံုးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က မွတ္တိုင္စိုက္ေသာ ကိစၥမွာ လြယ္လြယ္ေလးမဟုတ္ ေၾကာင္း၊ စည္ပင္သာယာတို႕၊ ခရီးသည္ ပို႕ေဆာင္ေရး အဖြဲ႕အစည္းတို႕က ခြင့္ျပဳဖို႕လည္း လိုေသးေၾကာင္း ေျပာၿပီး ျငင္းလိုက္ရပါသည္။
သို႕တိုင္ေအာင္ လူပိန္သေလာက္ အသံျပဲေသာ ေမာင္ျပည့္၀ သည္ သူ႕စိတ္ကူးကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေတြမွာ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ေျပာခဲ့သျဖင့္ ထုိသတင္းက ပ်႕ံသြားသည္။
ထုိအခါ ကၽြန္ေတာ့္ထံသို႕ မအိ ေရာက္လာေလသည္။ စာေပ ေၾကာ္ၿငာ စတိတ္ရႈိးပြဲေတာ္ ၀တၳဳကို ဗြီဒီယို ရိုက္မည္ဟုသတင္းၾကားေၾကာင္း၊ မိမိအေနႏွင့္မူ ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ သရုပ္ေဆာင္ဖို႕ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ မိမိသည္ မေဟသီ မဂၢဇင္းမွာ ဆရာဟိန္းလတ္ႏွင့္ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ၿပီးကတည္းက ဗီဒီယိုရိုက္ဖို႕မေျပာနဲ႕ ဓါတ္ပံုအရိုက္ခံဖို႕ေတာင္ အႀကီးအက်ယ္စိတ္ကုန္သြားေၾကာင္း၊ တစ္ခုေတာ ့ေတာင္းပန္လိုေၾကာင္း၊ ဗြီဒီယို ရိုက္ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ မိမိေနရာတြင္ အိၿႏၵာေက်ာ္ဇင္ကို ထည့္သြင္းအသံုးျပဳေစလိုေၾကာင္း တစ္နာရီေလာက္ ၾကာေအာင္ေျပာသြားပါသည္။
ပန္းခ်ီမေမႊးက်ေတာ့ တစ္မ်ိဳးျဖစ္၏ ။ ဗြီဒီယို ရိုက္ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ သူ႕ေနရာမွာ သရုပ္ေဆာင္ဖို႕ သရုပ္ေဆာင္ တစ္ေယာက္ကို အစားထိုးတာမ်ိဳး ခြင့္မျပဳႏိုင္ေၾကာင္း ၊ သူကိုယ္တုိင္ ပါ၀င္သရုပ္ေဆာင္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာလာပါသည္။
“ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မလဲ သရုပ္ေဆာင္လိုင္းေျပာင္းမလို႕ ဆံုးျဖတ္ထားလို႕ ၊ ပန္းခ်ီ ေရးရတာ သိပ္မစားသာေတာ့ဘူး ”
“ ေကာင္းပါတယ္ ခင္ဗ်ား အရပ္အေမာင္းက စိုးျမတ္နႏၵာနဲ႕ မတိမ္းမယိမ္းပဲ ” ဟု ကၽြန္ေတာ္က အလိုက္အထိုက္ ေျပာလိုက္ရာ သူ အားတက္သြားၿပီး ......
“ ဟုတ္တယ္ ၊ ေမာင္မ်ိဳးမင္းကလည္း ဒီအတိုင္းေျပာတယ္ ၊ အခု သူရိုက္မယ့္ ဗြီဒီယိုကားမွာေတာင္ ၀င္ၿပီး သရုပ္ေဆာင္ဖို႕ သေဘာတူၿပီးသြားၿပီ ၊ မေမ့ရက္ဘူး အခ်စ္ဦးရယ္ ဆိုတဲ့ တရုတ္ကားကို ျပန္ရိုက္မွာေလ ”
“ ခင္ဗ်ားက ဘယ္ေနရာမွာ သရုပ္ေဆာင္မွာလဲ ”
“ က်န္ေက်ာင္းတို႕ အေမေနရာက ”
“ အင္း ေကာင္းပါတယ္ ၊ ခင္ဗ်ားနဲ႕ လိုက္ပါတယ္ ”
“ အေမေနရာဆိုေပမယ့္ ဇတ္ရဲ႕ အဓိက သရုပ္ေဆာင္ပဲေလ ၊ ဇတ္ကားနံမည္ကိုေတာင္ ကံေကာင္းလို႕မေသ က်န္ေက်ာင္းတို႕ အေမလို႕ ေပးထားတယ္ ”
“ ဒါဆို ခင္ဗ်ားသားေနရာက ဘယ္သူ သရုပ္ေဆာင္မွာလဲ ”
“ ပန္းခ်ီ ကိုမ်ိဳးျမင့္ ”
“ ဟင္.... သူ႕အရြယ္ႀကီးနဲ႕မ်ား မင္းသားအျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္မယ္ဆိုေတာ့ ၾကည့္လည္း လုပ္ၾကပါဦးဗ်ာ ”
“ ဒါကေတာ့ သူက ပရိုဂ်ဴဆာကိုး အစ္ကိုရဲ႕ ၊ သူႀကိဳက္တဲ့ ဇတ္ရုပ္ေနရာ ယူမွာေပါ့ ”
“ ေၾသာ္...ဒီလိုလား ”
ပန္းခ်ီကိုမ်ိဳးျမင့္သည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္လည္ပင္းဖက္ ေပါင္းလာေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္၍ သူ႕အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ သူ႕အေနႏွင့္ မင္းသားလုပ္မည္ဆိုလွ်င္ လုပ္ႏိုင္သည့္ အေျခအေနရွိသည္။ အ၀တ္အစားကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္တတ္သည္ ။ အသားကလည္း ျဖဴသည္။ ရုပ္ရည္ကလည္း မဆိုးလွ ၊ ရုပ္ျမင္သံၾကားမွာ ျပသြားသည့္ တစ္ရာ့တစ္ႀကိမ္ေျမာက္ ခ်စ္ခြင့္ပန္ျခင္း ဇတ္ကားထဲက ဂ်ပန္မင္းသားႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ တူသည္။
သူသည္ ဒီက ပန္းခ်ီေလာကမွာ ထိပ္တန္းအဆင့္ေရာက္ေနတာေတာင္ အားမရေသးပဲ စင္ကာပူမွာ အလုပ္သြားလုပ္ေနသူ ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေတာ့ မိသားစုေရွ႕ေရး ၊ သူ႕မိခင္အိုႀကီးကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ ႏိုင္ေရးအတြက္ စြန္႕စြန္႕စားစား သြားလုပ္တာပဲလိုဆိုၿပီး ခ်ီးက်ဴးမိေသးသည္ ။
ခုမွပဲ သူ႕အႀကံကိုသိရေတာ့သည္။ လက္စသပ္ေတာ့ သူက မင္းသားလုပ္ဖို႕ အရင္းအႏွီးရေအာင္ ေငြသြားရွာ တာကိုး။
“ ဒါဆို သူ႕မိန္းမ မထားကေကာ မင္းသမီး လုပ္ဦးမွာလား ”
“ မထားက အဲဒီေလာက္ မေၾကာင္ပါဘူး ၊ ပါရမီျဖည့္ဘက္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႕သာ ပံ့ပိုးေပးမွာပါတဲ့ ။ သူ႕ ေယာက္်ား မင္းသားျဖစ္သြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ စိတ္ေအးရပါၿပီတဲ့ ။ အဲဒီ အခါက်ရင္ေတာ့ စင္ကာပူက ကြမ္ရင္မယ္ေတာ္ေက်ာင္းမွာ သီလရွင္ဘ၀နဲ႕ပဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနၿပီး အရိုးထုတ္ေတာ့မယ္တဲ့ ”
“ သာဓုဗ်ာ ၊ သာဓု သာဓု ၊ ကိုမ်ိဳးျမင့္တစ္ေယာက္ ေအာင္ျမင္ပါေစလို႕ပဲ ဆုေတာင္းရေတာ့မွာပဲ ”
ဆရာေမာင္ခိုင္မာတို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္လာလည္မည္ဟု တယ္လီဖုန္းသတင္း ရလိုက္ေသာ အခါ ကၽြန္ေတာ္အေတာ္ကေလး ျပာသြား၏။ ဆရာခိုင္ကို ၀တၳဳထဲမွာ “ ရာသီတိုင္းမွာ ေမာင္ခိုင္မာ ” ဟု ေရးခဲ့သည္။ သူသည္ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ၾကားက တကူးတကန္႕လာမွာဆိုေတာ့ အေကာင္းေတာ့မျဖစ္ႏိုင္ ။ ျပႆနာ ရွာဖို႕လာျခင္းသာ ျဖစ္ရမည္။
သူစိတ္ေျပေအာင္ ဘယ္လိုဖားရပါ့မလဲ ။ အပူတျပင္းစဥ္းစားၿပီး လက္ထဲမွာ ပူပူေႏြးေႏြးရွိေနေသးေသာ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ မဂၢဇင္းမွရသည့္ စာမူခကေလးျဖင့္ အားေဆးတစ္ပုလင္း အျမန္ေျပး၀ယ္ထား ရပါသည္။
သူတို႕လင္မယား ေရာက္လာေသာအခါ ပ်ာပ်ာသလဲ ဆီးႀကိဳရသည္။ အိမ္းဦးခန္းသို႕ေခၚသြားၿပီး ပက္လက္ ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ခိုင္းရသည္။ ၿပီးေတာ့ ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားသည့္အတိုင္း အရင္ဦးေအာင္ ေျပာလိုက္ရ၏။
“ အစ္ကို ေနမေကာင္းဘူးတဲ့ သတင္းၾကားပါတယ္ ။ကၽြန္ေတာ္လဲ သတင္းလာေမးမလို႕ပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ အစ္ကိုရာ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ မေျပာတတ္ဘူး။ အရမ္းခ်ဴခ်ာတာပဲ၊ တုတ္ေကြးမိတယ္၊ နမိုးနီးယားျဖစ္တယ္၊သြားနာတယ္၊ခါးကိုက္တယ္၊ အဆစ္အျမစ္ေတာင္ ေယာင္ၿပီး လမ္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူး” ဟု သတိရသမွ် ေရာဂါေတြ ေလွ်ာက္ေျပာၿပီး အျပစ္လြတ္ ေအာင္ႀကိဳးစားၾကည့္လိုက္၏ ။ ဆရာခိုင္သည္ ရွဴတည္တည္ႀကီးလုပ္၍ နားေထာင္ေနရာမွ ဟိုကၠဴကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ကို လက္တန္းစပ္ၿပီး အသံေနအသံထားျဖင့္ ေကာက္ကာငင္ကာ ရြတ္ဆိုလိုက္ေလ၏။
“ လူႀကီးေတြ ေစာ္ကား
ေရာဂါဘယ ထူလို႕ပြား
ေဟ့ေကာင္ မွတ္ၿပီလား ”
ကၽြန္ေတာ္သည္ “ ဟဲ ဟဲ အစ္ကိုႀကီးကလဲ ” ဆိုၿပီး သြားၿဖီးလိုက္ရ၏ ။ သူ ထပ္ဆင့္နေဘ မထပ္ႏိုင္ခင္မွာပင္ အားေဆးပုလင္းကို အလ်င္အျမန္ထုတ္၍
“ အစ္ကို႕အတြက္ ကၽြန္ေတာ္၀ယ္ထားတာ ” ဆိုၿပီး လက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သိပ္ယံုၾကည္ဟန္ မရွိေသး။ အားေဆးပုလင္းကို အစစ္ဟုတ္မဟုတ္ ၊ အင္ထုထားျခင္း ဟုတ္မဟုတ္ ေသခ်ာစြာစစ္ေဆးၿပီး ေက်နပ္သြားေတာ့မွ ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုကၠဴ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို အသံေနအသံထားျဖင့္ ရြတ္ဆိုျပန္၏။
“ လူပင္ငယ္ေသာ္ၿငား
ဆရာသမား သိတတ္သား
အျပစ္လြတ္ေစဗ်ား” ဟု ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာထားကိုျပင္ၿပီး တဟားဟား ရယ္ေလေတာ့သည္။
“ ဟဲ ဟဲ ေတာ္ေတာ္ လန္႕သြားသလားကြ ”
ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ကို အတည္ေပါက္ႏွင့္ ေျခာက္ေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရေလသည္။သူ၏ ရွင္မက ၿပံဳးတံုးတံုးလုပ္ရင္း ၀င္ေျပာသည္။
“ တကယ္ဆိုရင္ သူကေတာင္ မင္းကိုေက်းဇူးတင္ရဦးမယ္၊ သူ႕မွာေနမေကာင္းျဖစ္ေနၿပီးကတည္းက တမိႈင္မႈိင္ အေတြေတြ မရယ္ႏိုင္ ၊ မၿပံဳးႏိုင္ျဖစ္ေနတာၾကာၿပီ ၊ မင္း၀တၳဳကိုဖတ္ၿပီးေတာ့မွ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ျဖစ္လာတာ ” ဟု ခ်ီးက်ဴးလိုက္ၿပီး ဆက္လက္၍
“ ၀တၳဳထဲမွာ ခ်စ္ဦးညိဳ မိန္းမ ပါလာေတာ့ တို႕ကိုလဲ ဇတ္ေကာင္လုပ္ၿပီး ထည့္ေရးဦးမလားလို႕ ရွာၾကည့္ရ ေသးတယ္ ”
ရွင္မသည္ ကဗ်ာဆရာကေတာ္ပီပီ ၀ကၤ၀ုတၱိလကၤာျဖင့္ ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သိသည္။ သူဆိုလိုတာက ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ၏ ဖေယာင္းတိုင္ႀကီးေတာင္ ၀တၳဳထဲပါေသးတာ ၊ သူ႕လိုမ်က္ႏွာဖံုးရွင္ တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ဘာေၾကာင့္မပါရသနည္းဟု ေမးခြန္းထုတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သူသည္ ဆရာေမာင္ခိုင္မာ၏ “ ရွင္မေရ ” ဆိုေသာ ကဗ်ာစာအုပ္မွ မ်က္ႏွာဖံုးရွင္ ျဖစ္ေနတာကိုး။
“ ကၽြန္ေတာ္လဲ အစ္မကို ထည့္ေရးမလို႕ပါပဲ ။ ဒါေပမယ့္ အစ္မရဲ႕ ေဘာ္ဒီ၀ိတ္နဲ႕ဆိုရင္ က်မ္းေလးမွာစိုးလို႕ ခ်န္ထားခဲ့ရတာပါ။ ဆရာခိုင္ရဲ႕ ရွင္မ ကဗ်ာစာအုပ္ မ်က္ႏွာဖံုးမွာပါတုန္းကေတာင္ ရိုးရိုးဆယ့္ေျခာက္ခ်ိဳး ဆိုက္နဲ႕ မဆန္႕လို႕ ဆယ္ခ်ိဳးဆိုက္ႀကီးေျပာင္းရိုက္ရတယ္ မဟုတ္လား ” ဟု ေျပရာေျပေၾကာင္း ေျပာလိုက္ရ၏။
ထိုစဥ္မွာပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ထိုင္ေနေသာ အိမ္ဦးခန္းေလးသည္ တသိမ့္သိမ့္လႈပ္လာသည္။ အလိုလိုကမွ အသည္းငယ္တတ္ေသာ ဆရာခိုင္မွာ
“ ဟာ..ဟာ လုပ္ၾကပါဦး ၊ ငလ်င္လႈပ္တယ္ထင္တယ္ ”
ဟု သူ႕ရွင္မလက္ကို လွမ္းကိုင္ၿပီး အလန္႕တၾကားေျပလိုက္သည္။ တကယ္ေတာ့ ငလ်င္လႈပ္တာ မဟုတ္ပါ ။ “ လည္ပင္းအထိ ေစာင္ျခံဳထားတဲ့အခါမွာေတာ့ လွေနတုန္းပဲ ” ဟု တင္စားခ်ီးမြန္းခဲ့ဖူးေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ ခ်စ္ဇနီးသည္ ဆရာခိုင့္အတြက္ ႏို႕ေဖ်ာ္ၿပီးလာပို႕ျခင္းသာ ျဖစ္ပါ၏။ ဆရာခိုင္၏ ရွင္မႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ ေလဒီမင္းလူတို႕သည္ ဂ်ပန္နပမ္းသမားႀကီးမ်ား မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေတြ႕ဘိသကဲ့သို႕ တစ္ဦးကို တစ္ဦး အကဲခတ္ၾကၿပီးမွ အသိအမွတ္ျပဳသည့္အၿပံဳးျဖင့္ အျပန္အလွန္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾက၏ ။
ဆရာခိုင္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးကို တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ခပ္သဲ့သဲ့ရယ္၍....
“ ဟင္း...ဟင္း.... မင္းကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္တဲ့အခါက်ရင္ေတာ့ မဂၢဇင္းဆိုက္ ရိုက္ရလိမ့္မယ္ထင္တယ္ ” ဟု ၀ိုက္လက္သီးတစ္လံုးႏွင့္ တံု႕ျပန္လိုက္ေလ၏။
ဆရာခိုင္တို႕ ျပန္သြားၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ အေတြးတစ္ခု ၀င္ေရာက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ၀တၳဳထဲ ထည့္ေရးခဲ့ေသာ ဆရာ ဆရာမ အမ်ားစုမွာ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားျဖစ္၍ ခႏၱီပါရမီႏွင့္ ျပည့္စံုၾကေသာ္လည္း သူတို႕ထဲမွာ စုန္းျပဴးတစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ရွိေကာင္းရွိႏိုင္သည္။
မေတာ္တဆ သူတို႕ထဲမွ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုဇတ္ေကာင္လုပ္ၿပီး မဟုတ္က ဟုတ္ကေတြ ျပန္ေရးလာလွ်င္ ခက္မည္။ျမတ္ဆိုင္တို႕ ၊ တာရာမင္းေ၀တို႕က ယံုရတာမဟုတ္ ။ သူတို႕ဦးေႏွာက္ေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပင္ ေပါက္ကရအေတြးမ်ိဳး ထြက္တတ္သည္။
ဒီလို စဥ္းစားမိေသာအခါ “ မျဖစ္ေခ်ဘူး ၊ သူတို႕ေက်နပ္ေအာင္ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္မွပဲ ” ဆိုၿပီး မိမိကုိယ္ မိမိ ျပန္ႏွိပ္ကြပ္သည့္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကို ေအာက္ပါအတုိင္း ေရးလိုက္ရပါသည္။(ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေရးတာဆိုေတာ့ ဇတ္နာၿပီး သနားေအာင္ၾကည့္လုပ္လို႕ ရတာေပါ့ေလ။)
ပန္းခ်ီမေမႊးက်ေတာ့ တစ္မ်ိဳးျဖစ္၏ ။ ဗြီဒီယို ရိုက္ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ သူ႕ေနရာမွာ သရုပ္ေဆာင္ဖို႕ သရုပ္ေဆာင္ တစ္ေယာက္ကို အစားထိုးတာမ်ိဳး ခြင့္မျပဳႏိုင္ေၾကာင္း ၊ သူကိုယ္တုိင္ ပါ၀င္သရုပ္ေဆာင္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာလာပါသည္။
“ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မလဲ သရုပ္ေဆာင္လိုင္းေျပာင္းမလို႕ ဆံုးျဖတ္ထားလို႕ ၊ ပန္းခ်ီ ေရးရတာ သိပ္မစားသာေတာ့ဘူး ”
“ ေကာင္းပါတယ္ ခင္ဗ်ား အရပ္အေမာင္းက စိုးျမတ္နႏၵာနဲ႕ မတိမ္းမယိမ္းပဲ ” ဟု ကၽြန္ေတာ္က အလိုက္အထိုက္ ေျပာလိုက္ရာ သူ အားတက္သြားၿပီး ......
“ ဟုတ္တယ္ ၊ ေမာင္မ်ိဳးမင္းကလည္း ဒီအတိုင္းေျပာတယ္ ၊ အခု သူရိုက္မယ့္ ဗြီဒီယိုကားမွာေတာင္ ၀င္ၿပီး သရုပ္ေဆာင္ဖို႕ သေဘာတူၿပီးသြားၿပီ ၊ မေမ့ရက္ဘူး အခ်စ္ဦးရယ္ ဆိုတဲ့ တရုတ္ကားကို ျပန္ရိုက္မွာေလ ”
“ ခင္ဗ်ားက ဘယ္ေနရာမွာ သရုပ္ေဆာင္မွာလဲ ”
“ က်န္ေက်ာင္းတို႕ အေမေနရာက ”
“ အင္း ေကာင္းပါတယ္ ၊ ခင္ဗ်ားနဲ႕ လိုက္ပါတယ္ ”
“ အေမေနရာဆိုေပမယ့္ ဇတ္ရဲ႕ အဓိက သရုပ္ေဆာင္ပဲေလ ၊ ဇတ္ကားနံမည္ကိုေတာင္ ကံေကာင္းလို႕မေသ က်န္ေက်ာင္းတို႕ အေမလို႕ ေပးထားတယ္ ”
“ ဒါဆို ခင္ဗ်ားသားေနရာက ဘယ္သူ သရုပ္ေဆာင္မွာလဲ ”
“ ပန္းခ်ီ ကိုမ်ိဳးျမင့္ ”
“ ဟင္.... သူ႕အရြယ္ႀကီးနဲ႕မ်ား မင္းသားအျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္မယ္ဆိုေတာ့ ၾကည့္လည္း လုပ္ၾကပါဦးဗ်ာ ”
“ ဒါကေတာ့ သူက ပရိုဂ်ဴဆာကိုး အစ္ကိုရဲ႕ ၊ သူႀကိဳက္တဲ့ ဇတ္ရုပ္ေနရာ ယူမွာေပါ့ ”
“ ေၾသာ္...ဒီလိုလား ”
ပန္းခ်ီကိုမ်ိဳးျမင့္သည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္လည္ပင္းဖက္ ေပါင္းလာေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္၍ သူ႕အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ သူ႕အေနႏွင့္ မင္းသားလုပ္မည္ဆိုလွ်င္ လုပ္ႏိုင္သည့္ အေျခအေနရွိသည္။ အ၀တ္အစားကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္တတ္သည္ ။ အသားကလည္း ျဖဴသည္။ ရုပ္ရည္ကလည္း မဆိုးလွ ၊ ရုပ္ျမင္သံၾကားမွာ ျပသြားသည့္ တစ္ရာ့တစ္ႀကိမ္ေျမာက္ ခ်စ္ခြင့္ပန္ျခင္း ဇတ္ကားထဲက ဂ်ပန္မင္းသားႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ တူသည္။
သူသည္ ဒီက ပန္းခ်ီေလာကမွာ ထိပ္တန္းအဆင့္ေရာက္ေနတာေတာင္ အားမရေသးပဲ စင္ကာပူမွာ အလုပ္သြားလုပ္ေနသူ ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေတာ့ မိသားစုေရွ႕ေရး ၊ သူ႕မိခင္အိုႀကီးကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ ႏိုင္ေရးအတြက္ စြန္႕စြန္႕စားစား သြားလုပ္တာပဲလိုဆိုၿပီး ခ်ီးက်ဴးမိေသးသည္ ။
ခုမွပဲ သူ႕အႀကံကိုသိရေတာ့သည္။ လက္စသပ္ေတာ့ သူက မင္းသားလုပ္ဖို႕ အရင္းအႏွီးရေအာင္ ေငြသြားရွာ တာကိုး။
“ ဒါဆို သူ႕မိန္းမ မထားကေကာ မင္းသမီး လုပ္ဦးမွာလား ”
“ မထားက အဲဒီေလာက္ မေၾကာင္ပါဘူး ၊ ပါရမီျဖည့္ဘက္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႕သာ ပံ့ပိုးေပးမွာပါတဲ့ ။ သူ႕ ေယာက္်ား မင္းသားျဖစ္သြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ စိတ္ေအးရပါၿပီတဲ့ ။ အဲဒီ အခါက်ရင္ေတာ့ စင္ကာပူက ကြမ္ရင္မယ္ေတာ္ေက်ာင္းမွာ သီလရွင္ဘ၀နဲ႕ပဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနၿပီး အရိုးထုတ္ေတာ့မယ္တဲ့ ”
“ သာဓုဗ်ာ ၊ သာဓု သာဓု ၊ ကိုမ်ိဳးျမင့္တစ္ေယာက္ ေအာင္ျမင္ပါေစလို႕ပဲ ဆုေတာင္းရေတာ့မွာပဲ ”
ဆရာေမာင္ခိုင္မာတို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္လာလည္မည္ဟု တယ္လီဖုန္းသတင္း ရလိုက္ေသာ အခါ ကၽြန္ေတာ္အေတာ္ကေလး ျပာသြား၏။ ဆရာခိုင္ကို ၀တၳဳထဲမွာ “ ရာသီတိုင္းမွာ ေမာင္ခိုင္မာ ” ဟု ေရးခဲ့သည္။ သူသည္ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ၾကားက တကူးတကန္႕လာမွာဆိုေတာ့ အေကာင္းေတာ့မျဖစ္ႏိုင္ ။ ျပႆနာ ရွာဖို႕လာျခင္းသာ ျဖစ္ရမည္။
သူစိတ္ေျပေအာင္ ဘယ္လိုဖားရပါ့မလဲ ။ အပူတျပင္းစဥ္းစားၿပီး လက္ထဲမွာ ပူပူေႏြးေႏြးရွိေနေသးေသာ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ မဂၢဇင္းမွရသည့္ စာမူခကေလးျဖင့္ အားေဆးတစ္ပုလင္း အျမန္ေျပး၀ယ္ထား ရပါသည္။
သူတို႕လင္မယား ေရာက္လာေသာအခါ ပ်ာပ်ာသလဲ ဆီးႀကိဳရသည္။ အိမ္းဦးခန္းသို႕ေခၚသြားၿပီး ပက္လက္ ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ခိုင္းရသည္။ ၿပီးေတာ့ ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားသည့္အတိုင္း အရင္ဦးေအာင္ ေျပာလိုက္ရ၏။
“ အစ္ကို ေနမေကာင္းဘူးတဲ့ သတင္းၾကားပါတယ္ ။ကၽြန္ေတာ္လဲ သတင္းလာေမးမလို႕ပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ အစ္ကိုရာ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ မေျပာတတ္ဘူး။ အရမ္းခ်ဴခ်ာတာပဲ၊ တုတ္ေကြးမိတယ္၊ နမိုးနီးယားျဖစ္တယ္၊သြားနာတယ္၊ခါးကိုက္တယ္၊ အဆစ္အျမစ္ေတာင္ ေယာင္ၿပီး လမ္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူး” ဟု သတိရသမွ် ေရာဂါေတြ ေလွ်ာက္ေျပာၿပီး အျပစ္လြတ္ ေအာင္ႀကိဳးစားၾကည့္လိုက္၏ ။ ဆရာခိုင္သည္ ရွဴတည္တည္ႀကီးလုပ္၍ နားေထာင္ေနရာမွ ဟိုကၠဴကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ကို လက္တန္းစပ္ၿပီး အသံေနအသံထားျဖင့္ ေကာက္ကာငင္ကာ ရြတ္ဆိုလိုက္ေလ၏။
“ လူႀကီးေတြ ေစာ္ကား
ေရာဂါဘယ ထူလို႕ပြား
ေဟ့ေကာင္ မွတ္ၿပီလား ”
ကၽြန္ေတာ္သည္ “ ဟဲ ဟဲ အစ္ကိုႀကီးကလဲ ” ဆိုၿပီး သြားၿဖီးလိုက္ရ၏ ။ သူ ထပ္ဆင့္နေဘ မထပ္ႏိုင္ခင္မွာပင္ အားေဆးပုလင္းကို အလ်င္အျမန္ထုတ္၍
“ အစ္ကို႕အတြက္ ကၽြန္ေတာ္၀ယ္ထားတာ ” ဆိုၿပီး လက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သိပ္ယံုၾကည္ဟန္ မရွိေသး။ အားေဆးပုလင္းကို အစစ္ဟုတ္မဟုတ္ ၊ အင္ထုထားျခင္း ဟုတ္မဟုတ္ ေသခ်ာစြာစစ္ေဆးၿပီး ေက်နပ္သြားေတာ့မွ ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုကၠဴ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို အသံေနအသံထားျဖင့္ ရြတ္ဆိုျပန္၏။
“ လူပင္ငယ္ေသာ္ၿငား
ဆရာသမား သိတတ္သား
အျပစ္လြတ္ေစဗ်ား” ဟု ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာထားကိုျပင္ၿပီး တဟားဟား ရယ္ေလေတာ့သည္။
“ ဟဲ ဟဲ ေတာ္ေတာ္ လန္႕သြားသလားကြ ”
ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ကို အတည္ေပါက္ႏွင့္ ေျခာက္ေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရေလသည္။သူ၏ ရွင္မက ၿပံဳးတံုးတံုးလုပ္ရင္း ၀င္ေျပာသည္။
“ တကယ္ဆိုရင္ သူကေတာင္ မင္းကိုေက်းဇူးတင္ရဦးမယ္၊ သူ႕မွာေနမေကာင္းျဖစ္ေနၿပီးကတည္းက တမိႈင္မႈိင္ အေတြေတြ မရယ္ႏိုင္ ၊ မၿပံဳးႏိုင္ျဖစ္ေနတာၾကာၿပီ ၊ မင္း၀တၳဳကိုဖတ္ၿပီးေတာ့မွ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ျဖစ္လာတာ ” ဟု ခ်ီးက်ဴးလိုက္ၿပီး ဆက္လက္၍
“ ၀တၳဳထဲမွာ ခ်စ္ဦးညိဳ မိန္းမ ပါလာေတာ့ တို႕ကိုလဲ ဇတ္ေကာင္လုပ္ၿပီး ထည့္ေရးဦးမလားလို႕ ရွာၾကည့္ရ ေသးတယ္ ”
ရွင္မသည္ ကဗ်ာဆရာကေတာ္ပီပီ ၀ကၤ၀ုတၱိလကၤာျဖင့္ ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သိသည္။ သူဆိုလိုတာက ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ၏ ဖေယာင္းတိုင္ႀကီးေတာင္ ၀တၳဳထဲပါေသးတာ ၊ သူ႕လိုမ်က္ႏွာဖံုးရွင္ တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ဘာေၾကာင့္မပါရသနည္းဟု ေမးခြန္းထုတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သူသည္ ဆရာေမာင္ခိုင္မာ၏ “ ရွင္မေရ ” ဆိုေသာ ကဗ်ာစာအုပ္မွ မ်က္ႏွာဖံုးရွင္ ျဖစ္ေနတာကိုး။
“ ကၽြန္ေတာ္လဲ အစ္မကို ထည့္ေရးမလို႕ပါပဲ ။ ဒါေပမယ့္ အစ္မရဲ႕ ေဘာ္ဒီ၀ိတ္နဲ႕ဆိုရင္ က်မ္းေလးမွာစိုးလို႕ ခ်န္ထားခဲ့ရတာပါ။ ဆရာခိုင္ရဲ႕ ရွင္မ ကဗ်ာစာအုပ္ မ်က္ႏွာဖံုးမွာပါတုန္းကေတာင္ ရိုးရိုးဆယ့္ေျခာက္ခ်ိဳး ဆိုက္နဲ႕ မဆန္႕လို႕ ဆယ္ခ်ိဳးဆိုက္ႀကီးေျပာင္းရိုက္ရတယ္ မဟုတ္လား ” ဟု ေျပရာေျပေၾကာင္း ေျပာလိုက္ရ၏။
ထိုစဥ္မွာပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ထိုင္ေနေသာ အိမ္ဦးခန္းေလးသည္ တသိမ့္သိမ့္လႈပ္လာသည္။ အလိုလိုကမွ အသည္းငယ္တတ္ေသာ ဆရာခိုင္မွာ
“ ဟာ..ဟာ လုပ္ၾကပါဦး ၊ ငလ်င္လႈပ္တယ္ထင္တယ္ ”
ဟု သူ႕ရွင္မလက္ကို လွမ္းကိုင္ၿပီး အလန္႕တၾကားေျပလိုက္သည္။ တကယ္ေတာ့ ငလ်င္လႈပ္တာ မဟုတ္ပါ ။ “ လည္ပင္းအထိ ေစာင္ျခံဳထားတဲ့အခါမွာေတာ့ လွေနတုန္းပဲ ” ဟု တင္စားခ်ီးမြန္းခဲ့ဖူးေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ ခ်စ္ဇနီးသည္ ဆရာခိုင့္အတြက္ ႏို႕ေဖ်ာ္ၿပီးလာပို႕ျခင္းသာ ျဖစ္ပါ၏။ ဆရာခိုင္၏ ရွင္မႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ ေလဒီမင္းလူတို႕သည္ ဂ်ပန္နပမ္းသမားႀကီးမ်ား မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေတြ႕ဘိသကဲ့သို႕ တစ္ဦးကို တစ္ဦး အကဲခတ္ၾကၿပီးမွ အသိအမွတ္ျပဳသည့္အၿပံဳးျဖင့္ အျပန္အလွန္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾက၏ ။
ဆရာခိုင္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးကို တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ခပ္သဲ့သဲ့ရယ္၍....
“ ဟင္း...ဟင္း.... မင္းကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္တဲ့အခါက်ရင္ေတာ့ မဂၢဇင္းဆိုက္ ရိုက္ရလိမ့္မယ္ထင္တယ္ ” ဟု ၀ိုက္လက္သီးတစ္လံုးႏွင့္ တံု႕ျပန္လိုက္ေလ၏။
ဆရာခိုင္တို႕ ျပန္သြားၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ အေတြးတစ္ခု ၀င္ေရာက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ၀တၳဳထဲ ထည့္ေရးခဲ့ေသာ ဆရာ ဆရာမ အမ်ားစုမွာ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားျဖစ္၍ ခႏၱီပါရမီႏွင့္ ျပည့္စံုၾကေသာ္လည္း သူတို႕ထဲမွာ စုန္းျပဴးတစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ရွိေကာင္းရွိႏိုင္သည္။
မေတာ္တဆ သူတို႕ထဲမွ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုဇတ္ေကာင္လုပ္ၿပီး မဟုတ္က ဟုတ္ကေတြ ျပန္ေရးလာလွ်င္ ခက္မည္။ျမတ္ဆိုင္တို႕ ၊ တာရာမင္းေ၀တို႕က ယံုရတာမဟုတ္ ။ သူတို႕ဦးေႏွာက္ေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပင္ ေပါက္ကရအေတြးမ်ိဳး ထြက္တတ္သည္။
ဒီလို စဥ္းစားမိေသာအခါ “ မျဖစ္ေခ်ဘူး ၊ သူတို႕ေက်နပ္ေအာင္ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္မွပဲ ” ဆိုၿပီး မိမိကုိယ္ မိမိ ျပန္ႏွိပ္ကြပ္သည့္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကို ေအာက္ပါအတုိင္း ေရးလိုက္ရပါသည္။(ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေရးတာဆိုေတာ့ ဇတ္နာၿပီး သနားေအာင္ၾကည့္လုပ္လို႕ ရတာေပါ့ေလ။)
****......****
ရံုးေတာ္၏ ေနာက္ဖက္ သီးသန္႕ခန္းေလးထဲတြင္ သုခမိန္ႀကီး ေပါင္စိန္သည္ အ၀တ္အစားလဲေနသည္။ သူ၏ ဦးေခါင္းတစ္ဘက္တစ္ခ်က္တြင္ တပ္ဆင္ထားေသာ အင္တာနာႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေနသားတက် ရွိမရွိ မွန္ထဲတြင္ ၾကည့္ေနစဥ္ ရံုးအျပင္ဘက္မွ ဗံုတီးသံမ်ားကို ၾကားလိုက္ရ၏။ ထို႕ေၾကာင့္ေဘးမွာ ရပ္ေနေသာ ကုန္းစြန္းကို ေမးလိုက္သည္။
“ အခု ဗံုတီးေနတာ ဘယ္သူလဲ ”
“မိုးေဇာ္ဗိုလ္ ျဖစ္မွာေပါ့”
“တယ္...ဘာေၾကာင့္ ေပါ့ေပါ့ဆဆေျပာရတာလဲ ၊ ေသခ်ာေအာင္ သြားၾကည့္ ”
သုခမိန္ႀကီးက ေငါက္လိုက္ေတာ့မွ ကုန္စြန္းလည္း ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္သြားသည္။ ခဏအၾကာတြင္ ျပန္၀င္လာၿပီး.....
“ ဟာ ...အမ်ားႀကီးပဲ စာေရးဆရာေတြ ၊ စာေရးဆရာမေတြ ဗံုကို အလုအယက္ တီးေနၾကတာ ၊ ကုမၸဏီဖြင့္ပြဲမွာ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေ၀လို႕ ၀ိုင္းလုေနၾကတဲ့ အတိုင္းပဲ ”
“ သူတို႕က ဘယ္သူ႕ကို တရားစြဲခ်င္လို႕တဲ့လဲ ”
“ ဟို... ေမ်ာက္ညီေနာင္ ေလးေဖာ္ထဲက အငယ္ဆံုးေကာင္ကို တရာစြဲခ်င္လို႕တဲ့ ”
“ ေၾသာ စာေပနယ္ ၊ ရုပ္ရွင္နယ္မွာ ေျခရႈပ္ေနတဲ့ ေမ်ာက္ညီေနာင္ ေလးေဖာ္လား ”
“ ဟုတ္ပါတယ္ ”
“ ကဲ...ဒါဆို က်န္စိန္၀င္းကို တရားခံသြားဖမ္းခိုင္းလိုက္ ၊ ၿပီးရင္ ရံုးဖြင့္မယ္ ”
ေလထန္ဖုန္းတရားရံုးတြင္ လူစံုၿပီ ၊ သုခမိန္ႀကီး ေပါင္စိန္ ၊ ကုန္းစြန္ ၊ က်န္စိန္၀င္း ၊ ၀မ္ခ ၊ မာလတ္ ၊ ေဆြလံု ၊ ေကာက္ဟူ အားလံုးေနရာယူၿပီး ၾကၿပီ ။ သုခမိန္ႀကီးက ေခါင္းညိတ္လိုက္ေသာအခါ သူတို႕ထဲတြင္ အသံအၿပီဆံုး ၊ အျပာဆံုးျဖစ္သည့္ ၀မ္ခက.....
“ ရံုးေတာ္ဖြင့္ၿပီ ” ဟု ေအာ္လိုက္သည္။ (ဤေနရာတြင္ တရုတ္ျပည္သူ႕တရားရွင္ ဇတ္လမ္းတြဲထဲကလို ရံုးအမႈထမ္းမ်ားက “ ၀ူ ...၀ယ္ ” ဟု မေအာ္ၾကပါ ။ သုခမိန္ႀကီးမွာ အားကစား ၀ါသနာပါသူျဖစ္သျဖင့္ ေအာက္ပါအတိုင္း ေအာ္ဖို႕အမိန္႕ထုတ္ထားေသာေၾကာင့္ )
“ ဟာေလ ဟာေလး ဟားေလ ၊ ဟာေလ ဟာေလး ဟာေလး”
“ ကဲ ...တရားလိုေတြကို ဆင့္ေခၚလိုက္ ”
စာေရးဆရာ ၊ ဆရာမမ်ား တန္းစီ၀င္လာၾကသည္။ ေပါင္စိန္ႀကီးကို ဂါရ၀ျပဳၿပီးေနာက္ ေဘးတစ္ဘက္မွာ ကပ္ရပ္ေနလိုက္ၾက၏။
“ တရားခံကုိ ေခၚခဲ့ ”
သုခမိန္ႀကီးက အမိန္႔ေပးလိုက္ေသာအခါ ေမ်ာက္ညီေနာင္ေလးေဖာ္ထဲက အငယ္ဆံုးျဖစ္ေသာ တရားခံ ေမ်ာက္လူကို လက္ေမာင္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ဆီမွ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ၿပီးေခၚလာသည္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ဒူးေထာက္ ခိုင္းလိုက္၏။
“ အခု ရံုးေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ေနတာ ဘယ္သူလဲ ”
ဟုသုခမိန္ႀကီးက ေမးလိုက္၏။ တရားခံကေမာ့ၾကည့္သည္ ။ၿပီးေတာ့ အံ့ၾသသြားသည္။ ထို႕ေနာက္ စပ္ျဖဲၿဖဲ ျဖစ္လာ၏။ သုခမိန္ႀကီးဆိုလို႕ လန္႕ေနတာ လက္စသတ္ေတာ့ ေပါင္စိန္ဆိုတာ အားကစား ေဆာင္းပါးရွင္ ဆရာစိန္မ်ိဳးျမင့္ႀကီးပါလားဟု သိသြားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ၿပီးေတာ့ ရံုးအဖြဲ႕သားေတြက လည္း တစ္ျခားလူေတြ မဟုတ္ ။
ကုန္းစြန္းဆိုတာ ေမာင္ေရႊစြန္ ၊ က်န္စိန္၀င္းဆိုတာ ေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း) ၊ ၀မ္ခဆိုတာ ေပဖူးလႊာ အယ္ဒီတာေဟာင္း ေမာင္သုခ ၊ မာလတ္ဆိုတာ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္၊ ေဆြလံုဆိုတာ ကီ၀ီ၊ ေကာက္ဟူဆိုတာ ေကာက္ႏြယ္(ကေနာင္) အားလံုးေဘာ္ဒါေတြခ်ည္းပါလား ။ ထိုအခါ နည္းနည္း အေၾကာက္ေျပသြားသည္။
“ ေမးေနတာ မၾကားဘူးလား ” ဟု သုခမိန္ႀကီးက ထပ္ေမးသည္။
“ ဟင္...ကိုႀကီးစိန္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူးလား ”
“ ဘာ ကိုႀကီးစိန္လဲ ျပင္ေျပာစမ္း ”
ဘယ္လိုျပင္ေျပာရမွန္း မသိသျဖင့္ ဟိုဒီေၾကာင္ၾကည့္ေနစဥ္.....
ေကာက္ဟူက “ ေပါင္စိန္ႀကီးလို႕ ေခၚရတယ္ ” ဟု ခပ္တိုးတိုးေျပာသည္။ ေသခ်ာစြာ မၾကားရေသာေၾကာင့္ နားစြန္နားဖ်ားျဖင့္ ...
“ ဟုတ္ကဲ့...ဒီလိုရွိပါတယ္ အေပါင္ဆိုင္ႀကီးရယ္ ”
“ တယ္ ၊ လုပ္ျပန္ၿပီ ၊ ေပါင္စိန္ကြ....ေပါင္စိန္ ”
သုခမိန္ႀကီး စိတ္တိုသြားသျဖင့္ တရားခံ လန္႕သြား၏။ စိတ္ေျပေအာင္ ဘယ္လိုဖားရပါ့မလဲ စဥ္းစားရင္းမွ တစ္ခု သတိျပဳမိ၏။ ထုိ႕ေၾကာင့္....
“ ဟာ....ေပါင္စိန္ႀကီး နဖူးမွာ ေဘာက္ဖတ္ႀကီး ကပ္ေနတယ္ ”
ဟု လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္၏။ ေပါင္စိန္ႀကီးသည္ လန္႕ဖ်ပ္ၿပီး နဖူးကို စမ္းလိုက္သည္။ ၿပီးမွ.....
“ ဟာ...ဒါ ဂမၻီရလျခမ္းကြ၊ ဘာမွတ္ေနလဲ ၊ လင္းေရာင္တင္ ကိုယ္တိုင္ စီရင္းေပးထားတာ ”
တကယ္ေတာ့ နဖူးမွာတပ္ရမည့္ လျခမ္းပံုကို ပီေကျဖင့္ ကမန္းကတန္းလုပ္ရေသာေၾကာင့္ မပီမျပင္ ျဖစ္သြားျခင္း ။ သုခမိန္ႀကီသည္ ဣေၿႏၵဆည္လိုက္ၿပီး...
“ ကဲ တရားလိုေတြ ..ဒီေကာင့္ကို ဘာေတြ စြပ္စြဲခ်င္သလဲ ေျပာ ”
ထိုအခါ တရားလိုမ်ားမွာ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဆူညံစြာ ေျပာၾက၏။ ဘာေတြေျပာမွန္း မသိေလာက္ေအာင္ ေရာေထြးေနသျဖင့္.....
“ တိတ္စမ္း ”
ေပါင္စိန္ႀကီးက စားပြဲကို သစ္သားတူႀကီးႏွင့္ ထုလိုက္၏။ ထိုအခါ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဆူညံေနသူမ်ား အသံတိတ္သြားသည္။
(ထိုသစ္သားတူႀကီးမွာ စာေပေလာက ပံုႏွိပ္တိုက္မွ စာစီဖိုမင္ဆရာမ်ားသံုးေသာ ပစၥည္းျဖစ္၏။ ခုခ်ိန္မွာ ကြန္ပ်ဴတာစာစီေခတ္ျဖစ္သျဖင့္ ဒါႀကီးအသံုးမ၀င္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး လႊင့္ပစ္မည့္ဆဲဆဲ ေဆြလံုက ကိုမ်ိဳးညြန္႕ ထံမွ ရမ္တစ္လံုးႏွင့္ လဲၿပီး ယူလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။)
“ ဒီလို တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျပာေနလို႕ ဘယ္ျဖစ္မလဲ ၊ တစ္ေယာက္ခ်င္းေျပာ ၊ ကဲ ... ဟိုဘက္က မ်က္မွန္နဲ႕ ျပဇတ္မင္းသားလိုလူ ေမာင္ေမာင္း စေျပာ...”
သုခမိန္ႀကီးက လူတစ္ေယာက္ကို လက္ညႈိးထိုးရင္းေျပာလိုက္၏။ ထိုသူကား ခ်စ္ဦးညိဳ။ သူသည္ ပါတိတ္ ဟာေ၀ယံရွပ္ႏွင့္ စာေပေဟာေျပာပြဲမွ လက္ေဆာင္ရခဲ့ေသာ ပိုးေယာလံုခ်ည္ ခရမ္းေရာင္ကို ၀တ္ထားသျဖင့္ ျပဇတ္မင္းသားႏွင့္ ပိုတူေနတာအမွန္ပဲ ျဖစ္၏ ။ သူက ေရွ႕ကိုတစ္လွမ္းတိုးၿပီးေနာက္ တရားခံကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္သည္ ။ တရားခံက လက္မကိုေထာင္ၿပီး တစ္စံုတစ္ခု ေမာ့ေသာက္သည့္ ဟန္ လုပ္ျပ၏။ အရက္ျပတ္ပါၿပီ ဆိုၿပီးမွ မိန္းမ မသိေအာင္ ဘီယာခိုးေသာက္သည့္ ကိစၥ ေဖာ္လိုက္ရမလားဟု ၿခိမ္းေျခာက္လိုက္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္၏။ ထို အခါ ခ်စ္ဦးညိဳမွာ ႏႈတ္ဆြံ႕သြားၿပီး....
“ အဲ ...တစ္ကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႕ တရားစြဲဖို႕ မရည္ရြယ္ခဲ့ပါဘူး၊ ဟိုဒင္းက အဲဒီလိုေျပာလို႕... ”
ေယာင္ခ်ာခ်ာလုပ္ေနသျဖင့္ သူ၏ေလဒီက ဗိုက္ေခါက္ကိုဆြဲၿပီး ကားစက္ႏႈိးသလို လွည့္လိုက္ေတာ့မွ.... “ အား....အဲ....ဟုတ္ပါတယ္၊ တရားစြဲမလို႕ပါပဲ၊ ဒီေနရာမွာ တရားဆိုတာဘာလဲ၊ တရားဆိုတာ စကားက လာတာပါ၊စကားဆိုရာမွာလဲ သမိုင္း၀င္တဲ့ စကား၊ သမိုင္းတြင္တဲ့ စကားရယ္လို႕ ရွိပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သမိုင္းမတြင္ ၊ သမိုင္း၀င္ လူတြင္ ပန္းဆယ္မ်ိဳးဆိုတာလို...”
ေလဒီခ်စ္ဦးညိဳက စိတ္မရွည္ေတာ့ဘဲ.....
“ ေတာ္စမ္းပါ၊ ရွင့္ကို ေပၚျပဴလာဂ်ာနယ္မွာ ေဆာင္းပါးေရးခိုင္းေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဖယ္၊ ဖယ္ က်ဳပ္ဘာသာပဲ ေျပာေတာ့မယ္ ” ဆိုၿပီး ဆြဲဖယ္လိုက္သည္။ ခ်စ္ဦးညိဳကလည္း ေနရာမွန္ျဖစ္ေသာ မိန္းမေနာက္သို႕ ရို႕ရို႕ကေလး ဆုတ္သြား၏ ။ ေလဒီခ်စ္ဦးညိဳက ေရွ႕သို႕တိုးလာၿပီးမွ ရုတ္တရက္ ဘာေျပာရမွန္းမသိဘဲ....
“ ကိုႀကီးစိန္ေရ ” ဟု ရုတ္တရက္ ေခၚမိရာ ေပါင္စိန္ႀကီးကလည္း “ ဗ်ိဳ ဗ်ိဳ ဗ်ိဳ ဗ်ိဳ႕ ” ဟု ေယာင္ၿပီး ထူးမိ၏။ ၿပီးမွ ရွက္သြားၿပီး....
“ တယ္အတင့္ရဲေနပါလား ” ဟု ေငါက္လိုက္၏။ ေလဒီ ခ်စ္ဦးညိဳကလည္း
“ ကၽြန္မ အဲဒါ စိတ္စြဲေနလို႕ပါ ” ဟု ေတာင္းပန္လိုက္သည္။
“ ကဲ...ကဲ... မယ္မင္း၊ သူ႕ကို ဘာေၾကာင့္ တရားစြဲခ်င္တာလဲ ေျပာ ”
ေလဒီခ်စ္ဦးညိဳသည္ တရားခံကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး “ သူက ၀တၳဳထဲမွာ ကၽြန္မကို ဖေယာင္းတိုင္ ရွိတ္ႀကီးလို႕ ေရးထားတယ္၊ အဲဒါကို မေက်နပ္ဘူး ”
“ ကဲ ...ေမာင္မင္း ဘာေျပာခ်င္သလဲ ” တရားခံကို ေမးလိုက္ရာ
“ ဟာ ...တကယ္ဆို ဒီလိုအေရးခံရတာ ဂုဏ္ေတာင္ယူသင့္ပါတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ခုခ်ိန္မွာ ဖေယာင္းတိုင္ဆိုတာ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္းမွာ မရွိမျဖစ္ အေရးအႀကီးဆံုး ပစၥည္းပဲ၊ လူတကာၾကားမွာ စူပါစတားျဖစ္ေနတာ ၊ ဆရာခ်စ္နဲ႕ အစ္မဟာ မီးေသြးနဲ႕ ဖေယာင္းတိုင္လို လိုက္ဖက္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာ....”
“ ၾကည့္စမ္း..၊ ထပ္လုပ္ျပန္ၿပီ ၊ ေပါင္စိန္ႀကီးရွင့္...တကယ္ေတာ့ ဖေယာင္းတိုင္ဆိုတာ မီးရွိဳ႕လိုက္တာနဲ႕ စၿပီး ပံုပ်က္ေတာ့တာပဲ ၊ ၾကာေလ အဖုအထစ္ေတြနဲ႕ ရုပ္ဆိုးေလပဲ ”
“ အစ္မ မႀကိဳက္ဘူးဆိုရင္ မီးေခ်ာင္းရွိတ္လို႕ ေျပာင္းေရးေပးပါ့မယ္ ”
“ အမယ္ ဘာထူးလဲ ။ မီးေခ်ာင္းလဲ တစ္ေျဖာင့္တည္းပဲ ”
“ ေတာ္ၾကစမ္း...၊ ၾကာရင္ မီးလံုးရွိတ္တို႕ ၊ ဖန္ေျပာင္းရွိတ္တို႕ ၊ အင္ဗာတာ ရွိတ္တို႕ ျဖစ္ေတာ့မယ္၊ ကဲ ... ခင္ဗ်ားရဲ႕ စြဲခ်က္ကို မွတ္တမ္းတင္ထားမယ္ ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ ေျပာ..”
သုခမိန္ႀကီးက စကားျဖတ္လိုက္ရေတာ့၏။ တရားလို ေနာက္တစ္ေယာက္မွာ မစႏၵာ ျဖစ္၏။ သူ႕ေဘးတြင္ အိမ္ကလူႀကီး ကိုစန္းေမာင္ ကုပ္ကုပ္ေလးရပ္ေနသည္။ သူက အသံတိုးတိုးျဖင့္
“ မိခ်ိဳရာ ဒီငေပါကို အဖက္လုပ္ၿပီး ေျပာမေနစမ္းပါနဲ႕ ”
ဟု တားေသာ္လည္း မစႏၵာက “ အသာေနစမ္းပါ ” ဟု ေျပာရင္း တံေတာင္ႏွင့္တြတ္လိုက္ၿပီး ေရွ႕တိုးရပ္လိုက္၏ ။ ၿပီးေတာ့ “ သုခမိန္ႀကီးရွင့္ ... ဒီေကာင္ေလးဟာ ၀တၳဳထဲမွာ ကၽြန္မတို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံကို ပါပူ၀ါနယူးဂီနီကၽြန္းကို ပို႕မယ္လို႕ ေရးထားပါတယ္။ တစ္ကယ္ေတာ့ အဲဒီကၽြန္းဟာ မီးေတာင္ေပါက္လိုက္၊ မုန္တိုင္းက်ၿပီး ေရလႊမ္းလိုက္ျဖစ္ေနတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေဆြမ်ိဳးနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေတာ့ ကၽြန္မတို႕တကယ္ပဲ ႏိုင္ငံျခား သြားရတယ္မွတ္ၿပီး အိမ္ျပန္လက္ေဆာင္ေတြ လာေတာင္း ေနၾကတယ္၊ ၀တၳဳထဲမွာ အတိအလင္းပါတာဆိုေတာ့ ၿငင္းလို႕လဲ မရဘူး။ မဂၤလာေစ်းက ပစၥည္းေတြ၀ယ္ၿပီး ေပးေနရတယ္၊ ဒါဟာ သူ႕ေၾကာင့္ပဲ....”
ဟု တရားခံကို လက္ညွိဳးထိုးရင္း ေျပာသည္။ တရားခံက “ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့သေဘာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ေရးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ရက္မွာ ကိုစန္းေမာင္နဲ႕ ၿမိဳ႕ထဲမွာေတြ႕ေတာ့ သူက ခုတေလာ မင္းတို႕အစ္မ ေတာ္ေတာ္ “ပဲ” မ်ားေနတယ္၊ ၾကည့္ၿပီး ႏွိပ္လိုက္စမ္းပါ ဆိုလို႕ ”
ကိုစန္းေမာင္က ပ်ာပ်ာသလဲ “ ေဟ့..ေဟ့ေကာင္ ငါ့ကို ဆြဲမထည့္နဲ႕ ” ေျပာေနတုန္း မစႏၵာက သူ႕လူႀကီး ဘက္လွည့္ၿပီး “ ဟင္...ဒါ ရွင့္အၾကံေပါ့ေလ၊ ေက်ာင္းမွာတုန္းက တီစကြဲယားနဲ႕ အရုိက္ခံရတာ မမွတ္ေသး ဘူးလား....ကဲ ” ဆိုၿပီး ကိုစန္းေမာင္၏ နဖူးကို ေဒါင္ခနဲ ေခါက္လိုက္၏။ ကိုစန္းေမာင္ကလည္း နဖူးကိုပြတ္ရင္း
“ ဟာ ... ငါက ပဲမ်ားတယ္ဆိုတာေလာက္သာ ေျပာတာ ၊ ၀တၳဳထဲ ထည့္ေရးခိုင္းတာမွ မဟုတ္ပဲ ” သုခမိန္ႀကီးက စားပြဲကို တစ္ခ်က္ထုၿပီး “ ကဲ ...ေတာ္ေတာ့ ဒါ လင္မယားရန္ျဖစ္ရမယ့္ ေနရာမဟုတ္ဘူး၊ ဒီစြပ္စြဲခ်က္ကို မွတ္ထားမယ္ ၊ ကဲ ...ေနာက္ ဘယ္သူရွိေသးသလဲ ”
ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာ မိန္းကေလးသံုးေယာက္ တန္းစီ၀င္လာၾက၏ ။ စကတ္တိုတို ၾကပ္ၾကပ္ မ်ား၀တ္၍ သားေရလည္ရွည္ ဖိနပ္မ်ားစီးထားၾကသည္။
သုခမိန္ႀကီးက နဖူးေၾကာမ်ားတင္းသြားၿပီး
“ တယ္ ရံုးကိုလာတာ ဒီလို ၀တ္စားလာရသလား၊ မယ္မင္းတို႕က ဘယ္သူေတြလဲ ဘာကိစၥလဲ ”
ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္တူေသာ မိန္ကေလးက ေရွ႕တိုးလာၿပီး
“ကၽြန္မတို႕ ေၾကာ္ၿငာ အစီအစဥ္ေလးတစ္ခု တင္ဆက္ခ်င္လို႕ပါ”
“ ဘာ ၊ ရာရာစစ ဒါေၾကာ္ၿငာရမယ့္ေနရာလား ၊ အခုထြက္သြားၾကစမ္း၊ ဘာေပကပ္ကပ္ လုပ္ေနတာလဲ၊ ၀မ္ခ ၊ မာလတ္ ၊ ေဆြလံု ၊ ေကာက္ဟူ ”
“ရွိ”
“ သူတို႕ကို ဆြဲထုတ္သြားစမ္း”
ထိုစဥ္တြင္ ကုန္းစြန္က သုခမိန္ႀကီး နားနားသို႕ကပ္၍ တိုးတိုးေျပာလိုက္သည္။
“ သုခမိန္ႀကီးခင္ဗ်ား၊ သူတို႕ကို ခြင့္မျပဳလို႕ မျဖစ္ပါဘူး၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အခုကၽြန္ေတာ္တို႕ ၀တ္ထားတဲ့ အ၀တ္အစားေတြဟာ သူတို႕ ကုမၸဏီက ေထာက္ပံ့ထားတာပါ ”
သုခမိန္ႀကီးက ေခါင္းကုတ္လုိက္ၿပီး
“ ခက္တာပဲ ၊ ေၾကာ္ၿငာေတြကလဲ ေနရာတကာမွာပါပဲလား ”
“ ေၾကာ္ၿငာခ်င္လည္း ျမန္ျမန္ေၾကာ္ၿငာ ၊ စီးကရက္နဲ႕ အရက္ဆိုရင္ေတာ့ ခြင့္မျပဳဘူး ”
“ ဟုတ္ကဲ့ပါ ။ ကၽြႏ္မတို႕က အလွကုန္ ေၾကာ္ၿငာမွာပါ။ ကဲ သူငယ္ခ်င္းတို႕ေရ ” ဟု ေခါင္းေဆာင္ မိန္းကေလးက အခ်က္ေပးလိုက္ၿပီး ပရိသတ္ဘက္လွည့္၍
“ ေက်းဇူးျပဳၿပီး နားဆင္ပါရွင္၊ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ ေလးသူစံကုမၸဏီက ႏိုင္ဂ်ီးရီးယား ႏိုင္ငံမွ တိုက္ရိုက္ တင္သြင္းတဲ့ မယ္ကု၀ဏ္တံဆိပ္ အလွကုန္ ပစၥည္းမ်ားကို သံုးစြဲၾကပါစို႕ ေနာ ” ထို႕ေနာက္ မိန္းကေလး သံုးေယာက္တို႕သည္ ေနာက္ေက်ာကို ပိတ္ကန္ခံထားရေသာ ကိုယ္ဟန္အမူအရာျဖင့္ ခါးကေလးေတြ ေကာ့ၿပီး ဟိုဘက္ဒီဘက္ ေခါက္တံု႕ေခါက္ျပန္ ေျပးရင္း
“ ယာယာေယ ကု၀ဏ္ ၊ ကု၀ဏ္၊ ယာယာေယ ” ဟု သီဆိုၿပီး ထြက္သြားၾကေလ၏ ။
“ ေတာ္ေတာ္ရႈပ္တဲ့ဟာေတြ ၊ ကဲ ေနာက္တရားလို တစ္ေယာက္လာခဲ့ ”
ခုတစ္ခါ အလွည့္က်သူကေတာ့ ခင္ျမဇင္ ။ သူ႕ခင္ပြန္း ကိုသန္းအံုးကေတာ့ သေဘာေကာင္းသူ ၊ နားေအး ပါးေအး ေနခ်င္သူျဖစ္သျဖင့္ ပရိသတ္အၾကားမွာပင္ ထိုင္ရင္း သက္ျပင္းတခ်ခ် လုပ္ေန၏။
“ ကဲ...ဘာတင္ျပခ်င္လဲ၊ ေျပာ ”
သုခမိန္ႀကီးက ေမးလိုက္၏။ ခင္ျမဇင္သည္ တရားခံကို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးလိုက္ၿပီး “ သူဟာ ဒီတစ္ခါတည္းမဟုတ္ပါဘူး၊ ဟိုးအရင္ကလည္း ၀တၳဳေတြထဲမွာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပါက္ကရေတြ ေရးခဲ့ပါတယ္။ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ထဲမွာ ကၽြန္မကို ေဆးဘဲဥနဲ႕ တူတယ္လို႕ ေရးတယ္။ ၿပီးေတာ့ အပ်ိဳႀကီးျဖစ္ပါေစလို႕လည္း က်ိန္ဆဲခဲ့ဖူးတယ္ ၊ သူ႕က်ိန္စာေၾကာင့္ ကၽြန္မေတာ္ေတာ္နဲ႕ မစြံတာေပါ့ ။ ေ၀ဒတက္ေခတ္ဦးျမတ္သစ္ ဆီမွာ ယၾတာေခ်လိုက္ေတာ့မွ ကိုသန္းအံုးနဲ႕အဆင္ေျပသြားတာ ၊ ဒါေၾကာင့္ သူ႕ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အေရးယူေပးပါ ”
တရားခံက မ်က္ႏွာငယ္ေလး လွမ္းၾကည့္ၿပီး...
“မခင္ျမဇင္ရာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ တကၠသိုလ္မွာကတည္းက ကဗ်ာတူတူေရးခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ ”
“ ေဟာ အခုမွ သတိရတယ္၊ ေက်ာင္းမွာတုန္းက ပိုက္ဆံအစိတ္ေခ်းထားတာ ျပန္မေပးရေသးဘူး ”
“ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္သံုးဖို႕မဟုတ္ဘူး ၊ တိုးမိုးရဲ႕ ပုဆိုးေပါင္ထားတာ ျပန္ေရြးဖို႕ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းတာလည္း ေရးပါတယ္၊ မခင္ျမဇင္ရဲ႕ ကဗ်ာေတြဟာ လက္ဖ်ားခါေလာက္တယ္လို႕ ခ်ီးက်ဴးခဲ့ဖူးပါ တယ္ခင္ဗ်ာ ”
“ အမယ္ ၊ ဒါေကာ အေကာင္းေရးတာမွ မဟုတ္ဘဲ ၊ လက္ဖ်ားခါေလာက္တယ္ဆိုၿပီး ေနာက္က ကြင္းစကြင္းပိတ္နဲ႕ ေဆးလိပ္မီးကို သြားကိုင္မိလို႕ ဆိုတာ ပါေသးတယ္ မဟုတ္လား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မေက်နပ္ဘူး ၊ မေက်နပ္ဘူး ” ဟု ေျပာၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္လို ေျခေဆာင့္ေန၏။ သုခမိန္ႀကီးက
“ ကဲ ၊ ကဲ ၊ ကေလးမ ေက်နပ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးမယ္၊ ဟုတ္ၿပီလား ၊ ေနာက္...”
သုခမိန္ႀကီး စကားမဆက္ႏိုင္ခင္ ေဆြလံုႏွင့္၀မ္ခတို႕က လူတစ္ေယာက္ကို ခ်ဳပ္ကိုင္၍ ၀င္လာသည္။
“ အေပါက္၀မွာ ေယာင္လည္လည္ လုပ္ေနလို႕ ဆြဲလာခဲ့တာပါ သုခမိန္ႀကီး ”
ထိုသူမွာ ကဗ်ာဆရာ ျမျမင့္မိုရ္ျဖစ္၏ ။ သုခမိန္ႀကီးက
“ ေမာင္မင္း ဘာလုပ္မလို႕လဲ ”
“ ကၽြန္ေတာ္ ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာစိန္႕ေမြးေန႕ အတြက္ မုန္႕ဟင္းခါးေကၽြးေနတယ္ဆိုလို႕ ၀င္လာတာပါ ”
“ မင္းကို ဘယ္သူေျပာတာလဲ ”
“ မင္းသိုက္မြန္ ေျပာတာ ”
“ ဒါေလာက္ေတာင္ ငတ္ႀကီးက်တဲ့ေကာင္နဲ႕ သူမ်ားကို ေခ်ာက္တြန္းခ်င္တဲ့ေကာင္ေတြ ရံုးေတာ္ကို မေထမဲ့ျမင္ျပဳမႈနဲ႕ ဒဏ္ရိုက္ရမယ္ ၊ တစ္ေယာက္ကို ဘီအီးငါးပက္စီ ဒဏ္ေၾကးေပးေစ ”
ျမျမင့္မိုရ္မွာ မရွိေသာ ဆံပင္ကေလးကို ဖြရင္း
“ သြားပါၿပီ ၊ ညေနစာေလးေတာ့ ကုန္ပါၿပီ ” ဟု ညည္းလိုက္ရွာေလ၏။
“ ဘယ္သူ က်န္ေသးလဲ ” ဟု ေမးလိုက္ရာ ခပ္ပိန္ပိန္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ဦး လူၾကားထဲက တိုးထြက္လာၿပီး
“ ကၽြန္မ တိုင္စရာရွိတယ္ ”
“ ခင္ဗ်ားက ဘာတိုင္မလို႕လဲ ေဒၚစိန္ဂြတ္ေထာ္ ” ဟု ေမးလိုက္ရာ ခပ္ပိန္ပိန္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးသည္ ဆတ္ခနဲ ျဖစ္သြားၿပီး
“ ကၽြန္မက စိန္ဂြက္ေထာ္မဟုတ္ဘူး ၊ ေရႊကူေမႏွင္း ”
“ ေအာေအာ ရုတ္တရက္ မမွတ္မိလို႕ပါ ။ ေနစမ္းပါဦး ၊ သူ႕၀တၳဳထဲမွာ ခင္ဗ်ားမွ မပါဘဲ ”
“ ၀တၳဳထဲမွာ မပါေပမယ့္ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြက်ရင္ ကၽြန္မကို အာၿပဲေျခာက္ က်ပ္တင္ထားတာနဲ႕ တူတယ္၊ ဘာညာနဲ႕ ဟင္း သူက်ေတာ့ ငက်ီးေျခာက္ကို ေရနံ သုတ္ထားတဲ့ ပံုစံနဲ႕ ”
“ ခင္ဗ်ားက သူေျပာသေလာက္ေတာ့ မဆိုးပါဘူး ၊ စိုစိုျပည္ျပည္ ရွိသားပဲ ”
ေရႊကူေမႏွင္း ေက်နပ္သြားၿပီး
“ ဟုတ္တယ္ ၊ ကၽြန္မ မနက္တိုင္း ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေနလို႕ ခုလိုအရြယ္တင္ေနတာေပါ့၊ ဒါကို သူက အမနာပ ေျပာတာ တရားသလား ”
“ မွန္ပါတယ္ ၊ ဒီအတြက္ သင့္ေတာ္သလို အေရးယူေပးမယ္ ”
ထိုအခိုက္မွာပင္ အျပင္ဘက္မွ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ အသံမ်ားၾကားရသျဖင့္ သုခမိန္ႀကီးက
“ ဘာျဖစ္တာလဲေဟ့”
ေကာက္ဟူက ေျပး၀င္လာၿပီး
“ သိုင္းသမားတစ္ေယာက္ တရားခံကို ကယ္ထုတ္ဖို႕ ႀကိဳးစားေနတယ္ ”
“ ဟုတ္လား ဒါဆို ”
က်န္စိန္၀င္းဘက္
“ က်န္စိန္၀င္း”
“ရွိ”
“ ေမာင္မင္း အဲဒီသိုင္းသမားကို သြားရွင္းလိုက္စမ္း ”
“ရွိ”
က်န္စိန္၀င္းသည္ ေလထဲတြင္ လႊားခနဲ ၀ဲပ်ံသြားသည္။ ၾကက္ေတာင္ပံခတ္သလို ဖလပ္ဖလပ္ျမည္သြား၏။ သို႕ရာတြင္ တရားရံုးအလယ္ေလာက္မွာပင္ ရပ္တန္႕သြားၿပီး ေလထဲတြင္ တြဲေလာင္းႀကီး ျဖစ္ေန၏။ ခါးမွာခ်ိတ္ထားေသာ စက္သီးႀကိဳး ၿငိသြားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ၀မ္ခ ႏွင့္ မာလတ္ တို႕က စက္သီးႀကိဳးကိုျဖဳတ္၍ ေအာက္ကို ထမ္းခ်ေပးရသည္။ ထို႕ေနာက္သူသည္ အျပင္ကို ဒီအတိုင္းပင္ ေျပးထြက္သား၏။ ခဏၾကာေတာ့ ျပန္၀င္လာသည္။ လက္၀ါးကို လက္သီးႏွင့္ေထာက္၍ အရိုအေသျပဳၿပီး.
“ ဖမ္းလို႕ မမိလိုက္ပါဘူး၊ သူ႕သိုင္းပညာက ေတာ္ေတာ္ အဆင့္ျမင့္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က သူအုတ္နံရံကို လႊားခနဲ ေက်ာ္သြားလိမ္မယ္ဆိုၿပီး အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္ေနတုန္း၊ ေခြးတိုးေပါက္ကေန လွစ္ခနဲ ေလွ်ာထြက္သြားတာပဲ ”
“ ဟုတ္လား၊ ဒါဆိုရင္ နီကိုရဲပဲ ျဖစ္မယ္၊ ေနာက္ထပ္ မေႏွာင့္ယွက္ႏိုင္ေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ သတိထား ေနၾက ၊ ကဲ ”
သုခမိန္ႀကီးက တရားခံဘက္လွည့္၍
“ ေမာင္မင္းအေပၚ စြပ္စြဲထားတာေတြက ေတာ္ေတာ္ခိုင္လံုေနၿပီ၊ ဘာေျပာခ်င္ေသးလဲ ”
“ သူတို႕ သက္သက္မဲ့ မေက်မနပ္ ျဖစ္ၾကတာပါ ၊ တစ္ကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္၀တၳဳဟာ သရုပ္မွန္လြန္းလို႕ ဆရာဇန္ျမင့္ကေတာင္ ေရႊပါးစပ္ ၊ ေငြပါးစပ္ ထဲမွာ ခ်ီးက်ဴးထားပါေသးတယ္ ”
“ အဲဒီလို ခ်ီးက်ဴးမိလို႕ ဇန္ျမင့္တစ္ေယာက္ စာဖတ္ပရိသတ္ ေတာ္ေတာ္ေလ်ာ့သြားတယ္ လို႕ေတာင္ သတင္းၾကားရတယ္ ” ဟု ကုန္းစြန္က ၀င္ေျပာ၏ ။ တရားခံက ဆက္၍
“ တစ္ခုလည္း ရွိပါေသးတယ္၊ အခုလို စာေရးဆရာေတြကို ဇတ္ေကာင္လုပ္ၿပီးေရးတာ ကၽြန္ေတာ္စတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဆရာေသာ္တာေဆြတို႕ ၊ ဆရာသာဂဒိုးတို႕က စခဲ့တာပါ ”
“ ေဟ့...လူႀကီးေတြကို ဆြဲမထည့္နဲ႕ ”
“ ဒီလိုရွိပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က...”
“ တိတ္စမ္း....”
တူႀကီးႏွင့္ စားပြဲကို ထုလိုက္ရာ
“ ဟာေလ ဟာေလ ဟာေလး ”
“ ကဲ ...ဘာမွ ဆက္မေျပာနဲ႕ ၊ အမိန္႕ခ်မယ္၊ ေမာင္မင္းဟာ သူတို႕ဘာသာ ေအးေအးေဆးေဆးေနတဲ့ စာေရးဆရာေတြကို ေနာက္လားေျပာင္လား လုပ္တဲ့အတြက္ အျပစ္ရွိတယ္ ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ေနာက္ကို ေပါက္ကရ မေရးႏိုင္ေအာင္ လက္ကုိျဖစ္ေစ”
“ ဟာ...ခ်မ္းသာေပးပါ သုခမိန္ႀကီးရယ္ ”
“ မရဘူးေဟ့၊ လိပ္ေခါင္းဓားစက္ယူခဲ့ ” ဟု အမိန္႕ေပးလိုက္ေသာအခါ ေမာင္ျမင့္ စာအုပ္ခ်ဳပ္ လုပ္ငန္းမွ ကုလားေလး ေလးေယာက္တို႕သည္ စကၠဴျဖတ္သည့္ ဓားစက္ႀကီးကို မခ်လာၿပီး သုခမိန္ႀကီးကုိ အရုိအေသျပဳရင္း ေခါင္းေဆာင္ ကုလားေလးက
“ ဘယ္လိုျဖတ္ရမွာလဲ ဆရာႀကီး ၊ ကေရာင္းဆယ့္ေျခာက္ခ်ိဳးလား၊ ဖူးစကတ္ ဆယ္ခ်ိဳးလား ”
“ တယ္...စကၠဴျဖတ္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ လူျဖတ္မွာ ၊ ကိုင္း ....ဓားစက္ဖြင့္”
ကုလားေလးက ခလုတ္ကို ႏွိပ္လိုက္၏။ ၿပီးမွ
“ ဖြင့္လို႕မရဘူး ဆရာႀကီး ၊ မီးပ်က္ေနတယ္ ”
“ ဒါဆို မီးစက္ႏႈိး ”
တရားခံက ေတာင္းပန္သည္။
“ သုခမိန္ႀကီးရယ္ လက္ေတာ့ မျဖတ္ပါနဲ႕ ၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဒါေလးနဲ႕ လုပ္စားေနရတာပါ ”
“ ဒါဆိုရင္ ျဖတ္လို႕ ရတဲ့ ဟာကိုျဖတ္ေစ ”
ထုိစဥ္တြင္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္သည္ ငိုႀကီးခ်က္မႏွင့္ ေျပး၀င္လာသည္။ ေစာေစာက စကားမ်ားကို နားစြန္နားဖ်ားၾကားၿပီး
“ ကၽြန္မ ေယာက္်ားကို မျဖတ္ပါနဲ႕ရွင္ ၊ သူ႕မွာ ဒါေလးနဲ႕ပဲ လုပ္စားေနရတာပါ ” ဟု ရမ္းသမ္းေျပာလိုက္ သျဖင့္ သုခမိန္ႀကီးေတာင္ ၿပံဳးမိသလို ျဖစ္သြား၏။ သူက ေမာ့္ၾကည့္ၿပီး
“ ဟင္ ... ကိုႀကီးစိန္ ၊ ေကာင္းၾကပါေလရဲ႕၊ ကၽြန္မတို႕ မဂၤလာေဆာင္တုန္းက ေရခဲမုန္႕ သံုးခြက္ဆင့္စား သြားတာေတာင္ မေထာက္ေတာ့ဘူးလား ”
“ ကေလးမကိုေတာ့ သနားပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင့္ကို ခ်မ္းသာေပးလိုက္ရင္ တရားလိုေတြက ျပႆနာ ရွာလိမ့္မယ္ ၊ ကဲ...အသင့္ျပင္ ”
မာလတ္ႏွင့္ေကာက္ဟူတို႕က တရားခံကို ခ်ဳပ္ကိုင္ၿပီး ဓားစက္ဆီ ဆြဲေခၚသြား၏ ။ သုခမိန္ႀကီးသည္ အခ်က္ေပးရန္အတြက္ ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲဆိုင္မွ ေတာင္းလာေသာ ၀ါးတူကို ေျမွာက္ကိုင္လိုက္စဥ္....
“ ဦးရီးေတာ္ ပ၀မ္ေကြး ၾကြလာတယ္ ”
“ ခ်မ္း ခ်မ္း ” ဆိုေသာ ယကြင္းသံႏွင့္အတူ ဦးရီးေတာ္ ပ၀မ္ေကြးသည္ ကိုယ္ရံေတာ္မ်ား ျဖစ္ၾကေသာ စာကေလး၊ဒကာဆိတ္၊ ဟာက်ဴလီငေပ်ာ့တို႕ႏွင့္အတူ ၾကြခ်ီလာသည္။ ပရိတ္သတ္ႀကီးက ၀မ္ေဆြ႕ ၀မ္ေဆြ႕ ၀မ့္၀မ့္ေဆြ႕ ဟု အရိုအေသျပဳၾက၏။ သုခမိန္ႀကီး ေပါင္စိန္ပင္လွ်င္ စင္ျမင့္ေပၚမွ ဆင္းလာၿပီး ဂါရ၀ျပဳရင္း
“ ဦးရီးေတာ္ ဘာကိစၥမ်ား ရွိလို႕ပါပဲ ”
“ ကိစၥကေတာ့ ”
တရားခံကို လက္ညွိဳးထုိးျပၿပီး
“ သူ႕ကိစၥပဲ ၊ သူဟာ စာေပေၾကာ္ၿငာ စတိတ္ရႈိးဆိုတဲ့ ၀တၳဳကို မလိုတမာစိတ္နဲ႕ ေရးတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ စာေပသမားေတြကို ခ်စ္လို႕ခင္လို႕ ကလူက်ီစယ္တဲ့ သေဘာပါ။ ခုလို ၀တၳဳထဲ ထည့္ေရးလိုက္တဲ့ အတြက္ စာဖတ္သူေတြ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ၾကရလို႕ ကုသိုလ္ေတာင္ ရပါေသးတယ္၊ ပညာရွိအမတ္ႀကီး ဘုိးဘိုးၾကပ္ ကေတာင္ ကၽြႏ္ုပ္နဲ႕ သေဘာခ်င္း တူညီေၾကာင္း သ၀ဏ္လႊာ ပါးလိုက္ပါေသးတယ္ ”
သုခမိန္ႀကီးက ဦးညႊတ္လိုက္ၿပိး
“ ဦးရီးေတာ္ရဲ႕ စကားကို မပယ္ရွား၀ံ့ေၾကာင္းပါ ။ သို႕ေသာ္လည္း သူ႕ကို ဒီအတိုင္း ခႊင့္လႊတ္လို႕ေတာ့ မျဖစ္ဘူး ထင္ပါတယ္ ”
“ ဒါကေတာ့ ဟုတ္တယ္၊ ဒီေကာင္ဟာ ကၽြႏ္ုပ္ကိုေတာင္ ေနာက္လားေျပာင္လား လုပ္ခဲ့ေသးတာပဲ ၊ မွတ္ေလာက္ေအာင္ေတာ့ ဆံုးမရမွေပါ့၊ ကိုင္း ဒီေတာ့ ဒီေကာင့္ကို အူမတက္မခ်င္း ၀ိုင္းၿပီး ကလိထိုးၾကေစ”
ဦးရီးေတာ္ ပ၀မ္ေကြး၏ စကားအဆံုးတြင္ တရားလို ပရိသတ္ႀကီးမွာ “ ဟာေလ ဟာေလး ဟာေလး ” ဟု ေအာ္၍ သူ႕ထက္ငါ အလုအယက္ ကလိထိုးရန္ ၀ိုင္းအံုလာၾကေလေတာ့သည္။
ေယာင္ခ်ာခ်ာလုပ္ေနသျဖင့္ သူ၏ေလဒီက ဗိုက္ေခါက္ကိုဆြဲၿပီး ကားစက္ႏႈိးသလို လွည့္လိုက္ေတာ့မွ.... “ အား....အဲ....ဟုတ္ပါတယ္၊ တရားစြဲမလို႕ပါပဲ၊ ဒီေနရာမွာ တရားဆိုတာဘာလဲ၊ တရားဆိုတာ စကားက လာတာပါ၊စကားဆိုရာမွာလဲ သမိုင္း၀င္တဲ့ စကား၊ သမိုင္းတြင္တဲ့ စကားရယ္လို႕ ရွိပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သမိုင္းမတြင္ ၊ သမိုင္း၀င္ လူတြင္ ပန္းဆယ္မ်ိဳးဆိုတာလို...”
ေလဒီခ်စ္ဦးညိဳက စိတ္မရွည္ေတာ့ဘဲ.....
“ ေတာ္စမ္းပါ၊ ရွင့္ကို ေပၚျပဴလာဂ်ာနယ္မွာ ေဆာင္းပါးေရးခိုင္းေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဖယ္၊ ဖယ္ က်ဳပ္ဘာသာပဲ ေျပာေတာ့မယ္ ” ဆိုၿပီး ဆြဲဖယ္လိုက္သည္။ ခ်စ္ဦးညိဳကလည္း ေနရာမွန္ျဖစ္ေသာ မိန္းမေနာက္သို႕ ရို႕ရို႕ကေလး ဆုတ္သြား၏ ။ ေလဒီခ်စ္ဦးညိဳက ေရွ႕သို႕တိုးလာၿပီးမွ ရုတ္တရက္ ဘာေျပာရမွန္းမသိဘဲ....
“ ကိုႀကီးစိန္ေရ ” ဟု ရုတ္တရက္ ေခၚမိရာ ေပါင္စိန္ႀကီးကလည္း “ ဗ်ိဳ ဗ်ိဳ ဗ်ိဳ ဗ်ိဳ႕ ” ဟု ေယာင္ၿပီး ထူးမိ၏။ ၿပီးမွ ရွက္သြားၿပီး....
“ တယ္အတင့္ရဲေနပါလား ” ဟု ေငါက္လိုက္၏။ ေလဒီ ခ်စ္ဦးညိဳကလည္း
“ ကၽြန္မ အဲဒါ စိတ္စြဲေနလို႕ပါ ” ဟု ေတာင္းပန္လိုက္သည္။
“ ကဲ...ကဲ... မယ္မင္း၊ သူ႕ကို ဘာေၾကာင့္ တရားစြဲခ်င္တာလဲ ေျပာ ”
ေလဒီခ်စ္ဦးညိဳသည္ တရားခံကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး “ သူက ၀တၳဳထဲမွာ ကၽြန္မကို ဖေယာင္းတိုင္ ရွိတ္ႀကီးလို႕ ေရးထားတယ္၊ အဲဒါကို မေက်နပ္ဘူး ”
“ ကဲ ...ေမာင္မင္း ဘာေျပာခ်င္သလဲ ” တရားခံကို ေမးလိုက္ရာ
“ ဟာ ...တကယ္ဆို ဒီလိုအေရးခံရတာ ဂုဏ္ေတာင္ယူသင့္ပါတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ခုခ်ိန္မွာ ဖေယာင္းတိုင္ဆိုတာ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္းမွာ မရွိမျဖစ္ အေရးအႀကီးဆံုး ပစၥည္းပဲ၊ လူတကာၾကားမွာ စူပါစတားျဖစ္ေနတာ ၊ ဆရာခ်စ္နဲ႕ အစ္မဟာ မီးေသြးနဲ႕ ဖေယာင္းတိုင္လို လိုက္ဖက္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာ....”
“ ၾကည့္စမ္း..၊ ထပ္လုပ္ျပန္ၿပီ ၊ ေပါင္စိန္ႀကီးရွင့္...တကယ္ေတာ့ ဖေယာင္းတိုင္ဆိုတာ မီးရွိဳ႕လိုက္တာနဲ႕ စၿပီး ပံုပ်က္ေတာ့တာပဲ ၊ ၾကာေလ အဖုအထစ္ေတြနဲ႕ ရုပ္ဆိုးေလပဲ ”
“ အစ္မ မႀကိဳက္ဘူးဆိုရင္ မီးေခ်ာင္းရွိတ္လို႕ ေျပာင္းေရးေပးပါ့မယ္ ”
“ အမယ္ ဘာထူးလဲ ။ မီးေခ်ာင္းလဲ တစ္ေျဖာင့္တည္းပဲ ”
“ ေတာ္ၾကစမ္း...၊ ၾကာရင္ မီးလံုးရွိတ္တို႕ ၊ ဖန္ေျပာင္းရွိတ္တို႕ ၊ အင္ဗာတာ ရွိတ္တို႕ ျဖစ္ေတာ့မယ္၊ ကဲ ... ခင္ဗ်ားရဲ႕ စြဲခ်က္ကို မွတ္တမ္းတင္ထားမယ္ ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ ေျပာ..”
သုခမိန္ႀကီးက စကားျဖတ္လိုက္ရေတာ့၏။ တရားလို ေနာက္တစ္ေယာက္မွာ မစႏၵာ ျဖစ္၏။ သူ႕ေဘးတြင္ အိမ္ကလူႀကီး ကိုစန္းေမာင္ ကုပ္ကုပ္ေလးရပ္ေနသည္။ သူက အသံတိုးတိုးျဖင့္
“ မိခ်ိဳရာ ဒီငေပါကို အဖက္လုပ္ၿပီး ေျပာမေနစမ္းပါနဲ႕ ”
ဟု တားေသာ္လည္း မစႏၵာက “ အသာေနစမ္းပါ ” ဟု ေျပာရင္း တံေတာင္ႏွင့္တြတ္လိုက္ၿပီး ေရွ႕တိုးရပ္လိုက္၏ ။ ၿပီးေတာ့ “ သုခမိန္ႀကီးရွင့္ ... ဒီေကာင္ေလးဟာ ၀တၳဳထဲမွာ ကၽြန္မတို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံကို ပါပူ၀ါနယူးဂီနီကၽြန္းကို ပို႕မယ္လို႕ ေရးထားပါတယ္။ တစ္ကယ္ေတာ့ အဲဒီကၽြန္းဟာ မီးေတာင္ေပါက္လိုက္၊ မုန္တိုင္းက်ၿပီး ေရလႊမ္းလိုက္ျဖစ္ေနတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေဆြမ်ိဳးနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေတာ့ ကၽြန္မတို႕တကယ္ပဲ ႏိုင္ငံျခား သြားရတယ္မွတ္ၿပီး အိမ္ျပန္လက္ေဆာင္ေတြ လာေတာင္း ေနၾကတယ္၊ ၀တၳဳထဲမွာ အတိအလင္းပါတာဆိုေတာ့ ၿငင္းလို႕လဲ မရဘူး။ မဂၤလာေစ်းက ပစၥည္းေတြ၀ယ္ၿပီး ေပးေနရတယ္၊ ဒါဟာ သူ႕ေၾကာင့္ပဲ....”
ဟု တရားခံကို လက္ညွိဳးထိုးရင္း ေျပာသည္။ တရားခံက “ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့သေဘာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ေရးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ရက္မွာ ကိုစန္းေမာင္နဲ႕ ၿမိဳ႕ထဲမွာေတြ႕ေတာ့ သူက ခုတေလာ မင္းတို႕အစ္မ ေတာ္ေတာ္ “ပဲ” မ်ားေနတယ္၊ ၾကည့္ၿပီး ႏွိပ္လိုက္စမ္းပါ ဆိုလို႕ ”
ကိုစန္းေမာင္က ပ်ာပ်ာသလဲ “ ေဟ့..ေဟ့ေကာင္ ငါ့ကို ဆြဲမထည့္နဲ႕ ” ေျပာေနတုန္း မစႏၵာက သူ႕လူႀကီး ဘက္လွည့္ၿပီး “ ဟင္...ဒါ ရွင့္အၾကံေပါ့ေလ၊ ေက်ာင္းမွာတုန္းက တီစကြဲယားနဲ႕ အရုိက္ခံရတာ မမွတ္ေသး ဘူးလား....ကဲ ” ဆိုၿပီး ကိုစန္းေမာင္၏ နဖူးကို ေဒါင္ခနဲ ေခါက္လိုက္၏။ ကိုစန္းေမာင္ကလည္း နဖူးကိုပြတ္ရင္း
“ ဟာ ... ငါက ပဲမ်ားတယ္ဆိုတာေလာက္သာ ေျပာတာ ၊ ၀တၳဳထဲ ထည့္ေရးခိုင္းတာမွ မဟုတ္ပဲ ” သုခမိန္ႀကီးက စားပြဲကို တစ္ခ်က္ထုၿပီး “ ကဲ ...ေတာ္ေတာ့ ဒါ လင္မယားရန္ျဖစ္ရမယ့္ ေနရာမဟုတ္ဘူး၊ ဒီစြပ္စြဲခ်က္ကို မွတ္ထားမယ္ ၊ ကဲ ...ေနာက္ ဘယ္သူရွိေသးသလဲ ”
ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာ မိန္းကေလးသံုးေယာက္ တန္းစီ၀င္လာၾက၏ ။ စကတ္တိုတို ၾကပ္ၾကပ္ မ်ား၀တ္၍ သားေရလည္ရွည္ ဖိနပ္မ်ားစီးထားၾကသည္။
သုခမိန္ႀကီးက နဖူးေၾကာမ်ားတင္းသြားၿပီး
“ တယ္ ရံုးကိုလာတာ ဒီလို ၀တ္စားလာရသလား၊ မယ္မင္းတို႕က ဘယ္သူေတြလဲ ဘာကိစၥလဲ ”
ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္တူေသာ မိန္ကေလးက ေရွ႕တိုးလာၿပီး
“ကၽြန္မတို႕ ေၾကာ္ၿငာ အစီအစဥ္ေလးတစ္ခု တင္ဆက္ခ်င္လို႕ပါ”
“ ဘာ ၊ ရာရာစစ ဒါေၾကာ္ၿငာရမယ့္ေနရာလား ၊ အခုထြက္သြားၾကစမ္း၊ ဘာေပကပ္ကပ္ လုပ္ေနတာလဲ၊ ၀မ္ခ ၊ မာလတ္ ၊ ေဆြလံု ၊ ေကာက္ဟူ ”
“ရွိ”
“ သူတို႕ကို ဆြဲထုတ္သြားစမ္း”
ထိုစဥ္တြင္ ကုန္းစြန္က သုခမိန္ႀကီး နားနားသို႕ကပ္၍ တိုးတိုးေျပာလိုက္သည္။
“ သုခမိန္ႀကီးခင္ဗ်ား၊ သူတို႕ကို ခြင့္မျပဳလို႕ မျဖစ္ပါဘူး၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အခုကၽြန္ေတာ္တို႕ ၀တ္ထားတဲ့ အ၀တ္အစားေတြဟာ သူတို႕ ကုမၸဏီက ေထာက္ပံ့ထားတာပါ ”
သုခမိန္ႀကီးက ေခါင္းကုတ္လုိက္ၿပီး
“ ခက္တာပဲ ၊ ေၾကာ္ၿငာေတြကလဲ ေနရာတကာမွာပါပဲလား ”
“ ေၾကာ္ၿငာခ်င္လည္း ျမန္ျမန္ေၾကာ္ၿငာ ၊ စီးကရက္နဲ႕ အရက္ဆိုရင္ေတာ့ ခြင့္မျပဳဘူး ”
“ ဟုတ္ကဲ့ပါ ။ ကၽြႏ္မတို႕က အလွကုန္ ေၾကာ္ၿငာမွာပါ။ ကဲ သူငယ္ခ်င္းတို႕ေရ ” ဟု ေခါင္းေဆာင္ မိန္းကေလးက အခ်က္ေပးလိုက္ၿပီး ပရိသတ္ဘက္လွည့္၍
“ ေက်းဇူးျပဳၿပီး နားဆင္ပါရွင္၊ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ ေလးသူစံကုမၸဏီက ႏိုင္ဂ်ီးရီးယား ႏိုင္ငံမွ တိုက္ရိုက္ တင္သြင္းတဲ့ မယ္ကု၀ဏ္တံဆိပ္ အလွကုန္ ပစၥည္းမ်ားကို သံုးစြဲၾကပါစို႕ ေနာ ” ထို႕ေနာက္ မိန္းကေလး သံုးေယာက္တို႕သည္ ေနာက္ေက်ာကို ပိတ္ကန္ခံထားရေသာ ကိုယ္ဟန္အမူအရာျဖင့္ ခါးကေလးေတြ ေကာ့ၿပီး ဟိုဘက္ဒီဘက္ ေခါက္တံု႕ေခါက္ျပန္ ေျပးရင္း
“ ယာယာေယ ကု၀ဏ္ ၊ ကု၀ဏ္၊ ယာယာေယ ” ဟု သီဆိုၿပီး ထြက္သြားၾကေလ၏ ။
“ ေတာ္ေတာ္ရႈပ္တဲ့ဟာေတြ ၊ ကဲ ေနာက္တရားလို တစ္ေယာက္လာခဲ့ ”
ခုတစ္ခါ အလွည့္က်သူကေတာ့ ခင္ျမဇင္ ။ သူ႕ခင္ပြန္း ကိုသန္းအံုးကေတာ့ သေဘာေကာင္းသူ ၊ နားေအး ပါးေအး ေနခ်င္သူျဖစ္သျဖင့္ ပရိသတ္အၾကားမွာပင္ ထိုင္ရင္း သက္ျပင္းတခ်ခ် လုပ္ေန၏။
“ ကဲ...ဘာတင္ျပခ်င္လဲ၊ ေျပာ ”
သုခမိန္ႀကီးက ေမးလိုက္၏။ ခင္ျမဇင္သည္ တရားခံကို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးလိုက္ၿပီး “ သူဟာ ဒီတစ္ခါတည္းမဟုတ္ပါဘူး၊ ဟိုးအရင္ကလည္း ၀တၳဳေတြထဲမွာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပါက္ကရေတြ ေရးခဲ့ပါတယ္။ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ထဲမွာ ကၽြန္မကို ေဆးဘဲဥနဲ႕ တူတယ္လို႕ ေရးတယ္။ ၿပီးေတာ့ အပ်ိဳႀကီးျဖစ္ပါေစလို႕လည္း က်ိန္ဆဲခဲ့ဖူးတယ္ ၊ သူ႕က်ိန္စာေၾကာင့္ ကၽြန္မေတာ္ေတာ္နဲ႕ မစြံတာေပါ့ ။ ေ၀ဒတက္ေခတ္ဦးျမတ္သစ္ ဆီမွာ ယၾတာေခ်လိုက္ေတာ့မွ ကိုသန္းအံုးနဲ႕အဆင္ေျပသြားတာ ၊ ဒါေၾကာင့္ သူ႕ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အေရးယူေပးပါ ”
တရားခံက မ်က္ႏွာငယ္ေလး လွမ္းၾကည့္ၿပီး...
“မခင္ျမဇင္ရာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ တကၠသိုလ္မွာကတည္းက ကဗ်ာတူတူေရးခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ ”
“ ေဟာ အခုမွ သတိရတယ္၊ ေက်ာင္းမွာတုန္းက ပိုက္ဆံအစိတ္ေခ်းထားတာ ျပန္မေပးရေသးဘူး ”
“ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္သံုးဖို႕မဟုတ္ဘူး ၊ တိုးမိုးရဲ႕ ပုဆိုးေပါင္ထားတာ ျပန္ေရြးဖို႕ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းတာလည္း ေရးပါတယ္၊ မခင္ျမဇင္ရဲ႕ ကဗ်ာေတြဟာ လက္ဖ်ားခါေလာက္တယ္လို႕ ခ်ီးက်ဴးခဲ့ဖူးပါ တယ္ခင္ဗ်ာ ”
“ အမယ္ ၊ ဒါေကာ အေကာင္းေရးတာမွ မဟုတ္ဘဲ ၊ လက္ဖ်ားခါေလာက္တယ္ဆိုၿပီး ေနာက္က ကြင္းစကြင္းပိတ္နဲ႕ ေဆးလိပ္မီးကို သြားကိုင္မိလို႕ ဆိုတာ ပါေသးတယ္ မဟုတ္လား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မေက်နပ္ဘူး ၊ မေက်နပ္ဘူး ” ဟု ေျပာၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္လို ေျခေဆာင့္ေန၏။ သုခမိန္ႀကီးက
“ ကဲ ၊ ကဲ ၊ ကေလးမ ေက်နပ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးမယ္၊ ဟုတ္ၿပီလား ၊ ေနာက္...”
သုခမိန္ႀကီး စကားမဆက္ႏိုင္ခင္ ေဆြလံုႏွင့္၀မ္ခတို႕က လူတစ္ေယာက္ကို ခ်ဳပ္ကိုင္၍ ၀င္လာသည္။
“ အေပါက္၀မွာ ေယာင္လည္လည္ လုပ္ေနလို႕ ဆြဲလာခဲ့တာပါ သုခမိန္ႀကီး ”
ထိုသူမွာ ကဗ်ာဆရာ ျမျမင့္မိုရ္ျဖစ္၏ ။ သုခမိန္ႀကီးက
“ ေမာင္မင္း ဘာလုပ္မလို႕လဲ ”
“ ကၽြန္ေတာ္ ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာစိန္႕ေမြးေန႕ အတြက္ မုန္႕ဟင္းခါးေကၽြးေနတယ္ဆိုလို႕ ၀င္လာတာပါ ”
“ မင္းကို ဘယ္သူေျပာတာလဲ ”
“ မင္းသိုက္မြန္ ေျပာတာ ”
“ ဒါေလာက္ေတာင္ ငတ္ႀကီးက်တဲ့ေကာင္နဲ႕ သူမ်ားကို ေခ်ာက္တြန္းခ်င္တဲ့ေကာင္ေတြ ရံုးေတာ္ကို မေထမဲ့ျမင္ျပဳမႈနဲ႕ ဒဏ္ရိုက္ရမယ္ ၊ တစ္ေယာက္ကို ဘီအီးငါးပက္စီ ဒဏ္ေၾကးေပးေစ ”
ျမျမင့္မိုရ္မွာ မရွိေသာ ဆံပင္ကေလးကို ဖြရင္း
“ သြားပါၿပီ ၊ ညေနစာေလးေတာ့ ကုန္ပါၿပီ ” ဟု ညည္းလိုက္ရွာေလ၏။
“ ဘယ္သူ က်န္ေသးလဲ ” ဟု ေမးလိုက္ရာ ခပ္ပိန္ပိန္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ဦး လူၾကားထဲက တိုးထြက္လာၿပီး
“ ကၽြန္မ တိုင္စရာရွိတယ္ ”
“ ခင္ဗ်ားက ဘာတိုင္မလို႕လဲ ေဒၚစိန္ဂြတ္ေထာ္ ” ဟု ေမးလိုက္ရာ ခပ္ပိန္ပိန္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးသည္ ဆတ္ခနဲ ျဖစ္သြားၿပီး
“ ကၽြန္မက စိန္ဂြက္ေထာ္မဟုတ္ဘူး ၊ ေရႊကူေမႏွင္း ”
“ ေအာေအာ ရုတ္တရက္ မမွတ္မိလို႕ပါ ။ ေနစမ္းပါဦး ၊ သူ႕၀တၳဳထဲမွာ ခင္ဗ်ားမွ မပါဘဲ ”
“ ၀တၳဳထဲမွာ မပါေပမယ့္ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြက်ရင္ ကၽြန္မကို အာၿပဲေျခာက္ က်ပ္တင္ထားတာနဲ႕ တူတယ္၊ ဘာညာနဲ႕ ဟင္း သူက်ေတာ့ ငက်ီးေျခာက္ကို ေရနံ သုတ္ထားတဲ့ ပံုစံနဲ႕ ”
“ ခင္ဗ်ားက သူေျပာသေလာက္ေတာ့ မဆိုးပါဘူး ၊ စိုစိုျပည္ျပည္ ရွိသားပဲ ”
ေရႊကူေမႏွင္း ေက်နပ္သြားၿပီး
“ ဟုတ္တယ္ ၊ ကၽြန္မ မနက္တိုင္း ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေနလို႕ ခုလိုအရြယ္တင္ေနတာေပါ့၊ ဒါကို သူက အမနာပ ေျပာတာ တရားသလား ”
“ မွန္ပါတယ္ ၊ ဒီအတြက္ သင့္ေတာ္သလို အေရးယူေပးမယ္ ”
ထိုအခိုက္မွာပင္ အျပင္ဘက္မွ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ အသံမ်ားၾကားရသျဖင့္ သုခမိန္ႀကီးက
“ ဘာျဖစ္တာလဲေဟ့”
ေကာက္ဟူက ေျပး၀င္လာၿပီး
“ သိုင္းသမားတစ္ေယာက္ တရားခံကို ကယ္ထုတ္ဖို႕ ႀကိဳးစားေနတယ္ ”
“ ဟုတ္လား ဒါဆို ”
က်န္စိန္၀င္းဘက္
“ က်န္စိန္၀င္း”
“ရွိ”
“ ေမာင္မင္း အဲဒီသိုင္းသမားကို သြားရွင္းလိုက္စမ္း ”
“ရွိ”
က်န္စိန္၀င္းသည္ ေလထဲတြင္ လႊားခနဲ ၀ဲပ်ံသြားသည္။ ၾကက္ေတာင္ပံခတ္သလို ဖလပ္ဖလပ္ျမည္သြား၏။ သို႕ရာတြင္ တရားရံုးအလယ္ေလာက္မွာပင္ ရပ္တန္႕သြားၿပီး ေလထဲတြင္ တြဲေလာင္းႀကီး ျဖစ္ေန၏။ ခါးမွာခ်ိတ္ထားေသာ စက္သီးႀကိဳး ၿငိသြားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ၀မ္ခ ႏွင့္ မာလတ္ တို႕က စက္သီးႀကိဳးကိုျဖဳတ္၍ ေအာက္ကို ထမ္းခ်ေပးရသည္။ ထို႕ေနာက္သူသည္ အျပင္ကို ဒီအတိုင္းပင္ ေျပးထြက္သား၏။ ခဏၾကာေတာ့ ျပန္၀င္လာသည္။ လက္၀ါးကို လက္သီးႏွင့္ေထာက္၍ အရိုအေသျပဳၿပီး.
“ ဖမ္းလို႕ မမိလိုက္ပါဘူး၊ သူ႕သိုင္းပညာက ေတာ္ေတာ္ အဆင့္ျမင့္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က သူအုတ္နံရံကို လႊားခနဲ ေက်ာ္သြားလိမ္မယ္ဆိုၿပီး အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္ေနတုန္း၊ ေခြးတိုးေပါက္ကေန လွစ္ခနဲ ေလွ်ာထြက္သြားတာပဲ ”
“ ဟုတ္လား၊ ဒါဆိုရင္ နီကိုရဲပဲ ျဖစ္မယ္၊ ေနာက္ထပ္ မေႏွာင့္ယွက္ႏိုင္ေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ သတိထား ေနၾက ၊ ကဲ ”
သုခမိန္ႀကီးက တရားခံဘက္လွည့္၍
“ ေမာင္မင္းအေပၚ စြပ္စြဲထားတာေတြက ေတာ္ေတာ္ခိုင္လံုေနၿပီ၊ ဘာေျပာခ်င္ေသးလဲ ”
“ သူတို႕ သက္သက္မဲ့ မေက်မနပ္ ျဖစ္ၾကတာပါ ၊ တစ္ကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္၀တၳဳဟာ သရုပ္မွန္လြန္းလို႕ ဆရာဇန္ျမင့္ကေတာင္ ေရႊပါးစပ္ ၊ ေငြပါးစပ္ ထဲမွာ ခ်ီးက်ဴးထားပါေသးတယ္ ”
“ အဲဒီလို ခ်ီးက်ဴးမိလို႕ ဇန္ျမင့္တစ္ေယာက္ စာဖတ္ပရိသတ္ ေတာ္ေတာ္ေလ်ာ့သြားတယ္ လို႕ေတာင္ သတင္းၾကားရတယ္ ” ဟု ကုန္းစြန္က ၀င္ေျပာ၏ ။ တရားခံက ဆက္၍
“ တစ္ခုလည္း ရွိပါေသးတယ္၊ အခုလို စာေရးဆရာေတြကို ဇတ္ေကာင္လုပ္ၿပီးေရးတာ ကၽြန္ေတာ္စတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဆရာေသာ္တာေဆြတို႕ ၊ ဆရာသာဂဒိုးတို႕က စခဲ့တာပါ ”
“ ေဟ့...လူႀကီးေတြကို ဆြဲမထည့္နဲ႕ ”
“ ဒီလိုရွိပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က...”
“ တိတ္စမ္း....”
တူႀကီးႏွင့္ စားပြဲကို ထုလိုက္ရာ
“ ဟာေလ ဟာေလ ဟာေလး ”
“ ကဲ ...ဘာမွ ဆက္မေျပာနဲ႕ ၊ အမိန္႕ခ်မယ္၊ ေမာင္မင္းဟာ သူတို႕ဘာသာ ေအးေအးေဆးေဆးေနတဲ့ စာေရးဆရာေတြကို ေနာက္လားေျပာင္လား လုပ္တဲ့အတြက္ အျပစ္ရွိတယ္ ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ေနာက္ကို ေပါက္ကရ မေရးႏိုင္ေအာင္ လက္ကုိျဖစ္ေစ”
“ ဟာ...ခ်မ္းသာေပးပါ သုခမိန္ႀကီးရယ္ ”
“ မရဘူးေဟ့၊ လိပ္ေခါင္းဓားစက္ယူခဲ့ ” ဟု အမိန္႕ေပးလိုက္ေသာအခါ ေမာင္ျမင့္ စာအုပ္ခ်ဳပ္ လုပ္ငန္းမွ ကုလားေလး ေလးေယာက္တို႕သည္ စကၠဴျဖတ္သည့္ ဓားစက္ႀကီးကို မခ်လာၿပီး သုခမိန္ႀကီးကုိ အရုိအေသျပဳရင္း ေခါင္းေဆာင္ ကုလားေလးက
“ ဘယ္လိုျဖတ္ရမွာလဲ ဆရာႀကီး ၊ ကေရာင္းဆယ့္ေျခာက္ခ်ိဳးလား၊ ဖူးစကတ္ ဆယ္ခ်ိဳးလား ”
“ တယ္...စကၠဴျဖတ္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ လူျဖတ္မွာ ၊ ကိုင္း ....ဓားစက္ဖြင့္”
ကုလားေလးက ခလုတ္ကို ႏွိပ္လိုက္၏။ ၿပီးမွ
“ ဖြင့္လို႕မရဘူး ဆရာႀကီး ၊ မီးပ်က္ေနတယ္ ”
“ ဒါဆို မီးစက္ႏႈိး ”
တရားခံက ေတာင္းပန္သည္။
“ သုခမိန္ႀကီးရယ္ လက္ေတာ့ မျဖတ္ပါနဲ႕ ၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဒါေလးနဲ႕ လုပ္စားေနရတာပါ ”
“ ဒါဆိုရင္ ျဖတ္လို႕ ရတဲ့ ဟာကိုျဖတ္ေစ ”
ထုိစဥ္တြင္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္သည္ ငိုႀကီးခ်က္မႏွင့္ ေျပး၀င္လာသည္။ ေစာေစာက စကားမ်ားကို နားစြန္နားဖ်ားၾကားၿပီး
“ ကၽြန္မ ေယာက္်ားကို မျဖတ္ပါနဲ႕ရွင္ ၊ သူ႕မွာ ဒါေလးနဲ႕ပဲ လုပ္စားေနရတာပါ ” ဟု ရမ္းသမ္းေျပာလိုက္ သျဖင့္ သုခမိန္ႀကီးေတာင္ ၿပံဳးမိသလို ျဖစ္သြား၏။ သူက ေမာ့္ၾကည့္ၿပီး
“ ဟင္ ... ကိုႀကီးစိန္ ၊ ေကာင္းၾကပါေလရဲ႕၊ ကၽြန္မတို႕ မဂၤလာေဆာင္တုန္းက ေရခဲမုန္႕ သံုးခြက္ဆင့္စား သြားတာေတာင္ မေထာက္ေတာ့ဘူးလား ”
“ ကေလးမကိုေတာ့ သနားပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင့္ကို ခ်မ္းသာေပးလိုက္ရင္ တရားလိုေတြက ျပႆနာ ရွာလိမ့္မယ္ ၊ ကဲ...အသင့္ျပင္ ”
မာလတ္ႏွင့္ေကာက္ဟူတို႕က တရားခံကို ခ်ဳပ္ကိုင္ၿပီး ဓားစက္ဆီ ဆြဲေခၚသြား၏ ။ သုခမိန္ႀကီးသည္ အခ်က္ေပးရန္အတြက္ ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲဆိုင္မွ ေတာင္းလာေသာ ၀ါးတူကို ေျမွာက္ကိုင္လိုက္စဥ္....
“ ဦးရီးေတာ္ ပ၀မ္ေကြး ၾကြလာတယ္ ”
“ ခ်မ္း ခ်မ္း ” ဆိုေသာ ယကြင္းသံႏွင့္အတူ ဦးရီးေတာ္ ပ၀မ္ေကြးသည္ ကိုယ္ရံေတာ္မ်ား ျဖစ္ၾကေသာ စာကေလး၊ဒကာဆိတ္၊ ဟာက်ဴလီငေပ်ာ့တို႕ႏွင့္အတူ ၾကြခ်ီလာသည္။ ပရိတ္သတ္ႀကီးက ၀မ္ေဆြ႕ ၀မ္ေဆြ႕ ၀မ့္၀မ့္ေဆြ႕ ဟု အရိုအေသျပဳၾက၏။ သုခမိန္ႀကီး ေပါင္စိန္ပင္လွ်င္ စင္ျမင့္ေပၚမွ ဆင္းလာၿပီး ဂါရ၀ျပဳရင္း
“ ဦးရီးေတာ္ ဘာကိစၥမ်ား ရွိလို႕ပါပဲ ”
“ ကိစၥကေတာ့ ”
တရားခံကို လက္ညွိဳးထုိးျပၿပီး
“ သူ႕ကိစၥပဲ ၊ သူဟာ စာေပေၾကာ္ၿငာ စတိတ္ရႈိးဆိုတဲ့ ၀တၳဳကို မလိုတမာစိတ္နဲ႕ ေရးတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ စာေပသမားေတြကို ခ်စ္လို႕ခင္လို႕ ကလူက်ီစယ္တဲ့ သေဘာပါ။ ခုလို ၀တၳဳထဲ ထည့္ေရးလိုက္တဲ့ အတြက္ စာဖတ္သူေတြ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ၾကရလို႕ ကုသိုလ္ေတာင္ ရပါေသးတယ္၊ ပညာရွိအမတ္ႀကီး ဘုိးဘိုးၾကပ္ ကေတာင္ ကၽြႏ္ုပ္နဲ႕ သေဘာခ်င္း တူညီေၾကာင္း သ၀ဏ္လႊာ ပါးလိုက္ပါေသးတယ္ ”
သုခမိန္ႀကီးက ဦးညႊတ္လိုက္ၿပိး
“ ဦးရီးေတာ္ရဲ႕ စကားကို မပယ္ရွား၀ံ့ေၾကာင္းပါ ။ သို႕ေသာ္လည္း သူ႕ကို ဒီအတိုင္း ခႊင့္လႊတ္လို႕ေတာ့ မျဖစ္ဘူး ထင္ပါတယ္ ”
“ ဒါကေတာ့ ဟုတ္တယ္၊ ဒီေကာင္ဟာ ကၽြႏ္ုပ္ကိုေတာင္ ေနာက္လားေျပာင္လား လုပ္ခဲ့ေသးတာပဲ ၊ မွတ္ေလာက္ေအာင္ေတာ့ ဆံုးမရမွေပါ့၊ ကိုင္း ဒီေတာ့ ဒီေကာင့္ကို အူမတက္မခ်င္း ၀ိုင္းၿပီး ကလိထိုးၾကေစ”
ဦးရီးေတာ္ ပ၀မ္ေကြး၏ စကားအဆံုးတြင္ တရားလို ပရိသတ္ႀကီးမွာ “ ဟာေလ ဟာေလး ဟာေလး ” ဟု ေအာ္၍ သူ႕ထက္ငါ အလုအယက္ ကလိထိုးရန္ ၀ိုင္းအံုလာၾကေလေတာ့သည္။
မင္းလူ
(ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ ရယ္စရာမဂၢဇင္း၊ ဇန္န၀ါရီလ ၁၉၉၉)
4 comments:
;) ေက်းဇူးသယ္ရင္း ငါက မင္းလူ ပရိသတ္ သူ႕စာေတြဖတ္ရင္ အသက္ရွည္တယ္လို႕ ခံစားရတယ္ ။
အရမ္းၾကိဳက္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ဟာသအေတြး သေရာ္စာေလးေပါ႔။
ခင္ရတဲ႔ ဘေလာ႔ဂါ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာင္မွ အဲဒီလို လုပ္ျပီး ေရးဖို႔ စဥ္းစားမိပါေသးရဲ႕။ စဥ္းစားမိတဲ႔ အတိုင္းပဲ အၾကိမ္ၾကိမ္ ပ်က္သြားပါရဲ႕။
ေတာ္ပါေသးရဲ႕ . . . အခုေတာ႔ မေရးမိတာလို႔ ေအာက္ေမ႔မိပါတယ္။
မွ်ေ၀ေပးတာေၾကာင့္ ဖတ္မိတာပါ...
ရွဲ႔ရွဲ႔..း))
က်န္းမာပါေစမဂၤလာပါ
ဖတ္စရာေတြကလည္းတယ္မ်ားပါလားကရို ့-
Post a Comment
ဒီကေန႕ ဘြဲ႕ရၿပီး မနက္ျဖန္ စာမဖတ္လွ်င္ သန္ဘက္ခါ စာမတတ္ျဖစ္သြားမည္။