သူ႕မယား ငါ့မယား အခန္း(၈)

အခန္း (၈)

တစ္ေန႕သ၌ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ထမင္းစားေနခိုက္တြင္ သူငယ္တစ္ေယာက္ အိမ္ေရွ႕သို႕ေရာက္လာၿပီး ကိုျမႀကီးကို တီးတိုးစကားေျပာေလ၏။

ကိုျမႀကီးလည္း ခဏမွ်စဥ္းစားၿပီး ထမင္းကို သုတ္သုတ္စား၍ လိုက္သြားေလ၏။ မယ္မႈန္သည္ကား ဘယ္လို အေၾကာင္းမ်ား ျဖစ္ပါလိမ့္မလဲဟု စဥ္းစားၿပီး တစ္ေအာင့္ေလာက္ ၾကာေသာအခါလိုက္၍ သြားေလ၏။

သို႕ရာတြင္ အိမ္တစ္အိမ္သို႕ ေရာက္လွ်င္ ေနာက္ေဖးႏြားတင္းကုပ္၌ ေစာင္ကေလးကို ဦးေခါင္းထက္မွာ တင္၍ ထားေသား မိန္းမညစ္ထပ္ထပ္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာ၍ ေနသည္ကို ျမင္ရသျဖင့္ ေဒါထလ်က္ ထဘီကို တိုတိုျပင္၍ ၄င္းတို႕ရွိရာသို႕သြားရာ စကားေျပာ၍ေနသာ မိန္းမမွာ အျခားမဟုတ္ မယ္စံျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရွိရေလ၏။

ထိုအခါ မယ္မႈန္သည္ ေဒါသျဖစ္လ်က္ မယ္မႈန္ကို ၾကည့္ကာ..........

“ညည္း ဘာလာရႈပ္သလဲ၊ ဘာကိစၥ လာသလဲ” ဟု ေမးေလ၏။

ထိုအခါ ေမာင္ျမက ထုိင္ရာမွ ထၿပီး

“သည္းခံ မယ္မႈန္ ၊ ငါလည္း ဘာမွ မသိဘူး၊ အခုမွ ေတြ႕တာပဲ၊ ေမးေမးျမန္းျမန္း စံုစံုစမ္းစမ္း လုပ္မွေပါ့၊ ငါသာ ပဓာနပါ မယ္မႈန္ရယ္”

မယ္စံမွာ မ်ားစြာ ညစ္ေပညွိဳးငယ္လ်က္ ေနသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။

မယ္စံသည္ မယ္မႈန္အား တစ္စံုတစ္ရာ ျပန္၍ မေျပာဘဲ မ်က္ႏွာကို ေအာက္ခ်ကာ မ်က္ရည္မ်ားကိုသာ သုတ္ေလ၏။

“ေျပာစမ္းပါဦး ၊ ညည္း ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ၊ ညည္း ေယာက္်ားေရာ ” ဟု ပထမအသံေလာက္ မျပင္းထန္ေသာ အသံႏွင့္ ေျပာေလ၏။

“မေျပာပါရေစနဲ႕ မယ္မႈန္ရယ္၊ ကၽြန္မကိုသာ ၾကည့္ပါေတာ့။ ကၽြန္မ ေစ်းေရာင္းလို႕ ရသမွ်ေငြကေလးေတြနဲ႕ ေစ်းအျပန္မွာ ခ်က္ေကၽြးရေသးတယ္ေတာ့ ၊ ရတဲ့ အထဲက ဆိုင္ကေလးတစ္ခု ဖြင့္မယ္လို႕ စုထားတဲ့ ေငြကေလး အစုစု ဆယ္ငါးက်ပ္ေလာက္ရွိတယ္ ၊ ကၽြန္မ ေမြ႕ရာထဲ ထည့္ခ်ဳပ္ထားတယ္၊ အဲဒါ အကုန္ တိတ္တိတ္ ေဖါက္ယူၿပီး ႏြားပြဲသြားေလာင္းပစ္ လို႕ ကုန္တယ္ေတာ့ ၊ ဒါနဲ႕ က်ဳပ္က မေတာ္ေၾကာင္းေျပာတယ္၊ ေျပာရမလားဆိုၿပီး ရိုက္တယ္ ၊ ဖေနာင့္နဲ႕ ေပါက္တယ္။ ေက်ာကုန္းကိုသာ ၾကည့္ပါေတာ့၊ ၿပီးေတာ့ ႏွင္ပစ္တယ္ ” ဟု ေျပာကာ ေက်ာကိုလွန္ျပရာ ႏြားႀကိမ္လံုးႏွင့္ရိုက္ေသာ ဒဏ္ရာ အရွိဳးႀကီးမ်ားကို ျမင္ရသျဖင့္ မယ္မႈန္ မွာ သနားၿပီး.......

“ညည္းကံပဲ၊ ငါေတာ့ ကံေကာင္းလို႕ ၀ဋ္ကၽြတ္လာခဲ့တယ္ ၊ အခု ညည္း ဘယ္ကို သြားမလို႕လဲ”

“ဘယ္ကိုမွ သြားစရာလည္း မရွိဘူး၊ မမႈန္ သေဘာထားႀကီးမယ္ဆိုရင္ မမႈန္တုိ႕ဆီမွာ အခိုင္းအေစပဲ ျဖစ္ၿပီး ေနပါရေစေတာ့ ၊ ကၽြန္မေတာ့ အားကိုးၿပီး လာတာပဲ”

မယ္မႈန္ႏွင့္ ေမာင္ျမသည္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကို တစ္ေယာက္ ၾကည့္လ်က္ စဥ္းစားေနၾကေလ၏။ မ်ားစြာ ကရုဏာ သက္ပံုလည္း ရၾကေလ၏။

မႈန္ ။ ။ “ ရွင္ ဘယ့္ႏွယ္ သေဘာရသလဲ ၊ ဒီလူဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေကာင္းမွာ မဟုတ္ဘူး ”

ျမ ။ ။ “ မင္း ဘယ့္ႏွယ္သေဘာရသလဲ ၊ ဒီတစ္ခါ လာရင္ ငါ့ဓားနဲ႕ ဧကန္ေတြ႕ေတာ့မွာပဲ ”

ေမာင္ျမသည္ ၀ါးျခမ္းဓားကို တကယ့္ဓား မွတ္ထင္သူတို႕အား ၄င္းတို႕ အထင္ႏွင့္ညီေအာင္ ေျပာရအားႀကီး သျဖင့္ မိမိကိုယ္တိုင္ စိတ္၌ပင္ ငေၾကာင္ကို တကယ္ ဓားႏွင့္ခုတ္၍ သတ္ရန္ လိုက္ဖူးသကဲ့သို႕ စိတ္၌ အထင္ေရာက္၍ ေနေလ၏။

စံ ။ ။ “ ကၽြန္မေတာ့ မျပန္ေတာ့ဘူး၊ ေျခနဲ႕ကန္ရင္ ေျခဖက္ရေတာ့ မွာပဲ။ မမႈန္မွ မကယ္ရင္ ကၽြန္မ ေရထဲ ဆင္းေသမယ္ ၊ ဒီအေကာင့္ဆီေတာ့ ျပန္မသြားဘူး ”

မယ္မႈန္မွာ သနားလြယ္ေသာ မိန္းမျဖစ္ရာ ေမာင္ျမကို ယံုၾကည္စိတ္ခ်သျဖင့္ တစ္ေၾကာင္း ၊ နီးစပ္၍ တစ္စံုတစ္ရာ ျဖစ္လွ်င္လည္း ေယာက္်ားေကာင္းေမာင္းမ တစ္ေထာင္ဆိုသည့္ စကားလို မယားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ တင့္တင့္တယ္တယ္ ေနၾကသူေတြ ေလာကမွာ အမ်ားႀကီးရွိသည္ကို စဥ္းစားမိသျဖင့္ တစ္ေၾကာင္း ၊ ငါ့လင္ကို သူခိုးတာဟာ ငါ့အစား သူ၀င္ၿပီး ၀ဋ္ခံရွာတာပဲ ဟု စဥ္းစားကာ ေက်းဇူးကို ရွာတတ္ေသာ စိတ္ေၾကာင့္ လည္းေကာင္း......

“ ဘယ့္ႏွယ္ သေဘာရသလဲ ကိုျမ ၊ ရွင့္သေဘာအရသာ စီမံေပေတာ့ ။ က်ဳပ္ ဘာမွ မကန္႕ကြက္ဘူး ” ဟု ေျပာေလ၏။

“ ဘယ္ေျပာတတ္ မလဲဟယ္ ၊ မင္းပဲ ၾကည့္ၿပီး စီမံပါ ။ ဒါထက္ နင့္လင္က လာၿပီး ေႏွာင့္ယွက္ဦးမွာလား ”

“ သူ လာေႏွာင့္ယွက္မွာကို ကိုျမက ေၾကာက္ရေသး သလား၊ သင္းဟာ တစ္ကယ့္ေနရာက်ေတာ့ အစြမ္းအစ ရွိတဲ့ အေကာင္ မဟုတ္ပါဘူး၊ သားမယားကို ေစာ္ကားဖို႕ တတ္တယ္။ အရင္တစ္ခါ ရွင္ဓားနဲ႕ လိုက္လို႕ ေျပးခဲ့ရၿပီ မဟုတ္လား ”

“ အင္း ..... သည္တုန္းက သူ ကံကေလး အေတာ္ ေကာင္းသြားတယ္ ”

“ အခုလည္း မလာ၀ံေတာ့ပါဘူး ။ စိတ္သာခ်ပါ ” ဟု မယ္စံက ေျပာေလ၏။

မႈန္ ။ ။ “ ကိုင္း ....ထ .....ထ ... သြားမယ္၊ အိမ္ကိုပဲလိုက္ခဲ့ ။ ေၾသာ္ ... ဒုကၡ၊ ဒုကၡ၊ လင္ဆိုးမယား တစ္ဖားဖား ဆိုတာ တယ္မွန္တာပဲ ။ ညည္းက မိုက္တာကိုး ။ ဒါေပမယ့္ ညည္းမိုက္တာကို ေက်းဇူးတင္လို႕ ညည္းကို ငါလက္ခံတာ သိလား။ ညည္း ေကာင္းေကာင္းေနမလား ”

“ကၽြန္မ သိပါၿပီ၊ ေသဖူးမွ ပ်ဥ္ဖိုးနားလည္ေရာေပါ့ မမႈန္ရယ္ ၊ ေရွ႕မ်က္ႏွာ ေနာက္ထားၿပီး လာရတာပါ ၊ ဆင္မ်က္ႏွာ ဆိတ္မၾကည့္၀ံ့သလိုပါပဲ ”

ေမာင္ျမ သြားႏွင့္ၿပီး ျဖစ္ေလ၏။

“ညည္း ငါ့ေယာက္်ားကိုမ်ား ျပန္ခိုးမယ္ ၾကံသလား၊ ဒါေတာ ့ခ်မ္းသာေပးပါေအ ”

“ မေတာ္တာ မမႈန္ရယ္ ၊ ဒီလို လုပ္ေတာ့ အိမ္ေပၚက ကန္ခ်လိုက္တာေပါ့ ”

“ ကန္လည္း မခ်ပါဘူးေအ ၊ ငါ့ကံေပါ့... ငါ သေဘာေကာင္းလို႕ ခံရရင္လည္း ခံရေရာေပါ့ ။ ငါေတာ့ သေဘာထား ႀကီးပါတယ္ ”

အတန္ၾကာလွ်င္ အိမ္ကို ေရာက္ၾကေလရာ.. မယ္စံမွာ မ်က္ႏွာကေလး ငယ္ငယ္ႏွင့္ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ သလို ျဖစ္၍ ေနေလ၏။ မယ္မႈန္က အက်ႌ လံုခ်ည္အသစ္မ်ားကို ထုတ္၍ေပး ေလ၏။ သူငယ္ ႏွစ္ေယာက္ သည္ကား မယ္စံကို ျမင္ေသာအခါ အံ့ၾသ၍ ေနၾကေလ၏။

အငယ္ေကာင္ကေလးက အမႈန္အနားကို ကပ္ကာ.....

“ ေမေမ သူ ဒီကိုလာရင္ ေမေမ ေဖေဖ့ဆီျပန္ရေတာ့ မွာေပါ့ေနာ္ ” ဟု ေျပာေလ၏ ။

မႈန္ ။ ။ “ အသာေနပါကြယ္ ၊ မင္းတို႕ နားမလည္ပါဘူး ” ဟု ေျပာလိုက္ ရေလ၏။










အခန္း..... (၉) အား မၾကာမီ ဆက္လက္ကူးယူ ေဖၚျပပါမည္.....။