စာေပေၾကာ္ၿငာ စတိတ္ရႈိးပြဲေတာ္

စာေပေၾကာ္ၿငာ စတိတ္ရႈိးပြဲေတာ္

ရုပ္ျမင္သံၾကားမွာ လာလာေနေသာ ေၾကာ္ၿငာေတြကိုသာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ၾကည့္မိလွ်င္ ျမန္မာလူမ်ိဳး ဆိုသည္မွာ ေခါင္းကေလးေလွ်ာ္လိုက္ ၊သနပ္ခါးေလး မိတ္ကပ္ေလးလိမ္းလိုက္၊အခ်ိဳရည္ေလး ေသာက္လိုက္ အားေဆးေလးမွီ၀ဲလိုက္ ၊ ေကာ္ဖီမစ္ေလး ေသာက္လိုက္၊ ေရႊကေလး၀ယ္လိုက္ႏွင့္ ေနတတ္ေသာ လူမ်ိဳးဟု ထင္ၾကေပလိမ့္မည္။

ေၾကာ္ၿငာေတြကလည္း ဒါေတြခ်ည္းပဲကိုး။ ဒါေတာင္ ဘီယာ၊ အရက္ႏွင့္ စီးကရက္ ေၾကာ္ၿငာေတြကို ၾကပ္ၾကပ္ မတ္မတ္ လုပ္လုိက္ေပလို႕ေပါ့။ ဒါမွ မဟုတ္လို႕ကေတာ့ ျမန္မာဆိုတာ ဘီယာေလး ၊ အရက္ေလး တျမျမ စီးကရက္ေလး တဖြာဖြာ ေနတတ္သူမ်ားဟု သတ္မွတ္ခံရမွာ ေသခ်ာသည္။

ျမန္မာတို႕သည္ စာအလြန္ဖတ္ေသာ လူမ်ိဳးဟု အထင္ႀကီးခံရဖို႕ အလားအလာေတာ့ သိပ္မရွိလွပါ။ အေၾကာင္းမွာ ရုပ္ျမင္သံၾကားတြင္ စာအုပ္ေၾကာ္ၿငာ မပါသေလာက္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္၏။

တစ္လ တစ္ခါ၊ ႏွစ္ခါေလာက္ေတာ့ ရွားရွားပါးပါး ေတြ႕ရတတ္သည္။ သို႕ရာတြင္ စာအုပ္ေၾကာ္ၿငာဆိုတာ က သူမ်ားေတြလို အခ်ိန္အၾကာၾကီးယူၿပီး ေၾကာ္ၿငာႏိုင္တာမဟုတ္။ စကၠန္႕အနည္းငယ္ အတြင္းမွာ အျမန္ တက္သုတ္ႏွင္ရျခင္း ျဖစ္၏။ ေနာက္ခံစကားေျပာကိုလည္း ဖြဲ႕ဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႕ မလုပ္ႏိုင္ရွာ။ ဘယ္သူ၏ ဘာ၀တၳဳ ၊ ဘယ္စာအုပ္တိုက္က ထြက္ေနပါၿပီ ဆိုတာေလာက္ကို ေနာက္မွ ရန္သူလုိက္လာဘိသကဲ့သို႕ အေမာတေကာ ေျပာရသည္။ ေလသံကလည္း ရပ္ကြက္ထဲ ျဖတ္ေျပးရင္း “ မီးဗ်ိဳ႕၊ မီးေလာင္ေနၿပီ” ဟု ေအာ္သြားသည့္ ပံုစံမ်ိဳး။

ဒါေတာင္ အေရာင္းရဆံုး စာရင္း၀င္ စာေရးဆရာမ်ား၏ စာအုပ္မ်ားသာ ခုလိုေၾကာ္ၿငာႏိုင္သည္။ ေတာ္ရံု တန္ရံု ဆရာဆိုလွ်င္ေတာ့ သတင္းစားမွာ ေၾကာ္ၿငာတာေတာင္ စာအုပ္ထြက္ခ်ိန္အမွီ ေၾကာ္ၿငာပါဖို႕ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳးစားၾကရရွာသည္။

ရုပ္ျမင္သံၾကားမွ အျခားကုန္ပစၥည္းေတြ အၾကီးအက်ယ္ေၾကၿငာ ေနၾကတာၾကည့္ၿပီး အားက်မိ၏။ ငါ့တို႕ စာအုပ္ေတြလည္း ဒီလိုေၾကာ္ၿငာႏိုင္ရင္ ေကာင္းမွာပဲ ဟု ေတြးမိ၏။ ဒါကလည္း ေ၀းပါေသးသည္။

ဒီေတာ့ တစ္ခုစဥ္းစားမိ၏။ ကိုယ့္ဘာသာ ေၾကာ္ၿငာစင္ျမင့္ တစ္ခုလုပ္ၿပီး စာအုပ္ေတြ ေၾကာ္ၿငာလွ်င္ မေကာင္းဘူးလား။ ေကာင္းသည္။ သို႕ရာတြင္ ဘယ္သူက စပြန္ဆာလုပ္ၿပီး ေငြထုတ္ေပးမွာလဲ။ လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ဖုိ႕မလြယ္။ ထိုအခါ စာေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖၚၾကည့္သည္။ ဤသို႕ျဖင့္ စာေပနယ္မွ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကို ဇတ္ေဆာင္မ်ား အျဖစ္ ဖန္တီးၿပီး ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ေရးလိုက္ရပါသည္။ (ေၾကာ္ၿငာေပးသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပဳစုေကၽြးေမြးလိုၾကပါလွ်င္လည္း အျမန္ ဆက္သြယ္ႏိုင္ပါသည္။ ဦးရာလူစနစ္ျဖင့္ လက္ခံပါမည္။)

“စာေပေၾကာ္ၿငာ စတိတ္ရႈိးႀကီး”

စာေပ၀ါသနာရွင္မ်ားအတြက္ အထူးအစီအစဥ္ ။ ေလထန္ကုန္းမီဒီယာ အင္တာပရိုက္စ္မွ တင္ဆက္သည္။ စာေရးဆရာ၊ စာေရးဆရာမမ်ား ကိုယ္တိုင္စင္ျမင့္ေပၚတက္၍ ေၾကာ္ၿငာသီခ်င္းမ်ားကို ဆိုၾကမည္။ ေပ်ာ္ၾကမည္။ တစ္သက္မွာ တစ္ခါသာ ၾကံဳရမည့္ ပြဲေတာ္ႀကီး။ ႀကိဳတင္လက္မွတ္မ်ား ေရာင္းခ်ေနပါၿပီ။ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ ၃၀ က်ပ္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အႏွံ႕ ေၾကာ္ၿငာေတြ လိုက္ကပ္ထားသည္။ ထိုင္ခံုေပါင္း ေျခာက္ရာအတြက္ လက္မွတ္မ်ား ရိုက္ႏွိပ္ေရာင္းခ်ရာ ပြဲလုပ္ဖို႕ သံုးရက္ေလာက္လိုသည့္ ေန႕အထိ လက္မွတ္အေစာင္ တစ္ရာေက်ာ္ေက်ာ္ သာ ေရာင္းရ၏။ စီစဥ္သူမ်ားစိတ္ပူၾကရၿပီ။ စာေရးဆရာေတြကို ဒီေလာက္စိတ္၀င္စားမႈ နည္းကုန္ၾကၿပီ လားဟု စိုးရိမ္သြားၾကသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ၾကံမိၾကံရာ ၾကံၾက၏။

လက္မွတ္၀ယ္ထားေသာ ပရိတ္သတ္မ်ားကို ကံစမ္းမဲေမာက္ေပးမည္။ မဲေပါက္သူကို စာေရးဆရာမ မစႏၵာ ႏွင့္အတူ ပါပူ၀ါ နယူးဂီနီကၽြန္းသုိ႕ အပန္းေျဖခရီး စရိတ္ၿငိမ္း ပို႕ေပးမည္ဟု ေၾကာ္ၿငာလိုက္၏။

မစႏၵာဆိုတာ အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ။ ျဖဴသလား ၊ မဲသလား မသိပါ။ ပါပူ၀ါ နယူးဂီနီကၽြန္း ဘယ္နားမွာ ရွိမွန္းမသိေသာ္လည္း ႏိုင္ငံျခားဆိုတာႏွင့္ပင္ လက္မွတ္ေတြ ၿပိဳက္ခနဲ ကုန္ရံုမက ေမွာင္ခိုေတာင္ ျဖစ္သြားေလ၏။

*** *** ***

စတိတ္ရႈိး က်င္းပမည့္ေန႕သို႕ ေရာက္လာသည္။ပရိတ္သတ္မ်ားလည္း တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာၾက၏။ ခန္းမ၏ အျပင္ဘက္မွာလည္း ေစ်းဆိုင္ခန္းမ်ားႏွင့္ စည္စည္ကားကား ရွိေလ၏။ စာေပေလာက စာအုပ္တိုက္က ေတာင္ အထူးစာအုပ္ဆိုင္ လာဖြင့္ေသးသည္။

“ေရႊပြဲလာ ပရိတ္သတ္မ်ားခင္ဗ်ာ အခမ္းအနား စတင္ေတာ့မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သတ္မွတ္ထားေသာ ေနရာမ်ားမွာ ၀င္ေရာက္ေနရာယူၾကဖို႕ ပန္ၾကားအပ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား”

အခမ္းအနားမႈးအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္သူ ျမတ္ခိုင္၏အသံ ထြက္ေပၚလာသည္။ ျမတ္ခိုင္သည္ အခမ္းအနားမႈး လုပ္ရမည္ျဖစ္၍ သားသားနားနား ၀တ္စားျပင္ဆင္လာ၏။ တစ္ခုပဲ ျပႆနာရွိ၏။ သူသည္ေၾကာ္ၿငာ ရိုက္ဖို႕ ကိစၥတစ္ခုေၾကာင့္ တစ္ေန႕လံုးအလုပ္မ်ားေနခဲ့ရ၏။ ညေနေစာင္းမွ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္။ စတိတ္ရိႈးသြားဖို႕ ေနာက္က်မည္စိုး၍ ကတိုက္ကရိုက္ ျပင္ဆင္ရသည္။ ထိုအခါ မ်က္ႏွာလိမ္းရမည့္ အသားျဖဴေဆးႏွင့္ ေခါင္းလိမ္းဆီခရင္မ္ကို ေနရာလြဲမွားၿပီး လိမ္းလိုက္မိ၏။ ထို႕ေၾကာင့္ ဆံပင္ေတြက ျဖဴသြားၿပီး မ်က္ႏွာက ပိတုန္းေရာင္ေတာက္သြားသည္။ ျပန္ျပင္ဖို႕ အခ်ိန္မရေတာ့သျဖင့္ ဒီအတိုင္းပင္ ထြက္လာခဲ့ရသည္။ ေရးေဖာ္ေရးဖက္ေတြကေတာ့ ျမတ္ခိုင္တို႕ကေတာ့ ထူးထူးျခားျခား လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ၿပီ ဟု ခ်ီးက်ဴးၾကေလသည္။

ျမတ္ခိုင္သည္ စင္ေပၚတက္လာၿပီး

“ေရႊပြဲလာ ဧည့္ပရိတ္သတ္မ်ားခင္ဗ်ား၊ အခုခ်ိန္ကစၿပီး ေၾကာ္ၿငာ စတိတ္ရိႈး စင္တင္ပြဲႀကီးကို စတင္ဖြင့္လွစ္ လိုက္ပါၿပီ ခင္ဗ်ား”

လက္ခုပ္သံေတြ ထြက္ေပၚလာသည္။

“ဒီပြဲႀကီးဟာဆိုရင္ အင္မတန္ထူးျခားတဲ့ ပြဲႀကီးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပရိတ္သတ္မ်ား ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ စဲြလမ္းခဲ့ၾက တဲ့ စာေရးဆရာ၊ ဆရာမမ်ား ကိုယ္တိုင္ စင္ေပၚတက္ၿပီး ေဖ်ာ္ေျဖၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္သက္မွာ တစ္ခါ ဆိုသလို ၾကံုေတာင့္ၾကံဳခဲ ျဖစ္ရာတာမို႕ အားပါးတရ ရႈစားေတာ္မူၾကပါ ခင္ဗ်ား။ အခု ပထမဆံုး မဏာမ မိတ္ဆက္အေနနဲ႕ ေဖ်ာ္ေျဖမွာကေတာ့ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ ရယ္စရာ မဂၢဇင္း အဖြဲ႕သားမ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား.....................”

လက္ခုပ္သံ ၿဖိဳးၿဖိဳးေျဖာက္ေျဖာက္ႏွင့္ အတူ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာမွ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ မာလတ္၊ တာ၀န္ခံ အယ္ဒီတာ ေကာက္ႏြယ္(ကေနာင္) ႏွင့္ အဖြဲ႕သားမ်ား စင္ေပၚတက္လာၾကသည္။

သူတို႕သည္ တီရွပ္အျဖဴေရာင္ ႏွင့္ အ၀ါေရာင္ ေဘာင္းဘီမ်ား ၀တ္ထားၾက၏။ တီရွပ္ေပၚမွာ ရယ္ေမာေန သည့္ မ်က္ႏွာဖံုးပံုကို ရိုက္ႏွိပ္ထား၏ ။ ၀မ္းတူးသရီးဖိုးဟု အခ်က္ေပးလိုက္ေသာအခါ ဘာမွန္းမသိေသာ အကတစ္မ်ိဳးကို တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္စီ မညီမညာကရင္း သံျပိဳင္ဆိုသည္။

“ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ ... ရွားလားလာလာလာ သင္မွန္မွန္ ဖတ္ပါကြယ္..... ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ ရွာလာလာလာ ရယ္စရာေတြ မ်ိဳးစံုတယ္”

ၾကည့္ရႈေနေသာ ပရိတ္သတ္က “ ဟင္း ရယ္စရာ မဂၢဇင္းအဖြဲ႕တဲ့ကြာ၊ တစ္ေယာက္မွလည္း ရယ္စရာ ရုပ္မေပါက္ဘူး.....။ ဟို အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ လူရဲ႕မ်က္ႏွာက ပုပ္သိုးသိုးနဲ႕... တာ၀န္ခံ အယ္ဒီတာက လည္းႏႈတ္ခမ္းေမႊးနဲ႕......သူႀကီးသား လူမိုက္ရုပ္မ်ိဳး” ဟု ေ၀ဖန္ၾကေလသည္။

သူတို႕အုပ္စု ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းႏွင့္ ဆင္းသြားၾကၿပီးေနာက္ အခမ္းအနားမႈးျမတ္ခိုင္ စင္ေပၚတက္လာျပန္ သည္။

“ေရႊပြဲလာ ဧည့္ပရိတ္သတ္မ်ား ခင္ဗ်ား၊ အခု ဆက္လက္ၿပီး တင္ဆက္မယ့္ သူကေတာ့ သရုပ္မွန္ ၀တၳဳမ်ား ျဖင့္ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာမွ ခင္ျမဇင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား”

တကယ္ေတာ့ ခင္ျမဇင္မွာ ခုလို လူၾကားသူၾကား ထြက္ေလ့မရွိ၊ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ေနာက္ပိုင္း စာေရးက်ဲ ေနသျဖင့္ “ ဒီအတိုင္းဆိုရင္ ပရိတ္သတ္နဲ႕ စိမ္းသြားလိမ့္မယ္၊ စာမေရးျဖစ္ရင္ေတာင္ အခုလိုပြဲမ်ိဳးမွာ တက္ၿပီး ပရိတ္သတ္နဲ႕ ထိေတြ႕မွျဖစ္မယ္” ဟု စီစဥ္သူမ်ားက ေစတနာႏွင့္ အၾကံေပးသလို လုပ္ၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္ ေသာေၾကာင့္ စင္ေပၚတက္လာရရွာျခင္း ျဖစ္၏။

သူသည္ စင္ေပၚေရာက္ေသာအခါ ေခါင္းႀကီးငံု႕ၿပီး ရွက္ေနေသးသည္။ ေနာက္ခံတီးလံုး စေသာအခါ သူမဆိုပဲ ေနလို႕မရေတာ့....

“ပါရာရာ ရာရာဘံု... ပါရာရာ ရာရာဘံု.. ပါရာရာ ရာရာ အရြယ္စံုဖတ္တယ္၊ ခင္ျမဇင္ ၀တၳဳေတြလည္း..... လူငယ္ေတြ ႀကိဳက္ၾကတာပဲ... ေ၀ဖန္သူမ်ားလည္း ႀကိဳက္တဲ့ ခင္ျမဇင္.... အေရးအသားလည္း ေကာင္းပါတယ္....ၾကာတာေလးလဲ ခြင့္လႊတ္ပါကြယ္၊ အခ်ိန္ယူကာ အေကာင္းဆံုးေရးတဲ့ ခင္ျမဇင္ ဘံု... ပါရာရာ ရာရာဘံု... ပါရာရာ ရာရာဘံု”

ဆိုလို႕ၿပီးသြားေသာ္လည္း ပရိတ္သတ္က ငိုင္ၿပီး ၿငိမ္ေနၾကသည္။ သူ႕ခင္ပြန္း ကိုသန္းအုန္းက အရင္ဆံုး လက္ခုပ္တီးၿပီး ခ်ဴလိုက္ေတာ့မွ ပရိတ္သတ္ေတြ လက္ခုပ္လိုက္တီးၾကေလ၏။

“အခုတစ္ခါ အလွည့္က်သူကေတာ့ မၾကာခင္ အခ်ိန္ကေလးကမွ အဲယားမႏၱေလး ေလယာဥ္နဲ႕ ဆိုက္ေရာက္ လာခဲ့တဲ့ ဆရာကံခၽြန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား”

အခမ္းအနားမႈးက ေၾကၿငာသည္။ အမွန္ေတာ့ ကံခၽြန္သည္ ေလယာဥ္ႏွင့္လာခဲ့ျခင္းမဟုတ္။ အက္စ္အီး အျမန္ရထား အထက္တန္းတြဲ၏ ေလွကားေခ်ာင္မွာ ခိုကပ္လိုက္လာခဲ့ရျခင္းသာ ျဖစ္၏။ လူအထင္ႀကီး ေအာင္ ေျမွာက္ပင့္ေၾကညာလိုက္ျခင္းပင္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကံခၽြန္ကေတာ့ မ်က္မွန္ကေလး တ၀င့္၀င့္လုပ္ရင္း စင္ျမင့္ေပၚကို ခပ္တည္တည္ တက္လာသည္။ ပရိတ္သတ္ဘက္လွည့္၍ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ႏႈတ္ဆက္၏။ ထုိ႕ေနာက္ သူ၏ပင္ကိုဟန္ ျဖစ္ေသာ ဗိုက္ပူပူကေလးကို ေရွ႕သို႕ပစ္၍ပစ္၍ လႈပ္ရင္း..

“ပန္ .. ပန္..ပန္...ပန္..ပန္၊ ပန္ပန္ ပန္ပန္းပန္ ကံခၽြန္ ကာတြန္းဆြဲလို႕ ေအာင္ျမင္၊ ကံခၽြန္ ၀တၳဳေရးလဲ ေအာင္ျမင္၊ ကံခၽြန္ ၾကံဳရာ အကုန္လုပ္လိုက္ခ်င္...ေရႊမန္းရဲ႕ သခင္ ...ဗိုေမာင္ ..ပန္ ..ပန္ .. ပန္..ပန္းပန္”

“ ဟာ..ဘယ့္ႏွယ္ ဗိုေမာင္ဆိုတာႀကီးက ပါလာရတာလဲကြ”

ဟု ပရိတ္သတ္ထဲမွ အသံထြက္လာ၏။ ကံခၽြန္က သြားေလးၿဖီး၍ လက္အုပ္ခ်ီလုိက္ၿပီး

“အခြင့္အေရးရတုန္း ကၽြန္ေတာ့္ညီအတြက္ပါ ထည့္ေၾကာ္ၿငာ လိုက္ရတာပါ ခင္ဗ်ာ”

ဟုေျပာၿပီး အျမန္ဆင္းေျပးသြားသည္။

ေနာက္ထပ္အလွည့္က်သူ ခ်စ္ဦးညိဳျဖစ္သည္။ သူကေတာ့ ဇတ္သဘင္ႏွင့္ ပတ္သက္ေနသျဖင့္ ႏွစ္ပါးသြား ပံုစံ လုပ္လာသည္။ တစ္ခုပဲရွိ၏။ သူႏွင့္တြဲဖို႕ မင္းသမီးရွာလို႕မရျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ သူႏွင့္ခင္ေသာ ဇတ္ မင္းသမီးေတြကလည္း ဇတ္နားထားၾကတာ ၾကာေတာ့ ၀တုတ္ႀကီးေတြျဖစ္သူျဖစ္၊ အိမ္ေထာင္က်သူက်၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ “ကၽြန္မတို႕ စင္ေပၚျပန္မတက္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး ဆရာရယ္” ဟု အလိမၼာႏွင့္ ၿငင္းလႊတ္ ၾကသည္။

တကယ့္ ေၾကာ္ၿငာမင္းသမီးေတြက်ေတာ့လည္း သရုပ္ေဆာင္ခ သိန္းႏွင့္ခ်ီ ေတာင္းေနသျဖင့္ အနားေတာင္ မကပ္ႏိုင္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရရာဆြဲမွ ပဲဆိုၿပီး သူ႕အိမ္က ေလဒီႀကီးကိုပဲ စည္းရံုးရေတာ့ သည္။ေျပာရမွာ ေတာ္ေတာ္ခက္မည္ ထင္ထားေသာ္လည္း တကယ္တမ္းက်ေတာ့ တစ္ခါပဲ ေမးရ ေသးသည္။ “ေစာေစာက ေျပာပါလား ၊ တကတည္း သူမ်ားေတြ ေလွ်ာက္ရွာေနရေသးတယ္” ဟု ဆိုေလ၏။

တစ္ခုပဲ ရွိ၏။ ေလဒီခ်စ္ဦးညိဳမွာ အသက္အရြယ္ကေလး နည္းနည္းရလာၿပီ ျဖစ္၍ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္က ဖေယာင္းတိုင္ရွိပ္ ျဖစ္ခ်င္ေနၿပီ။ ဒီေတာ့ ဂ်ိန္းေဖာင္ဒါ၏ စာအုပ္ဖတ္ၿပီး ႏွစ္ပတ္အတြင္း အျပင္းအထန္ ေလ့က်င့္လိုက္ရာ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ငယ္မူျပန္သြား၏။

ဒီလိုႏွင့္ စင္ျမင့္ေပၚ ႏွစ္ေယာက္တြဲ တက္လာႏိုင္ခဲ့ေလသည္။ သူတို႕မွာ ရိုးရာဟန္မပ်က္ေစဘဲ ေက်းလက္ ဂီတသံျဖင့္ ေၾကာၿငာသြားပံုမွာ...

“ကိုႀကီးညိဳေရ”

“ဗ်ိဳ...ဗ်ိဳ...ဗ်ိဳ...ဗ်ိဳ...”

“ကိုႀကီး ညိဳေရ”

“ဗ်ာ...ဗ်ာ...ဗ်ာ...ဗ်ာ့...”

“ဒီတစ္ေခါက္ ၀တၳဳေရးရင္ မေမ့ပါနဲ႕ရွင္၊ အမ်ားတကာေတြ ေတာင္းတတာပင္ ကၽြန္မမွာေလ ၾကားရ ပါသရွင္၊ ရာဇ၀င္ ၀တၳဳကေလး ေရးလို႕ျဖင့္ ထုတ္စမ္းပါရွင္... ကိုႀကီးညိဳေရ..”

“ေအး ပါဟ”

လူလတ္ပိုင္းႏွင့္ လူႀကီးပိုင္း ပရိတ္သတ္က သေဘာက်ၾကသည္.။ လူငယ္ ေတြကေတာ့ ၀တ္ေက် တန္းေက် ေလာက္သာ လက္ခုပ္တီးၾကသည္။

အခမ္းအနားမႈးက ေၾကညာျပန္သည္။

“ယခု အလွည့္က်သူကေတာ့ ကာတြန္းဆရာ ေငြၾကည္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား”

ေငြၾကည္ စင္ေပၚတက္လာသည္။ သူ႕ကို ရုတ္တရက္ မမွိတ္မိႏိုင္ၾက။ အေၾကာင္းမွာ သူကား သားေရဂ်ာ ကင္ႏွင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၀တ္ထားၿပီး ဆံပင္ကိုလည္း အနီေရာင္ဆိုးထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ သူသည္ တံေတာင္ဆစ္ကို ေကြး၍ လက္သီးကို ဆုပ္၊ ဒူးကို အနည္းငယ္ ညႊတ္လိုက္ၿပီးမွ

“ဒူ၀ါ ဒီဒီ ဒမ္း ဒီးဒီဒူ... အို႕၊ ေငြၾကည္ဆိုသည္မွာ ကာတြန္းဆရာပဲ၊ အိုေလ....ဒူ၀ါဒီဒီ ဒမ္း ဒီဒီးဒူ... အျပစ္ကင္းစြာ ရယ္ေမာၾက၊ ရိုးရာဟာသေလး မ်ားပါ၊ ျပည္သူေတြ ရႊင္ၿပံဳးႏွစ္သက္လို႕ ၾကည္ႏူးလို႕သာ မဆံုး...ေရးဆြဲတဲ့ ေငြၾကည္ေလးပါပဲ”

ပရိတ္သတ္ မွင္သက္သြားမိၾက၏။ သူတို႕စိတ္ထဲတြင္ ကာတြန္းေငြၾကည္ကို သီခ်င္းဆိုတတ္မွာ မဟုတ္ဟု ထင္ထားၾကသည္။တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အသံေရာ ဟန္ေရာ တကယ့္၀ါရင့္ေတြအတိုင္း ျဖစ္ေနသျဖင့္ အံ့ၾသခ်ီးက်ဴးၾကရသည္။ စည္သူလြင္ထက္ေတာင္ သာသည္ဟု မွတ္ခ်က္ခ်ၾကေလ၏။

* * *

ထို႕ေနာက္ ပရိတ္သတ္မ်ား ခံစားမႈ အာရံုအေျပာင္းအလဲျဖစ္ေစရန္ ၾကားျဖတ္ အစီအစဥ္မ်ား တင္ဆက္သည္။

ကိုရိုးကြန္႕၏ မ်က္လွည့္၊ ေအာ္ပီက်ယ္၏ အသံတု၊ ေန၀င္းျမင့္ႏွင့္ ညိဳထြန္းလူတို႕၏ ဟာဒယရႊင္ေဆး၊ မေမႊး ၊ မ၀ိုင္း ဇြန္ပြင့္ႏွင့္ ရာသက္ပန္ (ေတာင္ငူေဆာင္)တို႕၏ ပန္းပြားအက၊ မအိ၏ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ဖက္ရွင္ရိႈး၊ စေသာ အစီအစဥ္မ်ားကိုလည္း ပရိတ္သတ္က သေဘာက်ၾကသည္။

ၾကားျဖတ္အစီအစဥ္မ်ားအၿပီးတြင္ မူလေၾကာ္ၿငာ စတိတ္ရိႈး အစီအစဥ္ ျပန္စသည္။ အလွည့္က်သူက ဆရာေအာင္ျပည့္ ျဖစ္၏ ။ သူက စာလည္းေရးသည္၊ အယ္ဒီတာလည္း လုပ္သည္။ က်ဴရွင္လည္း ျပသည္။ ရုပ္ရွင္ သရုပ္ေဆာင္လည္း လုပ္သည္။ ခုလည္း က်ဴရွင္ျပရာမွ တန္းလာရေသာေၾကာင့္ စင္ေပၚတက္လာ ရေသာအခါ က်ဴရွင္ဆရာတို႕၏ အထိမ္းအမွတ္ျဖစ္ေသာ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါ အေသးစားကေလးက ပခံုးေပၚ တင္လ်က္ပါလာ၏။

ဆရာေအာင္ျပည့္သည္ မ်က္ႏွာႏွင့္ လည္ပင္းမွ ေခၽြးမ်ားကို ပ၀ါေလးႏွင့္ သုတ္ၿပီး အဆင္သင့္ျပင္သည္။ တီးလံုး စၿပီ။ ထိုအခါက်မွ တီး၀ိုင္းဘက္သို႕ ျပဴးျပဴးျပာျပာ လက္ကာၿပၿပီး ပါးစပ္ထဲမွ ၿမံဳ႕လ်က္သား ရွိေနေသာ ကြမ္းဖတ္မ်ားကို သြားေထြးထုတ္ပစ္သည္။ ၿပီးမွ တီး၀ိုင္းဘက္သို႕ အခ်က္ျပလိုက္၏။

“၀တၳဳလား ၊ ေဆာင္းပါလား၊
ဗီဒီယို ရိုက္ဦးမလား၊
အယ္ဒီတာ ခန္႕ခ်င္သလား၊
ေအာင္ျပည့္ဆီကိုသြား၊
ေလကုန္ခံကာေလ မေမးနဲ႕၊
ျမန္မာစာေတာ္ခ်င္ရင္ ေျပးခဲ့၊
ေက်ာင္းသားေတြ အားလံုးအတြက္
ျမန္မာစာသင္တန္း....တက္ၾကစို႕လား..”

ဆရာေအာင္ျပည့္သည္ ေခၽြးတစ္ခါ ထပ္သုတ္၊ကြမ္းယာဘူးထဲမွ တစ္ယာထုတ္၀ါးၿပီး ျပန္ဆင္းသြား၏။
“ဆရာေအာင္ျပည့္တို႕ကေတာ့ ပိုင္တယ္ဗ်ာ၊သူ႕အလုပ္ေတြ အားလံုးပါေအာင္ ေၾကာ္ၿငာသြားႏိုင္တယ္” ဟု ေဇာ္ဇင္က သူ႕ေဘးနားကထိုင္ေနေသာ ျမင့္ဦးဦးျမင့္ကို ေျပာလိုက္၏။ ျမင့္ဦးဦးျမင့္က ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ ထို႕ေနာက္... “ ေဟာ ...လာၿပီ ၊ လာၿပီ” ဟု ေျပာလိုက္၏။

ေမာင္ခိုင္မာ စင္ေပၚတက္သည္။ သူသည္ ပါးစပ္မွာ တပ္လ်က္သား ပါလာေသာ ေဆးျပင္းလိပ္တို ကို ခၽြတ္သည္။ ေဆးလိပ္မီးကို တံေတြးႏွင့္ အသာတို႕၍ ၿငိမ္းသတ္ၿပီး ရွပ္အက်ႌအိတ္ထဲ ရြရြကေလး ထည့္သိမ္း ထားလိုက္သည္။ သူက ကဗ်ာဆရာ ပီပီ သူမ်ားေတြလို သီခ်င္းမဆိုဘဲ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ကိုသာ အသံေန အသံထားျဖင့္ ရြတ္ဆိုလိုက္သည္။

“ေႏြရက္ မိုးေဆာင္း
ေျပာင္းလို ေျပာင္းေလာ့
အေဟာင္းေသြဖည္
အသစ္တည္မည္
ရာသီတိုင္းမွာ...
ေမာင္ခိုင္မာ..”

ကဗ်ာ အဆံုးသတ္လိုက္ေသာ အခ်ိန္မွာပင္ လူငယ္ ကဗ်ာ သမားအုပ္စုထံမွ “ဒါမွ ဆရာခိုင္ကြ” ဟူ၍ ေအာ္ဟစ္ အားေပးသံမ်ား ထြက္လာ၏။ ထို႕ေနာက္ အခမ္းအနားမွဴးျမတ္ခိုင္ စင္ေပၚတက္လာျပန္သည္။ သူက ေရွ႕တန္းမွာ ထိုင္ေနၾကေသာ သူမ်ားဆီ မ်က္လံုးကစားလိုက္ၿပီး “ အခု ၾကားျဖတ္ေဖ်ာ္ေျဖမႈ အေနနဲ႕ တင္ဆက္မယ့္သူကေတာ့ ဆရာ၀င္းၿငိမ္း ပဲ ျဖစ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား”

ေရွ႕ဆံုးတန္းတြင္ ထိုင္ေနေသာ ဆရာ၀င္းၿငိမ္းမ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ သူက စင္ေပၚတက္ၿပီး ေၾကာ္ၿငာဖို႕ လာခဲ့ျခင္းမဟုတ္။ ဧည့္သည္ေတာ္အေနျဖင့္ တက္ေရာက္ေလ့လာျခင္းသာ ျဖစ္၏။ ဒါကို ျမတ္ခိုင္က ေစတနာ ေတြပိုသြားမိ၏။ တျခားစာေရးဆရာေတြအသီးသီး စင္ေပၚတက္ၿပီး ဆိုၾကဟစ္ၾကခ်ိန္မွာ သူ႕ဆရာက ဒီအတိုင္း ထိုင္ေနရတာကို မၾကည့္ႏိုင္သျဖင့္ ပြဲထုတ္ဖို႕ စိတ္ကူးရၿပီး ရုတ္တရက္ ေၾကညာလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။

ေၾကညာၿပီးမွေတာ့ စင္ေပၚမတက္လို႕မျဖစ္ေတာ့။ ပရိတ္သတ္ေတြကလည္း လက္ခုပ္တီး၍ ႀကိဳဆိုေနၾကၿပီ။ အနီးအနားမွ လူမ်ားကလည္း ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကၿပီ။ ထို႕ေၾကာင့္စင္ေပၚသို႕ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ခပ္ေလးေလး တက္လာခဲ့ရ၏။ မိုက္ကရိုဖုန္းေရွ႕မွာ ရပ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိပဲ ေခါင္းကုတ္လိုက္၏ ။ ပရိတ္သက္ က ၾကြက္စီၾကြက္စီ ျဖစ္လာသည္။ ဒီအတိုင္း ဆက္ရပ္ေနလို႕ မျဖစ္ေတာ့သျဖင့္ ေခါင္းထဲ ဖ်တ္ခနဲေပၚလာသည့္ အတိုင္း........

“မိုးလံုးဟိန္းတဲ့ ၀င္းၿငိမ္း” ဟု ေအာ္လိုက္၏။ ရုတ္တရက္ ၾကံရာမရသျဖင့္ စိတ္ကူးတည့္ရာ ေအာ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း ပရိတ္သတ္က သေဘာက်သြားၿပီး လက္ခုတ္တီး၍ ၾသဘာေပးၾကသည္။ ဆရာ ၀င္းၿငိမ္းမွာ ခုမွ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ၿပီး စင္ေပၚမွ ဆင္းသြားသည္။ သူ႕ေနရာသို႕အသြားတြင္ ျမတ္ခိုင္ရွိရာသို႕ မ်က္ႏွာထားႀကီး ႏွင့္ ၾကည့္လိုက္၏ ။ ျမတ္ခိုင္မွာ ဇက္ကေလးပုၿပီး မ်က္လံုးကေလး ကလယ္ကလယ္ လုပ္ေနရွာသည္။

“ေနာက္ထပ္ အလွည့္က်သူကေတာ့ ပရိတ္သတ္မ်ား ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားေနၾကတဲ့ စူပါစတား စာေရး ဆရာကေလး တာရာမင္းေ၀ နဲ႕ မေနာ္ဟရီတို႕ပဲ ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား”

လပ္ခုပ္သံမ်ားႏွင့္အတူ တာရာမင္းေ၀တို႕စံုတြဲ စင္ေပၚတက္လာ၏။ တာရာမင္းေ၀က အေနာက္တိုင္းပြဲတက္ ၀တ္စံုကို ၀တ္ဆင္ထား၏။ မေနာ္ဟရီကလည္း အနီရဲရဲ၀တ္စံုႏွင့္။ အသက္ကေလးေတြကလည္း ငယ္၊ ရုပ္ကေလး ေတြကလည္း ေခ်ာေမာၾကသျဖင့္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ၿပီး တိုက္တန္းနစ္ ဇတ္ကားထဲမွ မင္းသားမင္းသမီးမ်ားျဖစ္ၾကေသာ လီယိုနာဒို ဒါဗင္ခ်ီ (ေဆာရီး) လီယိုနာဒိုဒီကာပရီယိုႏွင့္ ကိတ္၀င္းစလက္ တို႕ကို ခ်က္ခ်င္း သတိရမိၾကေလ၏။

(လီယိုနာဒိုမွာ ရုပ္ရွင္ထဲတြင္ ေရခဲတမွ်ေအးေသာ ပင္လယ္ထဲ၌ ေသြးခဲၿပီး ေသသြားခဲ့သည္။ တာရာမင္းေ၀ ကေတာ့ မိန္းမေခ်ာေခ်ာကေလး ရၿပီးကတည္းက ပါးစပ္ႀကီးျဖဲျဖဲ ေနတတ္သျဖင့္ သြားေတြ အေအးမိမွာ စိုးရိမ္ရ၏။)

တီးလံုးက အင္ထရိုျဖင့္ အစပ်ိဳးလိုက္ၿပီ။ တာရာမင္းေ၀က လက္ေဖ်ာက္ကေလးတီးၿပီး စတင္လႈပ္ရွား လိုက္ေသာအခါ မေနာ္ဟရီက လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေျမွာက္၍ဆန္႕တန္းလိုက္ၿပီး

“ဘီဒီ ဘီဒီ ဘမ္းဘမ္း ... ၀ူး...ဘီဒီ...ဘီဒီ ဘမ္းဘမ္း... ဘီဒီ ဘီဒီ...ဘမ္း... တာရာရဲ႕ ကဗ်ာ..တာရာရဲ႕စာ အဆင့္ျမင့္ျမင့္နဲ႕ ဖတ္ၾကည့္ပါ။ ဘီဒီ ဘီဒီ ဘမ္းဘမ္း....ဘီဒီဘီဒီဘမ္းဘမ္း ေရႊေရာင္လႊမ္းလာ....ေမာ္ဒန္ေခတ္ မွာ ဆန္းသစ္ေတာက္ပ အေတြးမ်ားစြာ.......ဘီဒီဘီဒီ ... ဘမ္းဘမ္း...ဘီဒီ ဘီဒီ ဘမ္းဘမ္း...ဘီဒီ... ဘီဒီ... ဘီဒီ... ဘီဒီ...”

လူငယ္ ပရိတ္သတ္က သည္းသည္းလႈပ္မွ် လက္ခုပ္ၾသဘာ ေပးၾကသည္။ အဘိုးႀကီး တစ္ေယာက္ကေတာ့ “ဘယ့္ႏွယ္ကြာ ဒီေနရာမွာမ်ား ဘီပီဘမ္းပရုတ္ဆီလာေၾကာ္ၿငာေန ရတယ္လို႕” ဟု ေရရြတ္လိုက္၏။

တာရာမင္းေ၀တို႕ ဆင္းသြားၿပီး ခဏအၾကာမွာပင္ မီးေတြေမွာင္က်သြားသည္။
“ဟာ.... အေရးထဲဆို မီးကျပတ္ၿပီ”
“မီးစက္မရွိဘူးလားေဟ့၊ ႏႈိးေလကြာ”
စသည္ျဖင့္ ေအာ္ဟတ္ၾကသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ အသံခ်ဲ႕စက္မွ ေၾကညာသံ ထြက္လာ၏။

“ဧည့္ပရိတ္သတ္မ်ား ခင္ဗ်ား အခုေနာက္ဆံုး အစီအစဥ္အျဖစ္ တင္ဆက္မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မီးမ်ား ေမွာင္ခ်ထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္၊ အခု ေဖ်ာ္ေျဖ တင္ဆက္မယ့္သူကေတာ့ ဟာသထိပ္ေခါင္ ဂုရုေကြးေခၚ ဆရာႀကီးေကြး ေခၚ အီၾကာေကြး ျဖစ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား”

ေၾကညာသံႏွင့္အတူ စေပါ့လိုက္ေခၚ မီးဆလိုက္ႀကီးမ်ားျဖင့္ စင္ျမင့္ေပၚသို႕ ကြက္၍ ထိုးလိုက္သည္။ ဆရာႀကီး ေကြးသည္ စြပ္က်ယ္လက္ျပတ္အနီ ၊ သူ၀တ္ေနက် မီးခိုးေရာင္ ေဘာင္းဘီတို႕ကို ဆင္ျမန္းလ်က္ ၀ါးလံုးရွည္ႀကီး တစ္လံုးကိုထမ္း၍ လက္ႏွစ္ဘက္တင္ထားၿပီး ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ရပ္ေနသည္။ သူ႕ေနာက္မွာ တပည့္ ေက်ာ္မ်ားျဖစ္သည့္ ဒကာဆိတ္ ၊ ဟာၾကဴလီ ငေပ်ာ့ႏွင့္ စာကေလးတို႕ တန္းစီရပ္ေနၾက၏။ လက္ထဲမွလည္း ကြမ္းယာေဆးေမႊးထည့္သည့္ ဗူးေတြကို ဆုပ္ကိုင္ထားၾကသည္။

လက္ခုပ္သံမ်ား ဆူညံသြားသည္။

“ဆရာေကြးကြ ၊ ဒါမွ တို႕ဆရာေကြး ၊ အဲဗားေကြး ၊ အဲဗား ေကြး”
ဆိုေသာ ေအာ္ဟစ္ အားေပးသံမ်ားလည္း ထြက္ေပၚလာသည္။ ဆရာႀကီးေကြးသည္ ထမ္းထားသည့္ ၀ါးလံုးႀကီးကို ပစ္ခ်လိုက္ၿပီး “ ေကြး ဆရာေရ႕” ဟု အခ်က္ေပးလိုက္ေသာ အခါ တပည့္ေက်ာ္မ်ားက သံၿပိဳင္ ဟစ္လိုက္ၾက၏။

“ဘယ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း အီၾကာလူတိုင္းႀကိဳက္ကုန္ၿပီ၊ ဒန္းဒန္ ...ဒန္းဒန္ ၊ စာေစာင္ေတြ အမ်ားႀကီးထဲ အီၾကာပါမွ ပြဲစည္သည္ ဒန္းဒန္ ... ဒန္းဒန္...၊ ၀ို.. ၀ိုး၀ူ...၀ိုး၀ူ....၀ို ဟာသေလးမ်ား လစဥ္ေရးႏိုင္ ပါသည္။ သက္တမ္းကလည္း အႏွစ္ ႏွစ္ေထာင္ ျပည့္ခဲ့ၿပီ၊ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း အီၾကာ လူတိုင္းႀကိဳက္ကုန္ၿပီ”

သီခ်င္းအဆံုးတြင္ ဆရာႀကီးေကြးက လက္ႏွစ္ဖက္ေျမွာက္ၿပီး တီးလံုးႏွင့္ အံ၀င္ခြင္က် ရပ္လိုက္၏။
လက္ခုပ္သံမ်ား လက္ေခါက္မႈတ္သံမ်ား တေ၀ါေ၀ါ ဆူညံေန၏။
“ဆရာေကြးကြ”
“စူပါေကြးကြ”
“ျပည္သူခ်စ္တဲ့ ဆရာႀကီးေကြးကြ”
“ဆရာေကြး ... ၀မ္ေဆြ႕ ၀မ္ေဆြ႕.. ၀မ့္ ၀မ္ေဆြ႕”
စသည့္ျဖင့္ ေအာ္ဟစ္အားေပးသံမ်ားက ခန္းမႀကီး ပြင့္ထြက္မတတ္ ျမည္ဟိန္းေနသည္။ ဤသို႕ျဖင့္ စာေပေၾကာ္ၿငာ စတိတ္ရႈိုးႀကီးမွာ ေအာင္ၿမင္စြာၿပီးဆံုးသြား၏။

ကံစမ္းမဲေဖါက္ရာတြင္ ကိုစန္းေမာင္ဆိုသူက ေပါက္သြား၏။ ထိုသူမွာ အျခားမဟုတ္ ၊ စာေရးဆရာမ မစႏၵာ အိမ္က လူႀကီးပင္ျဖစ္သတည္း။

(မွတ္ခ်က္ ။ ။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ခင္ေသာ စာေရးဆရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါေသးသည္။ သို႕ရာတြင္ ေၾကာ္ၿငာ သီခ်င္းစာသားမ်ားႏွင့္ အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္ေအာင္ စပ္ဆိုရန္ အခက္အခဲရွိသျဖင့္ ခ်န္လွပ္ထားခဲ့ရသည္ကို ခြင့္လြတ္ ပါရန္ အႏူးအညြတ္ ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။ ေနာင္ အလ်ဥ္းသင့္လွ်င္ ထည့္သြင္းေဖၚျပေပးပါမည္)

(ေသာင္းေျပာင္းေထြလာရယ္စရာ မဂၢဇင္း၊ ၾသဂုတ္ ၁၉၉၈)