သူ႕မယား ငါ့မယား အခန္း(၄)

ထိုေန႕ နံနက္ ေကာက္ညွင္းေပါင္းစားၾကရင္း ေမာင္ျမမွာ ေကာက္ညွင္းေပါင္းကိုဆုပ္လွ်က္ တစ္ခါတစ္ခါ ေငးေမာ ေတြးေတာသလိုျဖစ္၍ေနေလ၏။ အိမ္ရွင္လင္မယား ႏွစ္ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္ုိတစ္ေယာက္ လက္တို႕ကာ ၄င္းကိုသာၾကည့္လ်က္ ရယ္ခ်င္ေသာစိတ္ကို ခ်ဳပ္၍ထားၾကရေလ၏။

                  မႈန္  ။     ။  “စားပါေတာ့....ဘာမ်ားေငးေနရတာလဲ၊ ဒီေရေရာက္မွ ဘာမ်ားေတြးေၾကာက္ ေနရတာလဲ၊ သင္းလည္း ဒီေလာက္ေတာင္ လူမိုက္ႀကီး မဟုတ္ပါဘူးေတာ့။ ဟိုရြာမွာသာ သူ႕အေဖာ္ေတြနဲ႕ ရြာက်ယ္လုပ္ေနတာပါ၊ မင္းမဲ့တိုင္းျပည္မဟုတ္ပါဘူးေတာ့ ၊ ရွင္ ဒီေလာက္ေၾကာက္ရင္ ဘာျပဳလို႕ က်ဳပ္ကို အတင္းေခၚလာရတာလဲ ၊ လံုခ်ည္ခ်င္း လဲ၀တ္လိုက္ခ်င္ပါရဲ႕၊ သိတၱိကို ျပလိုက္ခ်င္စမ္းလွတယ္”

                 အိမ္ရွင္ မိန္းမက......

“ေၾကာက္လို႕မဟုတ္ပါဘူး၊ ဖိုးေၾကာင္ကို ဘယ္လိုသတ္ရရင္ ေကာင္းမယ္ဆိုတာ စဥ္းစားတာပါ”

                 ေမာင္ျမသည္ ထရံကို လွန္၍ၾကည့္ေလ၏။ ဓားႏွစ္စင္းကို မေတြ႕ရေတာ့ေပ။

ထိုအတြင္း ဗိုက္ပူနံကား အက်ႌမပါ လံုခ်ည္အနီကေလးမ်ားကို ခါးသိမ္းေအာင္စည္းလ်က္ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ သည္ ဓါးတစ္လက္စီႏွင့္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ လိုက္ဟန္ ေျပး၍လာၾကၿပီး ရုင္ရွင္စတိုင္ ပါပါ ဓားသိုင္းျပ၍ ေနၾကေလ၏။ ေမာင္ျမသည္ ေသခ်ာစြာစိုက္၍ၾကည့္ၿပီး......

                 “ဓားေတြက တူလည္း တူေပတာကိုး၊ တကယ့္ဓားလိုပဲ” ဟု ေျပာေလ၏။ အတန္ၾကာလွ်င္ ကေလးႏွစ္ေယာက္သည္ ႏႈတ္ႏွင့္ ျပာေရာစပ္ကာ ျခယ္၍ထားေသာ ေၾကာင္က်ားေသာ မ်က္ႏွာမ်ားႏွင့္ ေကာက္ညွင္း၀ိုင္းကို ၀င္ကာ ႏွာေခါင္းမ်ားကို လက္ေမာင္းႏွင့္သုတ္ဆြဲၿပီး မည္းနက္ေသာလက္မ်ားႏွင့္ ေကာက္ညွင္းေပါင္ ကိုင္ဆုပ္လိုက္ရာ ေကာက္ညွင္းေပါင္း အေတာင့္မ်ား ရႊံ႕တံုးလို ျဖစ္၍သြားေလ၏။

                “သြား....မ်က္ႏွာသစ္ေခ်၊ လက္ကိုစင္ေအာင္ေဆး ၊ မိုးမလင္းေသးဘူး၊ ဘယ္ျပာပံုမွာမ်ား ဓားသိုင္းျပလာၾကတဲ့ ရုပ္ရွင္မင္းသားေတြလဲ မသိပါဘူး၊ သူက ဘတင့္ေတာ့၊ ေဟာဟိုက ေမာင္ေမာင္ဧ ေပါ့၊ ရြာေက်ာ္ေတြ ဓားသိုင္းမွာေတာ့ ၀ိတ္၊ ရွင့္သားေတြကို မေျပာဘူးလား” ဟု ေယာက္်ားအား လွမ္းေအာ္ ေျပာေလ၏။ ကေလးႏွစ္ေယာက္လည္း ဓားမ်ားကိုလႊတ္ခ် လက္၀ါးမ်ားကို ျဖန္႕ၾကည့္ၿပီး တင္ပါးကိုသုတ္ရင္း ၾကမ္းျပင္သို႕ ေျပး၀ပ္ေလ၏။

                 အေတာ္ကေလး ေနျမင့္ေသာအခါ ဘိုးေၾကာင္ႏွင့္ မယ္စံ စံုတြဲေလွ်ာက္၍လာၾကရာ အိမ္ေရွ႕သို႕ ေရာက္လာၾကေလလွ်င္ မယ္မႈန္ႏွႈင့္ေမာင္ျမ အတူထိုင္လ်က္ေနသည္ကို ျမင္ရေလ၏။

                 မယ္စံသည္ ခ်ာခနဲလွည့္ထြက္ၿပီး လြတ္ရာသို႕ ကြင္းသြားေလ၏။ ဘိုးေၾကာင္ကား ရပ္လ်က္ ၄င္းတို႕ကို ၾကည့္၍ေနၿပီးမွ မ်က္လံုးမ်ား ၀င္း၀င္းေတာက္လ်က္ ေခါင္းေပါင္းကို ျပင္၍ ဆံပင္ႏွင့္ေရာေပါင္း ကာပတ္ၿပီး ၄င္းတို႕ရွိရာသို႕ တူရူလာၿပီးမယ္မႈန္အား စားေတာ့ ၀ါးေတာ့မည့္က်ားလို ၾကည့္ကာ ဆဲဆိုေရ ရြတ္လ်က္.....

                “နင္ ဒီမွာ ဘာလုပ္တာလဲ၊ ဒီအေကာင္နဲ႕ အတူလာတာလား၊ အခု အိမ္ေပၚကဆင္း” ေျပာကာ လက္ကို အတင္းဆြဲ၍ခ်လိုက္ရာ မယ္မႈန္သည္ အိမ္ေရွ႕သို႕ ေခလ်က္က်သြားေလ၏။ ထို႕ေနာက္ ဆဲဆိုေရ ရြတ္ရင္း မယ္မႈန္ကို ေျခႏွင့္ကန္ေက်ာက္ေလ၏။

                 ေမာင္ျမမွာ တစ္ကိုယ္လံုး ဆတ္ဆတ္တုန္လ်က္ေနေလ၏။ တစ္စံုတစ္ရာမလုပ္၊ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းၿပီး ေက်ာက္တိုင္ပမာ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ေနေလ၏။ အိမ္ရွင္လင္မယား ႏွစ္ေယာက္က လာ၍ေျဖေလ၏ ဘိုးေၾကာင္သည္ မယ္မႈန္ကိုလႊတ္ၿပီး ေမာင္ျမကိုၾကည့္ကာ ဘာညာ စသည္ျဖင့္ ဆဲဆိုေရရြတ္ျခင္းမ်ား ျပဳၿပီး..................

                “လူပါး၀လို႕ ၊ မင္း ငါ့အေၾကာင္းကို သိရဲ႕လား” ဟု ေျပာကာ ေမာင္ျမမ်က္ႏွာကို လက္၀ါးႏွင့္ တီးလိုက္ရာ ေမာင္ျမသည္ ေဒါထလ်က္ တစ္ခ်က္ျပန္ထုိးေလ၏။ ထိုအခါ ဘိုးေၾကာင္သည္ ေနာက္သို႕ ယိုင္လဲေတာ့မလို ျဖစ္သြားၿပီး ရွဴးတူးရွားတား လက္နက္တစ္ခုခုကို ရွာသလို အိမ္ေအာက္၌ ေတာင္ဆြဲ ေျမာက္ကိုင္ လုပ္ေလ၏။

                 ထိုအခိုက္ ေမာင္ျမသည္ ကေလးမ်ားခ်၍ ထားေသာ ၀ါးဓားျခမ္း ႏွစ္လက္ကို ေျပး၍ ေကာက္ၿပီး က်စ္ဆံနီ နတ္ပူးသလို ဓားတစ္လက္စီကိုင္ေသာ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုေျမွာက္ကာ ဒူးႏွစ္ဖက္ကို ေကြးလ်က္ မင္းသားႀကီး ေလးကင္းျပသလို တစ္ခ်က္၊ ႏွစ္ခ်က္ခုန္ၿပီး ႀကိမ္း၍ ၀က္ရူးျပန္လိုက္ေလ၏။

                 အိမ္ရွင္က......

“ေဟ့ေကာင္....ေျပး၊ မေျပးေသးဘူးလား၊ မ စိတ္ေနာ္၊ လူေကာင္းထမွ ေၾကာက္ရတာ” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ အိမ္ရွင္မိန္းမကလည္း........

                 “လာၾကပါဦး.... သတ္ကုန္ၿပီ၊ ဓားေတြနဲ႕” ဟု ထိတ္လန္႕တၾကား အသံကုန္ ေအာ္ေလ၏။

မယ္မႈန္ကလည္း

                “ရွင္ ေျပး ၊ ေသလိမ့္မယ္” ဟု ေျပာရာ ဘိုးေၾကာင္သည္ ဖေနာင့္ႏွင့္ တင္ပါး တစ္သားတည္း ျဖစ္ေအာင္ ကဆုန္ေပါက္၍ေျပးေလ၏။

                 ထိုအခါ ေမာင္ျမသည္ ဓားႏွစ္လက္ကိုေထာင္ကာ ခုန္ေပါက္လ်က္ တအားေအာ္ လိုက္ေလ၏။ မယ္မႈန္က.......

                 “ဆြဲၾကပါဦး၊ လုပ္ၾကပါဦး ၊ အမယ္ေလး....” စသည္ျဖင့္ မ်က္ကလဲဆန္ပ်ာ ေအာ္လ်က္ ရင္ထု ကာ ေျပး၍ လိုက္ေလ၏။ ရြာသူရြာသားမ်ားလည္း ဓားကိုေၾကာက္သျဖင့္ မည္သူမွ် မကပ္၀ံ့ပဲေနရာ မယ္မႈန္ ႏွင့္ အိမ္ရွင္လင္မယားသည္ ေမာင္ျမကို ေျပး၍ ဖက္ၾကၿပီး......

                 “မလုပ္ပါနဲ႕ ၊ သူေသရင္ ေသစားေသရမွာ” စသည္ျဖင့္ ေျပာဆုို ေတာင္းပန္ၾကေလ၏။ မယ္မႈန္ကား ဓားႏွစ္လက္ကို လုယူၿပီး အိမ္ကိုျပန္ေလ၏။ ဘိုးေၾကာင္မွာ အဘယ္သို႕ေရာက္သည္ မသိရ ၊ အစအန မျမင္ရေတာ့ေပ၊

                 မၾကာမီ ကာလသား အႀကီး၊ အငယ္၊ အရြယ္၊ အလတ္ဟူသမွ်တို႕ ေရာက္လာၾကရာ ၄င္းတို႕ အနက္ တစ္ေယာက္က.... “ ဟာ တစ္ျခားလူမွတ္လို႕ ကိုယ္တို႕ ကိုျမႀကီးပါကလား၊ ဘယ့္ႏွယ္ျဖစ္တာတုန္း ၊ အင္မတန္သေဘာေကာင္းတာပဲ၊ ဘိုင္စကယ္တစ္စင္းနဲ႕ ေရာက္ရာေနရာမွာ ေတြ႕သမွ်လူတိုင္း ခင္မင္တဲ့ လူပဲ၊ အခု ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ၊ မခုတ္တတ္တဲ့ေၾကာင္ႀကီးပါ” ဟု ေျပာေလ၏။ တစ္ေယာက္က.......

                 “မခုတ္တတ္တဲ့ ေၾကာင္မ်ိဳးမွ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတာကလား” ဟု ေျပာေလ၏။ ထိုအခါ ေမာင္ျမ တည္းေသားအိမ္ရွင္က အျဖစ္အပ်က္ကို ေျပာ၍ျပရာ အားလံုးကပင္....

                 “ဟာ... ဒီလိုျဖင့္ ဟိုအေကာင္ လြန္တာေပါ့၊ အင္မတန္ မတရားတာပဲ၊ ကိုျမႀကီးကို မခုတ္တတ္ တဲ့ေၾကာင္ရယ္လို႕ေစာ္ကားတာေပါ့၊ ကိုျမႀကီးကလည္း ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ကလဲ့စားေခ်ပံု သိပ္ဟန္က်တာပဲ၊ သူမို႕ စိတ္ကူးရတယ္” စသည္ျဖင့္ သူတစ္ခြန္း ငါတစ္ခြန္းေျပာၾကေလ၏။ မခုတ္တတ္ေသာ ေၾကာင္ႀကီးသည္ ခဏခ်င္းတြင္ သူရဲေကာင္းႀကီးအျဖစ္ ေရာက္ေလရာ ၄င္း၏ ကတ္ေၾကး ၊ ၄င္း၏ ဘီးႏွင့္ မကင္းေသာကာလသား ဟူသမွ်သည္ ၄င္းအား ၀ိုင္း၍ အားေပးၾကရံုမက ဘိုးေၾကာင္ကိုပင္ ၀ိုင္း၍ ရိုက္ႏွက္ သတ္ပုတ္ၾကမလို ေျပာဆို ႀကိမ္းေမာင္းစ ျပဳေလ၏။

                ေမာင္ျမက...... “ က်ဳပ္လည္း မခံခ်င္လို႕ ေဒါသအေလ်ာက္ သင္းေစာ္ကားအားႀကီးလို႕ လုပ္မလို႕ ၾကံလိုက္မိတာပဲ၊ ကံႀကီးလို႕ေပါ့၊ ႏို႕မဟုတ္ရင္ ဒီအေကာင္ ပြဲခ်င္းၿပီးေသမွာပဲ၊ သူေသရင္ ကိုယ္လည္း ေသမွာပဲ၊ အားလံုးက ၀ိုင္းၿပီး ကာကြယ္ၾကလို႕ေပါ့၊ ေတာ္ပါၿပီ... သူ႕ကိုလည္းထပ္ၿပီး ရန္မလို ေတာ့ပါဘူး၊ ဓား ေဘးက သင္း လြတ္ေသာ္လည္း က်ဳပ္လက္သီးက အင္မတန္ျပင္းတာ၊ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ ထႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ သူတို႕ဘာသာ သူတို႕ ေနပါေစေတာ့ေလ၊ မေကာင္းတဲ့ေကာင္မ မေကာင္းတဲ့ အေကာင္နဲ႕ေတြ႕တာေပါ့ မဟုတ္လား၊ သူ မေကာင္းတဲ့ ေကာင္မကိုရတယ္၊ က်ဳပ္က အေကာင္းရတယ္၊ က်ဳပ္က ျမတ္ပါေသးတယ္၊ ဟိုေကာင္မေလး ကေလးပါမသြားဘူး၊ မယ္မႈန္လည္း သားသမီးမရွိ ကိုယ္လြတ္ ခ်ည္းပါပဲ၊ ၀မ္းနည္းစရာမရွိပါဘူး” စသည္ျဖင့္ ေမာင္ျမက ေျပာေလ၏။

                 ငေၾကာင္တို႕ လင္မယားလည္း ရြာသားမ်ား၏ ျခိမ္းေျခာက္ျခင္းကို လည္းေကာင္း၊ တစ္ေန႕ေန႕၌ ေမာင္ျမ၏ ဓားႏွင့္ေတြ႕မွာ ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္တစ္ေၾကာင္း ၊ မိမိတို႕ တည္းခို၍ ေနေသာ အိမ္မွ မထြက္၀ံ့ပဲ ေနၾကေလ၏။

                 ထိုအတြင္း ေမာင္ျမ၏ သူရသတၱိကို ၾကည္ညိဳေသာ ကာလသားမ်ားသည္ ေမာင္ျမကို မိမိတို႕ ေရွ႕၌တင္ကာ ငေၾကာင္တို႕လင္မယားရွိေနေသာ အိမ္ေရွ႕မွာ ေန႕ေရာညေရာသံခ်ပ္မ်ား ထိုးလွ်က္ ဆူညံ၍ ေနၾကေလ၏။ ေနာက္သံုးရက္ေလာက္ ၾကာေသာအခါ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ထိုရြာမွ ထြက္ခြါ၍ သြားၾကေလ သတည္း....။

                ထိုအခါ ရြာသားမ်ားက ေမာင္ျမႏွင့္ မယ္မႈန္အား.... “ ခင္ဗ်ားတို႕ ဘယ္ကိုမွ မသြားရဘူး၊ က်ဳပ္တို႕ရြာမွာပဲ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္နဲ႕ ဘိုင္စကယ္၊ အပ္ခ်ဳပ္စက္၊ ေသာ့မ်ားကို ျပင္ေသာဆိုင္တစ္ခု ဖြင့္ၿပီးေနရ မည္။ ကိုျမႀကီးအိမ္မွာရွိတဲ့ ပစၥည္းမ်ားကို က်ဳပ္တို႕သြားၿပီး လွည္းႏွင့္သယ္မယ္” ဟု ေျပာၾကသျဖင့္ ထိုရြာမွာ ပင္ အတည္တက်ေနၾကရေတာ့ေလသတည္း။ ေမာင္ျမ၏ အိမ္မွာ သူႀကီးပိုင္ အိမ္လြတ္ကို ငွား၍ ေနေသာ အိမ္ျဖစ္ရာ ခြင့့္ျပဳလိုက္ရေလ၏။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္............... ယခု ရက္ပိုင္းအတြင္း တစ္ကယ္ကို အလုပ္အရမ္းမ်ားေန၍ တင္ေပးခ်င္တာေလးမ်ားကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ မမွ်ေ၀ႏုိင္ေသးသည္ကို နားလည္ခြင့္လႊတ္ေစခ်င္ပါသည္။