RSS Feed
Twitter
2:52 AM
အဂၤါဟူး
မယ္မႈန္သည္ကား နဂိုကပင္ ေမာင္ျမ ေခၚရာကိုလိုက္လွ်င္ ေတာ္မည္၊ မေတာ္မည္ ေ၀ခြဲ၍မရပဲ ေနခဲ့ရာတြင္ မူးမူးရူးရူးႏွင့္ ရဲေဆးတင္ကာ ထင္ရာကိုလုပ္ေသာ ေမာင္ျမကို ခ်ိန္ခြင္လွ်ာ ရုန္းခိုက္မွာ တစ္ဖက္၌ အေလးကိုတင္လိုက္သလို ငိုက္ခနဲ ျဖစ္ကာ လိုက္ပါ၍လာျခင္း ျဖစ္ေလ၏။
မိမိတို႕၏ရြာႏွင့္ ငါးမိုင္ကြာေသာ စခန္းႀကီးရြာသို႕ ေရာက္ေသာအခါ သန္းေခါင္ေက်ာ္ခန္႕ ျဖစ္၍ ေနေလ၏။ ထိုရြာ၌ အသိတစ္ေယာက္၏ အိမ္မွာ တည္းခိုၾကေလ၏။
အိမ္ရွင္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္သည္ ၄င္းတို႕အတြက္ ေနရာခန္းမ်ားကို ျပင္ဆင္၍ေပးၾကေလရာ ႏွစ္ေယာက္၏ အိပ္ရာျဖစ္ေလ၏။ ေမာင္ျမက အိမ္ရွင္ မိန္းမအား......
“ေအာင္မယ္....မရံု၊ မေတာ္တေရာ္ မလုပ္ပါနဲ႕ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေဆြမ်ိဳးမေတာ္ ေသးပါဘူး၊ ေျပးရံု ေျပးလာတာ ပါ” ဟု ေျပာေလ၏။
မရံုႏွင့္ ၄င္း၏ေယာက္်ား ကိုေမာင္မွာ အံ့ၾသလ်က္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို နားမလည္သလို ၾကည့္၍ ေနၾကေလ၏။ မယ္မႈန္မွာလည္း မ်က္လံုးက်ယ္လ်က္ ေမာင္ျမကို အံ့ၾသသလို ၾကည့္ေနၿပီးမွ ဣေၿႏၵလုပ္၍ ေနေလ၏။ မယ္မႈန္၏ စိတ္၌ ေမာင္ျမကို မယံုတစ္၀က္ ယံုတစ္၀က္ ျဖစ္ေနရာတြင္ ေမာင္ျမ၏ ထူးျခားစြာ ျပဳမူပံုကို ေတြ႕ရေသာ အခါ ယံုၾကည္အားကိုးေသာ စိတ္ေရာ၊ ခ်စ္ေသာစိတ္ေရာ၊ သနားၾကင္နာစိတ္ေရာ၊ ခ်ီးမြမ္းစိတ္ေရာ စုေပါင္းကာ ရုတ္တရက္ ခ်က္ခ်င္းေပၚလာေလ၏။
ေၾသာ္.....လူေကာင္းႀကီးပါကလား၊ ဘယ္လိုစိတ္နဲ႕ ငါ့ကိုေခၚလာပါလိမ့္မလဲ၊ ဒီလူႏွယ္ ထူးဆန္းပါဘိေတာ့တယ္။ ဘယ္လိုလူမ်ား ျဖစ္ပါလိမ့္မတုန္း သူေတာ္ေကာင္းႀကီး ပါကလား စသည္ျဖင့္ ေတြးရာမွ စိတ္ကို ဒုန္းဒုန္းခ်လိုက္ေလ၏။ သို႕ ဒုန္းဒုန္းခ်ျခင္းသည္ကား သည္ေရကို ေရာက္မွျဖင့္ ေနာင္ခါမွ ဘာျဖစ္ျဖစ္ မ်က္စိမွိတ္လိုက္ပါေတာ့မည္ဟူေသာ စိတ္ခ်ျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္ေလ၏။
အိမ္ရွင္ မိန္းမက......
“ရွင္တို႕ဟာ ...ဘယ့္ႏွယ္လဲ” ဟု အံ့ၾသလ်က္ ေျပာေလ၏။ ၄င္း မိန္းမသည္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနတတ္ေသာ မိန္းမျဖစ္ရာ ဤလိုအေရးမ်ိဳး ၾကံုသည့္အခါ အၿမဲအားျဖင့္ အားေပးအားေျမွာက္ ျပဳျခင္းျဖင့္ စိတ္ႏွလံုး စိုစိုျပည္ျပည္ေနတတ္သူ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေလ၏။ သူမ်ားေကာင္းလွ်င္ ကိုယ္ေကာင္းသလို သေဘာထားေလ့ရွိ၏။ သူမ်ားေပ်ာ္လွ်င္ ကိုယ္တိုင္ေပ်ာ္ေလ့ရွိ၏။ ထိုညဥ့္သည္ကား အေတာ္ပင္ေပ်ာ္လိမ့္ မည္ဟူေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႏွင့္ မိမိတို႕ လင္မယားအိပ္ေသာ အခန္းႏွင့္ယွဥ္လ်က္ က်ဴထရံကေလး တစ္ခုသာ ျခားေသာေနရာမွာ ၄င္းတို႕အတြက္ အိပ္ရာကို ျပင္၍ေပးရာ ေမာင္ျမ၏ စကားကို ၾကားရေသာ အခါ ပြဲမွာ ဖ်ာေတြ၊ ယိုင္ေတြခင္းက်င္းၿပီးမွ ပြဲမိန္႕မရ ဟူေသာ သတင္းကို ၾကားသူမ်ားအလား စိတ္ပ်က္၍ သြားေလ၏။
“မေျပာတတ္ပါဘူး ရွင္၊ ကၽြန္္မကို အတင္း လွည္းနဲ႕တင္လာတယ္ရွင့္၊ အဲဒါသာ စဥ္းစား ၾကည့္ေတာ့ ၊ ကၽြန္မေတာ့ မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ ရွိတာပဲ” ဟု ရွက္ကိုးရွက္ကန္း မ်က္ႏွာနီျမန္းလ်က္ ေျပာရာတြင္ ေမာင္ျမသည္ မယ္မႈန္၏ လက္ဖ်ား တုန္လႈပ္သလိုျဖစ္၍ ေနသည္ကို သတိထားမိေလ၏။
“ေရာ....ဘယ့္ႏွယ္ ဟာပါလိမ့္မလဲ၊ ခက္ၿပီ ၊အဲဒါမွ အက်ပ္၊ သူ႕မ်က္ႏွာက နီျမန္းျမန္းနဲ႕ ၊ လက္ေတြလည္း တုန္လို႕၊လည္ေခ်ာင္းကလည္း ခဏခဏ ဘာလဲမသိဘူး မ်ိဳမ်ိဳခ်တယ္၊ ဘာျဖစ္ပါလိမ့္ မလဲ။ မိန္းမမ်ားလည္း ဒိန္းဒလိန္းနတ္ ဖမ္းမယ္ ထင္ပါရဲ႕၊သူ႕လင္ အေၾကာင္းေတြးၿပီး အင္း........
အင္း... ဧကန္ဒိဌ ။ ဒါပဲ....ဒါပဲ”... စသည္ျဖင့္ စဥ္းစားကာ ေၾကာက္စရာ သဏၭာန္တစ္ခုကို ၾကည့္သည့္ နည္းမ်ိဳးအတိုင္း ပဆစ္တုပ္ထုိင္၍ ေနေသာ မယ္မႈန္ကို ၾကည့္ေလ၏။
မယ္မႈန္သည္ကား ေခါင္းငံု႕ကာ တခစ္ခစ္ရယ္ေမာ ေလ၏။ အိမ္ရွင္လင္မယားလည္း စကား မေျပာဘဲ ရယ္ေမာ္၍သာ ေနၾကေလ၏။
အိမ္ရွင္ မိန္းမ“ ကၽြန္မတို႕မွာ ေနရာက်ဥ္းတယ္ေတာ့၊ ရွင္ ဒီမွာ မအိပ္ရင္ လာ၊ ဟို ေျခရင္းက စပါးပုတ္ေပၚမွာ အိပ္မွပဲ၊ စပါးေတြျပည့္ေနလို႕ ေတာ္ပါရဲ႕၊ ၾကမ္းေပၚမွာထက္ေတာ့ ပိုၿပီး ေႏြးမွာပဲ”
“ကိုင္း....မယ္မႈန္၊ နင္ ဘယ့္ႏွယ္သေဘာရသလဲ ၊ ငါ့ကို စပါးပုတ္ေပၚမွာ အိပ္ရမယ္တဲ့”
“ရွင္ ဒီမွာ မအိပ္ရင္ စပါးပုတ္ေပၚမွာ အိပ္ရမွာေပါ့၊ ရွင့္သေဘာေလ၊ က်ဳပ္ေတာ့ နက္ျဖန္ခါ က်ရင္ ရြာထဲက ေျပာေနၾကေတာ့မွာပဲ” ေမာင္ျမသည္ အတန္ငယ္ စဥ္းစားေနၿပီးမွ အိမ္ရွင္ ေယာက္်ား အနားကပ္ၿပီး တီးတိုးစကားေျပာေလ၏။
“ခ်က္အရက္ေတာ့ မရွိဘူး၊ သာရွင္းဆီမွာေတာ့ ဦးရည္တစ္တြဲေရာက္တယ္ ၾကားတာပဲ ” ဟု အိမ္ရွင္က ျပန္ေျပာရာ ေမာင္ျမက “ ေအာင္မယ္ေလး....ဒါပဲ ေတာ္လွပါၿပီ ေက်းဇူးရွင္ႀကီး၊ ေဆာင္ၾကည္း ေပးစမ္းပါ၊ တစ္လံုးတည္းပါ” ဟု ေျပာကာ ေငြတစ္က်ပ္ထုတ္၍ ေပးေလ၏။ အိမ္ရွင္ေယာက္်ားလည္း ထြက္၍ သြားေလ၏။ ထို႕ေနာက္ အိမ္ရွင္မိန္းမကို လက္တို႕ေခၚရာ အိမ္ရွင္ မိန္းမက....
“အလို ... ဘယ့္ႏွယ္လူပါလိမ့္၊ မမႈန္ ရွင့္လူဟာ.......”
ျမ “ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ ၊က်ဳပ္က ေၾကာက္တတ္လို႕ပါ၊ သူ႕မွာ ေယာက္်ားနဲ႕ဗ်ာ၊ က်ဳပ္မူးတုန္းမွာ ဆြဲေခၚလာတာ၊ အခုေတာ့ ေၾကာက္တယ္၊ အ၀ီစိဗ်ာ....အ၀ီစိ....”
“ဒီလိုျဖင့္ ဦးရည္ေသာက္ေပါ့ရွင့္ ၊ မူးရင္ အေၾကာက္ေပ်ာက္ကေရာ မဟုတ္လား၊ ရွင့္မယားကို ဟိုကေခၚသြားတယ္ဆို၊ မသကာ သေရေပါ့ရွင့္၊ ဘယ္သူကမွ ကုသိုလ္ပိုရဖို႕ မရွိပါဘူး”
ေမာင္ျမသည္ ဦးေခါင္းကို ကုတ္ၿပီး......
“ အင္း .... ဒါလည္း ဟုတ္တုတ္တုတ္ပဲ ” ဟု ေျပာကာ မယ္မႈန္ ဘက္သို႕လွည့္ၿပီး “ ဟဲ .. ဟဲ...” ဟု ပါးစပ္ၿပဲႀကီးႏွင့္ ရယ္ေလ၏။
မယ္မႈန္ကား မ်က္ႏွာလႊဲ၍ ေနေလ၏။
မၾကာမီ ဦးရည္ႏွစ္လံုး ေရာက္လာရာ အိမ္ရွင္ ေယာက်္ားႏွင့္ အတူထိုင္၍ ေသာက္ေလ၏။ အိမ္ွရွင္မိန္းမက ၾကက္သားဟင္း တစ္ခြက္ကို ခပ္လာ၍ ေပးေလ၏။
တစ္ခြက္ ၊ ႏွစ္ခြက္ ေသာက္မိေသာ အခါ.........
“ေအး... မဟိုဒင္း ေျပာတာ အဟုတ္သားပဲ၊ ခင္းဗ်ား မိန္းမ ေတာ္ေတာ္ပညာရွိတယ္ ၊ သုဓမၼစာရီ ၀င္စားတယ္ထင္တယ္၊ ကိုင္း.....”
“ဘာလဲဗ်ာ့....ခင္ဗ်ား ကိုင္းက” ထိုအခါ အိမ္ရွင္မက အေၾကာင္းကို ေျပာ၍ ျပေလ၏။ မယ္မႈန္ကား ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္ကာ ေမွာင္ရိပ္ဘက္သုိ႕ မ်က္ႏွာကို လွည့္ၿပီး ဦးေခါင္းငံု႕လ်က္သာ ေနေလ၏။
“ေၾသာ္....ဒါထက္ တစ္ေန႕က ေရႊေမာင္တို႕ အိမ္ကိုလည္း စံုတြဲတစ္ခု ေရာက္ေန ဆိုပါကလား၊တစ္ေန႕က ေရာက္သတဲ့။ ေယာက္်ားေရာ မိန္းမ သနားကမားတဲ့၊ ခိုးရာလိုက္လာ ၾကသတဲ့” ဟု ေယာက္်ားက ေျပာေလ၏။ မယ္မႈန္ႏွင့္ ေမာင္ျမသည္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ၾကည့္ၾကေလ၏။
မႈန္ “ ဘယ္လိုတဲ့လဲ ၊ ေယာက္်ားက ဘယ္အရြယ္တဲ့လဲ” “ အသက္ သံုးဆယ္ေက်ာ္ ေလးဆယ္နီးနီးလို႕ ေျပာတာပဲ”
“ရုပ္ရည္ ကေရာ”
“ရုပ္ရည္ေတာ့ သနားကမားေယာင္နဲ႕တဲ့၊ ပိန္ပိန္းပါးပါးတဲ့၊ လူေတာ့ ေတာ္ေတာ္ လည္ပံုရသတဲ့”
မႈန္ “သင္းတို႕လား”
ေမာင္ျမမွာ မ်က္ႏွာပ်က္၍လာေလ၏။ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းသည္ ဖံုးကြယ္၍ မရေပ ။
“ဘယ့္ႏွယ္လဲ .... မယ္မႈန္ ၊ ငါတို႕ ဒီရြာမွာ ေနလို႕ မကိုက္ဘူးထင္တယ္၊ ငါေတာ့ ညတြင္းခ်င္း တျခားရြာေရႊ႕ခ်င္ တာပဲ”
“ရွင္က...ေၾကာက္သာလား”
“ေၾကာက္လို႕ မဟုတ္ပါဘူး၊ မဂၤလာဦးမွာ ရႈပ္ရႈပ္ယွက္ယွက္ေတြ မျဖစ္ခ်င္လို႕ပါ” ဟု လီဆယ္၍ ေျပာေလ၏။ အိမ္ရွင္မိန္းမက......
“ဘာျဖစ္လို႕လဲရွင့္၊ ေၾသာ္....ကၽြန္မ နားလည္ၿပီ၊ ေအာင္မယ္ေလးေတာ္ .... ရွင့္ႏွယ္ ၊ သူရဲေဘာနည္းလိုက္တာ၊ သူတို႕ကစၿပီး မဟုတ္တာ လုပ္တာ ရွင္က ေၾကာက္ေနရေသးသလား၊ ကၽြန္မ တာ၀န္ထားလိုက္၊ သူတို႕မေကာင္းေၾကာင္းကို တစ္ရြာလံုး ကၽြန္မ မနက္က်ရင္ ေမာင္းတီးမယ္၊ရွင္ လူရိုး ျဖစ္တာ ကၽြန္မတို႕သိပါတယ္၊ မွဲ႕တစ္ေပါက္ မစြန္းရဘူးလို႕မွတ္ပါ၊ ဒီက မမႈန္ဆိုတာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ဟိုအေကာင္နဲ႕ ျဖစ္တာ ေခြးနဲ႕မွားတာပဲ”
မယ္မႈန္က စကားဆက္မွာစိုးသျဖင့္ မ်က္စပစ္၍ျပ လိုက္ေလ၏။ အဘယ္အထိ စကားဆက္မွာကို မယ္မႈန္စိုးရိမ္ သည့္အေၾကာင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ေရွ႕လာမည့္ အခန္းမ်ားတြင္ ေတြ႕ရွိရ ပါလိမ့္မည္။
မယ္မႈန္၏ အမူအရာမွာ မိန္းမ မပီရာ က်၍ေန၏။ သို႕ေသာ္လည္း အေၾကာင္းမဲ့ မဟုတ္ေပ။ မယ္မႈန္မွာ လုပ္၍ေကၽြးမည့္ ေယာက္်ားေကာင္းတစ္ေယာက္ကို စိတ္ခ်လက္ခ် ကိုယ္ပိုင္ရဖို႕အေရးသည္ ထိုအခ်ိန္ ထိုအခါ၌ မ်ားစြာႀကီး၍ေနေလ၏။ ေမာင္ျမမွာ ရုပ္မလွေသာ္လည္း အရုပ္ဆိုးသူ မဟုတ္။ ၄င္း၏ စိတ္ေနသေဘာထားပံုမွာ ရုပ္ထက္ပိုမို ခ်စ္ဖြယ္ရာ ေကာင္း၍ေနေလ၏။ ေသရည္ၾကိဳက္ျခင္းသာ အျပစ္ျဖစ္ေလ၏။ သို႕ေသာ္လည္း ထိုအျပစ္ေၾကာင့္ အက်ိဳးမယုတ္ခဲ့ေပ။ ေနပူစပ္ခါး မိုးေလထဲမ်ား၌ အၿမဲ သြားလာရွာၾကံ လုပ္ကိုင္ရသူမွာ မလြန္ေသာ ေသရည္သည္ ေသရည္မဟုတ္ ရွင္ေရ သကဲ့သို႕ ျဖစ္၍ေန ေလ၏။ ပင္က်ရည္ကေလးမ်ား ေပၚသည့္ေဆာင္းလရာသီမ်ား၌ သာလြန္ခရီးတြင္၍ သာလြန္ အက်ိဳးရွိ ခဲ့ေလ၏။
အိမ္ရွင္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္က အားေပးၾကသျဖင့္ အေတာ္ပင္ အားရွိ၍လာရံုမက ရဲေဆး တင္သလို ရဲစိတ္၀င္လ်က္.....“က်ဳပ္ကို လူေၾကာက္ႀကီး မထင္ၾကပါနဲ႕ဗ်ာ၊ က်ဳပ္က ကုလားျဖဴ ရာဇ၀တ္ ဥပေဒနဲ႕ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မွာစိုးလို႕ အရာရာမွာ ေဘးကင္းေအာင္ ေနတာ၊ လူ႕ဘ၀မွာ အသက္တိုတို ကေလးရယ္၊ မခံခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလး အလိုလိုက္ၿပီး မာန္ဘီသို႕ သံုး ၊ ေလး၊ ငါးႏွစ္ ကုလားျဖဴေထာင္ထဲ ေရာက္ေနရင္ အလကားအခ်ိန္ကုန္တာေပါ့ဗ်ာ၊ အခုေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ဇာမဏီမ်ိဳး အၿမီးတစ္ေခ်ာင္း အကၽြတ္မခံဘူးဗ်ာ့၊ က်ဳပ္အေၾကာင္း ကို သိရေစ့မယ္” ဟု ေျပာၿပီး အိမ္ေခါင္းရင္း ထရံရွိရာသို႕ ျဗဳန္းကနဲ ထ၍ သြားေလ၏။
အားလံုး အံ့အားသင့္၍ ေနၾကေလ၏။ ေမာင္ျမသည္ကား ထရံမွာထိုး၍ ထားေသာ ငွက္ႀကီးေတာင္ ဓားႏွစ္စင္းကို ႏုတ္၍ကိုင္ၿပီး ၾကမ္းကို ဓားရိုးႏွင့္ ေဆာင့္ေလ၏။
ထိုအခါ လင္မယားႏွစ္ေယာက္မွ ပက္လက္လန္ေအာင္ ရယ္ေမာၾကလ်က္ အူႏွိပ္၍ေနၾက ေလ၏။အိမ္ရွင္ မန္းမက....
“ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ပါဦးရွင့္” ဟု ေျပာေလ၏။ ေမာင္ျမ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေသာအခါ ၀ါးျခမ္းမ်ား ဓားမ်ားျဖစ္၍ ေနသည္ကို ေတြ႕ရသျဖင့္....
“ဟင္..... တကယ့္ဓားလားလို႕” ဟု ေျပာကာ ကိုင္ဆင္းရင္း ရယ္ေမာေလ၏။
“ကၽြန္မ ကေလးေတြ ဓားသိုင္းသင္တဲ့ ဟာေတြပါရွင့္၊ ဓားတစ္ျပက္ တုတ္တစ္ျပက္ ျဖစ္ဖို႕ မလိုပါဘူးရွင့္၊ ကၽြန္မတို႕ ရွိပါေသးတယ္” ထို႕ေနာက္ ခဏမွ် စကားေျပာရင္း ေမာင္ျမမွာ ငိုက္စ ျပဳေလ၏။
“အိမ္ရွင္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ မယ္မႈန္သည္ ၄င္းကို ၾကည့္ကာ မ်က္စပစ္ကာ ၊ ေမးေငါ့ကာ ၊ လက္တို႕ကာႏွင့္ တခစ္ခစ္ရယ္ေမာၾကေလ၏၊ ရယ္သံကုိ ၾကားရေသာအခါ ငိုက္ေနေသာ ဦးေခါင္းကို ေငါက္ခနဲေထာင္ၿပီး..............
“ဟင္....ဘာျဖစ္လို႕လဲ၊ ဟာ.... အိပ္ခ်င္ၿပီ” ဟု ေျပာကာ အိပ္ရာထဲ ထုိးလွဲ၍ ၀င္လိုက္ၿပီး ေနာက္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္အတြင္း ေဟာက္၍ ေနေလ၏။
လင္မယားႏွစ္ေယာက္လည္း တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ အိပ္ရာ၀င္ၾကေလ၏။ မယ္မႈန္ လည္း အိပ္ရာထဲကို ၀င္ကာ ေမာင္ျမဘက္ကို ခဏမွ်တေစာင္းလွည့္လ်က္ အိပ္ေမာက်ေနသူကို ၾကည့္၍ ေနေလ၏။ ထို႕ေနာက္ သက္မႀကီးကိုခ်ကာ ပက္လက္လွန္ၿပီး အိမ္ေခါင္မိုးကို ၾကည့္၍ေနေလ၏။ ထို႕ေနာက္ ေမာင္ျမဘက္ ေက်ာခိုင္းလိုက္ေလ၏။ တစ္ဖန္ ပက္လက္လွန္ေလ၏။ ထိုနည္းျဖင့္ ဘယ္ေျပာင္း ညာျပန္ တစ္ညလံုး အိပ္၍ မေပ်ာ္ဘဲေနေလ၏။
လင္းအားႀကီးမွ အိပ္ေပ်ာ္၍သြားၿပီး ဘုန္း.....ဘုန္း.... ဘုန္း.... ရိုက္သံေၾကာင့္ လန္႕၍ ႏိုးေသာအခါ ဗ်ပ္နီႀကီးထဲတြင္ ေကာက္ညွင္းေပါင္းမ်ားကို ေယာက္မႏွင့္ ရိုက္၍ေနေသာ အိမ္ရွင္မိန္းမကို ျမင္ရေလ၏။ ေမာင္ျမမွာကား အိပ္တုန္းပင္ ရွိေနေလ၏။
မယ္မႈန္ အိပ္ရာကထၿပီး ၄င္းအနားသို႕ သြား၍ထိုင္ ေသာအခါ မိန္းမက......
“မယ္မႈန္႕လူက တယ္ေရွာ္တဲ့လူပဲ” ဟု ေျပာေလရာ မယ္မႈန္သည္ ၿပံဳးလ်က္ ထ၍သြားၿပီး ၾကမ္းျပင္မွာ မ်က္ႏွာသစ္ေလ၏။
မယ္မႈန္ မ်က္ႏွစ္သာ၍ အိပ္တြင္းကို ျပန္၀င္ေသာ အခါ အိမ္ရွင္မက.....
“မမႈန္လူကို ႏႈိးေလ၊ အင္မတန္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ လူ အိမ္စိုတယ္ရွင့္၊ ေကာက္ညွင္းေပါင္း စားပါေစ၊ ငါးပတ္ေျခာက္ႀကီးေတြက ဆူလြန္းလို႕” ဟု ေျပာေလ၏။
မယ္မႈန္သည္ ေမာင္ျမ ေျခသလံုးကို ကိုင္ကာလႈပ္၍ ႏိႈးေလ၏။
ေမာင္ျမသည္ တြန္႕လိမ္သမ္းေ၀လ်က္ မယ္မႈန္၏ မ်က္ႏွာကို စိုက္ကာ စဥ္းစားသလို ၾကည့္၍ ေနေလ၏။ မိမိအား အဘယ္နည္း အဘယ္ပံု မယ္မႈန္ လာ၍ ႏိႈးေနသလဲ ဟု နားမလည္သျဖင့္ စဥ္းစား၍ ေနဟန္ရွိေလ၏။ ထို႕ေနာက္မွ သတိရဟန္ ႏွင့္ ၿပံဳးလ်က္ မ်က္စိဇိမ္ခံ၍ ၾကည့္ေနၿပီးမွ ေငါက္ခနဲ ထ၍ ထိုင္ေလ၏။
အခန္း (၄) အား ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္..........။
အခန္း (၄) အား ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္..........။
6 comments:
ဖတ္ျပီးျပီ.. ဆက္ရန္....
ေမွ်ာ္ေနပါတယ္ဗ်ာ ဆက္ရန္ကေလးကို
ခင္မင္စြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး
လာဖတ္ပါတယ္ ဆက္ပါအုန္း
ေကာင္းပ...
ဖတ္ၿပီးေၾကာင္း.. အရင္ေခတ္က ေရးတာေတြက အလန္းေတြပဲ
ေကာင္းခန္းေရာက္မွ မီးကပ်က္ေသး.............. :P
ေကာက္ညွင္းေပါင္းစားတာကို ေျပာတာပါ............ :D
Post a Comment
ဒီကေန႕ ဘြဲ႕ရၿပီး မနက္ျဖန္ စာမဖတ္လွ်င္ သန္ဘက္ခါ စာမတတ္ျဖစ္သြားမည္။