RSS Feed
Twitter
2:58 AM
အဂၤါဟူး
ဒီေကာင္မလည္း ေခတဲ့ေကာင္မ မဟုတ္ဘူး ။ ေျပာပံုဆိုပံု ရုပ္ရည္နဲ႕ဆိုေတာ့ မယ္စံထက္ မညံ့။ သင္းက ေတာင္ သာသလိုလုိပါကလား။ သင္းေတာင္ ငါ့မယားကို ရေသးတာ၊ သင္းမယား ငါမရ ဘာမို႕လဲ ၊ တရားစြဲ ေနရင္ ကိစၥမ်ားမယ္၊ ငါ့မယား သူယူ ၊ သူ႕မယား ငါယူ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ သို႕ေသာ္လည္း ဟိုအေကာင္ ယဥ္စစ ငါက ပုတိုက္ရိုက္၊ ရုပ္ခ်င္းေတာ့ သူကသာေပတာပဲ ၊ ႏို႕ေပမယ့္ ရုပ္ေသြးေသာက္ရတာ မဟုတ္ ၊ ေရႊေငြ စိန္ေက်ာက္ ဆင္ႏိုင္မွ အဖိုးတန္ဆိုတဲ့ တရားကို ေဟာရမွာပဲ၊
သူ႕မွာလည္း သားသမီးမရွိ ဟန္ရၿပီ၊ ျမန္ျမန္ေနရာ က်ေအာင္လုပ္မွ ေတာ္မယ္ဟု ေတြးရင္း ခ်က္ အရက္တစ္ခြက္ကို ေမာ့၍ေသာက္ၿပီး ၊ မယ္မႈန္၏ အိမ္ဘက္သို႕ ထ၍သြားေလ၏။ မယားေပ်ာက္ ကတည္းက အရက္ျဖင့္ အပူကိုေဖ်ာက္ကာ ေနေလ၏။
မယ္မႈန္မွာ ဆံပင္ ဖိုးရိုးဖားရားႏွင့္ အိမ္ေပၚေဆာင့္ကာနင္းလ်က္ သုတ္သင္ရွင္းလင္းရင္း ၊ ေညာင္ေရအိုးေတြကို ရိုက္ခြဲ၊ ၾကမ္းျပင္က ေရအိုးမ်ားကို ကန္ခ်၊ တစ္ကိုယ္တည္း ေသာင္းက်န္းလ်က္ လင္စိတ္ မႊန္ကာ ငန္းနက္ႀကီးဖမ္း၍ ေနေလ၏။ “ ဟဲ့.......မယ္မႈန္ ၊ လူသူေလးပါး ၾကားပါ့ဟယ္ ၊ သူက နင့္ကို မၾကင္နာလို႕ စြန္႕သြားမွ၊ နင္က ဒီေလာက္ေတာင္ ဘာျဖစ္ေနစရာ ရွိသလဲ၊ လူ႕ျပည္မွာ လင္မရွားပါ ဘူးဟယ္၊ နင္ ကံေကာင္းခ်င္လို႕ ျဖစ္လာတာ ၊ ငါေတာ့ ဟိုေကာင္မလုပ္သြားတာ ငါ ကံေကာင္းခ်င္လို႕ ထင္တာပဲ၊ နင္နဲ႕ငါနဲ႕ ကံတူအက်ိဳးေပးပါ လဟယ္၊ ငါေတာင္ေနႏိုင္ေသးတာ နင္ ဘာမေန ႏိုင္စရာရွိသလဲ၊ ေယာက္်ားဆိုတာ ဒီလိုပဲဟဲ့ ၊ နင့္မွာ အရွက္ကြဲ အက်ိဳးယုတ္ မျဖစ္ေသးပါဘူး ၊ ငါက အရွက္ကြဲတာ ” “ ေသာက္ခ်င္လို႕သြား ဆိုင္တံခါးပိတ္ စိတ္ပ်က္စရာ ညအခါ” ဆိုတဲ့ စကားလို ဆံပင္ညွပ္ရာက ျပန္လာ အိမ္ေရာက္ရင္ ျမင္ရလိမ့္မယ္၊ ျမင္ရရင္ ငါအပန္းေျပေရာဟဲ့လို႕ ေအာက္ေမ့ၿပီးျပန္လာပါ၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့ မယ္မင္းႀကီး လူလည္းမျမင္ ၊ အသံလည္းမၾကားရ ၊ ငါ့မွာဟယ္ တိုင္ကိုင္ အရိုက္ခံရတဲ့ ၾကက္ဖလို ျဖစ္သြားတာပဲဟဲ့။ နင့္အပူဟာ ငါ့အပူေလာက္ မႀကီးေသးပါဘူးဟဲ့၊ သည္ေလာက္ေတာင္ မဆူပါနဲ႕” ဟု ေျပာရင္း အိမ္ဦးအခန္း ခါးပန္းေပၚမွ ညင္သာစြာ ထုိင္လိုက္ေလ ၏။
“ရွင္ ဘာလာလုပ္တာလဲ ၊မေတာ္ပါဘူးရွင္၊ လူသူေလးပါး ျမင္ရင္ ေတာင္ေတာင္ ေျမာက္ေျမာက္ ေျပာပါ့မယ္” ဟုေျပာၿပီး တံျမက္စည္ကို ရိုက္ေတာ့မလို ကိုင္ထားေလ၏။ “ ႏို႕ နင္ေရာ ဘာျပဳလို႕ ငါ့ဆီကို ခုတင္က လာသလဲ၊ ငါမသြားရင္ နင္ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မလဲ ” ဟု စပ္ျဖဲျဖဲ ေျပာေလ၏။
မယ္မႈန္သည္ မ်က္ေစာင္းထိုးလ်က္ ႏႈတ္ခမ္းစူ၍ ေနရာ လက္မွ တံျမက္စည္းလြတ္က်၍ သြားမွ သတိရၿပီး.............. “ ရွင္ေတာ့ ေပ်ာ္ေနတာေပါ့ေလ ၊ မ်က္ႏွာက မခ်ိဳမခ်ဥ္နဲ႕ ၊ ဘယ့္ႏွယ္လူမ်ား ျဖစ္ပါလိမ့္” ေမာင္ျမသည္ က်ယ္ေသာ ရင္ဘတ္ကို လက္ျဖင့္ ျဖန္းခနဲ တီးၿပီး.....
“ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ ငမႈန္ရယ္”
“အလိုေလးေတာ္... လူကိုမ်ား ငမႈန္ေလး ဘာေလးနဲ႕ ၊ ေတာ္ပါ ရွင္ ..... ဘာေျပာမလို႕လဲ”
“ေတာ္ပါလည္း ေျပာေသးရဲ႕၊ ဘာေျပာမလို႕လဲလည္း ေမးေသးရဲ႕၊ ငါေျပာတာက ဒီလို ၊ လူ႕ျပည္မွာ မယားမရွားဘူး သိရဲ႕လား၊ သင္းတစ္ေယာက္ ဆင္းသြားရင္ ဆယ္ေယာက္ေလာက္ လာ ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တယ္ ၊ ငါဟာ ေရး၊ ျမိတ္ ၊ ထား၀ယ္ ၊ တနလၤာရီ ၊ ရခိုင္ အကုန္ႏွံ႕ ခဲ့ၿပီးမွ သင္းအတြက္ ေၾကာင့္ အရပ္ကို ပါ ခင္မင္ၿပီးေနတာ ၊ အခုလည္း ပတ္ပတ္လည္ ျမင္သမွ် ရြာေတြဟာ ငါ့ရြာခ်ည္းပဲ၊ ငါ့ကို မသိတဲ့ တစ္ခုလပ္ ၊ မုဆိုးမ ဆိုတာ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး၊ အခု ဒဂၤါးႏွစ္ျပားကို ေဟာဒီလို လႈပ္ျပလိုက္ရင္ ဒိုက္ခနဲ စာပို႕ရထား ထက္ေတာင္ အရွိန္ျပင္းေသးရဲ႕၊ ေရာက္လာၾကမွေတြ” ဟုေျပာကာ ေငြ သံုး ေလးက်ပ္ကို ရွပ္အက်ႌ အိတ္ထဲမွ ထုတ္ကာ လက္ထဲတြင္ လႈပ္၍ ျပေလ၏။
“ေငြေပါတာကိုးရွင္း ၊ ရွင္တို႕ေတာ့ ေယာက္်ား ေသာက္စားၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ထင္သလို ေနရေလ ေပ်ာ္ေလေပါ့၊ ဒီမွာေတာ့ မိန္းမသားရွင့္ ၊ ထင္သလိုလည္း မေနႏိုင္ဘူး ၊ ေဖ်ာက္ဖ်က္ လို႕လည္း မရဘူးရွင့္၊ ထပါဦးရွင္ ......... မေတာ္ပါ ဘူး” ဟုေျပာကာ သင္ျဖဴးကို ယူ၍ေပးေလ၏ ။ သင္ျဖဴး ခင္ေပးၿပီး ကြမ္းအစ္၊ ေဆးလိပ္မ်ားကို ယူ၍တည္ရင္း မိမိကိုယ္တိုင္ပါ ပဆစ္တုပ္၍ ထိုင္လ်က္....
“ရုတ္တရက္ ခ်က္ခ်င္းဆိုေတာ့ ဘယ္ေျဖလို႕ရႏိုင္မလဲရွင္ ၊ အခုေတာ့ စဥ္းစားမိလို႕ ေျပသလို လို ျဖစ္သြားပါၿပီ ၊ ေတြးလိုက္ရင္ အသည္းနာတာ တစ္ခုပါ၊ ကိုျမရယ္ ကၽြန္မ ေစ်းေတာင္းေခါင္းေပၚ ရြက္ၿပီး သူ႕ကိုရွာေကၽြးလာရတာ၊ သူ ပဲြစားလုပ္တယ္ ဆိုတာ ဘယ္လိုပြဲစားလဲ မသိပါဘူး၊ ကိုျမရယ္ တစ္လၾကာလို႕ တစ္ဆယ္မရဘူး၊ သူ႕ကိုသာ အားကိုးရရင္ ၀မ္းေဟာင္းေလာင္း ေတာင္ေနႏိုင္မွာ မဟုတ္ ဘူး၊ ဗိုက္နဲ႕ေက်ာ ကပ္ၿပီးေသမွာ ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ေၾသာ္.. မယ္စံ ..... မယ္စံ ျဖစ္ရေလတယ္၊ ဒီအေကာင္မွာ ဘာမ်ားျမင္လို႕ ျဖစ္ရတာတုန္း၊ ကိုယ္မွ ျဖစ္မိလို႕ မွိတ္ၿပီးေနရတာ၊ သင္းငါ့ဒဏ္ကို ၀င္ခံရွာတာပဲလို႕ စဥ္းစားၿပီး သနားလိုက္ပါေသးရဲ႕ ၊ အခုေတာ့ သူ႕ထိုက္နဲ႕ သူ႕ကံေပါ့”
“အဲဒီလိုေျဖမွ ေပါ့ဟဲ့၊ ငါလည္းအရူးလို ျဖစ္သြားတာပဲ၊ ငါက တစ္ေယာက္သမားဟဲ့၊ ဒါဆို ဒါမွပဲ၊ သင္းက ကိုယ္လို သေဘာမထားေတာ့ ဒါဆိုဒါမွ ဆိုတဲ့စိတ္ကုိ ေဖ်ာက္ၿပီး ဟိုတစ္ေယာက္ ရွာရျပန္ တာေပါ့ဟဲ” မယ္မႈန္ သည္စကားမေျပာဘဲ ဦးေခါင္းကို ငံု႕လ်က္ လက္တစ္ဖက္ကို ၾကမ္းေပၚမွာ ေထာက္ရင္း စဥ္းစားသလို ေနေလ၏။ သို႕ေနရာမွ က်၍လာေသာ မ်က္ရည္စက္ ႏွစ္စက္ သည္ ကြက္ခနဲ ၾကမ္းေပၚ၌ ထင္လာသျဖင့္ ရွက္ကိုရွက္ကန္း ဟန္လုပ္ေသာ မယ္မႈန္၏ မမႈန္ေသာမ်က္ႏွာမွာ ပိုမို ခ်စ္စဖြယ္ရာ ေကာင္းသည္ကို ေမာင္ျမ သတိထားမိေလ၏။
ဒါ့ေၾကာင့္လည္း သူတို႕လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ကို တစ္ရြာလံုးက မင္းသားနဲ႕ မင္းသမီးလို႕ ေခၚၾကတာပဲကိုး။ ဟိုေကာင္က မင္းသားရုပ္ ၊ သူက မငးသမီးရုပ္ ၊ လွတဲ့သူမ်ား အခ်င္းခ်င္းညားေတာ့ လည္း စိတ္မေက်နပ္ၾကပါကလား ၊ ငါ့မယားဟာ သူ႕မယားေလာက္မလွ ၊ ငါ သင္းကို ရရင္ ငါက အျမတ္ ရေၾကာင္း လူတိုင္းေျပာမွာပဲ ၊ ေၾသာ္........ မယ္စံ ....မယ္စံ ၊ သင္းေတာ့ ဟိုငနဲ နဲ႕ တြဲဖက္တဲ့ ပြဲဆက္ေတြမွာ ငါ့ကိုတစ္ခ်က္မွ သတိရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဟိုက မင္းသား ရုပ္ ခါးကေလး ႏြဲ႕ႏြဲ႕ မို႕ သင္းေတာ့ အရမ္းျဖစ္ေနေတာ့မွာပါပဲ စသည္ျဖင့္ ေတြးကာ ရင္ထဲတြင္ ကတုန္ကယင္ ျဖစ္၍လာ ေလ၏။
သို႕ေသာ္လည္း စိတ္ကိုတင္းလ်က္ သင္းက ကျမင္းလို႕ လင္ငယ္ေနတ့ဲ ေကာင္မ ၊ မယ္မႈန္ ကေလးကုိ သင္းနဲ႕စာေတာ့ မိန္းမေကာင္းလို႕ ဆိုရမွာပဲ၊ သည္ေတာ့ ဟိုေခြးသား မင္းသားရုပ္ ငေၾကာင္က ငါ၏ မေကာင္းေသာ မိန္းမကိုယူ ၊ ငါက သူ႕ရဲ႕ မယားေကာင္းမယားနိပ္ ကေလးကိုရ၊ အဲဒီဟာမွာ ငါက တစ္ေလး သာဦးမွာပဲ။ ဒဂၤါးတဲ့ ဒဂၤါး ၊ ေတာင္ဘက္ ကရင္ရြာကို ေဖာက္သည္ထဲ ဆြဲသြင္းရင္ ဘယ္နည္းနဲ႕မဆို ဗမာရြာေတြမွာထက္ ႏွစ္ဆပိုရမွာပဲ၊ ဗမာဆိုတဲ့အေကာင္ေတြက ကိုယ့္အမ်ိဳးသားခ်င္းပဲ ၀ံသာႏုနဲ႕ခ်ည္း ႏွက္တာပဲ၊ ဆရာ ကိုေက်ာက္ခဲက သူ႕ေက်ာင္းသားေတြကို ကုသိုလ္ျဖစ္ တစ္လတစ္ႀကိမ္ ဆံပင္ညွပ္ေပး ပါတဲ့၊ ကရင္မ်ားမွာ ၀ံသာႏုစိတ္ မရွိ၊ ဒါမွ ေကာင္းတယ္ စသည္ျဖင့္ ေရာက္မိေရာက္ရာ မိုးကို ေလွ်ာက္ေတြး၍ ေနေလ၏။
ဆက္လက္ ေဖာ္ျပပါမည္...........။
“ရုတ္တရက္ ခ်က္ခ်င္းဆိုေတာ့ ဘယ္ေျဖလို႕ရႏိုင္မလဲရွင္ ၊ အခုေတာ့ စဥ္းစားမိလို႕ ေျပသလို လို ျဖစ္သြားပါၿပီ ၊ ေတြးလိုက္ရင္ အသည္းနာတာ တစ္ခုပါ၊ ကိုျမရယ္ ကၽြန္မ ေစ်းေတာင္းေခါင္းေပၚ ရြက္ၿပီး သူ႕ကိုရွာေကၽြးလာရတာ၊ သူ ပဲြစားလုပ္တယ္ ဆိုတာ ဘယ္လိုပြဲစားလဲ မသိပါဘူး၊ ကိုျမရယ္ တစ္လၾကာလို႕ တစ္ဆယ္မရဘူး၊ သူ႕ကိုသာ အားကိုးရရင္ ၀မ္းေဟာင္းေလာင္း ေတာင္ေနႏိုင္မွာ မဟုတ္ ဘူး၊ ဗိုက္နဲ႕ေက်ာ ကပ္ၿပီးေသမွာ ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ေၾသာ္.. မယ္စံ ..... မယ္စံ ျဖစ္ရေလတယ္၊ ဒီအေကာင္မွာ ဘာမ်ားျမင္လို႕ ျဖစ္ရတာတုန္း၊ ကိုယ္မွ ျဖစ္မိလို႕ မွိတ္ၿပီးေနရတာ၊ သင္းငါ့ဒဏ္ကို ၀င္ခံရွာတာပဲလို႕ စဥ္းစားၿပီး သနားလိုက္ပါေသးရဲ႕ ၊ အခုေတာ့ သူ႕ထိုက္နဲ႕ သူ႕ကံေပါ့”
“အဲဒီလိုေျဖမွ ေပါ့ဟဲ့၊ ငါလည္းအရူးလို ျဖစ္သြားတာပဲ၊ ငါက တစ္ေယာက္သမားဟဲ့၊ ဒါဆို ဒါမွပဲ၊ သင္းက ကိုယ္လို သေဘာမထားေတာ့ ဒါဆိုဒါမွ ဆိုတဲ့စိတ္ကုိ ေဖ်ာက္ၿပီး ဟိုတစ္ေယာက္ ရွာရျပန္ တာေပါ့ဟဲ” မယ္မႈန္ သည္စကားမေျပာဘဲ ဦးေခါင္းကို ငံု႕လ်က္ လက္တစ္ဖက္ကို ၾကမ္းေပၚမွာ ေထာက္ရင္း စဥ္းစားသလို ေနေလ၏။ သို႕ေနရာမွ က်၍လာေသာ မ်က္ရည္စက္ ႏွစ္စက္ သည္ ကြက္ခနဲ ၾကမ္းေပၚ၌ ထင္လာသျဖင့္ ရွက္ကိုရွက္ကန္း ဟန္လုပ္ေသာ မယ္မႈန္၏ မမႈန္ေသာမ်က္ႏွာမွာ ပိုမို ခ်စ္စဖြယ္ရာ ေကာင္းသည္ကို ေမာင္ျမ သတိထားမိေလ၏။
ဒါ့ေၾကာင့္လည္း သူတို႕လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ကို တစ္ရြာလံုးက မင္းသားနဲ႕ မင္းသမီးလို႕ ေခၚၾကတာပဲကိုး။ ဟိုေကာင္က မင္းသားရုပ္ ၊ သူက မငးသမီးရုပ္ ၊ လွတဲ့သူမ်ား အခ်င္းခ်င္းညားေတာ့ လည္း စိတ္မေက်နပ္ၾကပါကလား ၊ ငါ့မယားဟာ သူ႕မယားေလာက္မလွ ၊ ငါ သင္းကို ရရင္ ငါက အျမတ္ ရေၾကာင္း လူတိုင္းေျပာမွာပဲ ၊ ေၾသာ္........ မယ္စံ ....မယ္စံ ၊ သင္းေတာ့ ဟိုငနဲ နဲ႕ တြဲဖက္တဲ့ ပြဲဆက္ေတြမွာ ငါ့ကိုတစ္ခ်က္မွ သတိရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဟိုက မင္းသား ရုပ္ ခါးကေလး ႏြဲ႕ႏြဲ႕ မို႕ သင္းေတာ့ အရမ္းျဖစ္ေနေတာ့မွာပါပဲ စသည္ျဖင့္ ေတြးကာ ရင္ထဲတြင္ ကတုန္ကယင္ ျဖစ္၍လာ ေလ၏။
သို႕ေသာ္လည္း စိတ္ကိုတင္းလ်က္ သင္းက ကျမင္းလို႕ လင္ငယ္ေနတ့ဲ ေကာင္မ ၊ မယ္မႈန္ ကေလးကုိ သင္းနဲ႕စာေတာ့ မိန္းမေကာင္းလို႕ ဆိုရမွာပဲ၊ သည္ေတာ့ ဟိုေခြးသား မင္းသားရုပ္ ငေၾကာင္က ငါ၏ မေကာင္းေသာ မိန္းမကိုယူ ၊ ငါက သူ႕ရဲ႕ မယားေကာင္းမယားနိပ္ ကေလးကိုရ၊ အဲဒီဟာမွာ ငါက တစ္ေလး သာဦးမွာပဲ။ ဒဂၤါးတဲ့ ဒဂၤါး ၊ ေတာင္ဘက္ ကရင္ရြာကို ေဖာက္သည္ထဲ ဆြဲသြင္းရင္ ဘယ္နည္းနဲ႕မဆို ဗမာရြာေတြမွာထက္ ႏွစ္ဆပိုရမွာပဲ၊ ဗမာဆိုတဲ့အေကာင္ေတြက ကိုယ့္အမ်ိဳးသားခ်င္းပဲ ၀ံသာႏုနဲ႕ခ်ည္း ႏွက္တာပဲ၊ ဆရာ ကိုေက်ာက္ခဲက သူ႕ေက်ာင္းသားေတြကို ကုသိုလ္ျဖစ္ တစ္လတစ္ႀကိမ္ ဆံပင္ညွပ္ေပး ပါတဲ့၊ ကရင္မ်ားမွာ ၀ံသာႏုစိတ္ မရွိ၊ ဒါမွ ေကာင္းတယ္ စသည္ျဖင့္ ေရာက္မိေရာက္ရာ မိုးကို ေလွ်ာက္ေတြး၍ ေနေလ၏။
ေလာက၌ ေယာက္်ားမ်ားကို ဖမ္းစားတတ္ေသာ ဒိန္းဒလိန္းနတ္သည္ အၾကမ္းဆံုးေသာ နတ္ျဖစ္ေလရာ သတ္ရမွာလည္း အခက္၊ ခံရမွာလည္း အခက္မို႕ ေမာင္ျမသည္ စိတ္ကိုပင္ တင္းေသာ္ လည္း လြယ္ကူစြာ မရ၊ အရက္ႏွင့္ ေတြ႕ေသာ အခါ ထိုေရာဂါ ပို၍ ထတတ္ေလ၏။
ထိုအခါ မျဖစ္ဘူး ဒီစိတ္ေပ်ာက္ေအာင္ မယ္မႈန္ကို ျမန္ျမန္အရသိမ္းမွ ေတာ္မယ္ဟု စဥ္းစား ေလ၏။ “ မငိုပါနဲ႕ မယ္မႈန္ရယ္ ၊ နင္က အခုလိုငိုေန ၊ ဟိုကေတာ့ နင့္ကို သတိေတာင္ရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ အူျမဴးတုန္း ခ်စ္တုန္း ခင္တုန္း တျဖဳန္းျဖဳန္းျဖစ္ေနမွာ”
“ဒိဌိေပါ့ ကိုျမရယ္၊ ကၽြန္မဟာ ကၽြန္မ ရွာစားႏိုင္ တယ္ဆိုတာလည္း သူသိတာကိုး ။ သည္ေတာ့ ေအးေန တာေပါ့”
“ဒီလိုလူမ်ိဳးဆိုတာ နင္တို႕လို စြမ္းစြမ္းတမံ မိန္းမမ်ားကိုမွ တမင္ရွာယူတာ ၊ လူေပါ့မ်ိး ၊ အခုျဖစ္တာေေတာ့ ဘယ္လိုရယ္လို႕ ငါမေတြးႏိုင္ေအာင္ ရွိတာပဲ၊ မယ္စံက နင့္ထက္လွ လို႕လား ၊ နင့္ေျခဖ်ားမွ မီတာ မဟုတ္ဘူး၊ ငါျပဳလို႕ ႏုေနတာ၊ အခု ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ကေလးလုပ္ရရင္ သင္းရုပ္ဟာ လက္ႏွီးစုပ္ လို ျဖစ္သြားမွာေပါ့၊ မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ လိုက္ရဦးမယ္” ဟု ေမာင္ျမ က ေျပာေလ၏။
မယ္မႈန္လည္း ရွက္ကိုးရွက္ကန္း အမူအရာႏွင့္ မ်က္လံုးမ်ားကို အက်ႌလက္ႏွင့္ သုတ္ၿပီး .....
“သူ႕ေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္မ ကုသိုလ္ကံဆိုးတာ စဥ္းစားၿပီး ေက်းဇူးမဲ့တာေတြကို ေတြးမိလို႕သာ ” ဟု ေျပာေလ၏။
သို႕ စကားေျပာေနၾကစဥ္ ရြာထဲတြင္ အာအက်ယ္ဆံုး ျဖစ္ေသာ မပန္းအုန္ေခၚ မိန္းမႀကီး သည္ ဆီပုလင္းကို ကိုင္လ်က္ အိမ္ေရွ႕ကိုေရာက္လာၿပီး သင္းတို႕ ႏွစ္ေယာက္ကို ျမင္ေသာ အခါ တေစၦကို ျမင္ရသေလာက္ ရြ႕ံေၾကာက္အံ့ၾသ မိန္းေမာခ်င္သလိုျဖစ္ကာ ေရွ႕သို႕ဆက္၍ မသြားႏိုင္ပဲ ေနာက္သို႕ လွည့္ကာ ေျပးေလ၏။
မပန္းအုန္မွာ သတင္းအသစ္အဆန္း တစ္ခုခု ေတြ႕ရလွ်င္ ရြာထဲ၌ ေရွးဦးပထမ ေၾကၿငာခ်င္ ေသာ စိတ္ဓါတ္ အဟုန္ကုိ ခုခံၿငင္းဆန္ျခင္းငွာ စြမ္းႏိုင္သူ မဟုတ္ရကား မီးဖို၌ ဒယ္အိုးကုိ တင္ၿပီး ငါးပိဆီ သတ္ရန္ ဆီပုလင္းကို ၾကည့္ရာ ဆီမရွိသျဖင့္ အနီးရွိ ရြာဆိုင္ကေလး သို႕ အလာမွာ ေမာင္ျမႏွင့္ မယ္မႈန္ကို ျမင္ရၿပီး ႀကီးေလးေသာ ငါးပိဆီခ်က္ လုပ္ငန္း ကိစၥႀကီးကို ေမ့ေလ်ာ့ကာ အေဆာတလ်င္ ျပန္၍သြားျခင္း ျဖစ္ရာ သင္း၏ အေရးႀကီးပံုမွာ ေနာက္မွ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ရိုက္ဖို႕အႀကံႏွင့္ လိုက္လာေလ သလားဟု မွတ္ထင္ဖြယ္ ျဖစ္ေလ၏။
“ကိုင္း ..... မယ္မႈန္၊ ေဒၚပန္းအုန္ႀကီးေတာ့ ေတြ႕သြားၿပီ တစ္ရြာလံုး ဆူေတာ့မွာပဲ၊ ၾကာၾကာ ေနရင္အလကားပဲ ၊ ငါေတာ့ နင့္လင္ကို တရားလည္းမစြဲခ်င္ေတာ့ဘူး ၊ ကလဲ့စားသာ ခုခ်က္ခ်င္း ေခ်လိုက္ ခ်င္ေတာ့တာပဲ”
“အို...ကိုျမက မေတာ္တာပဲ၊ ေယာက္်ားေဖာက္ျပန္တိုင္း မိန္းမက လိုက္ၿပီး ေဖာက္ျပန္ရမယ္ ဆိုရင္ ခက္ကုန္ေရာ ေပါ့ရွင္”
“နင္ ေဖါက္ျပန္ဖို႕မလိုဘူး၊ ငါက အတင္းလွည္းနဲ႕ တင္လို႕ နင္ ငါ့ေနာက္က ပါတဲ့ အေနေပါ့”
“ အမယ္ေလးေတာ္ .....တကတဲ ျမန္လိုက္တာ၊ ဒီ အေၾကာင္းနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ စကားႏွစ္ ခြန္းမွ မေျပာရေသးဘူး ”
“ျမန္မွျဖစ္မွာ ၊ အလကား မဟုတ္ဘဲနဲ႕ အေျပာခံရမယ့္ အစား ဟုတ္လိုက္ရင္ သာၿပီး မေကာင္းေပဘူးလား၊ အခုလို စိတ္ညစ္ၿပီး အလကား ေနမယ့္အစား ၊ ကိုင္း.....ဘယ့္ႏွယ္လဲ၊ လုပ္မလား”
“ဘာလုပ္ရမွာလဲေတာ့ ၊ အရင္းမရွိ အဖ်ားမရွိနဲ႕”
“မဟုတ္ပါဘူးဟဲ့ ၊ ငါေျပာတာ လုပ္မလားလို႕ ေမးတာ၊ ဖိုးထိန္မွာ လွည္းအသင့္ပဲ ရွိတယ္၊ သူ႕ႏြားေပါက္ကေလး ႏွစ္ေကာင္ကလည္း အင္မတန္ အေျပးေကာင္း၊ လွည္းလမ္းေတြကလည္း ဖုန္လို႕၊ ဘယ္မဆို ေရာက္ႏိုင္တယ္”
“လူကဲ့ရဲ႕ပါ့မယ္ေတာ္ ၊ မလုပ္ပါနဲ႕”
“ဟဲ့ ...... နင့္ကို ဘာကဲ့ရဲ႕ စရာရွိလဲ၊ ေမာင္ျမက သူ႕မယားအခိုးခံရလို႕ မခံခ်င္စိတ္နဲ႕ အတင္း လုပ္ၾကံလို႕ျဖစ္ရတာဆိုတာ လူးတိုင္းေျပာမွာပဲ၊ အခုလို အလကား စိတ္ညစ္ေနမယ့္အစား လူကဲ႕ရဲ႕ လြတ္ၿပီးေပ်ာ္ခ်င္သလို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနရမွ ဒါမွ အေခ်ာင္ေပ်ာ္ဖို႕အခ်က္၊ ငါ့မွာလည္း အစိုးရျပစ္ဒဏ္ အင္မတန္ႀကီးမွာ မဟုတ္ဘူး၊ မခံႏိုင္ရွာလို႕ လုပ္မိတာလို႕ တရား၀ိုင္းမင္းမ်ား သေဘာရၿပီး မသကာ ရံုးတက္ ရံုးဆင္းေပါ့၊ မယ္မႈန္ရဲ႕ နင့္လည္း ထြတ္ထြတ္ကေလး မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး၊ “ အထုိးခံ အုန္းသီး ဘုန္းႀကီးႀကိဳက္ မင္းႀကိဳက္ ဆိုတာလို ဟဲ.... ဟဲ...” ဟု မူးရဲ၍ ေျပာေလ၏။
ထိုကဲ့သို႕ ေျပာရင္း တစ္ဖန္ မယ္စံႏွင့္ ငေၾကာင္ အဘယ္ပံုေနမည္ကို ေတြးမိ ထင္ျမင္ေလရာ ရင္ထဲမွာ မသက္မသာ ျဖစ္၍ လာျပန္ေလ၏။ထိုကဲ့သုိ႕ ျဖစ္သည့္ အခါတိုင္း ငါလည္း သင္းလို မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား ဟူေသာ စိတ္ကို ေဆာင္လိုက္ရာ ဆူေသာ ႏွလံုးေသြးသည္ ၿငိမ္းေအး၍ သြားျပန္ေလ၏။ မယ္မႈန္သည္ စဥ္းစား၍ ေနေလ၏။ ထိုသို႕စဥ္းစား၍ ေနခိုက္တြင္ လူသံမ်ား ၾကားရသျဖင့္ ............
“သြားပါ ကိုျမရယ္ ၊ ဟိုေကာင္မႀကီး ရြာထဲေလွ်ာက္ ေမာင္းတီးလို႕ ၾကည့္ရေအာင္ လာကုန္ၾကၿပီ ” ဟု မယ္မႈန္က ေျပာရာ အသံမ်ား သာ၍ နီးလာသျဖင့္ ေမာင္ျမက.....
“ဟဲ့ မယ္မႈန္ ၊ ငါေရွာင္လို႕ လြတ္မွာ မဟုတ္ဘူး ၊ ျမင္ၾကေတာ့မွပဲ ၊ သည့္အတြက္ နင့္အိမ္ ထဲမွာ ပုန္းမွပဲ၊ ေတာ္မယ္ မဟုတ္လား မယ္မႈန္” ဟု ေျပာရင္း အိမ္အတြင္းခန္းသို႕ ထ၍ ေျပး၀င္ေလ၏။ မယ္မႈန္လည္း ထ၍ လိုက္သြားရာ ေမာင္ျမ ပုန္းစရာ ေနရာ ရွာ၍ မေတြ႕သျဖင့္.....
“တကတဲေတာ္.... ဘယ့္ႏွယ္လူပါလိမ့္၊ ဒီကို လာပါ ရွင့္၊ လူေတြ ျမင္ကုန္ေတာ့မယ္” ဟု ေျပာၿပီး အိပ္ခန္းတြင္းရွိ ခုတင္ေအာက္ လက္ျပေလရာ ေမာင္ျမသည္ ကဗ်ာကယာ ၀င္၍ ခုတင္ေအာက္ မွာ ပုန္းေလ၏။ မယ္မႈန္သည္ ကန္႕လန္႕ကာကို ခ်ၿပီး အျပင္သို႕ ထြက္၍ေနေလ၏။
မိန္းမ သံုး၊ ေလးေယာက္ႏွင့္ ေယာက္်ား သံုး၊ ေလးေယာက္လည္း အိမ္ေရွ႕ သို႕ ေရာက္လာ ၾက ၿပီး အိမ္ေရွ႕၌ရပ္ကာ အတြင္းကို မေယာင္မလည္ ၾကည့္ၾကေလ၏။
မႈန္ ။ ။ “ရွင္တို႕ ဘာလာၾကည့္တာလဲ”
ပန္းအုန္ ။ ။ “ အိုးမလံုလို႕ အံုပြင့္ေနတာလားေအ့”
မႈန္ ။ ။ “ ဘာျဖစ္လို႕ က်မက အိုးမလံုရမွာလဲ ၊ ရွင့္စကားက ဘာလိုလုိနဲ႕”
“မသိပါဘူးေအ ၊ ခုတင္က ျမင္မိသလားလို႕”
“ရွင္ဘာျမင္လို႕လဲ ၊ ရွင့္အေရးလား”
“ငါ့အေရးျဖင့္ ဘာလာၾကည့္ေနစရာရွိသလဲေအ့၊ ငါ့ဘာသာ ေကြးေနမွာေပါ့”
“ရွင့္လို ထင္လို႕လား”
“ငါ ဘာျဖစ္လို႕လဲေအ၊ ညည္းနဲ႕ ရန္ျဖစ္ဖို႕လာတာ မဟုတ္ဘူးေအ့ ၊ ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳး အိမ္နီးပါးခ်င္း ေသြးလိုသားလို မေတာ္တာျဖစ္မွာစိုးလို႕ပါေအ ၊ ညည္း မႀကိဳက္ရင္....”
“က်ဳပ္က ဘာမေတာ္တာ ျဖစ္ရမွာတုန္း ၊ က်ဳပ္ေယာက္်ား မယားငယ္နဲ႕ ထြက္သြားလို႕ စိတ္ ညစ္ေနရတဲ့ အထဲမွာ ”
“ဒါကိုသိလို႕ ညည္းအတြက္ အားလံုး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကတာပါေအ ၊ ညည္းက တလြဲ မထင္ပါနဲ႕”
“ရွင္တို႕ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာက ဘာလိုလို ကိုေတာ့”
“ဟဲ့....မယ္မႈန္ ၊ ငါတို႕က ခင္မင္လို႕လာတာ၊ ညည္းက အခုလိုဆီးၿပီး ရန္စြယ္နဲ႕ ေငါေငါ လုပ္တာ ေကာင္းရဲ႕လား၊ ငါက မွန္တာဖြင့္ ေျပာလိုက္ရင္ လူၾကားမေကာင္းေအာင္ျဖစ္ သြားလိမ့္မယ္၊ ခုတင္က ေမာင္ျမနဲ႕ ညည္း....”
“အလိုေလးေတာ္....စပ္စပ္ဖာဖာ၊ ကိုျမနဲ႕ က်ဳပ္ ဘာျပဳသလဲ၊ သူ႕မယားကို က်ဳပ္ ေယာက္်ားက ခိုးေျပးလို႕ က်ဳပ္ကို လာၿပီးတိုင္တာ ပါေတာ္၊ က်ဳပ္က ဘာမွ မသိဘူးလို႕ ေျပာတာနဲ႕ ထြက္သြား ပါၿပီ ”
“ဒီလိုျဖင့္ ေကာင္းပါရဲ႕ေအ ၊ ညည္းလည္း ဒုကၡ၊ သူလည္း ဒုကၡ၊ ကံတူ အကိ်ဳးေပးခ်င္းမ်ား ဘာျဖစ္ၾကသလဲလို႕ စိတ္မခ်လို႕ လာၾကည့္တာပါ၊ ညည္းတို႕ အေၾကာင္းလည္း ေမးရင္းျမန္းရင္းပါပဲ၊ အားလံုးကို ေမးၾကည့္ပါ၊ အရိုးခံသေဘာ နဲ႕ လာတာပါ”
“ေတာ္ပါရွင္.... ရွင္တစ္ေယာက္ပဲ ရြာထဲမွာ ဖြာေလာင္ ဖြာေလာင္ နဲ႕၊ ရွင္ဟာ ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္စားၿပီး ေအးေအးေနႏိုင္တဲ့ မိန္းမႀကီး မဟုတ္ဘူး”
“က်ဳပ္တို႕မွာ ေအးလို႕ ပူစရာဘာမွမရွိဘူး”
ဟု ပန္းအုန္က ျပန္၍ေျပာခိုက္မွာ အျခားမိန္းမ တစ္ေယာက္က အိမ္ေပၚသို႕တက္ၿပီး ဟိုၾကည့္ သည္ၾကည့္ အခန္းထဲကိုပင္ ၀င္မလိုလိုလုပ္ရာ မယ္မႈန္က...
“ရွင္တို႕ က်ဳပ္ကို ဘာမ်ားထင္လို႕လဲ၊ က်ဳပ္အိမ္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး၊ လာပါ.... ၾကည့္ပါ ”
ဟု ေျပာကာ အခန္းထဲကို သြားၿပီး ကန္႕လန္႕ကာကို လွပ္၍ ျပေလ၏။ ထိုအခါ ကုတင္ေအာက္ကို မၾကည့္မိေသာ မိန္းမက......
“ၾကည့္တာ မဟုတ္ပါဘူးေအ ၊ ညည္းကလည္း စိတ္တိုလိုက္တာ” ဟုေျပာၿပီးလွ်င္ ျပန္၍ လာေလ၏။
အတန္ငယ္ၾကာေသာ အခါ ပန္းအုန္ႏွင့္ အေဖာ္မ်ား တီးတိုးစကားေျပာရင္း ထြက္သြားၾက ေလ၏။ ထြက္၍ပင္ သြားေသာ္လည္း အိမ္ေရွ႕၌ လူမျပတ္ ၊ ဘာမသိညာမသိ ႏွင့္ ေနာက္ထပ္၍ ေရာက္လာ ၾကေသာ ကေလး လူႀကီး ေယာက္်ား မိန္းမ မ်ားသည္ ပို၍ပင္ မ်ားလာျပန္ေလရာ မယ္မႈန္မွာ တစ္စံုတစ္ရာ မေျပာေတာ့ပဲ မိမိအိမ္ကိုသာ ေဆာင့္ေအာင့္ရင္း ရွင္းလင္းဖို႕ သုတ္သင္ဟန္ လုပ္၍ေနေလ၏။
အလြန္ တိတ္ဆိတ္ေသာ ရြာ၌ ထိုေန႕မွာ မယ္မႈန္၏ အိမ္ေရွ႕၌ လူမရွင္းေတာ့ေပ။ မယ္မႈန္ လည္း မည္သူ႕ကိုမွ် ဂရုမစိုက္ ၊ မိမိ၏ ေယာက္်ားကို ခိုးေသာ မယ္စံကိုသာ တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေရရြတ္ ေျပာဆိုရင္း မရွိေသာ အိမ္အလုပ္ေတြကို လုပ္ဟန္ ေဆာင္၍ ေနေလ၏။
သို႕ေနရင္း အိမ္ေရွ႕မွ ျပန္သူ ျပန္၊ လာသူ လာ ၊ မသကၤာစိတ္ ရွိသူတို႕သည္ မသိေစခ်င္ သည့္အေၾကာင္းကိုမွ သိလိုေသာ ရြာသူရြာသားတို႕၏ အေလ့အတိုင္း ၊ ႏွစ္ေယာက္ တစ္တြဲ ၊ သံုးေယာက္ တစ္တြဲ တီးတိုးစကားေျပာရင္း ေနၾကေလရာ မိုးခ်ဳပ္မွ လူျပတ္၍ ျပန္သြားေလေတာ့သတည္း။
ဆက္လက္ ေဖာ္ျပပါမည္...........။
6 comments:
ကုိေဇာ္ေရ ျမန္ျမန္တင္ေပးေနာ္
ေနာက္တစ္ပိုင္း ေမွ်ာ့ေနသည္
ဟယ္ ျပီးေသးဘူးေပါ့။ ေနာက္တစ္ေခါက္လာဖတ္ရအံုးမွာေပါ့။ အပိုင္းဆက္ေတြဆို ဖတ္ဖို႔ ေမ့ေမ့ေနတတ္တာ..။
လာလည္သြားပါတယ္ရွင့္ (အဂၤါ + ဗုဒၶဟူး = အဂၤါဟူး)
အပိုင္းဆက္ေလးလဲ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္ရွင္
ဇာတ္ကေတာ႔ ၾကမ္းလာျပီ..ခိြခိြ..
ျမန္မာ့ဓေလ့နဲ႔တူပါရဲ႕
အင္မတန္ သိခ်င္ၾကတာပဲ
Post a Comment
ဒီကေန႕ ဘြဲ႕ရၿပီး မနက္ျဖန္ စာမဖတ္လွ်င္ သန္ဘက္ခါ စာမတတ္ျဖစ္သြားမည္။